All Chapters of แฝดสะท้านภพ(ดวงใจจอมทัพ): Chapter 31 - Chapter 40

“ขอรับ”“ไปกันเถอะ! ถึงอย่างไรเจ้าก็ยังไม่ควรจะต้องเห็นการนองเลือดที่เราเป็นฝ่ายได้เปรียบเช่นนี้”หยางเจี่ยนวางมือบนไหล่ของน้องชาย ก่อนจะบีบเบา ๆ เป็นการให้กำลังใจ เพราะเสียงจากด้านในนั้น ไม่เบาเลยทีเดียว ต่อหน้าเขาสองพี่น้องผู้ติดตามด้านใน ยังไม่ทำสิ่งใดให้หนักมากนักแต่เมื่อเขาก้าวออกมา ย่อมเป็นการเปิดโอกาสอย่างโจ่งแจ้ง มีหรือลุงสือกับเงาทั้งสองจะปราณีคนด้านใน ทั้งคู่เดินออกมายืนรอทุกคนยังถนนด้านนอกจวนเวลาผ่าไปเพียงครึ่งก้านธูป ลุงสือพร้อมเงาทั้งสองได้เดินออกมาจากจวน โดยในมือถือกล่องไม้ออกมาด้วย หยางเจี่ยนมองสิ่งนั้นก่อนจะยิ้มอย่างพอใจ ทั้งหมดเดินกลับไปที่กระท่อมโดยไร้ซึ่งการสนทนาสำหรับหยางเจี่ยนนั้น ด้านในจะมีสภาพเช่นไรเขาไม่คิดจะใส่ใจ เพราะนั่นคือผลที่ผู้กระทำต่อเขาสมควรได้รับเรือนพักฆราวาส อารามหมิงอี้ จางฮุ้ยเหมยรีบวิ่งออกมาดูด้านนอก เมื่อได้ยินเสียงม้าหยุดลงยังลานหน้าเรือนพัก “ฮวาเอ๋อร์” จางฮุ้ยเหมยรีบวิ่งเข้าสวมกอดบุตรสาว ก่อนจะมองไปยังชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลัง “ข้าน้อยจิ้งเงาปีศาจ คารวะนายหญิงน้อยขอรับ” จางฮุ้ยเหมยพ

“อ้ากกก!”เพียงก้าวพ้นประตูกระท่อมออกมา หยางเจี่ยนจำต้องชะงักค้าง เมื่อภาพที่เห็นนั้นทำให้เขารู้สึกอุ่นวาบขึ้นมาทันที เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของผู้บุกรุก ไม่ได้ทำให้เขาสนใจเท่ากับคนที่ลงมือต่อชายชุดดำท่านกลางแสงจากเปลวไฟที่กำลังลุกโซน ชุดสีขาวบริสุทธิ์เคลื่อนไหวดั่งมีชีวิตยามต้องสายลม แค่เพียงด้านหลังเขาก็จดจำได้ว่าคือผู้ใด เพราะแบบนี้นี่เองทำไมลุงสือถึงดูลำบากใจ คงถูกสั่งมิให้บอกเขาว่าใครอยู่ด้านนอกกับน้องชาย “ท่านลุง” หยางเจี่ยนพึมพำเบา ๆ สายตาคมมองหาน้องชาย ที่กำลังอยู่ในวงต่อสู้ หยางไท้ในตอนนี้ดูเหมือนนักรบเลยก็ว่าได้ หยางเจี่ยนหันไปมองลุงสือ ที่ได้ก้าวออกมายืนเคียงข้างเขา “ท่านหย่งสืออยากให้คุณชายใหญ่พักให้มากขอรับ ตอนที่ท่านหย่งสือมาถึงได้เข้าไปดูอาการของคุณชายมาแล้วรอบหนึ่งขอรับ” “ข้าหลับสนิทเพียงนั้นเลยรึ หากคนที่เข้าไปมิใช่ท่านลุง เห็นทีลมหายใจของข้าคงมิหลงเหลือแล้วเป็นแน่” หยางเจี่ยนตั้งมั่นในใจทันที เขาจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้นอีก สำหรับทหารการไร้สติรับรู้ จนถึงขั้นมีคนเข้าหายังมิรู้ตัว คือความลมเหลวทางอาช

