LOGINShare
บทที่ 7 ฝากฝัง
Last Updated:
2025-02-11 00:10:06บทที่ 7 ฝากฝัง
วันถัดมาเจียงเสิ่นเย่วและเจียงอันเล่อก็เดินทางออกจากจวน ทั้งสองก้าวเท้าขึ้นไปบนรถม้าที่ถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อย ก่อนที่คนขับจะบังคับม้าตรงไปยังด้านหน้าของสำนักโยธา
“เล่อเอ๋อร์...แม้เจ้าจะพรางตัวเช่นนี้ แต่ข้าก็อดรู้สึกหวาดหวั่นใจไม่ได้ทีเดียว” เจียงเสิ่นเย่วกล่าวออกมาพร้อมจ้องมองบุตรสาวตรงหน้า หญิงสาวที่มัดผมรวบขึ้นศีรษะดั่งเช่นชายหนุ่ม ทั้งยังแต่งกายเฉกเช่นบุรุษด้วยชุดผ้าต่วนสีเทา รูปร่างเล็กผิวขาวซีดจนดูนุ่มนิ่ม เจียงเสิ่นเย่วยังคงมองบุตรสายด้วยสายตาเป็นกังวล แม้ว่าฝีมือในการแต่งหน้าพรางตัวของแม่นมหลินจะดีเยี่ยมแต่ด้วยรูปร่างที่แตกต่างจากชายหนุ่มอย่างลิบลับ ก็ทำให้เขายังคงไม่สบายใจอยู่ดี
“ท่านพ่ออย่าได้กังวลไปเลย ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่มิให้ผู้ใดจับได้” เจียงอันเล่อยื่นมือไปบีบมือหนาของบิดาเอาไว้ พร้อมมองเขาด้วยสายตาออดอ้อน
“ข้าจะลองดูแล้วกัน” เจียงเสิ่นเย่วเบือนหน้าหนีอย่างนึกระอาใจ นี่คงเป็นการตัดสินใจที่ผิดพลาดครั้งใหญ่ของตนหรือไม่กันแน่
“เช่นนั้นเจ้าจงจำไว้ ต่อไปนี้เจ้าคือ “หลงซีอ่าว” เด็กหนุ่มกำพร้าไร้ซึ่งญาติมิตรและชาติกำเนิด”
“ขอรับนายท่าน ต่อไปนี้ซีอ่าวจะจดจำคำของนายท่านให้ขึ้นใจ” เจียงเสิ่นเย่วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงขึงขัง แต่ท่าทางกลับล้อเลียนบิดาของตนอย่างชอบใจ
เมื่อรถม้าจอดเทียบที่ด้านหน้าสำนักโยธา เจียงเสิ่นเย่วก้าวเท้าลงจากรถม้าพร้อมเดินตรงไปยังประตู โดยมีชายหนุ่มเดินตามหลังเขาอย่างห่างกาย
“คารวะท่านโหว” ทหารเวรด้านหน้าโค้งกายคำนับเจียงเสิ่นเย่วในทันที
“ข้าต้องการพบใต้เท้าหาน” เจียงเสิ่นเย่วเอ่ยปากออกมา
ทหารรีบโค้งกาย ก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปภายในโดยทันที เพียงไม่นานทหารคนดังกล่าวก็กลับมายังหน้าประตู พร้อมโค้งกายเชิญเจียงเสิ่นเย่วเข้าไปด้านใน
เจียงเสิ่นเย่วหันมองเจียงอันเล่ออีกครั้งอย่างชั่งใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมา และก้าวเท้าเดินตรงไปยังเรือนรับรอง
เมื่อเจียงเสิ่นเย่วเข้าไปภายในห้องรับรอง หานอี้หลงที่กำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่เบื้องหลังโต๊ะทำงานใหญ่ เมื่อหานอี้หลงเห็นเจียงเสิ่นเย่วจึงรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกมาต้อนรับเขาอย่างสุภาพ
“คารวะท่านโหว...เชิญท่านนั่งก่อน” หานอี้หลงผายมือให้เจียงเสิ่นเย่วนั่งที่เก้าอี้รับแขกด้านข้าง สายตาของเขาปราดมองไปยังชายหนุ่มรูปร่างเล็กที่ติดตามเจียงเสิ่นเย่วเพียงชั่วแวบหนึ่ง
“ท่านโหวมาหาข้าถึงที่นี่ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอันใดหรือ”
“ใต้เท้าหาน เช่นนั้นข้าไม่ขอเกรงใจ วันนี้ที่ข้ามา...ข้ามีเรื่องต้องการไหว้วานท่านจริงๆ นั่นแหละ” เจียงเสิ่นเย่วกล่าวพลางหันมามองชายหนุ่มข้างกาย “นี่คือหลงซีอ่าว เขาเป็นเด็กกำพร้าที่ข้าเคยช่วยเหลือไว้ ข้าเห็นว่าชายผู้นี้มีหน่วยก้านดีจึงอยากขอให้ใต้เท้าหานรับเขาเข้าทำงานในสำนักโยธา” เจียงเสิ่นเย่วกล่าวออกมาโดยยังคงสีหน้านิ่งเรียบราวกับเป็นเรื่องปกติทั่วไป
หานอี้หลงขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเบนสายตาไปเพ่งมองที่ชายหนุ่มตรงหน้า “หลงซีอ่าว” แม้เจียงเสิ่นเย่วจะแต่งกายเป็นชายหนุ่ม แต่ด้วยรูปลักษณ์ที่ดูอ้อนแอ้นกับผิวขาวนวลเนียนนั้น ทำให้หานอี้หลงรู้สึกขัดหูขัดตาขึ้นมาในทันที ท่าทางบอบบางเช่นนี้จะทำงานในสำนักโยธาได้เช่นใด
