All Chapters of แฝดสะท้านภพ(ดวงใจจอมทัพ): Chapter 11 - Chapter 20

ส่วนเขายังอยู่ที่สีม่วงขั้นเจ็ด เช่นเดียวกันกับน้องสาว ส่วนหยางไท้นั้นอยู่ที่สีทองขั้นห้า ส่วนเงาทั้งหมดคือสีม่วงขั้นเก้า แม้เขาจะงงอยู่บ้างในช่วงแรกของการฝึก แต่เมื่อเวลาผ่านมาจนถึงวันนี้ เขาถือเสียว่าตนเองถูกกฎของเวลาดึงมาอยู่ในอีกคู่ขนานกับโลกเดิม ทุกอย่างย่อมเกิดขึ้นได้ นี่คือวิถีชีวิตและความเป็นจริงของคนที่นี่ เขาแค่นำสิ่งเดิม ๆ มาเสริมให้มันดีขึ้นก็เท่านั้น และที่เขาเองก็แปลกใจไม่ต่างจากทุกคน นั่นคือร่างกายของฝาแฝดมีพลังแฝงที่น่ากลัว เขาไม่แน่ใจว่าไปทำอะไรกับร่างกายนี้ หรือพิษที่พวกเขาได้รับมาตลอดหลายปี ไปเปิดจุดชีพจรบางเส้น ที่ถูกทำให้ไม่อาจฝึกฝนพลังได้ให้มันกลับมาปกติหรืออย่างไร เขาก็ไม่อาจบอกได้เช่นกัน แต่ที่แน่ ๆ คือพวกเขาใช้เวลาน้อยกว่าหลายคน ในการฝึกสำเร็จจนถึงระดับสีม่วง หยางเจี่ยนมองดูน้องสาวกับแส้คู่ใจของนาง ที่กำลังกวัดแกว่งอยู่กลางลานฝึก เพื่อทดสอบการเลื่อนขั้นพลัง ทุกอย่างดูจะง่ายไปหมดสำหรับเหลียนฮวา นั้นเพียงการมองหากสังเกตดี ๆ นางกำลังต่อสู้สุดชีวิต เพื่อไม่ให้ธาตุไฟแตกซ่าน เวลาผ่านไปกว่าสองชั่วยาม การทดสอบได้เสร็จสิ้นลง พร้อมสภา

จวนสกุลเฉิน ณ เมืองชีเป่ยภายในห้องหนังสือ ฟงกำลังนั่งรอฟังการตัดสินใจของศิษย์เอก อย่างคุณชายหรงหยางเจี่ยนอย่างสงบหยางเจี่ยนอ่านเนื้อความสั้น ๆ ทว่าได้ใจความในสาสน์ด่วนจากเมืองหลวง เด็กหนุ่มยังคงไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา ก่อนจะเงยหน้ามองผู้เป็นอาจารย์ และน้อง ๆ“เมื่อเราเลี่ยงไม่ได้ ก็จำต้องตั้งรับเท่านั้นขอรับท่านน้าฟง”“เราในตอนนี้จะไหวหรือพี่ใหญ่”“ไหวหรือไม่เราจะทำอะไรได้ หนีเช่นนั้นรึ หากเราหลบหนีหนึ่งครั้ง ย่อมต่อมีครั้งต่อ ๆ ไป แต่หากเราสู้มิว่าอยู่หรือตาย นั่นถือว่าเราทำเต็มที่แล้ว หากเป็นเช่นนี้แล้วเจ้าจะเลือกเส้นทางใด”“ย่อมต้องไม่หนี แต่การถอยเพื่อตั้งหลักมันก็มิเสียหลาย”เหลียนฮวาลองเสนอทางแยกให้แก่พี่ชาย ซึ่งหากถามนางในตอนนี้ ก็ไม่คิดที่จะถอยเพื่อตั้งหลักสักนิด เพราะกว่าสามปีมานี่ พวกนางถอยตั้งหลักกันมามากพอแล้วการฝึกฝนอย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ ทำอะไรโดยไม่อาจเปิดเผยได้ มาเป็นเวลาขนาดนี้ เรียกได้ว่าพวกนางถอยให้จนเกินพอแล้ว สำหรับศัตรูที่มองเห็นอยู่ในทุกขณะลมหายใจ“ที่ผ่านมา เราถอยไม่มากพอหรือ”“หึ ๆ ข้าก็แค่อยากให้แน่ใจ ว่าพี่ใหญ่จะลงสนามปะลองกับศัตรูจริงแท้หรือไม่เท่านั้นเจ้าค่ะ”“เจ

“ข้าไม่รู้จักเขาเลยด้วยซ้ำ” หยางไท้วางขนมในมือ ก่อนจะมองหน้าพี่ชาย ด้วยสายตาเศร้าสร้อย เขากลัวเหลือเกิน ที่ต้องกลับไปเผชิญกับคนที่ไม่คุ้นเคย “จำไว้ไท้เอ๋อร์ ไม่ว่าวันหน้าจะมีพี่ใหญ่กับพี่รองหรือไม่ เจ้าจะต้องไม่ให้ผู้ใดเห็นน้ำตาได้โดยง่าย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น จงใช้ความคิดและสติให้มากกว่าอารมณ์ ดูเจ้าตอนนี้สิกำลังให้อารมณ์และความรู้สึกน้อยใจ เข้าครอบงำ หากเป็นเช่นนี้เจ้าจะกลายเป็นเหยื่อ แทนการเป็นผู้ล่า” หยางเจี่ยนวางมือบนไหล่ของน้องชาย ก่อนจะบีบเบา ๆ เขายังต้องสอนอะไรอีกมาก ให้กับเด็กน้อยผู้นี้ วันหน้าเขาไม่อาจบอกได้ ว่าจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน หากเขาและน้องสาวต้องมาที่นี่ เพียงเพื่อชี้ทางให้แก่หยางไท้ เขาก็จะรีบป้อนทุกสิ่งให้น้องชายเท่าที่หยางไท้จะรับมันเอาไว้ได้ “น้องเล็ก เจ้าต้องรู้จักการรุกการรับให้เป็น หากจิตใจอ่อนแอเจ้าต้องรู้ที่จะถอย แล้วนิ่งเข้าไว้ หากไร้ทุกความรู้สึกได้เมื่อใด นั่นคือจังหวะที่เจ้าต้องรุกคืบต่อศัตรู แต่จำไว้ว่าสิ่งที่พวกพี่สอนเจ้า จะใช้ก็ต่อเมื่อคนเหล่านั้น ลงมือกับเจ้าก่อน อย่าได้รุกรานผู้อื่นก่อนเป็นอันขาด อย่าทำลายมิตร อย่าไ

