All Chapters of ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 22 ขวางทางพระจันทร์ทรงกลดสาดส่องให้ทั่วบริเวณสว่างขึ้นมา กลับมีเงาร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งเดินลัดเลาะผ่านสวนด้วยท่าทีรีบร้อนเจียงอันเล่อรีบเร่งฝีเท้าออกตามหาหานอี้หลงอย่างร้อนใจ “ใช่ศาลาริมสระน้ำ” เจียงอันเล่อพลางนึกถึงในนิยายขึ้นมา ก่อนจะเหลียวซ้ายแลขวาหาศาลาริมน้ำดังกล่าว นางรีบจ้ำอ้าวสอดส่ายสายตาไปทั่วอย่างลุกลี้ลุกลน จังหวะฝีเท้าที่เร่งรีบยิ่งทำให้หัวใจของนางเต้นแรงขึ้นมาจนเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าขึ้นมา แต่เพราะความกังวลที่มีทำให้เจียงอันเล่อยังฝืนใจเดินตามหาหานอี้หลงต่อไปแต่ไม่ว่าจะตามหาเพียงใดเจียงอันเล่อก็มิพบหานอี้หลงแม้แต่เงา นางเหลือบเห็นศาลาริมสระน้ำเข้าให้ในที่สุด เจียงอันเล่อจึงค่อยๆ ย่องเข้าไป และพบเงาตะคุ่มของร่างคนทั้งสองที่ด้านหลังต้นไม้ใหญ่ “พวกเจ้าทั้งสองอยู่ที่นี่กัน เช่นนั้น...”เจียงอันเล่อตัดสินใจรีบเดินกลับไปยังงานเลี้ยงในทันที “เส้าหว่าน...เจ้าเห็นใต้เท้าหานหรือไม่” เจียงอันเล่อเอ่ยถามเพื่อนรักในทันทีที่พบตัว“ใต้เท้าหานหรือ...ข้าเห็นใต้เท้ากำลังพูดคุยอยู่กับฝ่าบาทนะ” เฉินเส้าหว่านตอบกลับด้วยท่าทีที่แปลกใจว่าเหตุใดเพื่อนรักของนางจึงเอ่ยถามถึงบุรุษเช่นใต้เท

บทที่ 24 เดินทางไกลในที่สุดแผนการก่อสร้างเขื่อนที่หานอี้หลงยื่นถวายฎีกาก็ผ่านความเห็นชอบจากหงจูเหลียง เขาได้รับออกคำสั่งให้หานอี้หลงเป็นผู้ควบคุมงานก่อสร้างเขื่อนที่เมืองเตียงอัน“ซีอ่าว...เจ้าไปเตรียมตัวให้พร้อม ข้าจะออกเดินทางไปดูพื้นที่ที่เมืองเตียงอันในวันรุ่งขึ้น” คำสั่งของหานอี้หลงทำเอาเจียงอันเล่อถึงกับหน้าถอดสี ในคราก่อนที่นางไปพักค้างคืนกับหานอี้หลงก็ทำเอาเจียงหว่านชิงถึงกับเต้นเร่าพร้อมกับประกาศจะให้เจียงอันเล่อลาออกจากงานราชการ ครั้งนั้นยังโชคดีที่เจียงเสิ่นเย่วเข้ามาทักท้วงพร้อมกับยกแม่น้ำทั้งห้ามาปลอบโยนเจียงหว่านชิงทำให้นางสงบลงได้บ้าง แต่เจียงหว่านชิงก็ยังคงคาดโทษเจียงอันเล่อเอาไว้และสั่งห้ามมิให้นางไปค้างแรมข้างนอกอีก“เอ่อ...ใต้เท้า...การเดินทางนับว่าไกลนัก...ข้าเกรงว่าข้าจะมิสะดวก...ครั้งนี้ข้าขอมิร่วมเดินทางไปกับท่านได้หรือไม่” เจียงเสิ่นเย่วกล่าวเสียงเบาราวกับสายลมที่พัดโชยจนแทบไร้เสียง“เหลวไหล...เจ้าเป็นผู้วางโครงร่าง...หากเจ้ามิไปแล้วใครจะร่วมตรวจสอบไปพร้อมข้าเล่า” หานอี้หลงเอ็ดขึ้นมาเมื่อนึกว่าหลงซีอ่าวคงสำอางมากเกินไปจนกลัวความลำบากดั่งเช่นครั้งที่ไปเดินสำรวจ