“ท่านโหว...มิใช่ว่าข้าอยากขัดใจท่านหรอกนะ แต่ว่าชายหนุ่มผู้นี้...ดูไม่ค่อยเหมาะกับงานที่นี่มากนัก ข้าว่าท่านควรหางานที่สบายกว่านี้ให้กับเขาจะดีกว่า” หานอี้หลงกล่าวตอบอย่างตรงไปตรงมา สายตาจ้องมองหลงซีอ่าวด้วยสายตาดูแคลนอย่างเห็นได้ชัด
เจียงเสิ่นเย่วหัวเราะเจื่อนๆ ในลำคอ ก่อนจะพยายามโน้มน้าวใจหานอี้หลงอีกครั้ง “ใต้เท้าหาน แม้ซีอ่าวจะดูผอมแห้งไปสักหน่อย แต่เขานั้นมีความฉลาดหลักแหลมอยู่มากทีเดียว ข้าคิดว่าหากท่านให้โอกาสเขาสักหน่อย เขาจะสามารถช่วยผ่อนงานของท่านได้อยู่มาก...ตัวข้าเองเคยเห็นความสามารถของเขามาแล้ว ก็ได้แต่อดเสียดายที่จะปล่อยให้คนมีความสามารถเช่นนี้อยู่เฉยๆ ในจวนของข้า”
“แต่การรับคนเข้ามาทำงานในสำนักโยธา มิใช่เรื่องที่จะตัดสินใจได้ง่ายดายนัก...” หานอี้หลงยังคงมีสีหน้าลำบากใจ เขาหลุบตามองหลงซีอ่าวอีกครั้งอย่างประเมิน แต่กลับพบว่าชายหนุ่มตรงหน้ากำลังยืนนิ่งอย่างสงบ ดวงตากลมโตยังคงจับจ้องมองเขาราวกับกำลังวอนขอคำตอบ
“ใต้เท้าหาน” เจียงเสิ่นเย่วกล่าวเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วแน่นอย่างเริ่มรู้สึกไม่พอใจนัก “การที่ข้ามาฝากฝังเขาเช่นนี้มิใช่เพื่อร้องขอท่านอย่างไม่สมเหตุผล ตัวข้าเองเป็นราษฎรแคว้นเจี้ยนย่อมต้องการให้บ้านเมืองเกิดความผาสุก ดังนั้นข้าจึงเห็นว่าความสามารถของซีอ่าวนั้น ย่อมเกิดประโยชน์ต่อแว่นแคว้นได้เป็นแน่ ขอเพียงท่านยอมให้เขาได้พิสูจน์ตัวเอง หากซีอ่าวสามารถช่วยเหลืองานท่านได้ดี นั่นก็เป็นผลดีต่อบ้านเมือง แต่หากเขาไร้ความสามารถ ข้าจะเป็นผู้รับผิดชอบเรื่องทั้งหมดด้วยตนเอง”
หานอี้หลงนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมา “ในเมื่อท่านโหวเอ่ยมากถึงเพียงนี้ ข้าก็มิมีเหตุผลอันใดที่จะขัดข้อง ขอเพียงเขาผ่านการทดสอบจากข้า ข้ายินดีให้เขาทำงานในที่แห่งนี้ ท่านโหวจะขัดข้องหรือไม่”
หานอี้หลงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พร้อมกับจ้องมองหลงซีอ่าวด้วยสีหน้าประเมินมอง
เจียงเสิ่นเย่วหันมองเจียงอันเล่ออย่างครุ่นคิดและชั่งใจ แต่เมื่อเห็นบุตรสาวพยักหน้าเล็กๆ ให้เขา เจียงเสิ่นเย่วก็ยืดตัวยืนตรงพร้อมเชิดหน้าขึ้นอย่างมั่นใจ “เช่นนั้นก็ตามที่ใต้เท้าหานเห็นสมควรก็แล้วกัน”
เจียงอันเล่อยกยิ้มขึ้นที่มุมปากเล็กน้อย ก่อนจะก้มศีรษะต่ำให้หานอี้หลงอย่างรู้สึกมั่นอกมั่นใจ สาวจากโลกอนาคตมีดีกรีจบถึงปริญญาวิศวกรรมโยธา แถมยังรู้วิทยาการสมัยใหม่อีกต่างหาก
“ขอบคุณใต้เท้าหานที่ยินดีให้โอกาสข้าขอรับ” เจียงอันเล่อกล่าวออกมาพร้อมประกายตาที่แสดงถึงความเชื่อมั่นในใจ
Related chapters
ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง บทที่ 8 ลองภูมิ
บทที่ 8 ลองภูมิหานอี้หลงก้าวเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของหลงซีอ่าว เขาจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาคมกริบอย่างต้องการจับพิรุธ“เอ่อ...ใต้เท้าหานเชิญท่านว่ามาเถิด” หลงซีอ่าวเอ่ยขึ้นเป็นครั้งแรก เสียงของเขานุ่มนวลราวกับผู้หญิง ดวงตากลมโตจ้องมองหานอี้หลงอย่างไม่กะพริบตาหานอี้หลงถึงกับกระแอมออกมาพร้อมเบือนสายตาหนีออกไปอย่างรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูกเจียงเสิ่นเย่วที่ยืนอยู่ด้านข้างพลางส่งสายตาอย่างเป็นกำลังใจและหนักใจอยู่ในเวลาเดียวกัน บุตรสาวของเขาเป็นเด็กสาวที่อยู่แต่ในเรือนหลัง ตำราที่เคยศึกษาล้วนแล้วแต่เป็นเพียงตำราสอนหญิงเท่านั้น หากแต่นางกลับมีความมั่นใจอย่างน่าประหลาดว่าจะสามารถชนะใจหานอี้หลงได้ ซึ่งคนเป็นพ่อเช่นเขาจึงได้แต่เออออไปตามนางอย่างนึกห่วงใยหานอี้หลงหันหลังให้หลงซีอ่าวพร้อมกับยกมือขึ้นไพล่หลังไว้อย่างใช้ความคิด ชายหนุ่มผู้นี้ทำให้เขาอดตั้งคำถามในใจไม่ได้ว่าเขาจะมีความสามารถเช่นที่เจียงเสิ่นเย่วยกยอจริงหรือไม่“ข้าจะถามเจ้าเรื่องง่ายๆ ก่อนก็แล้วกัน” หานอี้หลงกล่าวด้วย น้ำเสียงเข้มขรึม คิ้วหนาขมวดแน่นเป็นปมขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด “ในงานก่อสร้างเขื่อน หากต้องขุดลอกดินลึกถึงส
