All Chapters of หลี่หลินเฟย: Chapter 31 - Chapter 40

ร่างใหญ่ที่ก้าวมาหาร่างบอบบางอย่างช้าๆนั้นดูคล้ายพยัคฆ์ที่จ้องจะตะครุบเหยื่อตัวน้อย จนร่างบางได้แต่ปลงกับคนตรงหน้านัก"ท่านแม่ทัพขอรับ องค์รัชทายาทมาขอพบขอรับ" ร่างหนาถึงกับชะงักเท้ากลอกตามองบนอย่างหมดอาลัยนัก แล้วก็เช่นเดิมที่คนไร้มารยาทไม่ต้องรอให้เขานั้นอนุญาต เดินยิ้มด้วยใบหน้าสาแก่ใจนักเพราะพระองค์พึ่งพบกับหลานเอ๋อตรงหน้าจวนจึงรีบจ้ำมาที่นี่"ถวายพระพรองค์รัชทายาทเพคะ" โฉมงามที่พระองค์ไม่เจอเสียนานนั้นยังคงงดงามดังเดิม แต่ดูสดใสขึ้นจากเดิมมากนักคงเพราะกำลังจะมีงานมงคลกระมัง ส่วนเจ้าตัวร้ายกาจนั่นกำลังมองมายังพระองค์อย่างจะกินเลือดกินเนื้อ เหอะ ทำเป็นสงบเยือกเย็นที่แท้ก็หื่นหลบในอย่านึกนะว่าพระองค์ไม่รู้ว่าคิดจะทำอะไร ฝันไปเถอะขอเอาคืนเล็กๆ น้อยๆ แล้วกัน"สวัสดีน้องชายที่รักยิ่ง เจ้าไม่สบายหรือเปล่าทำไมหน้าตาถึงดูไม่ได้ขนาดนั้น" "มีอะไรก็รีบๆ พูดมาดีกว่า" วันนี้เป็นวันอะไรกันนะทำไมถึงมีตัวร้ายกาจมาเยือนพร้อมกันอย่างนี้ ไม่คิดปล่อยให้เขามีเวลาส่วนตัวกับคนรักบ้างเลยหรือไง"โอ้! เจ้าไม่เจอข้าเสียตั้งนานไม่คิดถึงกันแล้วยังไร้ไมตรีกับข้าอีก ช่างเจ็บปวดใจนัก เฟยเอ๋อ ช่วยกอดปลอบพี่ชา

เมื่อทุกคนเอ่ยถวายพระพรขึ้นอย่างเต็มพิธีการเสร็จแล้วก็ได้รับอนุญาตให้นั่งลงได้ ตามด้วยการถวายคำอวยพรและมอบของขวัญให้แก่ฮองเฮาโดยมีฮ่องเต้เป็นผู้ประทานคำอวยพรและมอบของขวัญเป็นการเปิดพิธีตามด้วยผู้ที่มีศักดิ์ไล่ลำดับลงมาจนถึงบรรดาเหล่าขุนนางเมื่อเสร็จสิ้น ก็เปิดการแสดงโดยมีนางรำที่แต่งกายงดงามรูปร่างสะโอดสะองร่ายรำด้วยท่วงท่าพลิ้วไหวและเครื่องดนตรีที่บรรเลงเพลงแว่วหวาน อาหารเลิศรสมากมายถูกนำขึ้นโต๊ะตามด้วยสุรารสเลิศราคาแพง การแสดงโดยนางรำนั้นยังคงมีต่อไปเป็นชุดๆ ตามด้วยการแสดงจากเหล่าคุณหนูที่ทำการแสดงถวายหน้าพระพักตร์หรือเพื่อแสดงความสามารถของตนให้เป็นที่สนใจและให้ตัวเองดูโดดเด่น และหนึ่งในนั้นคือคุณหนูอันชุนลี่ที่ออกมาร่ายรำจนได้รับพระราชทานของรางวัลและคำชมอย่างล้นหลามถึงการร่ายรำที่งดงามนัก และในปีนี้นั้นก็มีผู้ที่สร้างความดีความชอบไว้มากมายก็ได้รับการยกย่องประทานรางวัลในวันนี้ด้วยเช่นกัน โดยมีบุรุษหนุ่มผู้มีอนาคตไกลบุตรชายท่านเสนาบดี นาม อันไห่ถัง ที่สามารถแก้ปัญหาอุทกภัยที่เกิดขึ้นทุกปีจนเป็นที่กล่าวขานถึง เมื่อถึงลำดับที่คุณชายใหญ่อันไห่ถังเข้ารับพระราชทานความดีความชอบ ทำให้ คุณหน

