บทที่ 9 เริ่มงาน

บทที่ 9 เริ่มงาน

บรรยากาศในจวนสกุลเจียงเย็นเยือกและสงบเงียบในยามพลบค่ำ เจียงเสิ่นเย่วและเจียงอันเล่อเดินทางกลับจากการจัดการตามแผนที่วางไว้อย่างเรียบร้อย

เจียงเสิ่นเย่วก้าวเข้ามาภายในห้องโถงใหญ่พร้อมกับบุตรสาวด้วยความรู้สึกสงสัยที่ติดอยู่ในใจในความฉลาดหลักแหลมของบุตรสาวที่มีอย่างมิอาจเชื่อได้ มือใหญ่ยังคงกำวนกันไปมาอย่างใช้ความคิดและชั่งใจอยู่นาน หน้าผากของเขาขมวดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด สุดท้ายเจียงเสิ่นเย่วจึงตัดสินใจหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเจียงอันเล่ออีกครั้ง พร้อมกับจ้องมองบุตรสาวด้วยสายตาที่จับพิรุธอยู่ในที

“เล่อเอ๋อร์...แม้ว่าเจ้าจะได้เข้าทำงานที่สำนักโยธาแล้ว แต่ข้ากลับอดรู้สึกสงสัยไม่ได้...เจ้าคิดสิ่งประดิษฐ์เช่นนี้ขึ้นมาได้เช่นใด” เจียงเสิ่นเย่วเอ่ยขึ้นมาอย่างต้องการคลายความค้างคาในใจที่มี ปลายสายตาคมกริบยังคงจับจ้องไปยังบุตรสาวอย่างไม่กะพริบตา

เจียงอันเล่อได้แต่ยิ้มบางออกมาพร้อมกับใบหน้าที่มีสีหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อต้องพบกับคำถามดังกล่าวของบิดา

เจียงอันเล่อเม้มปากแน่นอย่างต้องการตั้งสติ ก่อนจะกล่าวออกไปอย่างหน้าตาย “ท่านพ่อ...ตัวข้าเป็นเพียงหญิงสาวภายในจวนจะหาได้มีความรู้อันใดไม่ เพียงแต่ก่อนหน้านี้ข้าได้บังเอิญพบกับผู้รู้ท่านหนึ่งเข้าโดยบังเอิญ จึงได้ลักจำความคิดดังกล่าวนั้นมา”

“ผู้รู้หรือ...ผู้ใดกัน” เจียงเสิ่นเย่วเอ่ยถามอีกครั้งด้วยความสงสัยไม่คลาย

เจียงอันเล่อจึงเดินเข้าไปกอดลำแขนหนาของบิดาอย่างออดอ้อน “ข้าเองก็มิได้เอ่ยถามความมากนัก เพียงแต่วันนั้นข้าได้ไปไหว้พระที่อารามวัดบนเขา บังเอิญได้มีโอกาสช่วยเหลือชายผู้หนึ่งเอาไว้ ชายผู้นั้นจึงได้เล่าความรู้บางอย่างที่เขามีให้กับข้าฟัง ข้าจึงอาศัยความคิดนั้นมาต่อยอดเพียงเท่านั้น” เจียงอันเล่อพูดพลางลอบสังเกตปฏิกิริยาของเจียงเสิ่นเย่วไปพลาง แต่เมื่อเห็นเขายังคงยืนฟังอย่างสงบนิ่ง เจียงเสิ่นเย่วจึงได้กล่าวตอบออกไปต่อ “แต่ท่านก็เห็นแล้วมิใช่หรือว่าความคิดนี้ช่างวิเศษยิ่งนัก ตอนนี้ข้าได้ทำงานข้างกายใต้เท้าหานแล้ว ต่อไปท่านพ่อก็วางใจได้แล้ว”

เจียงเสิ่นเย่วยังคงจ้องบุตรสาวอย่างครุ่นคิดอีกครั้ง “แล้วเหตุใดเจ้าจึงมิได้เล่าเรื่องนี้ให้ข้าฟังแต่แรก หากบุรุษผู้นั้นมีปัญญาหลักแหลมเช่นนี้ ข้าจะได้เชิญเขาเข้ามาทำงานภายในจวนสกุลเจียงของเรา”

“ท่านพ่อ...ข้าจะไปรู้ได้เช่นใดว่าความคิดนั้นจะดีเลิศเช่นนี้ เดิมทีข้าเพียงฟังแล้วคิดว่าช่างเป็นเรื่องเหลวไหลและเพ้อเจ้อยิ่งนัก ข้าจึงมิได้ใส่ใจในคราแรก” เจียงอันเล่อยังคงลอยหน้าลอยตากล่าวเท็จต่อไปอีกครั้ง

เจียงอันเล่อรีบแกว่งแขนออดอ้อนบิดาของตนอีกหนอย่างเอาใจ “ท่านพ่อ โปรดอย่าสงสัยเรื่องนี้อีกเลยนะเจ้าคะ หากในวันหน้าข้าได้พบเขาอีกครั้ง ข้าจะรีบดึงตัวเขามารับใช้ท่านเป็นแน่ทีเดียว”