Last Updated : 2025-02-11ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง บทที่ 9 เริ่มงาน
บทที่ 9 เริ่มงานบรรยากาศในจวนสกุลเจียงเย็นเยือกและสงบเงียบในยามพลบค่ำ เจียงเสิ่นเย่วและเจียงอันเล่อเดินทางกลับจากการจัดการตามแผนที่วางไว้อย่างเรียบร้อยเจียงเสิ่นเย่วก้าวเข้ามาภายในห้องโถงใหญ่พร้อมกับบุตรสาวด้วยความรู้สึกสงสัยที่ติดอยู่ในใจในความฉลาดหลักแหลมของบุตรสาวที่มีอย่างมิอาจเชื่อได้ มือใหญ่ยังคงกำวนกันไปมาอย่างใช้ความคิดและชั่งใจอยู่นาน หน้าผากของเขาขมวดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด สุดท้ายเจียงเสิ่นเย่วจึงตัดสินใจหันหลังกลับไปเผชิญหน้ากับเจียงอันเล่ออีกครั้ง พร้อมกับจ้องมองบุตรสาวด้วยสายตาที่จับพิรุธอยู่ในที“เล่อเอ๋อร์...แม้ว่าเจ้าจะได้เข้าทำงานที่สำนักโยธาแล้ว แต่ข้ากลับอดรู้สึกสงสัยไม่ได้...เจ้าคิดสิ่งประดิษฐ์เช่นนี้ขึ้นมาได้เช่นใด” เจียงเสิ่นเย่วเอ่ยขึ้นมาอย่างต้องการคลายความค้างคาในใจที่มี ปลายสายตาคมกริบยังคงจับจ้องไปยังบุตรสาวอย่างไม่กะพริบตาเจียงอันเล่อได้แต่ยิ้มบางออกมาพร้อมกับใบหน้าที่มีสีหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อต้องพบกับคำถามดังกล่าวของบิดาเจียงอันเล่อเม้มปากแน่นอย่างต้องการตั้งสติ ก่อนจะกล่าวออกไปอย่างหน้าตาย “ท่านพ่อ...ตัวข้าเป็นเพียงหญิงสาวภายในจวนจะหาได้มีความรู้อั
Last Updated : 2025-02-11ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง บทที่ 10 ผู้ช่วย
บทที่ 10 ผู้ช่วยเจียงอันเล่อกลับมาที่จวนด้วยสภาพอ่อนล้า วันนี้ทั้งวันนางได้แต่ยกเอกสารขึ้นลงไปมาจนร่างกายปวดร้าวไปทั้งตัว ทั้งยังหงุดหงิดใจที่ได้ยินข่าวเรื่องหานอี้หลงอีกต่างหาก “เฮ้อ...ท่านจะตายเพราะนางอยู่แล้วยังไม่สำนึกอีก” เจียงอันเล่อได้แต่ก่นด่าในใจด้วยความหงุดหงิดหลีอันรีบเข้ามาปรนนิบัตินายหญิงของตนอย่างรวดเร็ว หลังจากเจียงอันเล่ออาบน้ำเป็นที่เรียบร้อย นางก็ล้มตัวลงนอนในทันที ความเหนื่อยล้าที่ก่อตัวขึ้นอย่างมาก ทำให้เปลือกตาของนางที่หนักอึ้งปิดลงไปอย่างรวดเร็วในที่สุดยามเช้าที่แสงแดดเริ่มทอประกาย เจียงอันเล่อเดินทางมาถึงด้านหน้าของสำนักโยธาอย่างกระตือรือร้นอีกครั้ง นางก้าวเดินเข้าสู่ด้านในด้วยท่าทีคล่องแคล่วและมั่นใจ มวยผมที่มัดรวบขึ้นเหนือหัวเฉกเช่นบุรุษกับชุดขุนนางสีกรมท่าที่ดูหลวมโคร่งกว่าชายหนุ่มทั่วไปแอบซ่อนอำพรางเรือนร่างหญิงสาวไว้ได้อย่างมิดชิดเมื่อเจียงอันเล่อก้าวเท้าเข้าสู่ห้องทำงานใหญ่ของสำนัก ดวงตาของนางเบิกกว้างขึ้นด้วยความตื่นเต้น รอยยิ้มเล็กผุดขึ้นที่มุมปากพร้อมกับมือที่กำแน่นขึ้นมาตรงกลางห้องโถงใหญ่หานอี้หลงกำลังยืนอยู่ด้านหน้าโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ซึ่งเต็มไปด้วยเอ
Last Updated : 2025-02-11ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง บทที่ 11 ตรากตรำ
บทที่ 11 ตรากตรำเจียงอันเล่อนั่งตัวตรงอยู่ด้านหน้าโต๊ะไม้ใหญ่ กองเอกสารปึกใหญ่เรียงรายอยู่บนโต๊ะไม้สัก ข้างๆ กันมีแผนผังเมืองและแบบแปลนต่างๆ กระจัดกระจายอยู่ทั่ว สายตาจดจ่ออยู่กับแบบร่างที่นางพยายามวาดขึ้นมาอย่างตั้งใจ ดวงตากลมโตมีรอยคล้ำจากการอดหลับอดนอนติดต่อกันหลายคืน เส้นผมยาวสลวยถูกรวบไว้ลวกๆเจียงอันเล่อขะมักเขม้นกับการศึกษาเอกสารและข้อมูลอย่างเอาเป็นเอาตาย เดิมพันของรางวัลจากหานอี้หลงเป็นแรงผลักดันให้นางข่มกลั้นความเหนื่อยล้าและความง่วงจากการอดหลับอดนอนเอาไว้ เหงื่อเม็ดเล็กผุดขึ้นบนหน้าผากในยามที่นางใช้สมองขบคิดอย่างหนักหลีอันเดินเข้ามาด้านในห้องอย่างนึกเป็นห่วง ร่างกายของเจียงอันเล่อนั้นบอบบางและอ่อนแอ นางเกรงว่านายหญิงของนางจะทนความเหน็ดเหนื่อยไม่ไหวจนทรุดป่วยเอาได้“คุณหนูเจ้าคะ หยุดสักครู่ก่อนเถิดเจ้าคะ ข้าทำอาหารเบาท้องมาให้ท่านทานเจ้าค่ะ” หลีอันวางจานอาหารใบเล็กลงบนโต๊ะพร้อมกับเอ่ยเรียกเจียงอันเล่ออีกครั้ง“เจ้าวางเอาไว้ก่อนเถิด ข้ายังไม่หิว” เจียงอันเล่อเอ่ยลอยๆ โดยที่มิได้เงยหน้าขึ้นมองหลีอันแม้แต่น้อย สายตายังคงเพ่งมองเส้นสายที่นางวาดลงบนกระดาษอย่างไม่อาจละสายตา“คุณ
Last Updated : 2025-02-11ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง บทที่ 12 เสนอความคิด
บทที่ 12 เสนอความคิดผ่านไปสิบห้าวันเต็มที่เจียงอันเล่อทุ่มเทให้กับงานนี้ นางแทบไม่ได้หลับได้นอน แม้กระทั่งอาหารแต่ละมื้อก็แทบจะลืมไปเสียสิ้น เจียงอันเล่อใช้เวลาเกือบทั้งหมดในห้องตั้งแต่พลิกอ่านเอกสารเก่าที่หานอี้หลงมอบให้ไปจนถึงการร่างแบบแปลนใหม่ให้สมบูรณ์ที่สุด รวมทั้งนางยังให้บ่าวชายในเรือนช่วยทำโครงสร้างไม้ขึ้นมาเป็นต้นแบบเพื่อให้ง่ายต่อการทำความเข้าใจอีกด้วยเจียงอันเล่อถือแบบร่างที่นางลงทุนลงแรงไปอย่างมากมุ่งหน้าตรงไปยังห้องทำงานของหานอี้หลง หัวใจของนางเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นและดีใจในความสำเร็จของตนเอง เจียงอันเล่อเชื่อมั่นเป็นอย่างยิ่งว่าหานอี้หลงจะต้องทึ่งกับความคิดของนางอย่างไม่ยากนักเป็นแน่ห้องทำงานใหญ่ของหานอี้หลงยังคงสงบนิ่งเหมือนเดิม กลิ่นหอมของไม้สนลอยอบอวลในอากาศ หานอี้หลงยังคงยืนอยู่ด้านหลังโต๊ะทำงานด้วยท่าทางสุขุมและเคร่งเครียด ใบหน้าหล่อเหลาราวกับไอดอลในยุคสมัยใหม่ในขณะที่หว่างคิ้วกับขมวดเข้าหากันอย่างคนกำลังใช้ความคิดยิ่งขับให้ชายหนุ่มดูมีเสน่ห์ที่น่าหลงใหลอย่างมากเจียงอันเล่อเหม่อลอยมองหน้าหานอี้หลงอย่างปลาบปลื้ม นางยกยิ้มกว้างขึ้นมา พร้อมกับอดคิดมิได้ว่าหากหาน
Last Updated : 2025-02-11ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง บทที่ 13 แก้เก้อ
บทที่ 13 แก้เก้อ “เลี้ยงข้าว...เท่านั้นหรอกหรือที่เจ้าต้องการ” หานอี้หลงเอ่ยทวนอีกครั้งที่ให้แน่ใจกับของรางวัลดังกล่าว“เอ่อ...ข้าอยากทานอาหารดีๆ สักมื้อหนึ่ง เย็นนี้ท่านพาข้าไปทานได้หรือไม่”หานอี้หลงหัวเราะอีกครั้งกับความเดียงสาและประกายตาวาววับของหลงซีอ่าว เขาคิดว่าหลงซีอ่าวคงจะใช้ชีวิตยากลำบากมากทีเดียว จึงต้องการของรางวัลเป็นอาหารที่แสนอร่อยแบบที่ชั่วชีวิตของเขาไม่เคยได้ลิ้มลองมาก่อน “ในเมื่อเป็นเช่นนั้นเย็นนี้ข้าจะพาเจ้าไปลิ้มรสชาติของอาหารที่ดีที่สุด”เจียงอันเล่อยิ้มกว้างอย่างตื่นเต้นดีใจพร้อมกับโค้งหัวลงไปมาหลายต่อหลายครั้ง “ขอบคุณใต้เท้า...ขอบคุณใต้เท้า”“แล้วก็จากนี้ต่อไป ข้าจะให้เจ้ามาเป็นผู้ช่วยข้างกายของข้า ข้าเชื่อว่าด้วยความสามารถของเจ้าจะทำให้ข้าทำงานได้อย่างราบรื่นเป็นแน่”คำชมเชยดังกล่าวนั้นทำเอาหัวใจของเจียงอันเล่อเต้นระรัว นางแทบจะกระโดดกรีดร้องออกมาด้วยความปลื้มปีติ แต่ก็ทำได้เพียงเก็บอาการเอาไว้มิให้หานอี้หลงรู้สึกผิดสังเกต “ขอบคุณใต้เท้า ข้าจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด”หานอี้หลงยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะชี้กลับไปที่แบบแปลนอีกครั้ง “แบบร่างดังกล่าวยังไม่เสร็จสมบูรณ์ด
Last Updated : 2025-02-11ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง ตอนที่ 14 เข้าขา
