All Chapters of แฝดสะท้านภพ(ดวงใจจอมทัพ): Chapter 21 - Chapter 30

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ หยางเจี่ยนขยับตัวเล็กน้อยด้วยความปวดเมื่อย ก่อนจะลืมตาขึ้นช้า ๆ ชายหนุ่มกระพริบตาถี่ ๆ อีกครั้ง เมื่อเห็นเพดานห้องที่ตกแต่งด้วยลวดลายที่เขาโปรดปราณ มือหนาค่อย ๆ ลูบไปบนที่นอนสัมผัสนุ่มลื่นที่คุ้นเคยซึ่งมันแตกต่างจากที่นอนหยาบกระด้าง ที่เขานอนมาหลายปีในร่างนี้ หยางเจี่ยนหลับตาลงอีกครั้ง พร้อมกับสูดลมใจเข้าลึก ๆ อีกครั้ง ก่อนจะค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ เผื่อว่าสิ่งที่เขาเห็นและสัมผัสอยู่นี้ จะเป็นเพียงความฝันเท่านั้น แต่ทว่า…หยางเจี่ยนดีดตัวลุกขึ้นนั่งในทันที เขามองสำรวจไปรอบ ๆ ใบหน้าคมเข้มก้มมองมือและแขนที่ไร้ร่องรอยบาดเจ็บ ก่อนจะไล่ดูตามเสื้อผ้าที่สวมอยู่ในตอนนี้ นี่มันชุดนอนตัวโปรดที่เฉินหลิงซื้อให้เขาตอนวันเกิดนี่! มือหนายกขึ้นลูบตามใบหน้า หนวดเคราที่ยาว บอกได้เป็นอย่างดีว่านี่คือใบหน้าของเขาเฉินหมิง“ฉันฝันเป็นตุเป็นตะขนาดนั้นเลยเหรอ สรุปแล้ว! ยังอยู่หรือตายแล้ว รึนี่เป็นแค่ความฝัน”ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง ไม่ว่าจะห้องนอนที่เป็นของเขา กลิ่นที่คุ้นเคย เสื้อผ้าที่สวมใส่ ทุกอย่างมันคือเขาที่เป็นเฉินหมิง ไม่ใช่หยางเจี่ยนที่เติบโตในอีกโลก ซึ่งเขาบอกไม่ได้ว่ามันคือ

“ข้าน้อยเข้าใจแล้วขอรับ”“พี่เองก็นอนพักต่ออีกสักหน่อยเถิด อย่าได้ฝืนจนเกินไปนัก ปีกของข้ายังต้องการพี่ ๆ ทุกคนคอยพยุงอยู่รู้หรือไม่”หยางเจี่ยนพูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิว จนแทบจะไม่ได้ยินเลยทีเดียว ซึ่งในตอนนี้ดวงตาของชายหนุ่มเอง ก็ได้ปิดลงแล้วเช่นกัน หลงดึงผ้าห่มขึ้นคลุมกายให้แก่ผู้เป็นนาย ก่อนจะนำผ้าที่บิดจนหมาด วางไว้บนหน้าผากของคุณชายเมื่อเห็นว่าคนบนเตียงหายใจสม่ำเสมอแล้ว หลงจึงได้เดินออกจากห้องไป เพื่อจัดเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อย ก่อนที่ผู้เป็นนายทั้งสามจะตื่น รวมถึงสหายอีกสามคนที่บาดเจ็บหนักด้วยหลงเดินไปยังห้องโถง ก่อนจะหยุดมองนักฆ่าที่ถูกมัดไว้กับเสากลางห้อง ชายหนุ่มก้าวไปหยุดตรงหน้าของคนผู้นั้น ก่อนจะย่อลงนั่งอย่างใจเย็น มือหนาเอื้อมไปดึงถุงเท้าออกจากปากของนักฆ่า"ถุย!"คนที่ตกเป็นเชลย ได้ถ่มน้ำลายลงพื้น ก่อนจะจ้องมองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งมีอายุน้อยกว่าตัวเขาอยู่มากทีเดียว แต่ทว่ากลับสามารถสังหารพวกเขาได้จนหมดในค่ำคืนเดียว นับว่าสกุลจางมียอดฝีมือไว้ในครอบครองไม่น้อยเลยทีเดียว สมกับเป็นสายเลือดพยัคฆ์ไร้พ่ายเขารู้สึกสงสารศัตรูของเด็กทั้งสามคนยิ่งนัก เพราะนอกจากทั้งสามพี่น้อ

“ข้าเดาว่าไม่เกินสองวัน พวกเราทุกคนต้องได้ห้อยเครื่องนี้อวดผู้คนเป็นแน่นอน” หยางเจี่ยนพูดกับคนสนิท ที่ได้แต่ยืนยิ้มเจื่อน ๆ อยู่ข้าง ๆ หลงไม่กล้าที่จะออกความคิดเห็น เกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ในมือของคุณชายใหญ่ เพราะหากเป็นของที่ขายตามตลาด คงไม่มีผู้ใดเหลียวมอง แต่นี่คือฝีมือของคุณหนูใหญ่ ใครจะหาญกล้าพูดความจริงออกไป “มันดูสวยแปลกตาดีออกขอรับคุณชาย” “อย่าฝืนชมนางเลย ข้ารู้สึกเหนื่อยใจแทนว่าที่สามีของนางในอนาคตยิ่งนัก แล้วนี่ดูเจ้าตัวเล็กทำสิ เข้าข้างพี่สาวโดยไม่สนถึงความเป็นจริง ข้าเหนื่อยใจแทนคู่ครองของพวกเขายิ่งนัก” “วันนี้อาจยังไม่ดีพอ แต่ภายหน้าอาจเป็นอันดับหนึ่งในแผ่นดินก็ได้นะขอรับ” “อันดับหนึ่งด้านทำลายล้าง มากกว่าสร้างกระมัง หึ ๆ เอาเถอะความลำบากในอนาคตเป็นของผู้อื่นมิใช่เรา” หยางเจี่ยนยังคงค้านกับความคิดของคนสนิทอยู่ดี เขาเป็นพี่ชายของนางมานานแค่ไหน พวกเขาไม่มีทางรู้หรอก ขนาดชีวิตเดิมทำแค่ไข่ดาวยังไหม้ มาชีวิตใหม่นี่อย่าได้วาดฝันเกินไข่ต้มเลยสองนายบ่าวเดินไปยังห้องโถง และทั้งคู่ต้องตกตะลึงอีกครั้ง เมื่อเห็นภาพข