ทว่ามารดาเช่นนางกลับไม่สามารถช่วยอะไรลูกได้เลย สิ่งเดียวที่บุตรสาวร้องขอจากนาง คือรักษาลมหายใจเอาไว้เพื่อรอกอดลูก ๆ นี่คือคำที่เหลียนฮวาบอกแก่นาง นางรู้ดีว่านี่คือคำปลอบโยนจากบุตรสาวเท่านั้น อีกด้านภายในรถม้า ป้าโจวเองก็กอดกับหลานสาวแน่น ทั้งสามไม่อาจส่งเสียงใด ๆ แม้แต่คิดจะถอนหายใจยังมิกล้า พวกนางซ่อนตัวอยู่ใต้คมดาบของศัตรูโดยแท้ นางไม่รู้ว่าทำไมอยู่ ๆ บุตรสาวได้ย้ายฟงกับสั่งให้นางและสาวใช้มาหลบอยู่ในนี้ ทว่าพอตอนนี้นางเข้าใจทุกอย่างดีแล้ว รถม้าที่จอดทิ้งอยู่ข้างเรือนไม่ใช่เป้าหมาย เพราะหากใครคิดจะตามหาพวกนาง จะต้องพุ่งตรงไปที่เรือนพักหลังต่าง ๆ มากกว่า “คุณหนู!” ฉึก! จิ้งเจ็บแปลบที่ต้นขา ทว่ามันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกกลัวเท่าตอนนี้ ที่ร่างของคุณหนูถูกซัดลอยห่างจากตัวเขาไปไกล เหลียนฮวาหลับตาลงแน่น นางทำใจเอาไว้แล้ว ว่านี่อาจเป็นแค่ช่วงเวลาที่เหลือของชีวิตที่สอง นางก็ไม่นึกเสียดายแม้แต่น้อย เพราะนางได้ทำหน้าที่ลูกและพี่อย่างเต็มกำลังแล้ว หมับ! แต่ทว่า… “คุณหนูใหญ่!” เหลียนฮวาในตอนนี้ อยากที่จะลืมตาขึ้นมอง

“ท่านแม่ขอรับ” ทว่าเพียงไม่กี่ก้าวที่นางเดินห่างออกมา เสียงเรียกจากบุตรชายได้ดังขึ้นเสียก่อน จางฮุ้ยเหมยสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้ากับบุตรชาย “ยาของท่านน้ามิใช่หรือขอรับ ท่านแม่ไยมิเข้าไปด้านในเล่าขอรับ” “เอ่อ! พอดีแม่ลืมน้ำผึ้งน่ะ ยานี่ขมมาก” “ท่านแม่เข้าไปป้อนยาท่านน้ารอข้าก่อนนะขอรับ ข้าจะไปเอาน้ำผึ้งมาให้เอง” หยางเจี่ยนเดินมาดันร่างมารดาเข้าไปด้านในห้อง ที่นี่คือจวนสกุลเฉินไม่มีสิ่งใดจะทำให้มารดาของเขาเสียหาย พี่น้องดูแลกันไม่มีสิ่งใดผิด แต่เมื่อใดที่มารดาของเขาได้เป็นอิสระ เมื่อนั้นสถานะของทั้งคู่ เขาจะลงมือเปลี่ยนมันด้วยตนเอง จางฮุ้ยเหมยไม่ทันจะได้อ้าปากปฏิเสธ ตัวของนางก็มายืนอยู่ภายในห้องของฟงเสียแล้ว พอหันกลับไปก็เห็นเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น หยางเจี่ยนก้าวช้า ๆ ตรงกลับไปที่เรือนของเขา ตอนนี้ตลอดทั้งร่างยังคงร้าวระบมอยู่มาก หากไม่เพราะคิดว่าน้องสาวกำลังอยู่ในอันตราย เขาคงไม่ออกมาเดินทรมานตนเองอยู่เช่นนี้เป็นแน่ แต่เมื่อนึกถึงสีหน้าท่าทางของน้องชาย หยางเจี่ยนอดใจหาย

“ข้าจะตัดเงินเดือนเจ้า โทษฐานไม่ฉลาด ปลาน่ะรู้จักกินเข้าไปเยอะ ๆ หน่อยจะได้คิดเรื่องซับซ้อนได้ทันคนอื่นเขา” “ข้าน้อยผิดหรือขอรับ” “ใช่เจ้าผิด! ผิดที่ไม่รู้จักเสแสร้งเพื่อข้า” “เจ้าด้วยฟง” ฟงได้แต่อ้าปากค้าง เขาเพิ่งเดินมาถึง ยังไม่ทันพูดอะไรสักคำ พี่ชายบุญธรรมก็ทำเสียงฮึดฮัดใส่ แล้วรีบจ้ำอ้าวจากไปทันที นี่หากเขาเดาไม่ผิด คงหนีไม่พ้นเรื่องศิษย์พี่ของเขาอย่างแน่นอน ไม่มีใครในโลกจะทำให้พี่ชายของเขา เสียอาการได้มากถึงขนาดนี้ นอกจากศิษย์พี่จื่อเว่ยเท่านั้น จะว่าไปแล้วสองคนนี่! ก็ปากแข็งด้วยกันทั้งคู่ “เรื่องศิษย์พี่อีกแล้วใช่ไหม” “ขอรับ ข้าน้อยผิดเองที่ไม่ได้ถามนาง” “ฮ่า ๆ เจ้านี่น่า ข้าบอกแล้ว ว่าบางครั้งให้รู้จักหน้าด้านหน้าทนแบบข้าบ้าง ต่อให้ศิษย์ด่ามายาวดั่งสายน้ำ สำหรับท่านพี่หย่งสือแล้วนั่นคือคำบอกคิดถึงจากนางรู้ไหม” “ก็ท่านฟงเป็นศิษย์น้องนางเพียงแค่ด่า แต่ข้าเล่านางอาจฝากรอยแผลมาบอกคิดถึงท่านหย่งสือแทนก็เป็นได้นี่ขอรับ แถมข้ามิอาจตอบโต้นางได้ด้วยนะขอรับ” “ต่อไปเจ้า