All Chapters of ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง: Chapter 31 - Chapter 40

ตอนที่ 32 ข้ามิใช่นางภายในห้องพักของโรงเตี๊ยมที่อบอวลไปด้วยกลิ่นเหล้าคละคลุ้งจากกายของหานอี้หลงที่บัดนี้กำลังนอนนิ่งอยู่บนเตียง หานอี้หลงในสภาพที่เมามาย เขาปัดป่ายมือไปทั่วอย่างกระสับกระส่าย เสียงเพ้อละเมอที่เอ่ยถึงชื่อของหยางชิวเหยาดังแผ่วเบาราวกับสะท้อนความเจ็บปวดในจิตใจเจียงอันเล่อนั่งอยู่ข้างเตียง มือบางของนางถือผ้าชุบน้ำอุ่นเช็ดไปตามใบหน้าและลำคอของเขาอย่างเบามือ ใบหน้าของเจียงอันเล่อปรากฏร่องรอยของความหดหู่ เต็มไปด้วยความสงสารปนปวดร้าว แววตาของนางหม่นหมองลง มุมปากขบเม้มแน่นขณะจ้องมองหานอี้หลงที่ยังคงมิได้สติอันใด“ข้าทำสิ่งใดผิดกัน...เหยาเอ๋อร์...” เสียงแผ่วเบาดังขึ้นอีกครั้ง หานอี้หลงปรือตาขึ้นช้าๆ สายตาที่เต็มไปด้วยความพร่าเลือนจ้องมองไปยังหญิงสาวตรงหน้า ภาพในดวงตาของเขาเลือนราง แต่กลับเห็นหยางชิวเหยาปรากฏกายขึ้นต่อหน้าเขาอีกครั้ง หานอี้หลงยกมือหนาคว้าข้อมือเล็กของนางไว้ ก่อนจะดึงร่างบางเข้ามาใกล้ชิด“เหยาเอ๋อร์...” หานอี้หลงเอ่ยเสียงสั่น พรมจูบที่ที่แก้มเนียนของเจียงอันเล่ออย่างอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความเร่าร้อนเจียงอันเล่อสะดุ้งทันที นางพยายามสะบัดกายออกจากอ้อมแขนของเขาอย่าง

บทที่ 34 จับกุมหลายวันผ่านไปเจียงอันเล่อก็เอาแต่หมกตัวอยู่ภายในเรือนโดยมิออกมาพบผู้ใด นางเอาแต่นั่งเหม่อลอย เจียงหว่านชิงพยายามเข้ามาพูดคุยแต่เจียงอันเล่อกลับมิยอมปริปากถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย ส่วนข่าวคราวของหานอี้หลงนั้นแทบมิต้องพูดถึง พวกเขาขาดการติดต่อกันราวกับเรื่องราวทั้งหมดเป็นเพียงภาพฝันไปชั่วคืนหนึ่งเท่านั้นหานอี้หลงเองก็มีท่าทีหมางเมินต่อหยางชิวเหยาอย่างเห็นได้ชัด เขาออกไปทำงานแต่เช้าครู่และกลับมาค่ำมืด ทั้งยังเอาแต่หมกตัวอยู่ภายในห้องอักษรอย่างมิยอมให้ผู้ใดเข้ามารบกวนภายในสำนักโยธา หานอี้หลงกำลังเคร่งเครียดอยู่กับแบบแปลนที่ขุนนางผู้หนึ่งส่งมอบให้เขา แต่พลันความคิดกลับฟุ้งซ่านออกไปจนเผลอตัวนึกถึงคนผู้หนึ่งขึ้นมา “ซีอ่าว...เจ้ามีความคิดเห็นเช่นใด” หานอี้หลงเผลอลืมตัวเรียกหาหลงซีอ่าวอย่างคุ้นชิน แต่แล้วความเงียบสงัดเป็นคำตอบกลับที่มีเพียงเท่านั้น ทำให้หานอี้หลงเงยหน้าขึ้นมองไปโดยรอบอย่างเหม่อลอยหานอี้หลงพ่นลมหายใจออกมาเมื่อรู้สึกว่าตนเองไม่อาจมีสมาธิต่อไปได้ ภาพของหลงซีอ่าวที่เดินวนเวียนรอบกายของเขาไม่ห่าง กับบทสนทนาที่เจรจาแลกเปลี่ยนกันอย่างออกรสออกชาติทำเอาหานอี

