All Chapters of ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง: Chapter 1 - Chapter 10

บทที่ 1 ติ่งพระรองภัทราเดินปึงปังเข้ามาในห้องนั่งเล่นของตัวเอง พลางโยนแท็บเล็ตลงบนโซฟาอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง “ปัง!” เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ มือเท้าสะเอว สายตาจับจ้องไปยังแท็บเล็ตที่ยังคงเปิดค้างอยู่ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความขัดข้องใจหน้าจอแสดงภาพหน้านิยายเรื่อง “ชะตารักพันธนาการ” ที่ภัทราเพิ่งอ่านจบไปสดๆ ร้อนๆ สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจ คิ้วขมวดแน่น ริมฝีปากเม้มเป็นเส้นตรง ดวงตาเปล่งประกายความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน ความรู้สึกโกรธเคืองแทนหานอี้หลงยังคงพลุ่งพล่านอยู่ในอก ตัวละครพระรองที่เธอตกหลุมรักดั่งชายในดวงใจกลับต้องเผชิญชะตากรรมที่แสนเศร้าสลด เขามอบทั้งชีวิตและจิตใจให้กับนางเอกของเรื่อง “หยางชิวเหยา” แต่สุดท้ายกลับถูกทอดทิ้ง และถูกตราหน้าว่าเป็นผู้ร้ายในสายตาของทุกคนอย่างไม่เป็นธรรม เพียงเพราะว่านักเขียนแต่งให้หานอี้หลงเป็นเพียงพระรองของเรื่องเท่านั้น“ทำไมถึงทำแบบนี้กับหานอี้หลง...หานอี้หลงออกจะดีขนาดนั้น…ทำไมถึงจบแบบนี้ไปได้...นักเขียนใจร้ายมากเลย” ภัทรายังคงบ่นอุบออกมาเบาๆ แต่ด้วยความอินจัด น้ำเสียงของเธอแฝงความไม่พอใจอยู่มากคล้ายกับว่าเธอเองเป็นคนที่ต้องเผชิญชะตากรรมเช่น

บทที่ 3 พิธีปักปิ่น “หลีอัน...เจ้าห้ามแพร่งพรายเรื่องเมื่อสักครู่เป็นอันขาด...เข้าใจหรือไม่” ภัทรากล่าวเสียงเข้มย้ำกับสาวใช้ของตนเองอีกครั้ง “เจ้าค่ะ...บ่าวจะปิดปากให้สนิทเจ้าค่ะ” หลีอันก้มหน้าต่ำ สองมือประสานกันแน่นพร้อมกับรีบพยักหน้ารับปากอย่างแข็งขัน แม้ภายในใจจะรู้สึกวิตกกังวลอยู่มากก็ตาม แต่ในเมื่อเจียงอันเล่อเป็นนายหญิงของตน ดังนั้นตนจึงมีหน้าที่เพียงทำตามคำสั่งของเจียงอันเล่อเท่านั้นเสียงฆ้องดังขึ้นย้ำเตือนเวลาสำคัญในพิธีปักปิ่น ภัทราในร่างเจียงอันเล่อสวมชุดแพรไหมสีชมพูอ่อนปักลวดลายดอกเหมย ผมยาวดำขลับถูกเกล้าอย่างวิจิตรพร้อมด้วยปิ่นหยกชั้นเลิศภัทราเดินตามหลีอันไปยังห้องโถงใหญ่ หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความตื่นเต้นและเป็นกังวลห้องโถงใหญ่ของจวนสกุลเจียงในวันนี้เต็มไปด้วยความครึกครื้น แขกเหรื่อผู้มีเกียรติมากมายหลั่งไหลเข้ามาร่วมแสดงความยินดี เสียงพูดคุยดังเซ็งแซ่ผสมกับเสียงดนตรีบรรเลงเบา ๆ กลิ่นหอมของเครื่องหอมที่จุดไว้ลอยอ้อยอิ่งในอากาศภัทราในร่างของเจียงอันเล่อก้าวเข้าสู่ห้องโถงใหญ่ของจวนสกุลเจียง ร่างของเธอดูสง่างามจนผู้คนพากันจับจ้อง ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้ม

บทที่ 5 คำพูดเสียดแทงเจียงอันเล่อที่หัวเสียเรื่องหานอี้หลงและหยางชิวเหยา นางยังคงรู้สึกหงุดหงิดใจไม่หาย หัวใจของนางเต็มไปด้วยความคับข้องหมองใจ เจียงอันเล่อจึงตัดสินใจปลีกตัวออกมาเดินเล่นในสวนเพื่อคลายความรู้สึกที่เกาะกินจิตใจในตอนนี้ให้สงบลงเจียงอันเล่อเดินทอดน่องไปตามทางอย่างเลื่อนลอย ความคิดกังวลสับสนว้าวุ่นในใจปะปนผสมผสานจนนางรู้สึกปวดหัวไปหมด ใบหน้างดงามของนางมีความเคร่งเครียดปรากฏชัด ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น แววตาเรียวงามเต็มไปด้วยความว้าวุ่นใจและความผิดหวังขณะเดินไปเรื่อยๆ สายตาของเจียงอันเล่อก็พลันสะดุดเข้ากับร่างของหยางชิวเหยาที่กำลังนั่งอยู่ในศาลากลางสวนเพียงลำพัง ใบหน้าขาวละมุนของนางดูอ่อนโยนแต่แฝงด้วยความเหนื่อยล้า นางกำลังนั่งพิงเสาไม้ มองสระน้ำเบื้องหน้าอย่างเหม่อลอยเจียงอันเล่อหยุดชะงักทันทีที่เห็นอีกฝ่าย นางเบือนหน้าเตรียมหันหลังกลับอย่างมิคิดจะเข้าไปเสวนาด้วย แต่แล้วความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัวเจียงอันเล่อตัดสินใจสาวเท้าเข้าไปภายในศาลาและประจันหน้ากับหยางชิวเหยาอย่างไม่รอช้า“ฮูหยินหาน ข้ามีเรื่องจะพูดกับท่าน” เสียงของเจียงอันเล่อดังขึ้นอย่างไม่ลังเล ดวงตาเรีย