หมับ! ฟงวางมือทาบทับมือบางของหญิงสาว ก่อนจะปลดเอากระบี่ของตนมาถือไว้ ชายหนุ่มดันร่างงามให้ไปอยู่กับลุงสือ ส่วนตัวเขาก้าวตรงไปยังการต่อสู้ ที่ยังคงดุเดือดอยู่ไม่ไกลนักอัก! หญิงสาวทั้งสองกระเด็นไปคนละทิศทาง เมื่อถูกฝ่ามือของนักฆ่าที่ยังเหลืออยู่“หึ ๆ เจ้าคิดดีแล้วหรือ ที่จะฝืนใช้พลัง พิษในกายเจ้าจะแล่นทั่วร่างจนไม่อาจสั่งเสียต่อผู้ใดได้อีกเลยนะ”นักฆ่าหนุ่มหัวเราะในลำคอ พร้อมกับพูดจาเย้ยหยันชายหนุ่มที่ยืนแทบจะไม่อยู่แล้ว หากเขาไม่ใช้อาวุธลับอาบยาพิษ ให้ตัวเขาสู้ซึ่งหน้ากับคนผู้นี้ ย่อมยากที่จะรักษาชีวิตไว้ได้“อย่าพูดให้มากความ หากอยากได้สิ่งที่เจ้าหวัง ก็ต้องข้ามศพข้าไปให้ได้เสียก่อน”สิ้นคำพูดของฟง ชายชุดดำได้พุ่งเข้าหาเขา ด้วยหวังปลิดชีพชายหนุ่มในดาบเดียว ทว่า...นักฆ่าหนุ่มถึงกับมีสีหน้าตะลึงตะลาน เพราะสิ่งที่ดาบในมือของเขาวาดผ่าน มีเพียงความว่างเปล่า ผั๊วะ! ชายชุดดำถึงกับหน้าคะมำ เมื่อถูกฝ่ามือกระแทกเข้าที่กลางหลัง ด้วยพลังที่เขาไม่เคยรู้จัก หรือว่า...“ผู้มีพลังแฝงเช่นนั้นรึ”ผู้มีพลังแฝงนอกเหนือจากพลังห้าระดับ เรียกว่าหายากทีเดียว แต่หากใช้พลังแฝงมากเกินไปก็อาจบาดเจ็บสาหัส หรื

“ใช่แล้ว! ท่านไม่ควรถือสาเด็ก ต่อให้ต้องมอบศีรษะให้เด็กเช่นข้าก็ไม่ควรถือโทษ”“สามหาว”นักฆ่าที่ถูกยอกย้อน พุ่งเข้าหาหยางเจี่ยนด้วยโทสะ ตั้งแต่เกิดมาเขามิเคยถูกหยามหยัน จากลูกนกมิทันผลัดขนเช่นนี้มาก่อน เคร้ง! ฟึ่บ! นักฆ่าจำต้องเบี่ยงกายหลบ เมื่อพัดในมือของเด็กสาว กลายเป็นอาวุธสังหาร ที่ได้ชิมเลือดของเขาโดยที่มิทันได้โต้ตอบใด ๆ“คิดจะทำร้ายพี่ชายข้า ควรถามข้าก่อนว่าอนุญาตหรือไม่”ใบหน้างามของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นดุดัน แตกต่างจากเมื่อครู่ เสมือนคนละคนเลยก็ว่าได้“พวกเจ้า! คิดว่ามีฝีมือแค่นี้จะทำอะไรข้าได้เช่นนั้นรึ”“ไม่มีคำตอบ”หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ เมื่ออีกฝ่ายเปิดศึกอย่างเป็นทางการแล้ว นางก็ไม่จำเป็นต้องปิดซ่อนสิ่งใดอีกต่อไป เหลียนฮวาหันไปสบตากับพี่ชาย ก่อนจะพุ่งเข้าหาชายคนเมื่อครู่“กำจัดพวกเขาซะ!”เอ่ยจบหัวหน้านักฆ่าและคนที่เหลือ ได้พุ่งเข้าหาสองแฝด มีเพียงหนึ่งที่ตรงขึ้นไปยังเด็กหนุ่มที่อยู่ในห้วงการหลับใหล วื๊ด! นักฆ่าหนุ่มถึงกับดวงตาเบิกกว้าง เมื่อร่างของคนที่นอนอยู่ หายไปอย่างรวดเร็ว ปึก! ตุบ!ร่างสูงได้กระเด็นลงจากระเบียงกระท่อม สายตาคมมองกลับขึ้นไปด้านบน เด็กหนุ่มยืนถ