ตอนที่2

ซิ่วอิงพาข้ามาที่โรงเตี๊ยมขนาดกลางแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ใจกลางตลาดในเมืองหนานหยาง ซิ่วอิงเล่าว่า เถ้าแก่เนี่ย ของโรงเตี๊ยมแห่งนี้ นามว่า ซือจี๋ ได้ซื้อซิ่วอิงมาจากโรงค้าทาส แต่ซิ่วอิงอ้อนวอนว่าต้องการกลับไปช่วยคุณหนูที่จวนตระกูลหลี่ แล้วจะรีบกลับมาทำตามความต้องการของเถ้าแก่เนี่ย แต่เถ้าแก่เนี่ยบอกว่า ที่ตัดสินใจซื้อตัวซิ่วอิงมาเพราะจำได้ว่าซิ่วอิงเป็นคนของอดีตฮูหยินหลี่ผู้มีพระคุณของนาง ที่ได้ช่วยเหลือนางไว้จากโจรที่มาดักปล้นตอนนางพึ่งมาตั้งรกรากอยู่ที่นี่ เลยถามไถ่ซิ่วอิงว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น ซิ่วอิงจึงได้เล่าทุกอย่างให้เถ้าแก่เนี่ยฟัง จึงได้รับการช่วยเหลือสืบข่าวคราวของข้า จนรู้ว่าข้าถูกบังคับให้แต่งเป็นอนุของท่านท้าวซู จึงได้ส่งคนมาลอบดูสถานการณ์ภายในจวน และตามมาช่วยข้าออกมา

ซิ่วอิงพาข้าเดินมาถึงชั้นสามของโรงเตี๊ยมภายในห้องๆ หนึ่ง ซึ่งมีสตรีวัยประมาณสามสิบห้าปีรออยู่ก่อนแล้ว

"เถ้าแก่เนี่ย ข้าพาคุณหนูหลี่หลินเฟยมาแล้ว เจ้าค่ะ" 

"คำนับคุณหนูหลี่เจ้าค่ะ" 

"เถ้าแก่เนี่ย อย่าได้คำนับข้าเลย ข้าต่างหากเล่าที่ต้องคำนับท่านที่อุตส่าห์ช่วยเหลือข้า" 

"ท่านอย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลยเจ้าค่ะ  ท่านคือบุตรีของผู้มีพระคุณ ก็เท่ากับว่าท่านคือผู้มีพระคุณของข้าด้วย"

" เถ้าแก่เนี่ยคิดมากไปแล้ว ข้าต่างหากที่ทำให้ท่านต้องลำบาก"

" คุณหนูอย่าได้คิดมากเจ้าค่ะ ข้าเต็มใจอย่างยิ่ง"

" เรียกข้าว่าหลินเฟยเถอะเจ้าค่ะ เรียกคุณหนูฟังดูไม่เข้ากับคนไร้บ้านอย่างเสียเลย"

" งั้นท่านก็เรียกข้าว่าป้าซือจี๋ก็ได้นะเจ้าคะ"

ซือจี๋มองหลี่หลินเฟยอย่างต้องชะตานัก นางมีใบหน้างดงามเหมือนมารดาไม่มีผิด อาจจะงามกว่าอยู่หลายส่วนเชียว ผิวขาวดุจน้ำนม ปากกระจับแดงฉ่ำน้ำ จมูกโด่งได้รูปแต่ดูจะดื้อรั้นไม่น้อย ดวงตาหงส์หวานซึ้งนัก คงต้องหาทางปกปิดเอาไว้ ไม่อย่างนั้นคงได้มีปัญหาตามมาอย่างแน่นอน คนของท่านเจ้าเมืองคงต้องออกตามหาเป็นแน่

" เจ้าค่ะ ท่านป้า ซือจี๋"

ซือจี๋จึงส่งยิ้มเต็มหน้ามาให้หลินเฟย

"แล้วเราจะทำอย่างไรกันต่อไปเจ้าคะ ท่านท้าวซูต้องส่งคนค้นหาคุณหนูแน่" 

ซิ่วอิงกล่าวขึ้นอย่างกังวล

ซือจี๋ก็มองมาที่หลินเฟย เผื่อนางจะคิดเอาไว้บ้างว่าจะทำอย่างไรต่อไป

"ข้าคิดไว้ว่าจะเดินทางไปหาท่านลุงที่เมืองหลวง" 

"ป้าว่าท่านท้าวซูก็คงจะคิดไว้ว่าเจ้าจะต้องเดินทางออกจากหนานหยางเป็นแน่ คงสั่งให้มีการตรวจการผ่านด่านอย่างเข้มงวด" 

