All Chapters of หลี่หลินเฟย: Chapter 1 - Chapter 10

ซิ่วอิงพาข้ามาที่โรงเตี๊ยมขนาดกลางแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ใจกลางตลาดในเมืองหนานหยาง ซิ่วอิงเล่าว่า เถ้าแก่เนี่ย ของโรงเตี๊ยมแห่งนี้ นามว่า ซือจี๋ ได้ซื้อซิ่วอิงมาจากโรงค้าทาส แต่ซิ่วอิงอ้อนวอนว่าต้องการกลับไปช่วยคุณหนูที่จวนตระกูลหลี่ แล้วจะรีบกลับมาทำตามความต้องการของเถ้าแก่เนี่ย แต่เถ้าแก่เนี่ยบอกว่า ที่ตัดสินใจซื้อตัวซิ่วอิงมาเพราะจำได้ว่าซิ่วอิงเป็นคนของอดีตฮูหยินหลี่ผู้มีพระคุณของนาง ที่ได้ช่วยเหลือนางไว้จากโจรที่มาดักปล้นตอนนางพึ่งมาตั้งรกรากอยู่ที่นี่ เลยถามไถ่ซิ่วอิงว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น ซิ่วอิงจึงได้เล่าทุกอย่างให้เถ้าแก่เนี่ยฟัง จึงได้รับการช่วยเหลือสืบข่าวคราวของข้า จนรู้ว่าข้าถูกบังคับให้แต่งเป็นอนุของท่านท้าวซู จึงได้ส่งคนมาลอบดูสถานการณ์ภายในจวน และตามมาช่วยข้าออกมาซิ่วอิงพาข้าเดินมาถึงชั้นสามของโรงเตี๊ยมภายในห้องๆ หนึ่ง ซึ่งมีสตรีวัยประมาณสามสิบห้าปีรออยู่ก่อนแล้ว"เถ้าแก่เนี่ย ข้าพาคุณหนูหลี่หลินเฟยมาแล้ว เจ้าค่ะ" "คำนับคุณหนูหลี่เจ้าค่ะ" "เถ้าแก่เนี่ย อย่าได้คำนับข้าเลย ข้าต่างหากเล่าที่ต้องคำนับท่านที่อุตส่าห์ช่วยเหลือข้า" "ท่านอย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลยเจ้าค่ะ ท่าน

ร่างกายหนากำยำบนอาชาสีดำทะมึนแผ่กลิ่นอายสูงส่งควบม้านำหน้าขบวนกองทหารเล็กๆ ที่เดินทางร่วมขบวนไม่ถึงยี่สิบนาย แต่ทุกคนล้วนดูองอาจทั้งสิ้น บุรุษผู้ที่ดูน่าเกรงขามผู้นี้คือท่านแม่ทัพที่เถ้าแก่เนี่ยซือจี๋กล่าวถึง แท้จริงแล้วบุรุษผู้นี้เป็นถึงแม่ทัพทมิฬแห่งแคว้น และทหารที่ร่วมทางคือทหารในหน่วยพยัคฆ์ดำ แม่ทัพหยางหรง ที่เดินทางไปส่งมอบของสำคัญที่ฮ่องเต้แคว้นอู๋ได้มอบหมายให้ส่งให้ฮ่องเต้แคว้นจ้าวด้วยตัวเอง ซึ่งเมื่อภารกิจสำเร็จลุล่วงก็เดินทางกลับทันที และทุกครั้งที่เขามาทำภารกิจที่แคว้นจ้าวจะต้องหยุดพักที่เมืองหนานหยางแห่งนี้ เพื่อแวะมาเยี่ยมภรรยาของลูกน้องใต้บังคับบัญชาที่เสียชีวิตสละตัวเองปกป้องชาวเมือง โรงเตี๊ยมของซือจี๋ตอนนี้กำลังคึกคักนักทุกคนต่างยุ่งกันหมดเพราะวันนี้เป็นวันที่ท่านแม่ทัพและทหารจะเดินทางมาถึงท่านป้าซือจี๋ก็ได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้ให้หลินเฟยเพื่อเตรียมตัวเดินทาง เมื่อถึงวันเดินทางจะได้พร้อมเดินทางได้ทันทีหลินเฟยตอนนี้กลายเป็นคุณชายน้อยหน้าหวาน นั่งดูตนเองในกระจกแล้วนึกกังวลนักมองอย่างไรนางก็เหมือนสตรีไม่มีส่วนไหนคล้ายบุรุษสักนิดอย่างไรคงโดนจับได้แน่"ท่านป้า ซิ่วอิง ข้าว

แม่ทัพหยางหรงที่ตอนนี้กำลังทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างของโรงเตี๊ยม ชื่นชมบรรยากาศตอนพลบค่ำของเมืองหนานหยางที่ดูงดงาม ผู้คนที่เดินกันขวักไขว่ ดูคล้ายคลึงกับเมืองหลวงนัก เห็นโคมไฟหลากสีของร้านรวงต่างๆ ดูงดงามต่างจากตอนกลางวันไปอีกแบบหนึ่ง"ท่านแม่ทัพขอรับ แม่นางซือจี๋ มาขอพบขอรับ" "เชิญเข้ามา" เสียงเปิดและตามด้วยเสียงปิดประตูทำให้ร่างสูงสง่าหันหน้ามาหาผู้มาใหม่"คารวะ ท่านแม่ทัพเจ้าค่ะ" พยักหน้ารับพร้อมกล่าว"แม่นางซือจี๋ เชิญนั่ง ท่านมีอะไรจะคุยกับข้าหรือ" ซือจี๋เมื่อนั่งลงเรียบร้อยก็เอ่ยเข้าเรื่องทันที เพราะเกรงใจเจ้าของห้องว่าคงอยากจะพักผ่อนแล้ว"ข้ามีเรื่องอยากรบกวนท่านแม่ทัพสักเรื่องได้หรือไม่เจ้าคะ"" ท่านลองว่ามาสิ""คือข้ามีคนรู้จักอยู่คนหนึ่ง เป็นเด็กผู้ชายที่พึ่งได้รับเคราะห์กรรมไฟไหม้บ้าน ทำให้มารดาถูกไฟคลอกเสียชีวิตแต่เขาหนีรอดมาได้จึงอยากจะไปตามหาบิดาที่เมืองหลวง เพราะบิดาของเขาจากไปเมืองหลวงหลายเดือนแล้ว จึงอยากฝากฝังท่านแม่ทัพให้เขาร่วมเดินทางไปกับท่านด้วยได้หรือไม่ เพราะตัวข้าก็นึกเวทนาเด็กนั่นนัก"" อืม เอาสิไม่ได้ลำบากอะไรนักแค่เด็กคนเดียว"" เอ่อ หากจะให้ท่านช่วยด

