All Chapters of หลี่หลินเฟย: Chapter 21 - Chapter 30

แม่ทัพหยางหรงที่ตอนนี้ได้กลับมายังจวนแม่ทัพ เมื่อเข้าไปรายงานการเดินทางกับฮ่องเต้แห่งแคว้นเรียบร้อยแล้ว กำลังนั่งฟังคำรายงานจากทหารใต้บังคับบัญชาที่ให้ไปสืบหาตัวของสตรีร้ายกาจ หลี่หลินเฟย แต่ดันคว้าน้ำเหลว ช่างเลี้ยงเสียข้าวสุกนักสตรีตัวเล็กๆ แค่คนเดียวกลับตามตัวไม่พบ แต่อย่านึกว่าเขาจะปล่อยไปง่ายๆ จึงสั่งให้ตามหาจนกว่าจะพบ ถึงต้องค้นทุกซอกทุกมุมของเมืองหลวงเขาก็จะทำ "ท่านแม่ทัพขอรับ ท่านกงกงจากตำหนักอ๋องมาขอพบขอรับ"เสียงรายงานจากทหารหน้าประตูเอ่ยขึ้น จึงเก็บขมอารมณ์โกรธที่กำลังจะปะทุลงไป "ให้เข้ามา"เอ่ยอนุญาตก่อนจะหลับตาลง "คำนับ ซื่อจื่อ พระชายาให้กระหม่อมมาเชิญพระองค์ไปพบพ่ะย่ะค่ะ"ท่านแม่ทัพหยางหรง หรือ ปาอ๋องซื่อจื่ออู๋หยางหรง โอรสเพียงองค์เดียวของ ปาอ๋องอู๋หยางไท่ พระอนุชาในฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน กับพระชายา อู๋ซือเซียน เป็นพระชายาเพียงหนึ่งเดียว และซื่อจื่ออู๋หยางหรงยังเป็นพระนัดดาที่ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานที่สุด และพ่วงด้วยตำแหน่งแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นที่กุมกำลังทหารกว่าสามแสนนาย มีขนิษฐาเพียงหนึ่งพระองค์ นาม อู๋เสี่ยวหลาน ที่ทรงรักและห่วงใยนัก ลืมตาขึ้นอีกครั้งแล้วพยักหน้าอย่างเห

รัชทายาทอู๋หย่งอี้ที่ได้เจอโฉมงามผู้หนึ่งอย่างบังเอิญ นางที่เดินชนพระองค์อย่างจังตอนจะเดินเข้าไปในร้านซึ่งขายเครื่องประดับที่พระองค์มาดูของไปกำนันหญิงงามคนใหม่ที่พึ่งได้ทำความรู้จัก จนพระองค์ต้องเลิกล้มการตามเกี้ยวนางเมื่อพบกับโฉมสะคราญในอ้อมแขนที่ทรงช่วยนางไว้ไม่ให้ล้มลงไป เมื่อพิศมองใบหน้า ทำให้พระองค์ถึงกับตะลึงนางช่างงามนัก ถึงแม้พระองค์จะพบสาวงามมาก็มากแต่ก็ไม่อาจเทียบกับโฉมสะคราญตรงหน้าได้เลยนางช่างมีเสน่ห์ดึงดูดบางอย่าง จนความคิดหนึ่งแวบเข้ามา นางคือรักแท้ที่ทรงตามหา แต่ความฝันของพระองค์ก็ดับวูบ ด้วยเสียงกัมปนาทที่ดังขึ้น "องค์รัชทายาทอู๋หย่งอี้!""ปล่อยน้องสาวข้าได้แล้วกระมัง"เป็นหนานเว่ยเทียนที่ยืนทำหน้าเหี้ยมอย่างกับจะเข้ามาบั่นคอพระองค์แล้วรีบดึงโฉมงามออกห่างพระองค์ อย่างกับพระองค์เป็นโรคติดต่อร้ายแรง หึ "เว่ยเทียนสหายรัก ไม่คิดจะแนะนำสุภาพสตรีผู้นี้ให้ข้ารู้จักหน่อยหรือ"ชิ เว่ยเทียนที่ต้องเอ่ยแนะนำน้องสาวให้รัชทายาทได้รู้จักอย่างไม่ใคร่เต็มใจนัก อย่างคนหวงน้อง "เฟยเอ๋อนี่องค์รัชทายาท อู๋หย่งอี้ และนี่น้องสาวข้า หนานหลินเฟย"เห็นสายตาบุรุษสูงศักดิ์แล้วอยากจิ้มตานัก เขา