ตอนที่ 14 เข้าขาหลังจากที่เจียงอันเล่อกลับมาถึงเรือน หลีอันก็เข้ามาปรนนิบัตินางอย่างเอาใจเฉกเช่นเดิม เจียงอันเล่อเหม่อลอยกับจุดผิดพลาดที่เกิดขึ้น นางลืมไปเสียได้ว่าบัดนี้นางเป็นหลงซีอ่าวผู้ยากไร้ จากนั้นเจียงอันเล่อจึงหันมาหาหลีอันในทันที“หลีอัน เจ้าจงไปหาบ้านเช่าขนาดเล็กพอหนึ่งคนอยู่อาศัยสักหลังให้ข้าที”หลีอันเงยหน้าขึ้นมองเจียงอันเล่ออย่างนึกสงสัย “คุณหนู...ท่านจะหาบ้านด้วยเหตุอันใดเจ้าคะ”“วันหน้าข้าย่อมได้ใช้ประโยชน์เป็นแน่ เจ้าก็อย่าปากมากนักรีบไปทำตามที่ข้าสั่งก็พอ”หลีอันรีบปิดปากตนเองในที่สุด ก่อนจะพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่ายเจียงอันเล่อล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยใบหน้าที่ฉายความสุขขึ้นมา ความทรงจำในวันนี้ช่างวิเศษยิ่งนัก นางได้เห็นมุมมองที่หลากหลายมากขึ้นของหานอี้หลง และยิ่งหลงใหลชื่นชมในตัวของเขาเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัวทีเดียว “หานอี้หลง...ท่านช่างเหมาะสมกับการเป็นติ่งของข้ายิ่งนัก”เจียงอันเล่อเพ้อออกมาอย่างสุขใจ พร้อมกับหลับตาลงราวกับคืนนี้นางจะต้องฝันดีที่สุดในชีวิตเป็นแน่หลังจากเหตุการณ์นั้นเป็นต้นมา เจียงอันเล่อก็ได้รับความไว้วางใจจากหานอี้หลงเป็นอันมาก หานอี้หลงมักเรียกใช้เขา
Last Updated : 2025-02-11ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง บทที่ 15 เกะกะลูกตา
บทที่ 15 เกะกะลูกตาแสงแดดยามสายส่องลอดผ่านหน้าต่างบานใหญ่ในห้องทำงานของหานอี้หลง เผยให้เห็นภาพของชายหนุ่มกำลังยืนอยู่หลังโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ ข้างกายของเขาคือหลงซีอ่าวที่กำลังง่วนอยู่กับการคลี่ม้วนกระดาษไปมาด้วยความตั้งใจ สายตาคมของเขาจับจ้องลงบนแผนที่ตรงหน้า ริมฝีปากบางเม้มแน่นราวกับกำลังครุ่นคิดเรื่องสำคัญ“ใต้เท้า...ข้าว่าหากเราเลือกเดินทางด้วยเส้นทางนี้ การขนส่งสินค้าจะรวดเร็วกว่าเดิมนะขอรับ” เจียงอันเล่อเสนอความเห็นด้วยน้ำเสียงมั่นใจ สายตาเธอเหลือบมองหานอี้หลงเล็กน้อยเพื่อรอคำตอบ“อืม เส้นทางที่เจ้าว่าแม้จะย่นระยะได้ดี แต่ว่าเส้นทางนี้กลับเต็มไปด้วยโจรป่า หากเราใช้เส้นทางนี้ก็ย่อมมีความเสี่ยงที่จะสูญเสียอย่างมาก” หานอี้หลงโต้แย้งออกมาพร้อมกับคิดชั่งใจ ยังไม่ทันที่ทั้งสองจะพูดคุยกันต่อ เสียงฝีเท้าของบ่าวรับใช้ก็ดังขึ้นมา ก่อนชายหนุ่มคนดังกล่าวจะโค้งตัวพร้อมกับรายงาน “ใต้เท้าขอรับ ฮูหยินหานมาขอพบท่านขอรับ”ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น หานอี้หลงก็เบิกตากว้างขึ้นอย่างตื่นเต้นดีใจ เขาเปลี่ยนท่าทีของตนเองภายในพริบตา ดวงตาคมเข้มที่ดูเคร่งเครียดก่อนหน้าพลันสายแววอ่อนโยนขึ้นมาในทันที รอยยิ้มอบอุ่นป
Last Updated : 2025-02-11
Latest chapter
ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง ตอนที่ 53 บทสรุปของนิยาย
ตอนที่ 53 บทสรุปของนิยายค่ำคืนในเมืองหลวงสงบเงียบลงหลังจากความวุ่นวายภายในวังหลวงได้จบสิ้นลง เหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นก็ค่อยๆ จางหายไปตามกาลเวลาเหตุการณ์ในครั้งนั้นส่งผลให้เจียงเสิ่นเย่วถูกริบทรัพย์สินจนหมดสิ้นเหลือเพียงเงินทองบางส่วนเพื่อประทังชีวิตอย่างไม่ยากลำบากนัก เขาถูกกักบริเวณอยู่ภายในจวนสกุลเจียงโดยมีทหารควบคุมเพื่อมิให้ติดต่อผู้ใดซึ่งอาจเป็นการกบฏขึ้นอีกในภายหลัง ส่วนเหล่าขุนนางที่เกี่ยวข้อง บ้างก็ถูกประหาร บ้างก็ถูกเนรเทศจนมิเหลือสิ้นในขณะที่องค์หญิงห้าหงอวิ๋นชิว เจียงอันเล่อรู้ดีว่านางมีความทะเยอทะยานอยากมีอำนาจเพื่อปกป้องตนเองจากความโหดร้ายของวังหลวงมากเพียงใด การร่วมมือกันในครั้งนี้จึงทำให้นางได้รับความโปรดปรานจากหงจูเหลียง รวมถึงได้รับพระราชทานตรายศสำหรับละเว้นโทษให้กับนางอีกด้วยในขณะที่หงฟางซินแม้จะเป็นบุตรชายคนเล็ก แต่เพราะความเฉลียวฉลาดและผลงานชิ้นดังกล่าว เดิมทีหงจูเหลียงตั้งใจจะมอบตำแหน่งรัชทายาทให้แก่เขา แต่หงฟางซินกลับปฏิเสธด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ทำให้ตำแหน่งรัชทายาทจึงยังคงเป็นของพี่ชายของตนสืบต่อไป ส่วนฮองเฮาเม่งฉีเต๋อนั้นไม่ว่าจะเป็นบุตรคนใดของนางเป็นรัชทาย
ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง ตอนที่ 52 ล้อมจับ
ตอนที่ 52 ล้อมจับท้องฟ้ายามราตรีถูกแต่งแต้มด้วยแสงพลุที่แตกกระจายเป็นประกายระยิบระยับ งานเลี้ยงเฉลิมฉลองชัยชนะของจางลู่เหวินถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ในพระราชวัง หงจูเหลียงประทับบนบัลลังก์สูงสุด ล้อมรอบไปด้วยเหล่าขุนนางที่มาร่วมงานเลี้ยง เสียงเครื่องดนตรีบรรเลงขับกล่อม ผสมกับเสียงหัวเราะของเหล่าขุนนางและแขกที่มาร่วมงาน บรรยากาศเต็มไปด้วยความครึกครื้นเจียงเสิ่นเย่วได้รับเทียบเชิญให้เข้าร่วมงานเลี้ยงในครั้งนี้ด้วย เขาสวมอาภรณ์หรูหราตามฐานะ ใบหน้าคงความสง่างามและเยือกเย็นเฉกเช่นทุกครั้ง แต่ภายในใจกลับเต็มไปด้วยความหวาดระแวง แผนการใหญ่ของเขากำลังใกล้จะเริ่มต้นขึ้น การที่หงจูเหลียงเชิญเขามาร่วมงานในค่ำคืนนี้มิรู้ว่าจะมีแผนการร้ายอันใดหรือไม่ แต่คนอย่างเขาเมื่อขึ้นหลังเสือแล้วก็มิอาจลงได้โดยง่าย เจียงเสิ่นเย่วจึงข่มใจปั้นหน้านิ่งขรึมและวางท่าอย่างสง่างามเพียงเท่านั้น“ท่านพ่อ...” เจียงอันเล่อมองบิดาของตนจากที่นั่งฝั่งตรงข้ามด้วยแววตาแห่งความรู้สึกผิดและวิตกกังวล นางรับรู้ได้ถึงพายุแห่งความเปลี่ยนแปลงที่กำลังใกล้เข้ามา ดวงตาของหานอี้หลงที่ยืนอยู่ด้านข้างของนางฉายแววความห่วงใยในตัวหญิงสาวข้างก
ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง ตอนที่ 51 เดินแผนการ
ตอนที่ 51 เดินแผนการสายลมเย็นพัดผ่านเข้ามาที่บานหน้าต่างกระทบกับผิวบางที่เปลือยเปล่าของเจียงอันเล่อ นางขยับกายซุกไซ้เข้ากระชับกับแผงอกหนาอุ่นนุ่ม ก่อนจะเหลือบมองหานอี้หลงที่นอนอยู่เคียงข้าง ใบหน้าของเขาสงบนิ่ง ดวงตาปิดสนิทกับลมหายใจที่เข้าออกอย่างสม่ำเสมอ เจียงอันเล่อยกยิ้มขึ้นมาอย่างรู้สึกตื้นตันใจ นางมิกล้าคิดหวังว่านางจะสมหวังเช่นนี้ เจียงอันเล่อหลับตาลงอีกครั้ง ดวงตาปิดสนิทพร้อมกับหลับใหลไปในที่สุดช่วงสายของวันใหม่หงฟางซินมายืนรออยู่ที่ด้านหน้าจวน เมื่อเขาเห็นเจียงอันเล่อและหานอี้หลงเดินออกมาพร้อมกัน คิ้วทั้งสองข้างของหงฟางซินก็กระตุกขึ้นมาในทันที สายตาของเขาฉายแววไม่พอใจอย่างชัดเจน “เล่อเอ๋อร์...ดูท่าความสัมพันธ์ของพวกเจ้าจะดีขึ้นมากกว่าที่ข้าคิดไว้” หงฟางซินเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงประชดประชัน พลางพ่นลมหายใจออกมาเบาๆหานอี้หลงปรายตามองหงฟางซินอย่างไม่สบอารมณ์ เขายิ้มเยาะก่อนเอ่ยกลับออกมา “ข้ากับฮูหยินรักใคร่กันดี แล้วท่านเกี่ยวอันใดด้วยเล่า”“เจ้า” หงฟางซินกัดฟันแน่น นัยน์ตาวาวโรจน์ด้วยความขุ่นเคือง มือที่กำหมัดแน่นสั่นเล็กน้อยราวกับต้องการระงับอารมณ์ของตนเอง“พอได้แล้ว ทั้งสองคนน
ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง ตอนที่ 50 ยอมทิ้งศักดิ์ศรี
ตอนที่ 50 ยอมทิ้งศักดิ์ศรีเจียงอันเล่อยิ้มเจื่อนขึ้นมาเมื่อเห็นว่าหานอี้หลงยังคงนิ่งเฉย นางกะพริบตาเพื่อไล่หยาดน้ำตาที่เอ่อคลออยู่ก่อนจะเชิดหน้าขึ้น ดวงตาคู่งามฉายแววแน่วแน่ พยายามรักษาศักดิ์ศรีของตนไว้ให้คงอยู่ แม้ว่าในใจจะแหลกสลายไปแล้วก็ตาม“พรุ่งนี้ข้าจะส่งหนังสือหย่าให้ท่าน หวังว่าท่านจะมิทำให้ข้าลำบากใจอีก” เจียงอันเล่อกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่กลับสั่นเครือแม้ว่าจะพยายามรักษาท่าทีมากเพียงใดก็ตาม นางตัดสินใจหมุนกายเตรียมก้าวเดินออกจากห้องไปเสียหานอี้หลงยืนนิ่งราวกับถูกตรึงเอาไว้ ความรู้สึกต่างๆ ประเดประดังเข้าใส่ราวกับคลื่นมหาสมุทร ดวงตาคมกริบที่เคยแน่วแน่ฉายแววเจ็บปวดอย่างที่สุด เมื่อเจียงอันเล่อหันหลังให้กับเขา ความรู้สึกหวาดกลัวพลันแล่นเข้ามาจับขั้วหัวใจจนหานอี้หลงแทบหายใจไม่ออก“เล่อเอ๋อร์” หานอี้หลงร้องเรียกออกมา ก่อนจะโถมตัวเข้าสวมกอดร่างบางจากทางด้านหลังเอาไว้แน่น อ้อมแขนแกร่งรัดแน่นราวกับกลัวว่านางจะสลายหายไปในพริบตา“เล่อเอ๋อร์...