All Chapters of ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 41 แสดงความเป็นเจ้าของรถม้าแล่นไปตามถนนอย่างช้าๆ หงฟางซินจ้องมองเจียงอันเล่ออย่างไม่วางตา แววตาของเขานั้นดูทั้งห่วงกังวลและนึกเสียใจในเวลาเดียวกัน เจียงอันเล่อหันไปสบตากับเขาพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นอย่างมีคำถาม“เอ่อ...เจ้าสบายดีหรือไม่” หงฟางซินเอ่ยขึ้นมาพร้อมยกมือขึ้นลูบท้ายทอยอย่างรู้สึกกระดากอาย เขาส่งสายตาเว้าวอนมองไปยังเจียงอันเล่ออยู่ในทีเจียงอันเล่อยิ้มอ่อนให้หงฟางซินอย่างนึกเอ็นดู ชายหนุ่มสวมอาภรณ์สีเข้มตัดกับผิวขาวกระจ่างของเขา รูปร่างสูงโปร่ง บ่ากว้างสมชายชาตรี กับแววตาที่ทอดมองนางอย่างคะนึงหา เจียงอันเล่ออดนึกขันตนเองอย่างเสียมิได้ ชายหนุ่มที่ดูซื่อบริสุทธิ์เช่นนี้ นางกลับมิอาจตอบรับไมตรีจากเขา กับชายหนุ่มอีกคนหนึ่งที่นางเอาแต่วิ่งวนอย่างมิรู้จุดหมายปลายทางดั่งกำลังอยู่ในเขาวงกตที่มิอาจหาทางออกได้เจอ“อันเล่อ...ข้านึกเสียดายยิ่งนัก ข้ามันก้าวช้าไปเพียงก้าวหนึ่งเท่านั้น...” หงฟางซินตัดพ้อออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด “หากข้ามิรอเวลาให้ล่วงเลย เจ้าคงมิต้องทนทุกข์เช่นนี้เป็นแน่”คำพูดของหงฟางซินทำให้เจียงอันเล่ออดสะท้านในหัวใจขึ้นมาอย่างช่วยมิได้ นางได้แ

บทที่ 43 ติดบ่วงแสงเทียนสลัวสะท้อนบนพื้นสั่นไหวไปเป็นจังหวะรับกับเตียงไม้ที่ไหวคลอนไปตามแรง เสียงเอี๊ยดอ๊าดบรรเลงรับกับเสียงครางที่ดังสลับกันไปมาราวกับบทเพลงรักที่ขับกล่อมเป็นท่วงทำนองเสนาะ เสื้อผ้าที่เกะกะสายตาถูกดึงรั้งออกจากร่างกายของคนทั้งสอง ก่อนจะถูกโยนทิ้งลงไปที่พื้นอย่างมิไยดีสองร่างกอดรัดพันเกี่ยวหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน หานอี้หลงเคลื่อนกายไปตามแรงปรารถนาที่ถาโถมเข้าใส่อย่างไม่หยุดยั้ง ร่างบางหอบเหนื่อยโยกคลอนไปตามแรงกระแทกที่เร่าร้อนดุดัน สองมือจิกเกร็งลงบนผืนผ้าห่มนุ่มอย่างมิอาจกลั้นแรงปรารถนาที่โหมเข้าใส่ เสียงครางหวานดังขึ้นเป็นจังหวะสอดประสานรับการเสียงครางแหบกระเส่าทางด้านบน มือหนาบีบเคล้นไปตามจุดสัมผัสอันอ่อนไหวด้วยความชำนาญ ปลุกเร้าให้คนใต้ร่างบิดกายเคลื่อนไหวรับจังหวะที่เร่งเร้าอย่างผสมกลมกลืนกว่าพายุจะสงบลงก็กินเวลาไปกว่าชั่วยาม หานอี้หลงนอนหอบเหนื่อยด้วยใบหน้าที่สุขสมและอิ่มเอม เจียงอันเล่อรีบหันกายหลีกหนีความอับอายเมื่อนึกถึงบทรักที่นางต่างยินยอมพร้อมใจมิต่างจากหญิงคณิกาที่ปรนเปรอความต้องการของบุรุษจนปลดเปลื้องสมดังหมายหานอี้หลงหันกายเข้าหาร่างบางก่อนจะชันกายข