ท่าทางร้อนรนของอาฉู่ เสี่ยวเอ้อของที่นี่ ที่หลินเฟยคุ้นเคยเป็นอย่างดี เรียกความสนใจจากหลินเฟยได้ดีนัก เพราะท่าทางแบบนี้เดาไม่ยากเลยว่าคงทำอะไรผิดมาแน่ๆอะแฮ่มเสียงกระแอมของหลินเฟยเรียกความตกอกตกใจของอาฉู่ได้ดียิ่งนัก"พี่สาวเฟย เป็นท่าน"กล่าวพลางใช้มือลูบอก"อาฉู่ มีอะไรหรือไม่ ข้าเห็นเจ้าลุกลี้ลุกลนยิ่งนัก"กล่าวถามพร้อมสังเกตอาการคนตรงหน้าที่มีท่าทางลังเลใจไม่กล้าที่จะบอกกล่าวจึงเอ่ยต่อไปอย่างเป็นห่วง"เจ้าสามารถบอกกล่าวพี่สาวได้ เผื่อข้าช่วยเหลือเจ้าได้""คือ ข้าลืมเอากำยานไปจุดในห้องพักของแขกตามที่เถ้าแก่เนี้ยสั่งไว้ จะไปตอนนี้ก็ปลีกตัวไปไม่ได้ ข้าต้องโดนดุอีกแน่""เรื่องแค่นี้เอง ทำไมต้องกลัวถึงขนาดนี้ด้วย ทำอย่างกับเรื่องคอขาดบาดตาย""แต่เถ้าแก่เนี้ย สั่งแล้วสั่งอีกว่าอย่าให้มีเรื่องผิดพลาดเกิดขึ้น"เอ่ยพลางทำหน้าจะร้องไห้"ห้องไหนล่ะ เดี๋ยวข้าไปจุดให้""จริงหรือขอรับ""อืม มันก็ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงอะไร""ขอบคุณพี่สาวเฟย ขอรับ""บอกมาเร็วๆ เดี๋ยวแขกกลับมาข้าไม่รู้ด้วยนะ""ชั้นสามห้องปีกขวาริมสุดขอรับ"บอกพลางยิ้มหวานประจบมาให้"ก็แค่นั้น"หลินเฟยจึงเดินไปหยิบกล่องกำยานแล้วเดิ

แสงที่แยงตาทำให้แม่ทัพหยางหรงรู้สึกตัวตื่น พลางสะบัดศีรษะที่หนักอึ้งอย่างแรงเขาจำได้ว่าถูกเจ้าเมืองเฒ่าเจ้าเล่ห์วางยา เพราะไม่ทันระวังตัวไม่คิดว่าคนหนานหยางจะคิดไม่ซื่อกับตน และยานั่นก็ไร้สีไร้กลิ่น พลันกลิ่นหอมอ่อนหวานก็ลอยมาแตะจมูก เรื่องราวเมื่อคืนหลั่งไหลเข้ามาในหัว ทั้งกลิ่นและรสสัมผัสความสุขสมหวานล้ำที่ได้รับและใบหน้างดงามที่ติดตราตรึงใจทำให้รีบหันไปมองข้างกายพบแค่ความว่างเปล่าเย็นชืดทิ้งไว้เพียงรอยเลือดและรอยรักเป็นด่างดวง กลิ่นน้ำกำหนัดอวลทั่วห้องร่างหนาจึงรีบจัดการตัวเองด้วยความรวดเร็ว แล้วรีบร้อนลงมาด้านล่าง สหายที่เขาสนิทด้วยต่างมองตรงมาด้วยสายตาล้อเลียน ยิ่งเมื่อร่างกายกำยำเดินเข้ามาทรุดนั่งลงก็จ้องมองมายังลำคอแกร่ง พลางพากันกระแอมไอ "ถึงกับตื่นสายเลยหรือนี่"หานฉีฟง กุนซือประจำกองทัพที่ติดตามมาด้วยในครั้งนี้กล่าวขึ้นพร้อมกับใบหน้าทะเล้น"เฉินฟู่เล่า""ไปจัดการเจ้าเมืองเฒ่านั่นอยู่ขอรับท่านแม่ทัพ"นายกองคนสนิท ลิ่วจิ้นฝาน เป็นผู้ตอบ ตอบเขาแต่สายตานั้น จ้องมองที่ลำคอแกร่งอย่างอยากจะถามแต่ใจนั้นไม่กล้าพอ ร้อนถึงกุนซือฉีฟงที่กำลังลุ้นอยู่เช่นกันว่าจิ้นฝานจะถามหรือไม่ แต่ร