เจียงเสิ่นเย่วได้แต่ถอนหายใจหนักออกมา แม้จะนึกเสียดายชายผู้นั้นอยู่มาก แต่เหตุผลที่เจียงอันเล่อกล่าวก็มิได้ผิดเสียทีเดียว ดังนั้นเขาจึงได้แต่หวังว่าบุตรสาวจะมีโอกาสพบเจอคนผู้นั้นอีกครั้งและดึงเขามาเป็นพวกได้ในอนาคต หากความรู้ที่เขามีนั้นเลิศล้ำถึงเพียงนี้ ต่อไปแผนการใหญ่ของเขาจะต้องบรรลุผลโดยง่ายเป็นแน่

“เล่อเอ๋อร์...แม้เวลานี้เจ้าจะได้เข้าทำงานกับใต้เท้าหานแล้ว แต่ว่าในอนาคตเจ้ายังต้องเผชิญกับปัญหาอยู่อีกมาก หากมีเรื่องอันใดเกิดขึ้นเจ้าต้องรีบส่งข่าวให้ข้ารู้โดยเร็ว...เข้าใจหรือไม่” เจียงเสิ่นเย่วเอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง แม้ว่าการที่เจียงอันเล่อได้เข้าไปอยู่ข้างกายหานอี้หลงซึ่งนับว่าเป็นประโยชน์ต่อเขาไม่น้อย แต่ความห่วงใยในตัวบุตรสาวซึ่งเป็นหญิงสาวที่มิได้ออกเรือนก็ยังคงเป็นเรื่องหนักใจของเขาอยู่เช่นเดิม

“เจ้าค่ะท่านพ่อ...ข้าจะจัดการทุกอย่างอย่างเรียบร้อย ท่านอย่าได้เป็นกังวลใจไปเลย”

หลายวันต่อมาเจียงอันเล่อในคราบชายหนุ่มหลงซีอ่าวก็เดินทางมาถึงที่ทำการของหานอี้หลงแต่เช้าตรู่ด้วยความรู้สึกตื่นเต้นยิ่งนัก

เจียงอันเล่อเหลือบมองไปรอบๆ บริเวณอย่างพินิจพิเคราะห์ ทุกมุมเต็มไปด้วยขุนนางที่ขะมักเขม้นอยู่กับงาน เอกสารสูงเป็นตั้งวางอยู่บนโต๊ะหลายตัว เสียงกระซิบกระซาบจากการพูดคุยดังเป็นระยะ

“เจ้าคือหลงซีอ่าวใช่หรือไม่” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากชายวัยกลางคนรูปร่างผอมสูง สวมชุดขุนนางปักลายเมฆน้อย

“ใช่ขอรับ” เจียงอันเล่อพยักหน้ารับในทันทีด้วยความกระตือรือร้น

“วันนี้เจ้าจะเริ่มจากงานง่ายๆ ก่อน ไปจัดเอกสารที่ห้องเก็บด้านหลัง เจ้าจะได้เรียนรู้งานพื้นฐานไปในตัว” ชายวัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่แฝงด้วยอำนาจบางอย่าง

เจียงอันเล่อรีบโค้งกายรับคำ “ขอรับ”

ภายในห้องเก็บเอกสารที่เต็มไปด้วยชั้นวางไม้เรียงรายสูงถึงเพดาน เจียงอันเล่อเริ่มต้นการทำงานอย่างกระตือรือร้น แต่เพียงเวลาไม่กี่ก้านธูปความตื่นเต้นกลับเริ่มจางหายเหลือเพียงความเหนื่อยล้าจากการยกเอกสารหนักๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เจียงอันเล่อเหลือบมองไปที่ประตูเป็นระยะ สายตากลมโตเอาแต่ชะเง้อตามองอย่างไม่ขาด หัวใจเต้นแรงด้วยหวังว่าจะได้พบ “หานอี้หลง” บุรุษในดวงใจของนาง

“ทำไมเขายังไม่มาสักทีนะ” เจียงอันเล่อรำพึงในใจ ขณะหยิบเอกสารปึกใหม่ขึ้นมาวางอย่างไม่ใส่ใจ

เวลาล่วงเลยจนเข้าสู่ช่วงบ่าย แสงแดดที่สาดส่องจากหน้าต่างเริ่มอ่อนแรง ในที่สุดเจียงอันเล่อก็หมดความอดทน นางหันไปหาขุนนางหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านข้างซึ่งกำลังตรวจตราเอกสารอย่างเคร่งเครียด

“เอ่อ...ใต้เท้าหานล่ะขอรับ เหตุใดวันนี้จึงไม่เห็นเขาเลย” เจียงอันเล่อใช้ความกล้าเอ่ยถามออกมาในที่สุด

ชายหนุ่มคนดังกล่าวเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร หัวคิ้วเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างแปลกใจ “วันนี้ใต้เท้าหานมิได้มาทำงานหรอก”

เจียงอันเล่อทำตาโตขึ้นมาในทันที “ไม่มาหรือขอรับ”

“วันนี้ฮูหยินหานไปไหว้พระที่อาราม ใต้เท้าหานจึงเดินทางไปเป็นเพื่อนของนาง ข้าคิดว่าฮูหยินหานช่างโชคดียิ่งนักที่ใต้เท้าหานปฏิบัติต่อนางอย่างดียิ่งเช่นนี้ นับว่าทั้งสองเป็นคู่ที่เหมาะสมยิ่งนัก” ขุนนางหนุ่มตอบด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

“เชอะ” เจียงอันเล่อพ่นลมออกจากปาก ในใจของนางลุกวาวด้วยความขัดเคือง เจียงอันเล่อพยายามซ่อนสีหน้าด้วยการยิ้มเจื่อนออกมาในที่สุด