All Chapters of หลี่หลินเฟย: Chapter 11 - Chapter 20

ซือจี๋ที่นั่งรองหลี่หลินเฟยอยู่นั้น เห็นร่างบางที่เดินเข้ามาดูแปลกไป ดวงตาช้ำๆ นั้นสะกิดใจนางนัก เลยถามอย่างห่วงใย"เฟยเอ๋อเป็นอันใดไปหรือไม่ ทำไมตาถึงได้ช้ำแบบนี้"เมื่อเห็นคนงามเต็มตาถึงกับตกใจกับสภาพของร่างบาง"ข้าไม่สบายนิดหน่อยเท่านั้นเจ้าค่ะท่านป้า แล้วเมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยจะหลับ"โกหกออกไปเพราะไม่อยากให้ต้องเป็นห่วง"นอนไม่หลับเพราะไม่อยากไปหรือเปล่าหากไม่อยากไปก็อยู่กับป้าเสียที่นี่ ป้าสามารถเลี้ยงดูเจ้าได้สบาย"เอ่ยออกไปอย่างอาทรนัก "ไม่ใช่อย่างนั้นเจ้าค่ะ ขอบคุณท่านมากแต่ข้าอยากไปเมืองหลวงจริงๆ เจ้าค่ะ ข้าแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเท่านั้น""หากป่วยแล้วจะเดินทางไหวหรือ ป้าเป็นห่วงนัก""ไหวเจ้าค่ะ เราไปพบท่านแม่ทัพกันเถอะเจ้าค่ะ ให้รอนานเดี๋ยวจะเสียมารยาท""อืม เจ้าไหวแน่นะ""เจ้าค่ะ"ทั้งสองเลยเดินไปพบท่านแม่ทัพที่ตอนนี้กำลังปรึกษาหารือกับสหายอยู่ก๊อก ก๊อก ก๊อก"ข้าซือจี๋ เจ้าค่ะ"กล่าวแล้วเปิดประตูเข้าไป เมื่อได้ยินเสียงเอ่ยอนุญาตหลินเฟยที่เดินตามหลังซือจี๋มา เงยหน้ามองบุรุษที่อยู่ในห้อง คนที่นั่งโดดเด่นที่สุดตรงหัวโต๊ะทำให้นางถึงกับตกตะลึง เป็นเขา คนที่ย่ำยีนาง ร่างบางถึงกับ

ตกกลางดึกมีเงาร่างเล็กที่ก้าวแผ่วเบาลงจากรถม้า ในอ้อมแขนมีห่อผ้าที่โอบกระชับแนบอก หันซ้ายแลขวาเมื่อไม่เห็นใครก็ค่อยๆ ย่างเท้ามาทางน้ำตกอย่างแผ่วเบา แม่ทัพหยางหรงที่นอนไม่ค่อยหลับเพราะคิดถึงสตรีที่มีกลิ่นหอมหวานใบหน้างดงามที่ติดตรึงอยู่ในใจตามหลอกหลอนจนต้องมานั่งมองพระจันทร์อยู่บนต้นไม้ใหญ่ กำลังจะกระโดดลงมาเพื่อพักผ่อนเอาแรงก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นเงาร่างเล็กของเจ้าเด็กน้อยนั่นทำลับๆ ล่อๆ ไปยังน้ำตกในมือถือบางอย่างดูมีพิรุธจึงได้ตัดสินใจตามไปดูอย่างห่างๆหลินเฟยที่รอกระทั่งทุกคนหลับสนิท ก็แอบย่องออกมาเพราะนางเหนียวตัวและคันไปหมดโดยเฉพาะใบหน้าที่ทั้งแสบทั้งคัน วันนี้ทุกคนที่เดินทางมาอย่างเหน็ดเหนื่อยต่างก็หลับลึกเพราะไม่ได้พักผ่อนเต็มที่มาหลายคืน นางจึงหมดห่วงว่าจะมีใครมาพบ หลินเฟยที่มองหามุมที่ลับตาคนพอเห็นโขดหินใหญ่ก็ตรงไปทันที มือบางค่อยๆ วางห่อผ้าลงหยิบเอาโถกระเบื้องและกระบวยที่แอบหยิบมาตักน้ำแล้วหยดยาในโถลงไปนำมาล้างหน้าแล้วค่อยๆ แกะยางไม้บนหน้างามออกจากนั้นจึงวักน้ำล้างหน้าลูบไล้จนสะอาดสะอ้านหันมองรอบกายอีกครั้งเมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครจึงปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากกายปลดผ้าแถบที่รัดทรว

ภาพอาเฟยที่เดินก้มหน้าก้มตาเดินตามหลังท่านแม่ทัพหยางหรงมานั้นสร้างความแปลกใจให้ทุกคนในขบวนนัก ปกติอาเฟยมักจะหลีกเลี่ยงท่านแม่ทัพอยู่เสมอ วันนี้ทำไมถึงได้มาเดินตามหลังได้กัน หรือเจ้านั่นไปทำอะไรให้ท่านแม่ทัพไม่พอใจกัน คิดอย่างเป็นห่วงว่าอาเฟยจะโดนท่านแม่ทัพสั่งลงโทษก็ได้ กุนซือฉีฟงก็เป็นหนึ่งในบรรดาบุรุษที่กำลังสังเกตอาการท่านแม่ทัพ ที่สีหน้าไม่ค่อยจะดีนัก เหมือนกำลังไม่พอใจคนด้านหลังอยู่ จึงเดินไปหาเจ้าตัวเล็กที่พอเห็นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองตาแป๋ว เหมือนจะถามว่าเขามีอะไรหรือไม่ กุนซือฉีฟง เอ่ยเรียกแล้วเอามือหนาวางบนศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู"เจ้ามีปัญหาอะไรหรือไม่ สามารถบอกกล่าวข้าได้ หากโดนใครรังแกให้รีบบอกมา ข้าจะจัดการให้เอง" บอกพร้อมส่งสายตาไปจ้องแผ่นหลังกว้างของบุรุษผู้เป็นทั้งผู้บังคับบัญชาและสหาย ที่ดูจะชะงักแล้วรีบหันมาเมื่อได้ยินเสียงเขา เห็นมือใหญ่ที่โอบบ่าบอบบางใบหน้าพลันมืดครึ้ม จ้องมองมือใหญ่อย่างอยากจะตัดทิ้งนัก ส่งสายตาให้ร่างเล็กถอยออกมาด้วยแววตากดดันหลินเฟยที่เข้าใจรีบส่งยิ้มเหยและหัวเราะแห้งให้ท่านกุนซือฉีฟงที่มองมาอย่างมึนๆ เมื่ออาเฟยจับมือเขาออกจากบ่าแล้วเบี่ยงตัวมายืน