บทที่ 7 ฝากฝังวันถัดมาเจียงเสิ่นเย่วและเจียงอันเล่อก็เดินทางออกจากจวน ทั้งสองก้าวเท้าขึ้นไปบนรถม้าที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย ก่อนที่คนขับจะบังคับม้าตรงไปยังด้านหน้าของสำนักโยธา“เล่อเอ๋อร์...แม้เจ้าจะพรางตัวเช่นนี้ แต่ข้าก็อดรู้สึกหวาดหวั่นใจไม่ได้ทีเดียว” เจียงเสิ่นเย่วกล่าวออกมาพร้อมจ้องมองบุตรสาวตรงหน้า หญิงสาวที่มัดผมรวบขึ้นศีรษะดั่งเช่นชายหนุ่ม ทั้งยังแต่งกายเฉกเช่นบุรุษด้วยชุดผ้าต่วนสีเทา รูปร่างเล็กผิวขาวซีดจนดูนุ่มนิ่ม เจียงเสิ่นเย่วยังคงมองบุตรสายด้วยสายตาเป็นกังวล แม้ว่าฝีมือในการแต่งหน้าพรางตัวของแม่นมหลินจะดีเยี่ยมแต่ด้วยรูปร่างที่แตกต่างจากชายหนุ่มอย่างลิบลับ ก็ทำให้เขายังคงไม่สบายใจอยู่ดี“ท่านพ่ออย่าได้กังวลไปเลย ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่มิให้ผู้ใดจับได้” เจียงอันเล่อยื่นมือไปบีบมือหนาของบิดาเอาไว้ พร้อมมองเขาด้วยสายตาออดอ้อน“ข้าจะลองดูแล้วกัน” เจียงเสิ่นเย่วเบือนหน้าหนีอย่างนึกระอาใจ นี่คงเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดครั้งใหญ่ของตนหรือไม่กันแน่“เช่นนั้นเจ้าจงจำไว้ ต่อไปนี้เจ้าคือ “หลงซีอ่าว” เด็กหนุ่มกำพร้าไร้ซึ่งญาติมิตรและชาติกำเนิด”“ขอรับนายท่าน ต่อไปนี้ซีอ่าวจะ

บทที่ 9 เริ่มงานบรรยากาศในจวนสกุลเจียงเย็นเยือกและสงบเงียบในยามพลบค่ำ เจียงเสิ่นเย่วและเจียงอันเล่อเดินทางกลับจากการจัดการตามแผนที่วางไว้อย่างเรียบร้อยเจียงเสิ่นเย่วก้าวเข้ามาภายในห้องโถงใหญ่พร้อมกับบุตรสาวด้วยความรู้สึกสงสัยที่ติดอยู่ในใจในความฉลาดหลักแหลมของบุตรสาวที่มีอย่างมิอาจเชื่อได้ มือใหญ่ยังคงกำวนกันไปมาอย่างใช้ความคิดและชั่งใจอยู่นาน หน้าผากของเขาขมวดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด สุดท้ายเจียงเสิ่นเย่วจึงตัดสินใจหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเจียงอันเล่ออีกครั้ง พร้อมกับจ้องมองบุตรสาวด้วยสายตาที่จับพิรุธอยู่ในที“เล่อเอ๋อร์...แม้ว่าเจ้าจะได้เข้าทำงานที่สำนักโยธาแล้ว แต่ข้ากลับอดรู้สึกสงสัยไม่ได้...เจ้าคิดสิ่งประดิษฐ์เช่นนี้ขึ้นมาได้เช่นใด” เจียงเสิ่นเย่วเอ่ยขึ้นมาอย่างต้องการคลายความค้างคาในใจที่มี ปลายสายตาคมกริบยังคงจับจ้องไปยังบุตรสาวอย่างไม่กะพริบตาเจียงอันเล่อได้แต่ยิ้มบางออกมาพร้อมกับใบหน้าที่มีสีหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อต้องพบกับคำถามดังกล่าวของบิดาเจียงอันเล่อเม้มปากแน่นอย่างต้องการตั้งสติ ก่อนจะกล่าวออกไปอย่างหน้าตาย “ท่านพ่อ...ตัวข้าเป็นเพียงหญิงสาวภายในจวนจะหาได้มีความรู้อั