แม่ทัพหยางหรงที่จ้องมองสตรีตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ สตรีที่ดูงดงามอวบอิ่มขึ้นผิวที่ขาวใสอยู่แล้วตอนนี้กลับดูเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวลขึ้น ใบหน้างามเย้ายวนที่เขาจำไม่เคยลืม เป็นนาง หลี่หลินเฟย ฮะแอ่ม!ได้ยินเสียงกระแอมของคนตรงหน้าจึงได้สติรีบดึงสายตากลับมาจากสตรีที่แสนคุ้นเคย"เจ้าคงยังไม่เคยเจอหลานสาวของอาจารย์กระมัง เฟยเอ๋อ มาหาลุงมา"แม่ทัพหยางหรงที่กำลังจะเอ่ยปากบอกอาจารย์ของตนว่ารู้จักนางดีและนางคือสตรีที่ตนกำลังตามหา ก็รู้สึกถึงแรงเขย่าต้นขาแกร่งจึงหันไปมองเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ใบหูแดงก่ำมองมายังเขาอย่างมีความหวัง จำต้องกลืนคำพูดลงคอเขาคงต้องเปิดใจคุยกับคนด้านข้างเสียก่อนไม่อยากต้องผิดใจกันในภายหลังเสียงที่เอ่ยเรียกทำให้นางหลุดจากภวังค์ หลินเฟยที่พยายามระงับอาการสั่นเทาของตัวเองเมื่อสบตาคมที่มองมายังนางแววตามีทั้งความดีใจ ความยินดีและความโกรธที่ปะปนอยู่ในนั้น ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูคมเข้มขึ้นอาจจะเป็นเพราะไรเคราที่ยังไม่ได้ตัดจึงทำให้ดูแปลกตาไปแต่ทำไมถึงดูดุจัง ร่างงามรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ รับรู้ถึงสายตาที่มองมาของบุรุษผู้นั้น ช่างทิ่มแทงกายงามยิ่งนัก ร่างงามที่เดินมาหยุดอยู่ข้างกายผู้เป

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารจวนราชครูวันนี้ช่างดูแปลกๆนัก มองดูชื่นมื่นอย่างไรชอบกลโดยเฉพาะบุรุษผู้ได้ชื่อว่ายิ้มยากตอนนี้กับนั่งอมยิ้มอย่างโง่งมตักนู่นตักนี่ให้เจ้าของจวนแล้วส่งยิ้มให้จนท่านราชครูมองอย่างประหลาดใจว่าศิษย์รักเป็นอะไรมากหรือไม่ตอนนี้ถึงได้ดูอารมณ์ดีนัก ตอนพึ่งมายังทำหน้าอย่างกับคนเบื่อชีวิต ตอนนี้กลับยิ้มระรื่นเอาใจคนนู้นคนนี้จนทุกคนมองเหมือนไม่เคยรู้จักมาก่อน ส่วนสามหนุ่มที่เหลือนั้นกำลังนั่งสังเกตอาการของแม่ทัพหนุ่มที่ลอบมองสบตากับโฉมงามของจวนราชครูอยู่บ่อยครั้ง และตอนนี้โฉมสะคราญไม่ต้องเอ่ยก็รู้ว่ากำลังเขินอายเป็นอย่างมากทั้งใบหน้า ลำคอระหงและใบหูเล็กนั้นแดงก่ำ นัยน์ตาหวานฉ่ำน้ำนั้นสั่นระริก สองพี่น้องหันมามองสบตากันฝ่ายหนึ่งส่งสายตาราวจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น อีกฝ่ายเลยเอ่ยอย่างไร้เสียงพลางส่ายหน้าน้อยๆ ว่า ข้าไม่รู้ส่วนรัชทายาทที่ตอนนี้แม้อาหารจะรสเลิศแต่ช่างฝืดคอนัก พระองค์สังเกตเห็นท่าทางแปลกๆ ของญาติผู้น้องตั้งแต่เห็นเฟยเอ๋อแล้วแต่ยังไม่ปักใจว่าจะเป็นอย่างที่ทรงคิด จนกระทั่งญาติผู้น้องขอตัวออกไปหลังจากที่เฟยเอ๋อออกไปจากห้อง หายไปนานสองนานพอกลับมาก็เดินยิ้มแย้มเข้ามาอย่าง

วันรุ่งขึ้นจวนราชครูหนานก็ได้ต้อนรับแขกสูงศักดิ์อีกครั้ง แต่ครั้งนี้นั้นแปลกไปเพราะไม่ใช่รัชทายาทอย่างเคยแต่เป็น ปาอ๋องซื่อจื่ออู๋หยางหรง ที่มารออยู่ในห้องรับรองของจวนได้สักพักแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาที่วันนี้เกลี้ยงเกลาดูเคร่งขรึมนัก ลุกขึ้นทำความเคารพเจ้าของจวนที่เดินเข้า"ศิษย์เคารพอาจารย์ขอรับ" กล่าวขึ้นแล้วรอจนท่านอาจารย์นั่งลงจึงได้นั่งลงด้านข้าง "ซื่อจื่อมีเรื่องอะไรหรือไม่ถึงได้มาหาอาจารย์แต่เช้า"ท่านราชครูหนานเล่อผิงถามขึ้นอย่างสงสัยนัก หากศิษย์ผู้นี้มาหานั้นต้องมีเรื่องสำคัญบางอย่าง เพราะปกติเจ้าตัวนั้นไม่ค่อยได้มาเยือนจวนตนนักเพราะฮ่องเต้ผู้มีศักดิ์เป็นเสด็จลุงของศิษย์คนนี้มักจะเรียกใช้ให้ทำภารกิจสำคัญอยู่เสมอเพราะไม่ทรงไว้ใจผู้ใด จนซื่อจื่อมีงานรัดตัวจนไม่มีเวลาเป็นของตัวเองมากนัก แต่ช่วงนี้ทั้งราชสำนักและเรื่องทั้งนอกและในแคว้นต่างอยู่ในสถานการณ์ปกติเหตุใดสีหน้าของศิษย์รักถึงได้เหมือนกำลังแบกหินก้อนใหญ่เอาไว้ตลอดเวลาอย่างนี้ "หากมีอะไรก็บอกกล่าวอาจารย์ได้ หากช่วยได้อาจารย์ก็เต็มใจช่วยเจ้าอยู่แล้ว"กล่าวออกไปอย่างห่วงใยนัก แม่ทัพอู๋หยางหรงได้ฟังดังนั้นจึงเงียบไป ปล่อยให้อ