บทที่ 4 ชายในดวงใจ

บทที่ 4 ชายในดวงใจ

เจียงเสิ่นเย่วกำลังต้อนรับขุนนางทั้งหลายด้วยท่าทีสุขุมและเปี่ยมด้วยบารมี ในขณะที่เจียงอันเล่อยืนอยู่ข้างกายผู้เป็นบิดาอย่างสำรวม แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย นางก้มลงมองปลายรองเท้าของตัวเองอย่างไร้ความสนใจ

“เล่อเอ๋อร์ เจ้าไปทักทายคุณหนูหลิวที่มุมโน้นก่อนดีหรือไม่” เจียงเสิ่นเย่วกล่าวแผ่วเบา พร้อมพยักพเยิดไปยังบุตรสาวของใต้เท้าหลิวฟู่เว่ยที่ยืนอยู่ไกลออกไป

เจียงอันเล่อถอนหายใจเงียบๆ ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย “เจ้าค่ะ ท่านพ่อ” แต่ก่อนที่นางจะก้าวออกไป เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมา

“คารวะท่านโหว”

น้ำเสียงนั้นชัดเจนทุ้มนุ่มราวกับสายน้ำที่รินไหลแฝงไปด้วยความอ่อนโยนเจืออยู่ในที เสียงนั้นทำให้ทุกคนในบริเวณนั้นหันมามองต้นเสียง รวมถึงเจียงอันเล่อที่กำลังจะก้าวเท้าเดินไป

เจียงอันเล่อชะงักเท้าหันหน้ากลับมามองยังต้นเสียงดังกล่าว แล้วสายตาของนางก็ประสานเข้ากับชายหนุ่มในชุดคลุมยาวสีกรมท่าปักลวดลายขลิบทอง ชายหนุ่มผู้นี้มีคิ้วเข้มดั่งกระบี่ที่โค้งรับกับดวงตาคมกริบราวอัญมณี จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากเป็นรูปกระจับเผยรอยยิ้มเพียงน้อยนิดที่กลับทำให้ใจเต้นแรง

“ใต้เท้าหานอย่าได้มากพิธี พวกเราคนกันเองทั้งนั้น อย่าได้เกรงใจเลย” เจียงเสิ่นเย่วกล่าวพลางยิ้มกว้างออกมาด้วยท่าทางดีอกดีใจ

“ขอบคุณท่านโหว” หานอี้หลงยิ้มตอบ ก่อนจะหันไปหาเจียงอันเล่อที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“ยินดีกับคุณหนูเจียงด้วย” หานอี้หลงกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

เจียงอันเล่อถึงกับยืนตะลึงตาค้าง นางจ้องมองหานอี้หลง ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่กะพริบตา ใบหน้าขาวรับกับคิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน กับริมฝีปากเป็นรูปกระจับ ส่งให้ใบหน้าดูหล่อละมุน  อีกทั้งรูปร่างของเขาสูงโปร่ง ให้ความรู้สึกราวกับไอดอลในโทรทัศน์ทีเดียว ไม่สิหล่อยิ่งกว่าไอดอลทั้งหลายเสียด้วยซ้ำ

เจียงอันเล่อถึงกับก้มหน้าพร้อมกับใบหน้าแดงเรื่อขึ้นมาเมื่อได้พบกับหานอี้หลง ชายในดวงใจของนาง ยิ่งได้มาพบตัวเป็นๆ ตรงหน้าก็ยิ่งทำให้เจียงอันเล่อถึงกับหัวใจเต้นรัวแรงขึ้นมา

หานอี้หลงยิ้มบางๆ พร้อมกล่าวคำทักทายตอบกลับอย่างสุภาพ แต่ก่อนที่เจียงอันเล่อจะรู้ตัว หญิงสาวในชุดผ้าไหมสีชมพูอ่อนเดินตามหลังหานอี้หลงเข้ามา หญิงสาวผู้นั้นมีใบหน้าหมดจดประหนึ่งภาพวาด คิ้วเรียวงาม จมูกเล็กได้รูป ริมฝีปากแต้มสีแดงระเรื่อ “หยางชิวเหยา” หญิงสาวที่คว้าหัวใจของเขา แต่กลับผลักเขาลงสู่ห้วงเหวอย่างน่าสงสาร

เจียงอันเล่อยืนตัวแข็ง ขณะที่หัวใจของนางกระตุกวูบ มือเล็กกำชายกระโปรงแน่น นางก้มหน้าลงซ่อนใบหน้าแดงระเรื่อที่พลันเปลี่ยนเป็นความหงุดหงิด

“เล่อเอ๋อร์ คารวะใต้เท้าหานและฮูหยินเสียสิ” เจียงเสิ่นเย่วกระซิบเตือน

“คารวะใต้เท้าหาน...คารวะฮูหยินหาน” เจียงอันเล่อย่อตัวคารวะตามมารยาท แต่นางไม่สามารถปิดบังความไม่พอใจได้อย่างสิ้นเชิง สายตาของนางเผลอเหลือบมองหยางชิวเหยา พลางค้อนขวับอย่างไม่อาจห้ามใจ