ใบหน้าหล่อเหลาคมคายก้มต่ำจ้องจนประชิดใบหน้านวลผ่อง ความอบอุ่นพลันโอบล้อมรอบกาย ความอุ่นร้อนจากวงแขนและแผงอกแกร่งทำให้ใบหน้างามร้อนผ่าวใบหูแดงก่ำ บุรุษยกยิ้มขึ้นอย่างรักใคร่เอ็นดู ก้มหน้าจรดริมฝีปากอิ่มแผ่วเบาดั่งภมรหยอกเย้าบุปผางาม จากสัมผัสแผ่วเบาเปลี่ยนเป็นจุมพิตหนักแน่นเว้าวอน ดูดดื่มเร่าร้อน จนร่างงามสั่นระริก หัวใจเต้นตุบๆ พลันแขนแกร่งช้อนอุ้มร่างงามเดินตรงไปยังตั่งเตียงวางร่างแน่งน้อยแผ่วเบาทะนุถนอม ร่างแกร่งตามลงมาทาบทับเจ้าของร่างนุ่มนิ่มเอาไว้ใต้ร่าง ส่งเรียวลิ้นร้อนชื้นตวัดเข้ามาในโพรงปากบางอย่างลึกล้ำเกินบรรยาย จนกายสาวสะท้านเยือก หลินเฟยปล่อยกายปล่อยใจไปกับสัมผัสของร่างสูง อยากเก็บเกี่ยวทุกอย่างที่บุรุษตรงหน้ามอบให้ ตอบรับทุกสัมผัสอย่างเต็มใจ จดจำใบหน้าหล่อเหลาและอ้อมแขนอบอุ่นนี้ให้มากที่สุดในห้องหับปิดมิดชิด บนเตียงอุ่นร้อน เสียงเบาหวิวหอบกระชั้นดังขึ้นร่างสองร่างเปล่าเปลือยกอดกระหวัดรัดรึง จมูกและปากได้รูปจูบซับกลิ่นกายหอมจรุงใจ จุมพิตทั่วหน้าลำคอและเนินอกทิ้งร่องรอยลึกซึ้งแสดงความเป็นเจ้าของ ยอดถันถูกลิ้นร้อนละเลียดชิมจนแดงเป็นจ้ำ บุปผางามด้านล่างถูกหยอกเย้าลูบคลึงจนห

เมื่อกลับมาถึงโรงเตี๊ยมก็ตรงเข้าห้องพัก ร่างสูงที่ก้าวตามเข้ามา เดินมาสวมกอดจากด้านหลัง "เป็นอย่างไรบ้าง ให้ตามหมอมาดูอาการสักหน่อยดีหรือไม่"เอ่ยขึ้นอย่างห่วงใย "ไม่เป็นไรเจ้าค่ะข้าแค่เหนื่อยเท่านั้น นอนพักสักครู่ก็หาย" "ถ้าอย่างนั้นก็พักเถอะ"เอ่ยพลางประคองร่างบางให้นอนลง แล้วล้มตัวลงนอนเคียงข้าง กอดกระชับร่างบางเอาไว้ หลินเฟยที่หลับตาลงอย่างข่มใจ แล้วลืมขึ้นใหม่ยื่นใบหน้าเล็กกดจุมพิตเรียวปากหนาอย่างอ่อนหวาน ร่างหนาแม้จะแปลกใจแต่ก็ตอบรับสัมผัสจากร่างบางอย่างเต็มใจ จนนางผละออก "ข้ารักท่าน"เอ่ยบอกเสียงหวานแล้วซุกหน้าเล็กกับอกแกร่งร่างสูงที่อยากจะเอ่ยตอบรับรู้ได้ถึงความเปียกชื้นที่หน้าอกแกร่งกำยำและความหนักอึ้งของศีรษะและความง่วงงุนเข้าโจมตีก้มลงมองใบหน้างดงามที่เงยหน้าเปียกชื้นเต็มไปด้วยหยาดน้ำขึ้นสบตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง เสียใจ และไม่ยินยอมของร่างสูงก่อนสติจะดับวูบก็ได้ยินเสียงหวานเลือนราง"ข้าขอโทษ"หลินเฟยที่ปล่อยให้น้ำตารินไหลจนพอใจยกมือบางขึ้นปาดน้ำตาและใช้ผ้าเช็ดริมฝีปากที่นางป้ายยาสลบเอาไว้ ก้มลงจุมพิตหน้าผากแกร่ง"ลาก่อน หวังว่าท่านจะให้อภัยข้า"แล้วเปลี่ยนเครื่องแต่ง