เสียงจุดประทัดดังขึ้นเป็นสิริมงคล เกี้ยวสีแดงแปดคนงาม พร้อมขบวนสินสอดยาวสุดลูกหูลูกตา บ่งบอกฐานะของคู่บ่าวสาว เป็นที่สนใจของชาวบ้านชาวเมือง เพราะวันนี้เป็นงานมงคลสมรสระหว่างสองตระกูลใหญ่ของแคว้นอู๋ หลินเฟยที่ตอนนี้กำลังรู้สึกตื่นเต้นนักวันนี้เป็นวันที่นางรอคอยมาตลอด ถึงแม้จะตื่นตั้งแต่ยามอิ๋นเพื่อแต่งหน้าทำผมสวมชุดมงคลสีแดงเต็มพิธีการที่หนักเอาเรื่องโดยเฉพาะมงกุฎหงส์บนศีรษะที่ถึงแม้จะหนักนักแต่นางก็เต็มใจแบกรับ สองสามวันมานี้นางถูกท่านป้าและซิ่วอิงจับขัดตัวพอกนู่นพอกนี่เยอะแยะเต็มไปหมดจนตัวนางเกือบจะเปื่อยนางก็เต็มใจยิ่งนักเจ้าบ่าวที่นั่งอยู่บนหลังอาชาอย่างสง่างามดูหล่อเหลาองอาจจนยากจะละสายตาตอนนี้ใบหน้าหล่อเหลานั้นมีรอยยิ้มประดับบนเรียวปากได้รูปสีแดงระเรื่อน่าสัมผัสอย่างที่ยากจะพบเห็นเป็นผู้เดินนำขบวนมุ่งหน้าสู่จวนแม่ทัพ ซึ่งมีประธานในพิธีเป็นถึงผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในแว่นแคว้นมาเป็นสักขีพยาน เมื่อขบวนเกี้ยวเจ้าสาวมาถึงหน้าเรือนที่ใช้ในการประกอบพิธีก็ได้ฤกษ์งามยามดีประกอบพิธีสำคัญตามขนบธรรมเนียมประเพณี เป็นการกราบไหว้ฟ้าดินของคู่บ่าวสาว เมื่อเสร็จสิ้นพิธีสำคัญในส่วนนี้ ต่อไปก็เป็นฤกษ์ส

ร่างบางที่ขยับยุกยิกอยู่นั้นทำให้กายแกร่งที่กำลังใช้นิ้วเรียวเกลี่ยแก้มนวลเล่นอยู่ถามขึ้น"ตื่นแล้วหรือ จะนอนต่ออีกนิดก็ได้นะ"กล่าวพลางก้มลงหอมแก้มเนียนหอมกรุ่น หลินเฟยเมื่อรู้สึกตัวตื่นเต็มตา ภาพของนางที่เร่าร้อนนักเมื่อคืนก็หลั่งไหลเข้ามาชัดเจนเหมือนพึ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ทั้งสัมผัสและความรู้สึกที่ยังกรุ่นกลิ่นอบอวลในความรู้สึกทำให้ใบหน้างามแดงก่ำก้มหน้างุดซุกอกแกร่ง นี่นางทำอะไรลงไปหึหึ เสียงหัวเราะของร่างแกร่งที่เห็นใบหูเล็กแดงก่ำก็รู้ว่านางกำลังคิดสิ่งใดอยู่จึงเอ่ยเย้าขึ้น"นอนต่ออีกนิดเถอะนะ พี่รู้สึกว่าร่างกายบอบช้ำนัก ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะลุกนั่ง เมื่อคืนเจ้าลงมือกับพี่อย่างหนักมือเหลือเกิน"ร่างน้อยในอ้อมแขนเงยมองใบหน้าคนกล่าวที่แววตานั้นกรุ้มกริ่มนักไม่มีแววว่าจะอ่อนแรงแม้แต่นิดเดียว แล้วเมื่อคืนนางก็ทำอย่างนั้นแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ทุกครั้งหลังจากนั้นเป็นเขาที่เคี่ยวกรำนาง"ท่านพี่ ท่านแกล้งข้าอีกแล้ว"ว่าพลางก้มหน้าไม่ยอมสบตาร่างสูงที่หัวเราะอย่างชอบใจนัก "นี่ยามใดแล้วเจ้าคะ""ยามซื่อแล้ว หิวแล้วหรือ"ร่างบางพลันแข็งทื่อยกมือดันอกแกร่งแล้วรีบลุกขึ้นนั่ง"ทำไมท่านไม่ปลุก

หลินเฟยและแม่สามีนั้นเข้ากันได้ดีนักยิ่งกับเสี่ยวหลานยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเพราะทั้งสองคนนั้นอายุไล่เลี่ยกันจึงทำให้สนิทสนมกันอย่างรวดเร็ว เมื่อทั้งสามหญิงงามได้อยู่ด้วยกันแล้วสองพ่อลูกก็ได้แต่นั่งมองตากันปริบๆ จะหัวเราะก็ไม่ได้ร้องไห้ก็ไม่ออก ได้แต่มองด้วยสายตาละห้อยนัก ท่านแม่ท่านอยากจะอุ้มหลานไม่ใช่หรือไรหากยังรั้งตัวภรรยาข้าอยู่อย่างนี้ท่านจะมีหลานทันใช้ได้อย่างไรกันแม่ทัพหยางหรงได้แต่รำพึงรำพันในใจ "ท่านพ่อข้าจะพาภรรยากลับจวนแล้ว"ด้วยไม่รู้จะทำอย่างไรดีจึงหันไปขอความช่วยเหลือจากผู้เป็นบิดา ที่คงจะช่วยอะไรไม่ได้เช่นกันเพราะจวนนี้เขารู้ดีที่สุดว่าใครใหญ่"หยางหรง เจ้าอยากให้พ่อระเห็จออกมานอนนอกจวนหรือ ถึงได้คิดให้พ่อสอดมือไปแย่งชิงลูกสะใภ้มาคืนให้เจ้า""ท่านพ่อ ท่านจะยอมให้มารดาข่มเหงท่านหรือ ท่านดูข้า ข้าจะไม่ยอมให้ภรรยาใหญ่กว่าผู้เป็นสามีแน่ รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น"กล่าวพร้อมยืนขึ้นเต็มความสูง "อืม เอาเลยลูกรัก พ่อจะเอาใจช่วยเจ้าเอง"แม่ทัพหยางหรงก้าวเท้าอย่างมั่นคงเดินไปหาภรรยาที่ไม่มีทีท่าว่าจะลุกจากกองเสื้อผ้าและเครื่องประดับไร้สาระพวกนั้นได้"น้องหญิง พี่ว่าเรากลับจวนกันได้