ได้โปรดอย่าทิ้งข้าไปเลย ข้ามีเจ้าเพียงผู้เดียวเท่านั้น” น้ำเสียงของหานอี้หลงสั่นไหวอย่างที่มิเคยเป็นมาก่อน ศีรษะก้มต่ำซบลงที่ลาดไหล่ของเจี
ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง ตอนที่ 49 เหนี่ยวรั้งครั้งสุดท้าย
ตอนที่ 49 เหนี่ยวรั้งครั้งสุดท้ายหานอี้หลงกระชากแขนเจียงอันเล่อเข้าปะทะกับแผงอกเข้าอย่างจัง ความเงียบเข้าปกคลุมไปทั่วห้องมีเพียงเสียงลมหายใจที่ติดขัดของทั้งสองคน พร้อมสายตาที่จ้องมองกันอย่างมิมีใครยอมใคร“เจ้าคิดจะทำอันใดกันแน่” หานอี้หลงตะคอกออกมาอย่างหมดความอดทน น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยโทสะ ความหึงหวงแผ่ซ่านไปทั่วร่างราวกับเพลิงที่ไม่มีวันดับ ดวงตาดุดันจ้องมองร่างบางที่เบื้องหน้า“ใต้เท้า...ท่านต่างหากที่คิดจะทำอันใดกันแน่” เจียงอันเล่อโต้กลับในทันที“เฮอะ...ฮูหยินของข้าออกตะลอนไปทั่วเมืองกับชายอื่น เจ้าจะให้ข้านั่งรออยู่ที่จวนเฉยๆ เช่นนั้นหรือ”“เพี๊ยะ...” เจียงอันเล่อยกมือขึ้นสะบัดไปที่ใบหน้าของหานอี้หลงจนเต็มแรง “ใต้เท้า...ท่านอย่าได้คิดว่าดูถูกข้าเช่นนี้”หานอี้หลงยกมือขึ้นลูบใบหน้า พร้อมกับแสยะยิ้มขึ้นมาจนดูน่าหวาดกลัว เขากระชากแขนของเจียงอันเล่อเข้าหาตัวอีกครั้ง “งั้นข้าควรคิดเช่นใด...เจ้าลองตอบข้ามาสักหน่อย”เจียงอันเล่อสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของเขา นางเชิดหน้าขึ้นอย่างทระนง ทว่าดวงตาของนางกลับมีร่องรอยของความผิดหวังลึกซึ้ง นางกวาดตามองหานอี้หลงอย่างเย็นชา ก่อนจะเดินตรงไปยั
ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง ตอนที่ 48 ร้อนใจ
ตอนที่ 48 ร้อนใจในยามสายของวันหนึ่ง เจียงอันเล่อที่นั่งพลิกอ่านสารลับที่หลีอันเพิ่งนำมามอบให้ ดวงตางดงามแต่นิ่งลึกฉายแวววิตกกังวลใจขึ้นมาในทันที คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน นางเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะกำสารลับไว้ในมือแน่นขึ้น “ถึงเวลาแล้วสินะ”“หลีอันรีบเตรียมรถม้าให้ข้าที” เจียงอันเล่อรีบสั่งหลีอันอย่างเร่งร้อน พลางเงยหน้ามองออกไปภายนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าสีครามที่ดูงดงามราวกับภาพวาดกลับมิอาจกลบเกลื่อนความรู้สึกอึดอัดภายในใจที่มี เจียงอันเล่อมิรอช้าอีกต่อไป นางรีบเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเป็นชุดเรียบง่าย คลุมทับด้วยผ้าคลุมสีเข้มแล้วรีบออกจากจวนไปอย่างเงียบๆในขณะเดียวกันภายในห้องอักษรของจวนสกุลหาน หานอี้หลงนั่งอยู่หลังโต๊ะใหญ่ ม้วนเอกสารกระจัดกระจายอยู่เบื้องหน้า จ้าวกงยืนรายงานความเคลื่อนไหวของกองกำลังลับที่เตรียมซุ่มโจมตีจางลู่เหวินตามแผนการที่วางเอาไว้เป็นอย่างดี แต่หานอี้หลงกลับเพียงพยักหน้ารับอย่างเหม่อลอยราวกับจิตใจมิได้อยู่กับตัว“ใต้เท้า...ทหารลับรอเพียงคำสั่งจากท่าน...ชีวิตของแม่ทัพจางย่อมอยู่ในเงื้อมมือของเราขอรับ”ทันใดนั้นพ่อบ้านก็เดินเข้ามาด้วยท่าทีลังเลใจ เขาเดินเข้ามาวางของว่างตรงหน
ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง ตอนที่ 47 เดินตามวิถีทาง