บทที่ 26 ร้อนรนภายในกระโจม เจียงอันเล่อยืนนิ่งอยู่ด้านหน้าของหานอี้หลงที่บัดนี้เขาเอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตากับเอกสารโดยมิได้เอ่ยสิ่งใดออกมาจวบจนกระทั่งผ่านไปเกือบชั่วยาม หานอี้หลงเงยหน้าขึ้นจากเอกสาร พร้อมหรี่ตามองเจียงอันเล่ออย่างชั่งใจอีกครั้ง “นี่ก็ดึกมาแล้ว เจ้าก็นอนข้างเตียงของข้าก็แล้วกัน ข้ามิต้องการให้เจ้าไปรบกวนเหล่าทหาร พรุ่งนี้พวกเขายังมีงานที่ต้องทำอีกมาก”หานอี้หลงสั่งเสร็จก็ก้าวเท้าเดินเตรียมเดินออกไปด้านนอก“ใต้เท้า...ท่านจะออกไปที่ใด...นี่ก็ดึกมาแล้วท่านยังมินอนอีกหรือ” เจียงอันเล่อเอ่ยถามทั้งที่ตนเองรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งร่างกาย“เจ้านอนก่อนเถิด” หานอี้หลงพูดจบก็เดินออกจากกระโจมไปในทันทีเจียงอันเล่องุนงงกับปฏิกิริยาดังกล่าว แต่เพราะความเหนื่อยล้าที่มากเกินรับไหวทำให้นางรีบปูที่นอนของตนลงบนพื้นด้านข้างเตียงของหานอี้หลง เจียงอันเล่อที่เหนื่อยล้าเต็มทน พอนางหัวถึงหมอนนางก็หลับลงไปอย่างง่ายดายค่ำคืนนั้นหานอี้หลงมิได้กลับมาที่กระโจมอีก เขาได้แต่ครุ่นคิดอย่างหนักกับสิ่งที่ได้รับรู้ในตอนนี้และคิดหาวิธีจัดการแก้ไขปัญหาอันยุ่งยากที่กำลังเกิดขึ้นในอนาคตจวบจนกระทั่งช่วงสายของวั

บทที่ 28 เพียงสัมผัสหลังจากเวลาผ่านพ้นไปจนเข้าสู่วันที่ห้า หานอี้หลงหยิบกระดาษพับลงบนโต๊ะ ลมหายใจเป่าพ่นออกมาราวกับได้รับการปลดปล่อยในที่สุด เขาปรายตาขึ้นมองไปรอบๆ อย่างต้องการสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้ง จนกระทั่งหานอี้หลงมั่นใจในแผนงานที่ถูกตระเตรียมไว้แล้วเป็นอย่างดี“ฝากใต้เท้าดูแลงานต่อจากนี้ด้วย หากมีเรื่องอันใดให้รีบส่งม้าเร็วรายงานข้าในทันที” หานอี้หลงสั่งกำชับให้คนส่วนหนึ่งอยู่ประจำที่เมืองเตียงอันเพื่อควบคุมงานต่อจากเขา จากนั้นหานอี้หลงก็หันไปมองเจียงอันเล่อด้วยดวงตาเข้มขึ้นมา“ซีอ่าว...เจ้าไปเก็บสัมภาระให้เรียบร้อย เราจะกลับเมืองหลวงในวันนี้” หานอี้หลงกล่าวสั่งออกมา พร้อมกับความรู้สึกหนักใจขึ้นมาอีกครั้ง แม้ว่าเจียงอันเล่อจะเป็นผู้ช่วยที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจและคลายความกังวลในงานไปได้มาก แต่ทว่าความจริงของนางนั้นก็ยิ่งทำให้เขาคิดหนักถึงวิธีจัดการเรื่องยุ่งยากที่กำลังจะตามมาจนได้ หญิงสาวที่ยังมิได้ออกเรือนหายตัวไปจากจวนเป็นเวลากว่าสัปดาห์ หากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ชื่อเสียงของนางคงมิอาจย้อนคืนได้เป็นแน่รถม้าเริ่มเคลื่อนขบวนออกเดินทางมุ่งหน้ากลับเมืองหลวงผ่านถนนสายใหญ่จากนั้น

บทที่ 30 เทศกาลโคมลอยบรรยากาศในจวนสกุลเจียงเงียบสงัดตั้งแต่รุ่งเช้า ทว่าภายในห้องของเจียงอันเล่อกลับแว่วเสียงพูดคุยของหลีอันที่พยายามเกลี้ยกล่อมนายหญิงของตนให้ลุกขึ้นจากเตียงนอน“คุณหนูเจ้าคะ วันนี้เป็นวันเทศกาลโคมลอยนะเจ้าคะ ทุกปีคุณหนูมักจะชื่นชอบเทศกาลนี้มิใช่หรือเจ้าคะ” หลีอันเอ่ยพลางจัดสำรับอาหารบนโต๊ะ แต่เมื่อเห็นเจียงอันเล่อยังคงนอนตะแคงหันหลังให้อย่างเฉยเมย นางก็ได้แต่ถอนหายใจยาวเจียงอันเล่อพลิกตัวขึ้นนั่ง สีหน้าของนางซีดเซียวจากการอดอาหารประท้วงติดต่อกันเป็นเวลาหลายวัน ทว่าดวงตากลมโตกลับฉายแววกังวลขึ้นเมื่อได้ยินคำว่า “เทศกาลโคมลอย”เจียงอันเล่อรีบลุกขึ้นจากเตียงทันทีโดยไม่สนใจหลีอันที่มองตามอย่างงุนงง “หลีอัน...วันนี้เป็นวันอะไรนะ” เสียงของเจียงอันเล่อเบาหวิว ร่างกายอ่อนแรงจนแทบจะซวนเซลงกับพื้น หลีอันรีบเข้ามาประคองร่างของนางไปยังโต๊ะอาหาร ก่อนจะรีบคีบอาหารลงบนชามอย่างระมัดระวัง “คุณหนูทานสักหน่อยเถิดเจ้าค่ะ หากคุณหนูป่วยขึ้นมาจะเป็นเรื่องใหญ่นะเจ้าคะ”เจียงอันเล่อนึกถึงเหตุการณ์สำคัญที่กำลังจะเกิดขึ้น นางรีบคีบอาหารเข้าปากอย่างต้องการให้ร่างกายกลับมามีพลังขึ้นอีกครั้ง “เจ