หานอี้หลงเหลือบมองเจียงอันเล่อพร้อมคิ้วที่ขมวดขึ้นเล็กน้อย เขารับรู้ถึงความรู้สึกไม่เป็นมิตรที่แผ่ออกมาจากเจียงอันเล่อในขณะที่จ้องมองหยางชิวเหยา หานอี้หลงเหลือบมองหยางชิวเหยาอย่างรู้สึกห่วงใยนางกับท่าทีที่เจียงอันเล่อมีต่อฮูหยินของตน

หยางชิวเหยาเพียงยกยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับปรบที่หลังมือให้หานอี้หลงอย่างให้คลายกังวล หานอี้หลงยิ้มกว้างให้หยางชิวเหยาอีกครั้งด้วยความรู้สึกรักใคร่ยิ่งนัก

ภาพตรงหน้ายิ่งทำให้เจียงอันเล่อรู้สึกหงุดหงิดใจขึ้นมาในทันที ท่านจะมอดม้วยเพราะนางอยู่แล้ว ยังไม่สำนึกอีก เจียงอันเล่อทำท่าทางฮึดฮัดขึ้นมาจนเจียงเสิ่นเย่วหน้าเสียขึ้นมากับท่าทีเสียมารยาทของบุตรสาว

“เล่อเอ๋อร์คงเริ่มรู้สึกเหนื่อยแล้ว เชิญใต้เท้าหานและฮูหยินด้านในก่อนเถิด” เจียงเสิ่นเย่วกล่าวพลางหันไปหาสาวใช้ในทันที

สาวใช้รีบเข้ามาต้อนรับและพาหานอี้หลงและหยางชิวเหยาเข้าไปนั่งด้านใน

เจียงอันเล่อยังคงยืนหน้าหงิกงอมองตามร่างสูงของหานอี้หลงและหยางชิวเหยาที่เดินตามสาวใช้ไปพร้อมกัน พร้อมกับส่งสายตาหม่นแสงลงอย่างรู้สึกอึดอัดคับข้องใจเป็นยิ่งนัก

“ข้าจะทำเช่นใดให้ท่านตาสว่างเสียที” เจียงอันเล่อถึงกับบ่นพึมพำออกมาอย่างหงุดหงิด

ในขณะที่หานอี้หลงและหยางชิวเหยานั่งลงที่โต๊ะด้านใน หานอี้หลงก็หันมาหาหยางชิวเหยาอย่างห่วงใยอีกครั้ง

“เหยาเอ๋อร์...เจ้ารู้สึกไม่สบายใจหรือไม่ เมื่อครู่ข้าเห็นคุณหนูเจียงมองเจ้าแล้วรู้สึกขัดใจยิ่งนัก” หานอี้หลงพูดพร้อมยกมือขึ้นกอบกุมมือบางอย่างห่วงใย

หยางชิวเหยาเพียงยิ้มเล็กยิ้มน้อยอย่างรู้สึกขบขัน “ท่านพี่อย่าคิดมากเลย สายตาเช่นนั้น ข้าเห็นจนชินชาแล้ว ใครใช้ให้ท่านพี่เนื้อหอมเช่นนี้เล่า ต่อให้ท่านแต่งงานแล้ว แต่หญิงสาวในเมืองหลวงมากมายต่างเฝ้าฝันถึงท่านไม่หยุดหย่อน พวกนางเห็นข้าแล้วรู้สึกขัดเคืองเช่นนี้ก็เป็นธรรมดามิใช่หรือ” หยางชิวเหยาพูดพลางส่งสายตาหยอกล้อให้กับหานอี้หลง สามีของตน นางรู้ดีว่าชายหนุ่มเช่นหานอี้หลงที่ทั้งมีตำแหน่ง อำนาจและแสนดีเช่นนี้ ย่อมเป็นที่หมายปองของหญิงสาวทั้งหลายเป็นธรรมดา

“เหยาเอ๋อร์...แล้วเจ้าเล่า...ข้าเนื้อหอมกับเจ้าด้วยหรือไม่” หานอี้หลงรีบหยอดคำหวานให้หยางชิวเหยาในทันทีที่มีโอกาส

“ข้าเหนื่อยจะพูดกับท่านแล้ว” หยางชิวเหยาปรายตามองค้อนขวับใส่หานอี้หลงในทันที เขามักเป็นเช่นนี้อยู่เสมอจนนางเริ่มรู้สึกชินชาเสียแล้ว แต่ที่น่าแปลกใจคือนางกลับมิเคยรู้สึกใจเต้นแรงแม้สักครั้งหนึ่ง นั่นเป็นสิ่งที่หยางชิวเหยาได้แต่รู้สึกผิดต่อหานอี้หลงอยู่ลึกๆ ภายในใจ

หานอี้หลงหัวเราะร่าออกมากับท่าทีปั้นปึ่งของหยางชิวเหยาอย่างรู้สึกชอบใจ ก่อนจะกอบกุมมือของหยางชิวเหยาเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่าสิ่งมีค่าตรงหน้าจะหลุดลอยออกไปจากชีวิตของเขาก็ไม่ปาน