ตอนที่ 47 เดินตามวิถีทางภายในจวนสกุลหานกลับเข้าสู่บรรยากาศที่อึมครึม เจียงอันเล่อเอาแต่อยู่ภายในเรือนของตนเอง นางไม่คิดย่างกรายออกไปที่ใด วันๆ เอาแต่นั่งหน้าเคร่งเครียดกับเอกสารที่กองตรงหน้า มีเพียงหลีอันที่คอยวิ่งเข้าวิ่งออกภายในเรือนโดยมิให้ผู้ใดเข้าพบ แม้กระทั่งเงาของหานอี้หลงก็แทบจะมิได้พบเจอเช่นกัน ตั้งแต่วันนั้นมาความสัมพันธ์ระหว่างนางกับหานอี้หลงก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิงหานอี้หลงออกจากจวนตั้งแต่เช้าตรู่และกลับมาในยามดึกเสมอ เขาหาได้มาหานางเฉกเช่นเคย ราวกับคนทั้งสองมิได้อยู่ร่วมจวนเดียวกัน จะมีก็แต่เพียงพ่อบ้านที่คอยเทียวไปเทียวมา รายงานความเคลื่อนไหวของแต่ละฝ่ายให้ทั้งสองรับทราบอย่างอ่อนอกอ่อนใจ“ยามพวกท่านรักกันก็ตัวติดกันเป็นตังเม ยามโกรธเคืองกัน ไฉนเลยจึงมาลงเอาที่ข้าเพียงผู้เดียว” พ่อบ้านบ่นอุบเมื่อเข้ามารายงานความเคลื่อนไหวของหานอี้หลงให้ฮูหยินของจวนฟัง นางเพียงพยักหน้ารับพร้อมกับปัดมือไล่เขาออกไปในขณะที่หานอี้หลงเองเมื่อรายงานความคืบหน้าของเจียงอันเล่อเสร็จ หานอี้หลงก็เพียงเอ่ยถามเพียงว่านางได้พบผู้ใดหรือไม่ เมื่อได้คำตอบที่พึงพอใจ เขาก็โบกมือไล่เขาออกไปอย่างนึกรำคาญวันน
ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง ตอนที่ 46 เจ้าช่างโง่ยิ่งนัก
ตอนที่ 46 เจ้าช่างโง่ยิ่งนักหานอี้หลงอุ้มเจียงอันเล่อเข้าไปในเรือนของนางอย่างเร่งรีบ ร่างบางในอ้อมแขนสั่นเทาด้วยพิษไข้ที่เริ่มกำเริบ ดวงตาที่กลมโตปิดปรือขึ้นเล็กน้อยก่อนที่ริมฝีปากซีดจะสั่นระริกอย่างต้องการเอ่ยสิ่งใดออกมา“เหตุใดเจ้าช่างโง่เช่นนี้” หานอี้หลงพึมพำอย่างหัวเสีย เขาทั้งโกรธทั้งหงุดหงิดทั้งเป็นห่วงร่างบางในอ้อมแขนอย่างยิ่งดวงตาหม่นเศร้าจับจ้องไปที่ใบหน้าของหานอี้หลง “ใต้เท้า...ข้ามิต้องการให้ท่านทำผิดซ้ำอีก ข้ามิต้องการให้ท่านถลำลึกไปมากกว่านี้…”หัวใจของหานอี้หลงบีบรัดแน่นกับคำพูดของเจียงอันเล่อ เขาข่มความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ ก่อนจะกระซิบเสียงสั่นเครือ “เล่อเอ๋อร์...เจ้าเลิกพูดได้แล้ว เวลานี้เจ้าควรพักผ่อนเสียก่อนเถิด”ไม่นานหมอก็รีบเข้ามาด้านในพร้อมกล่องยา หานอี้หลงเดินกระสับกระส่ายไปมา คอยเฝ้ามองเจียงอันเล่ออยู่ไม่ห่างกาย“ใต้เท้า...บาดแผลจากลูกธนูมิโดนจุดสำคัญ แต่ลูกธนูนั้นอาบยาพิษไว้ จำต้องรีบขับพิษออกจากร่างกายโดยเร็วขอรับ”หานอี้หลงรีบให้คนนำยาถอนพิษมาให้หมอ “เจ้าต้องทำทุกอย่างให้นางปลอดภัย” หานอี้หลงกำชับหมออย่างกระวนกระวายหลังจากได้รับยาถอนพิษเจียงอันเล่อก็เข้าส
ข้าน้อยขอเป็นติ่งพระรอง ตอนที่ 45 ธนูพิษ
ตอนที่ 45 ธนูพิษช่วงสายของวันเจียงอันเล่อลืมตาตื่นขึ้นอย่างรู้สึกสดชื่น หลีอันที่ใบหน้ายิ้มแย้มเดินเข้ามาด้านในพร้อมสำรับอาหาร“คุณหนูตื่นแล้วหรือเจ้าคะ”“เจ้ามีเรื่องอันใด เหตุใดถึงดูมีความสุขเช่นนั้น” เจียงอันเล่อเอ่ยพลางลุกขึ้นผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าไปพลางหลีอันที่ช่วยแต่งกายอยู่ด้านข้างก็หัวเราะคิกคักขึ้นมา “เมื่อคืนใต้เท้าอยู่เป็นเพื่อนคุณหนูทั้งคืนนี่เจ้าคะ”เจียงอันเล่อชะงักพร้อมเลิกคิ้วขึ้น “ใต้เท้านอนที่นี่หรือ”“เจ้าค่ะ...ใต้เท้าเป็นห่วงคุณหนูมาก นอนเฝ้าไข้คุณหนูทั้งคืน เพิ่งออกจากจวนไปเมื่อตอนเช้าตรู่เจ้าค่ะ”เจียงอันเล่อเผลออมยิ้มขึ้นมาอย่างลืมตัว แต่เมื่อเห็นสายตาล้อเลียนของหลีอัน นางก็กระแอมออกมาเบาๆ “เจ้าจะไปทำอันใดก็ไปเถิด...อ้อแล้วเรื่องที่ข้าให้ไปสืบ มีความคืบหน้าถึงไหนแล้ว”เจียงอันเล่อลงนั่งที่โต๊ะพร้อมคีบอาหารเข้าปากอย่างหิวกระหาย หลีอันยื่นกระดาษเล็กๆ ให้กับนางในทันที เจียงอันเล่อรับกระดาษนั้นคลี่ออกอ่าน แต่แล้วใบหน้าที่แช่มชื่นก็แปรเปลี่ยนเป็นเศร้าหมองในทันที ความอยากอาหารที่มีหายวับไปในพริบตา “ท่านยังมิเลิกล้มความตั้งใจอยู่อีกหรือ”เจียงอันเล่อรีบลุกขึ้นจรดพู่กัน