บ้านพักตากอากาศสกุลหรงหยางเจี่ยนหยุดยืนยังหน้าประตูใหญ่ รอยยิ้มร้ายค่อย ๆ ปรากฏขึ้น การเริ่มต้นของเขาในครั้งนี้ มิใช่การทวงสิทธิ์อันใดจากสกุลบิดา แต่มันคือการหักหารความเป็นสายเลือดแค่เพียงบิดาและภรรยาน้อยไม่ก้าวล้ำเขาและมารดา มีหรือเขาจะใช้การตอบโต้ที่รุนแรง คราแรกคิดแค่จะบีบบังคับทางการค้า แต่เมื่อหมายลงมือต่อกันให้ถึงตาย นั่นถือว่าเขาไม่ผิด หากจะตอบโต้ด้วยกำลังเช่นกัน“พวกท่านล้ำเส้นข้าก่อนนะ จากนี้เกิดสิ่งใดขึ้นมันคือผลของการกระทำ ที่เกิดจากมือของพวกท่านเองบิดาข้า”หยางเจี่ยนพึมพำเบา ๆ ก่อนจะหันไปยังลุงสือ ที่ยืนรอคำสั่งอยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มพยักหน้าเป็นเล็กน้อย เป็นสัญญาณที่บอกให้ลุงสือเรียกคนด้านในปัง ๆ ลุงสือกระแทกห่วงเหล็กหน้าประตูแรง ๆ หลายครั้ง ก่อนจะขยับถอยออกมายืนรออยู่ไม่ห่างเท่าใดนัก“พี่ใหญ่ขอรับ วันนี้ยามชำระโทษบ่าวต่ำช้าพวกนี้ มิต้องกลัวว่าข้าจะรู้สึกไม่ดีนะขอรับ พี่ใหญ่ทำได้เต็มที่เลยขอรับ”หยางไท้บอกกับพี่ชาย พร้อมคลี่ยิ้มกว้าง หลังจากผ่านเมื่อคืนมาได้ เขาไม่จำเป็นต้องกลัวการลงมือต่อศัตรู เพราะอีกฝ่ายยังไม่เห็นใจพวกเขาแม้เพียงเสี้ยว“พี่จะถนอมทุกการกระทำ เพื่อให้เจ

“หากข้าอยากให้เจ้าดื่ม เจ้าก็ต้องดื่มเพราะข้าไม่ชอบถูกขัดใจ”น้ำเสียงที่หยางไท้ใช้นั้น แตกต่างจากยามที่อยู่กับครอบครัว มันดูทรงอำนาจและดุดัน หลงก้าวเข้ามาหยุดยืนข้างผู้เป็นนาย ก่อนจะใช้มือบีบกรามของสาวใช้เอาไว้แน่น“อือ…มะ…ไม่…”ชาในถ้วยถูกกรอกลงไปจนหมดสิ้น และอีกถ้วยถูกยื่นส่งมาให้อีก หลงทำเช่นเดิมกับสาวใช้ที่กำลังดิ้นรนขัดขืน เพื่อหนทางรอดของตนเอง ทางด้านสาวใช้และบ่าวที่เหลือ ถึงกับสั่นเทาไปทั้งร่างอีกครั้ง เมื่อเห็นในสิ่งที่คุณชายน้อยกระทำต่อสาวใช้อาวุโส“บางทีการเสนอให้ดี ๆ พวกเจ้าไม่ชอบ เช่นนั้นข้าจะเมตตาสงเคราะห์ให้ก็แล้วกัน จะได้ไม่เหนื่อยกลืนเอง พวกเจ้าว่าดีหรือไม่”หยางไท้หันกลับไปถามคนที่เหลือ ทั้งที่มือของเขายังคงอยู่ที่ลำคอของสาวใช้อาวุโส ทุกคนรู้ดีว่าในชานั้นมียาพิษ แต่พวกเขาไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องเป็นคนดื่มมันเสียเองเช่นนี้“คุณชายน้อย โปรดเมตตาเราด้วยนะเจ้าคะ”สาวใช้ที่ชงชาคลานเข้าหาหยางไท้ ปึก! แต่ก่อนที่จะทันได้ถึงตัวของเด็กหนุ่ม ร่างบางได้ถูกถีบจนหงายหลังด้วยฝีมือของหลง บ้านของอสรพิษย่อมไม่อาจวางใจสิ่งใดได้“อย่าได้แม้แต่จะคิดแตะต้องคุณชายของข้า” หลงมองหญิงสาวตรงหน้าด้ว