ทุกคนหารือกันอย่างเคร่งเครียดนักแค่ลำพังต้องหลบอยู่ที่โรงเตี๊ยมนี่ก็เสี่ยงต่อการค้นพบมากแล้ว

" เอาอย่างนี้ดีหรือไม่"

หลินเฟยหันมามองท่านป้าซือจี๋อย่างมีความหวัง

" อีกสิบวันจะมีขบวนของท่านแม่ทัพที่เป็นหัวหน้าของสามีป้าที่เสียไปเดินทางกลับจากแคว้นจ้าว ป้าจะฝากฝังเจ้าร่วมขบวนด้วย" 

ท่านป้าซือจี๋เล่าว่าเดิมทีตนเป็นคนแคว้นจ้าวแต่มีสามีเป็นทหารแคว้นอู๋ เป็นนายทหารคนสนิทของท่านแม่ทัพจึงทำให้นางมีโอกาสได้รับใช้ใกล้ชิดบ้าง เมื่อสามีนางเสียจากการปราบปรามโจรภูเขาเมื่อหลายปีก่อนจึงได้มาตั้งรกรากที่เมืองหนานหยางโดยการเปิดโรงเตี๊ยมแห่งนี้ และทุกครั้งที่แม่ทัพเดินทางผ่านเมืองหนานหยางก็จะแวะพักที่นี่ เมื่อหนึ่งเดือนก่อนก็เดินทางไปแคว้นจ้าวและมีกำหนดกลับอีกสิบวันข้างหน้า คงจะขอให้นางร่วมเดินทางด้วยได้

"แต่ขบวนทหารก็ต้องมีแต่บุรุษนะเจ้าคะ" 

ซิ่วอิงกล่าวอย่างกังวล คงไม่ดีนักหากมีสตรีร่วมทาง

"ที่เจ้ากล่าวก็ถูกต้อง ข้าลืมคิดถึงเรื่องนี้ไป" 

"งั้นเราก็แต่งเป็นบุรุษเสียสิแค่นี้ก็ร่วมขบวนได้" 

หลินเฟยกล่าวพร้อมดวงตาเป็นประกาย

"เอาอย่างนั้นหรือเจ้าคะคุณหนู มันเสี่ยงเกินไปหรือไม่"

" ไว้ป้าจะขอร้องให้ท่านแม่ทัพดูแลให้อีกที" 

"ขอบคุณท่านป้ามากเจ้าค่ะ ซิ่วอิงเจ้าก็อย่าได้คิดมาก ไปกับพวกทหารดีกว่าเราเดินทางกันเองเพราะหนทางจากหนานหยางถึงเมืองหลวงนั้นห่างไกลนัก ไม่รู้จะพบเจออะไรบ้างอยู่ใกล้ทหารย่อมดีกว่านัก อีกอย่างเจ้าเมืองเฒ่านั่นคงไม่คิดหาญกล้าค้นขบวนทัพกระมัง"

" ถ้าตกลงว่าเป็นไปตามนี้ ซิ่วอิงเจ้าก็พาคุณหนูของเจ้าไปพักเถอะ ป้าเตรียมห้องไว้ให้แล้ว เฟยเอ๋อคงเหนื่อยมากแล้วกระมัง เดี๋ยวป้าให้เด็กยกสำรับไปให้"

ท่านป้าซือจี๋กล่าวขึ้นอย่างอาทร หลินเฟยรู้สึกซาบซึ้งนัก

" ข้าขอบคุณท่านป้ายิ่งนัก ถ้าไม่ได้ท่านกับซิ่วอิงข้าก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะเป็นเช่นไร"

" เฟยเอ๋ออย่าได้คิดมาก ป้ายินดีที่มีโอกาสแทนคุณมารดาเจ้า และป้าก็นึกเอ็นดูเจ้านัก"

" ขอบคุณอีกครั้งเจ้าค่ะท่านป้า" 

"ขอบใจเจ้าด้วยนะซิ่วอิง ที่ไม่ทอดทิ้งข้า" 

หันมาจับมือกับซิ่วอิงที่ตาแดงก่ำ สงสารคุณหนูของนางนักที่พบเจอแต่เรื่องมาตลอดตั้งแต่ไร้ฮูหยิน ตัวนางเติบโตมาพร้อมกับคุณหนูจึงผูกพันรักใคร่เพราะชีวิตนางก็มีแค่คุณหนูเท่านั้น