All Chapters of ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 12 เสนอความคิดผ่านไปสิบห้าวันเต็มที่เจียงอันเล่อทุ่มเทให้กับงานนี้ นางแทบไม่ได้หลับได้นอน แม้กระทั่งอาหารแต่ละมื้อก็แทบจะลืมไปเสียสิ้น เจียงอันเล่อใช้เวลาเกือบทั้งหมดในห้องตั้งแต่พลิกอ่านเอกสารเก่าที่หานอี้หลงมอบให้ไปจนถึงการร่างแบบแปลนใหม่ให้สมบูรณ์ที่สุด รวมทั้งนางยังให้บ่าวชายในเรือนช่วยทำโครงสร้างไม้ขึ้นมาเป็นต้นแบบเพื่อให้ง่ายต่อการทำความเข้าใจอีกด้วยเจียงอันเล่อถือแบบร่างที่นางลงทุนลงแรงไปอย่างมากมุ่งหน้าตรงไปยังห้องทำงานของหานอี้หลง หัวใจของนางเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นและดีใจในความสำเร็จของตนเอง เจียงอันเล่อเชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่าหานอี้หลงจะต้องทึ่งกับความคิดของนางอย่างไม่ยากนักเป็นแน่ห้องทำงานใหญ่ของหานอี้หลงยังคงสงบนิ่งเหมือนเดิม กลิ่นหอมของไม้สนลอยอบอวลในอากาศ หานอี้หลงยังคงยืนอยู่ด้านหลังโต๊ะทำงานด้วยท่าทางสุขุมและเคร่งเครียด ใบหน้าหล่อเหลาราวกับไอดอลในยุคสมัยใหม่ในขณะที่หว่างคิ้วกับขมวดเข้าหากันอย่างคนกำลังใช้ความคิดยิ่งขับให้ชายหนุ่มดูมีเสน่ห์ที่น่าหลงใหลอย่างมากเจียงอันเล่อเหม่อลอยมองหน้าหานอี้หลงอย่างปลาบปลื้ม นางยกยิ้มกว้างขึ้นมา พร้อมกับอดคิดมิได้ว่าหากหาน

ตอนที่ 14 เข้าขาหลังจากที่เจียงอันเล่อกลับมาถึงเรือน หลีอันก็เข้ามาปรนนิบัตินางอย่างเอาใจเฉกเช่นเดิม เจียงอันเล่อเหม่อลอยกับจุดผิดพลาดที่เกิดขึ้น นางลืมไปเสียได้ว่าบัดนี้นางเป็นหลงซีอ่าวผู้ยากไร้ จากนั้นเจียงอันเล่อจึงหันมาหาหลีอันในทันที“หลีอัน เจ้าจงไปหาบ้านเช่าขนาดเล็กพอหนึ่งคนอยู่อาศัยสักหลังให้ข้าที”หลีอันเงยหน้าขึ้นมองเจียงอันเล่ออย่างนึกสงสัย “คุณหนู...ท่านจะหาบ้านด้วยเหตุอันใดเจ้าคะ”“วันหน้าข้าย่อมได้ใช้ประโยชน์เป็นแน่ เจ้าก็อย่าปากมากนักรีบไปทำตามที่ข้าสั่งก็พอ”หลีอันรีบปิดปากตนเองในที่สุด ก่อนจะพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่ายเจียงอันเล่อล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยใบหน้าที่ฉายความสุขขึ้นมา ความทรงจำในวันนี้ช่างวิเศษยิ่งนัก นางได้เห็นมุมมองที่หลากหลายมากขึ้นของหานอี้หลง และยิ่งหลงใหลชื่นชมในตัวของเขาเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัวทีเดียว “หานอี้หลง...ท่านช่างเหมาะสมกับการเป็นติ่งของข้ายิ่งนัก”เจียงอันเล่อเพ้อออกมาอย่างสุขใจ พร้อมกับหลับตาลงราวกับคืนนี้นางจะต้องฝันดีที่สุดในชีวิตเป็นแน่หลังจากเหตุการณ์นั้นเป็นต้นมา เจียงอันเล่อก็ได้รับความไว้วางใจจากหานอี้หลงเป็นอันมาก หานอี้หลงมักเรียกใช้เขา