ตอนที่ 36 งานแต่งทั้งเจียงเสิ่นเย่วและเจียงอันเล่อต่างหันไปจ้องมองหานอี้หลงอย่างรอคอยคำตอบ แต่เมื่อเจียงอันเล่อเห็นสายตาที่ดูลังเลใจของหานอี้หลง นางก็เม้มปากแน่นอย่างรู้สึกอดกลั้น“ท่านพ่อ...ไม่ว่าใต้เท้าหานจะพูดเช่นใด...ข้าก็ไม่แต่ง” เจียงอันเล่อกล่าวตัดบทออกมาด้วยท่าทางหยิ่งทะนง“เล่อเอ๋อร์...เจ้าเลิกพูดจาเหลวไหลได้แล้ว...พวกเจ้าอย่าคิดนะว่าข้ามิรู้ความอันใด...ในเมื่อใต้เท้าหานได้ตัวบุตรสาวข้าไปแล้ว...ท่านยังคิดจะปัดความรับผิดชอบอยู่อีกหรือ” เจียงเสิ่นเย่วที่เริ่มบันดาลโทสะ เขาโพล่งออกมาในทันทีพร้อมจ้องมองหน้าเจียงอันเล่อและหานอี้หลง แม้ว่าเขาจะมิอยากเอ่ยเรื่องน่าอับอายดังกล่าว แต่เมื่อข้าวสารเปลี่ยนเป็นข้าวสุกแล้ว เขาจะยอมเพิกเฉยต่อเรื่องนี้ได้เช่นใด“ท่านพ่อ...” เจียงอันเล่อเบิกตากว้างเมื่อรับรู้ว่าบิดาของตนรู้เรื่องดังกล่าวแล้ว นางได้แต่เบือนหน้าหนีด้วยความรู้สึกอับอายหานอี้หลงก้มหน้าหลุบต่ำอย่างรู้สึกละอายใจ ความจริงเรื่องเหตุการณ์ในค่ำคืนก่อนนั้น เขาเองก็มิอาจปฏิเสธลงได้ แม้ว่าที่ผ่านมาเจียงอันเล่อจะมิได้ตอแยหรือเรียกร้องความรับผิดชอบจากเขาก็ตาม“ท่านโหว...ในเมื่อบัดนี้ข้าได้

ตอนที่ 38 ทำคุณบูชาโทษหานอี้หลงนั่งหน้าเคร่งเครียดอยู่บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ ใบหน้าของเขาบูดบึ้งเต็มไปด้วยโทสะที่มิอาจปิดบัง มือของเขากำกระดาษจนยับยู่ยี่คามือ ดวงตาแดงก่ำราวกับสัตว์ป่าที่ถูกล่าจนมุม“ใต้เท้า...ใครทำท่านอารมณ์เสียแต่เช้าหรือ” เจียงอันเล่อเอ่ยทักเมื่อกวาดสายตาไปยังรอบห้องที่มีกระเบื้องแตกกระจายไปทั่วหานอี้หลงเงยหน้ามองเจียงอันเล่ออย่างไม่พอใจ “เจ้ามีธุระอันใด”เจียงอันเล่อเพียงยกยิ้มบางออกมา “อันแตงที่ฝืนเด็ดจากต้น ย่อมไม่หวาน...ใต้เท้าเคยได้ยินหรือไม่”หานอี้หลงเงยหน้าขึ้นพร้อมหรี่ตามองเจียงอันเล่อด้วยแววตาอันแข็งกร้าว “คุณหนูเจียง...นี่เจ้าคิดจะมาซ้ำเติมข้าเช่นนั้นหรือ เวลานี้ข้ามิมีอารมณ์ล้อเล่นกับเจ้า เชิญเจ้ากลับเรือนไปเสียเถิด”เจียงอันเล่อถอนหายใจยาวออกมาอย่างรู้สึกอ่อนใจ “ข้าเพียงต้องการเตือนสติของท่านก็เพียงเท่านั้น หากท่านยังคิดดื้อดึงเอาแต่ใจ ท่านคิดหรือไม่ว่าท่านจะพบความสุขที่แท้จริง”คำพูดของเจียงอันเล่อเหมือนตอกย้ำความจริงที่เขาไม่อยากยอมรับ คำพูดเพียงเล็กน้อยกับเหมือนน้ำมันที่ราดรดบนกองไฟ หานอี้หลงลุกพรวดจากเก้าอี้ ดวงตาเต็มไปด้วยเพลิงโกรธ เขาเดินเข้ามาหานา

ตอนที่ 40 ขัดขวาง“เจ้า...เจ้าอย่าคิดว่าข้ามิรู้ความคิดของเจ้าหรอกนะ” จางลู่เหวินดึงคอเสื้อของหานอี้หลงและเตรียมง้างหมัดขึ้นมากลางอากาศ ในขณะที่หานอี้หลงก็ทำเพียงยืนนิ่งเฉยอย่างไม่สะทกสะท้านทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ร้องตะโกนดังขึ้นมา “พวกท่าน...หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เจียงอันเล่อรีบปรี่เข้ามายืนขวางด้านหน้าของจางลู่เหวิน พร้อมจ้องมองเขาอย่างไม่เกรงกลัว เมื่อเห็นจางลู่เหวินสะบัดมือลงแนบลำตัวด้วยความหัวเสีย นางจึงได้เหลียวหลังไปมองหานอี้หลงอย่างนึกผิดหวัง“เจ้ามาทำอันใดที่นี่...นี่มิใช่ธุระกงการของเจ้า” หานอี้หลงตวาดออกมาเมื่อเจียงอันเล่อเข้ามาขัดจังหวะทำให้เขาเสียแผนที่วางไว้เจียงอันเล่อเปรยตามองหานอี้หลงอีกครั้งพร้อมกับค้อนขวับเข้าใส่ชายหนุ่มอย่างนึกหมั่นไส้ ก่อนจะเดินตรงไปยังด้านหน้าของหยางชิวเหยาอีกครั้งและแล้วสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น “เพี๊ยะ...” เสียงตบหน้าที่ดังพร้อมกับใบหน้าหวานที่สะบัดไปตามแรงมือจนร่างบางถึงกับซวนเซไปในทีเดียวหยางชิวเหยายกมือขึ้นกุมใบหน้าของตนพร้อมมองหน้าเจียงอันเล่ออย่างตกตะลึง จางลู่เหวินเองก็ตกใจไม่แพ้กัน เขากำลังจะก้าวเข้ามาห้ามเจียงอันเล่อในทันที เช่นเดียวกับหา