ตอนที่ 45 ธนูพิษช่วงสายของวันเจียงอันเล่อลืมตาตื่นขึ้นอย่างรู้สึกสดชื่น หลีอันที่ใบหน้ายิ้มแย้มเดินเข้ามาด้านในพร้อมสำรับอาหาร“คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ”“เจ้ามีเรื่องอันใด เหตุใดถึงดูมีความสุขเช่นนั้น” เจียงอันเล่อเอ่ยพลางลุกขึ้นผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าไปพลางหลีอันที่ช่วยแต่งกายอยู่ด้านข้างก็หัวเราะคิกคักขึ้นมา “เมื่อคืนใต้เท้าอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูทั้งคืนนี่เจ้าคะ”เจียงอันเล่อชะงักพร้อมเลิกคิ้วขึ้น “ใต้เท้านอนที่นี่หรือ”“เจ้าค่ะ...ใต้เท้าเป็นห่วงคุณหนูมาก นอนเฝ้าไข้คุณหนูทั้งคืน เพิ่งออกจากจวนไปเมื่อตอนเช้าตรู่เจ้าค่ะ”เจียงอันเล่อเผลออมยิ้มขึ้นมาอย่างลืมตัว แต่เมื่อเห็นสายตาล้อเลียนของหลีอัน นางก็กระแอมออกมาเบาๆ “เจ้าจะไปทำอันใดก็ไปเถิด...อ้อแล้วเรื่องที่ข้าให้ไปสืบ มีความคืบหน้าถึงไหนแล้ว”เจียงอันเล่อลงนั่งที่โต๊ะพร้อมคีบอาหารเข้าปากอย่างหิวกระหาย หลีอันยื่นกระดาษเล็กๆ ให้กับนางในทันที เจียงอันเล่อรับกระดาษนั้นคลี่ออกอ่าน แต่แล้วใบหน้าที่แช่มชื่นก็แปรเปลี่ยนเป็นเศร้าหมองในทันที ความอยากอาหารที่มีหายวับไปในพริบตา “ท่านยังมิเลิกล้มความตั้งใจอยู่อีกหรือ”เจียงอันเล่อรีบลุกขึ้นจรดพู่กัน

ตอนที่ 47 เดินตามวิถีทางภายในจวนสกุลหานกลับเข้าสู่บรรยากาศที่อึมครึม เจียงอันเล่อเอาแต่อยู่ภายในเรือนของตนเอง นางไม่คิดย่างกรายออกไปที่ใด วันๆ เอาแต่นั่งหน้าเคร่งเครียดกับเอกสารที่กองตรงหน้า มีเพียงหลีอันที่คอยวิ่งเข้าวิ่งออกภายในเรือนโดยมิให้ผู้ใดเข้าพบ แม้กระทั่งเงาของหานอี้หลงก็แทบจะมิได้พบเจอเช่นกัน ตั้งแต่วันนั้นมาความสัมพันธ์ระหว่างนางกับหานอี้หลงก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงหานอี้หลงออกจากจวนตั้งแต่เช้าตรู่และกลับมาในยามดึกเสมอ เขาหาได้มาหานางเฉกเช่นเคย ราวกับคนทั้งสองมิได้อยู่ร่วมจวนเดียวกัน จะมีก็แต่เพียงพ่อบ้านที่คอยเทียวไปเทียวมา รายงานความเคลื่อนไหวของแต่ละฝ่ายให้ทั้งสองรับทราบอย่างอ่อนอกอ่อนใจ“ยามพวกท่านรักกันก็ตัวติดกันเป็นตังเม ยามโกรธเคืองกัน ไฉนเลยจึงมาลงเอาที่ข้าเพียงผู้เดียว” พ่อบ้านบ่นอุบเมื่อเข้ามารายงานความเคลื่อนไหวของหานอี้หลงให้ฮูหยินของจวนฟัง นางเพียงพยักหน้ารับพร้อมกับปัดมือไล่เขาออกไปในขณะที่หานอี้หลงเองเมื่อรายงานความคืบหน้าของเจียงอันเล่อเสร็จ หานอี้หลงก็เพียงเอ่ยถามเพียงว่านางได้พบผู้ใดหรือไม่ เมื่อได้คำตอบที่พึงพอใจ เขาก็โบกมือไล่เขาออกไปอย่างนึกรำคาญวันน

ตอนที่ 49 เหนี่ยวรั้งครั้งสุดท้ายหานอี้หลงกระชากแขนเจียงอันเล่อเข้าปะทะกับแผงอกเข้าอย่างจัง ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วห้องมีเพียงเสียงลมหายใจที่ติดขัดของทั้งสองคน พร้อมสายตาที่จ้องมองกันอย่างมิมีใครยอมใคร“เจ้าคิดจะทำอันใดกันแน่” หานอี้หลงตะคอกออกมาอย่างหมดความอดทน น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยโทสะ ความหึงหวงแผ่ซ่านไปทั่วร่างราวกับเพลิงที่ไม่มีวันดับ ดวงตาดุดันจ้องมองร่างบางที่เบื้องหน้า“ใต้เท้า...ท่านต่างหากที่คิดจะทำอันใดกันแน่” เจียงอันเล่อโต้กลับในทันที“เฮอะ...ฮูหยินของข้าออกตะลอนไปทั่วเมืองกับชายอื่น เจ้าจะให้ข้านั่งรออยู่ที่จวนเฉยๆ เช่นนั้นหรือ”“เพี๊ยะ...” เจียงอันเล่อยกมือขึ้นสะบัดไปที่ใบหน้าของหานอี้หลงจนเต็มแรง “ใต้เท้า...ท่านอย่าได้คิดว่าดูถูกข้าเช่นนี้”หานอี้หลงยกมือขึ้นลูบใบหน้า พร้อมกับแสยะยิ้มขึ้นมาจนดูน่าหวาดกลัว เขากระชากแขนของเจียงอันเล่อเข้าหาตัวอีกครั้ง “งั้นข้าควรคิดเช่นใด...เจ้าลองตอบข้ามาสักหน่อย”เจียงอันเล่อสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของเขา นางเชิดหน้าขึ้นอย่างทระนง ทว่าดวงตาของนางกลับมีร่องรอยของความผิดหวังลึกซึ้ง นางกวาดตามองหานอี้หลงอย่างเย็นชา ก่อนจะเดินตรงไปยั