บทที่ 16 งานเลี้ยงชมดอกไม้ลมฤดูใบไม้ผลิพัดแผ่วเบา กลิ่นหอมของดอกเหมยและดอกโบตั๋นที่บานสะพรั่งอบอวลอยู่ในอากาศ ลานกว้างของพระราชวังหลวงที่ถูกจัดเตรียมสำหรับงานเลี้ยงชมดอกไม้เต็มไปด้วยบรรยากาศคึกคัก ร่มเงาของต้นหลิวโยกไหวตามสายลมให้ความรู้สึกผ่อนคลายฮองเฮาเม่งฉีเต๋อมีรับสั่งให้จัดงานเลี้ยงชมดอกไม้ขึ้นภายในสวนหลวง โดยได้เชิญให้เหล่าบรรดาฮูหยินและคุณหนูจากจวนต่างๆ เข้ามาร่วมงานเลี้ยงดังกล่าว เสียงเครื่องดนตรีดังแว่วมาจากด้านหน้าของลานกว้าง โต๊ะเก้าอี้และบรรดาเครื่องอาหารถูกจัดเตรียมพร้อมสำหรับเหล่าผู้ร่วมงานทั้งหลายที่ต่างแต่งกายด้วยชุดผ้าไหมหลากสีสันราวกับต้องการมาประจันโฉมกันและกันเจียงอันเล่อก้าวเข้าสู่บริเวณงานเลี้ยงด้วยเป็นหนึ่งในตระกูลที่ถูกเชิญเข้าร่วมงาน แม้บิดาของเขาจะมิได้รับราชการเฉกเช่นคนอื่น แต่ด้วยตำแหน่งท่านโหวของแคว้นทั้งฮ่องเต้ยังให้ความสำคัญกับเจียงเสิ่นเย่วเป็นอย่างมากทำให้ตระกูลของนางมิอาจถูกละเลยไปได้เจียงอันเล่อสวมชุดผ้าไหมสีเขียวอ่อนลายปักดอกไม้สีทองที่เข้ากับสีผิวขาวนวลอย่างวิจิตรงดงาม เรือนผมยาวดำขลับถูกรวบไว้อย่างประณีตและประดับด้วยปิ่นหยกที่แวววาว นางก้าวเข้

บทที่ 18 พักแรมเมื่อเจียงอันเล่อก้าวเท้าเข้ามาภายในห้องโถง นางก็รีบตรงไปยังเจียงเสิ่นเย่วซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตรงด้านหน้าห้องอย่างกำลังใช้ความคิด“ท่านพ่อ...ข้าพบองค์ชายเก้าที่ด้านหน้าจวน...เขามาทำธุระอันใดหรือ” เจียงอันเล่อกล่าวออกมาอย่างร้อนรนเจียงเสิ่นเย่วหันมามองเจียงอันเล่อในสภาพของบุรุษอย่างหลงซีอ่าวก็อดนึกอ่อนใจขึ้นมา “องค์ชายเก้ามาที่นี่เพราะเจ้าเช่นใดเล่า”เจียงอันเล่อเบิกตากว้างพลางหน้างุ้มงออย่างไม่สบอารมณ์ “ท่านพ่อได้ถามหรือไม่ว่าเขามีธุระอันใดกับข้า”เจียงเสิ่นเย่วถอนหายใจออกมาอีกครั้ง “หากข้าเดามิผิด...ข้าคิดว่าองค์ชายเก้าคงนึกชมชอบเจ้าอยู่ไม่น้อย”“ไม่ได้นะท่านพ่อ...ข้าไม่ยอม” เจียงอันเล่อรีบโวยวายออกมาในทันที นางเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าด้วยวัยของนางในสถานที่แห่งนี้เป็นวัยที่ต้องเสาะหาคู่ครองเพื่อออกเรือนแล้วเจียงเสิ่นเย่วลุกขึ้นเดินมาตรงด้านหน้าของเจียงอันเล่อ พร้อมยกมือขึ้นลูบหลังนางอย่างเอ็นดู “เล่อเอ๋อร์...เจ้าอย่าได้กังวลไป ข้ามิมีวันยินยอมผูกด้ายแดงให้เจ้ากับตระกูลหงเป็นแน่”เจียงอันเล่อได้ยินเช่นนั้นก็ถอนหายใจโล่งออกมา นางพอเข้าใจได้ว่าเจียงเสิ่นเย่วย่อมมิมีวัน

บทที่ 20 การปรากฏตัวของแม่ทัพคนใหม่ภายในสำนักโยธาเจียงอันเล่อกำลังง่วนอยู่กับการนั่งตรวจเอกสารอย่างใจจดใจจ่อจนนางลืมเลือนเวลาไปเสีย จนกระทั่งนางขยับกายบิดไล่ความขบเมื่อยที่มีจึงได้เห็นว่าเวลานี้เข้าช่วงบ่ายแก่แล้ว“เหตุใดใต้เท้าหานยังมิมาหรือ” เจียงอันเล่อเอ่ยถามขุนนางด้านข้างกายพร้อมกับหันหน้าสลับไปมาอย่างหาเงาของหานอี้หลง“ใต้เท้าหานเข้าวังเพื่อเข้าเฝ้าฝ่าบาทตั้งแต่เช้าตรู่แล้วขอรับ”คำตอบนั้นทำให้เจียงอันเล่อนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ภายในหัวคิดวนเวียนถึงลำดับเหตุการณ์ต่างๆ ในนิยายที่กำลังเกิดขึ้น ดวงตาของเจียงอันเล่อเบิกตากว้างขึ้นอย่างตกตะลึงเมื่อนางคำนวณเวลาในปัจจุบันแล้วพบว่าเวลานี้น่าจะเป็นช่วงที่จางลู่เหวิน พระเอกของเรื่องปรากฏตัวขึ้นภายในท้องพระโรงแล้วสินะ“ถ้าเช่นนั้น...” เจียงอันเล่อพึมพำกับตัวเองเบาๆ จากนั้นเจียงอันเล่อก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ในทันที“ใต้เท้า...วันนี้ข้ามีธุระสำคัญ ขอตัวก่อนขอรับ” เสียงกล่าวอย่างตื่นตระหนก กับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล ก่อนจะโค้งตัวและก้าวเท้าออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วเจียงอันเล่อเดินทางอย่างเร่งรีบกลับมาที่จวน จากรีบตรงดิ่งไปยังห้องทำงานของเจียง