All Chapters of แฝดสะท้านภพ(ดวงใจจอมทัพ): Chapter 41 - Chapter 50

“หากเราช้าลงอีกสักหน่อย จะทันวันงานหรือไม่ขอรับ” “น่าจะถึงก่อนวันงานสักสองสามวันขอรับ” “เช่นนั้นเราช้าลงอีกนิดก็ได้ขอรับ เท่าที่ข้าจำไม่ผิด พี่ฉินชีบอกเองมิใช่หรือขอรับ ถนนเส้นข้างหน้านี่ มีโจรป่าหลายกลุ่ม เพื่อความปลอดภัยของทุกคน เราไม่ควรเร่งรีบจนเกินไป” “ใช่ขอรับ นับจากนี้อีกไม่กี่ลี้ จะมีโจรป่าออกมาคอยดักปล้นอยู่บ่อยครั้ง ตามจริงพวกเราอาจไม่เป็นที่สนใจ แต่เพราะเรามีผู้หญิงมาด้วยหลายคน ย่อมยากที่จะรอดสายตาโจรพวกนั้นไปได้” “พี่คิดว่าเราพอจะรับมือ โจรพวกนั้นได้หรือไม่ขอรับ” “ข้าน้อยมิอาจบอกได้ขอรับ เกรงแต่พวกมันจะพุ่งเป้ามาที่คุณหนูใหญ่กับเจินจู ชิงหลิงเท่านั้นขอรับ” “พี่อย่าได้ห่วงพวกนางเลย ถึงพวกนางจะมิได้เก่งกาจเท่าพี่หรือท่านลุง แต่ข้ามั่นใจว่าพวกนาง จะไม่ปล่อยให้ตนเองตกเป็นเป้านิ่งอย่างแน่นอนขอรับ” “ข้าน้อยจะมิให้ผู้ใด ได้แตะต้องคุณชายกับคุณหนูขอรับ” ทั้งคู่เริ่มชะลอม้าให้ช้าลง เมื่อพ้นเขตป่าไผ่ออกมาได้พอสมควร จางหย่งสือสั่งให้เงาทั้งหมดเตรียมตัวให้พร้อม เขารู้จักเส้นทางนี้ดี เพราะเลี

“หลานสาวข้ารู้จักการใช้เงิน พวกเจ้าไปสำรวจพวกที่เหลือซิ! ลงแรงก็ต้องได้รับผลกำไร” “ขะ...ขอรับ” เงาทั้งหมดรับคำผู้เป็นนาย ก่อนจะพยายามตั้งสติว่าพวกเขาได้ยินคำสั่งไม่ผิด “เสื้อผ้าเสียหาย ร่างกายมีบาดแผล ทุกอย่างย่อมต้องใช้เงินในการรักษาและซ่อมแซม พวกเจ้าคิดว่าข้าพูดผิดหรือไม่” “ไม่ผิดขอรับ นายท่านรอสักครู่ ประเดี๋ยวพวกข้าจะรีบกลับมาขอรับ”ไม่มีใครแปลกใจความเหมือน ทางสายเลือดของคุณหนูใหญ่กับนายท่านหย่งสือเลยสักนิด หากคนภายนอกไม่รู้ว่าทั้งสองเป็นลุงหลาน คงคิดว่าเป็นพ่อลูกกันมากกว่าหลังจากสั่งการผู้ติดตามทั้งสองเสร็จสิ้น ร่างสูงได้เดินสำรวจร่างกายของโจรป่าที่สิ้นใจไปแล้ว พร้อมกับส่งเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีเช่นเดียวกับหลานชายหญิงในตอนที่ได้พบกับเศษเงินหรือของมีค่าบนกายของคนตาย แม้จะเป็นเพียงสิ่งเล็กน้อย แต่ก็ถือเป็นความสุขของหลานรัก ที่ลุงอย่างเขายินดีทำตามเรื่องเช่นนี้ถือว่าไม่ผิด เพราะถ้าคนที่นอนสิ้นใจอยู่เป็นพวกเขา โจรกลุ่มนี้ก็ต้องทำเช่นเดียวกันอยู่ดี ในเมื่อโชคหมุนมาลงที่พวกเขาให้รอดชีวิต ผลกำไรก็ควรตกเป็นของพวกเขาเช่นกันทำให้สายตาอี

ภายในรถม้า “ดูคึกคักดีนี่! ภายนอกสงบเงียบไยภายในระอุร้อนนักเล่า”มือบางเปิดม่านหน้าต่างออกเพียงครึ่ง พอให้ได้เห็นบรรยากาศภายนอก ผู้คนและร้านรวงต่าง ๆ เรียกได้ว่าแบ่งแยกกันอย่างชัดเจน“มิสู่เสิ่นโจวเราหรอกเจ้าค่ะ แม้จะเป็นเมืองหน้าด่านทว่าคึกคักกว่านี้หลายเท่าเจ้าค่ะ” เจินจูเอ่ยกับผู้เป็นนาย“เสร็จเรื่องทางนี้เราก็ได้กลับกันแล้วเจ้าค่ะ ถึงตอนนั้นข้าจะได้ขี่ม้าท่องไปกับขบวนสินค้าของเรา”สามนายบ่าวมองไปด้านนอกอย่างมีความหวัง เพราะดูแล้วเมืองหลวงหาได้เหมาะกับพวกนางเลยแม้แต่น้อย“แต่ดูเหมือนผู้คนจะให้ความสนใจสกุลเฉินไม่น้อยเลยนะเจ้าคะ”ชิงหลิงเอ่ยขึ้นบ้าง หลังจากที่นางสังเกตสายตาของชาวเมือง ที่จับจ้องมายังคณะเดินทางมากเป็นพิเศษ หากจะว่าเพราะความโอ่อ่าของรถม้าก็ไม่น่าจะใช่ ด้วยคนมีฐานะร่ำรวยในแผ่นดิน ล้วนใช้รถม้าหรูหรากันแทบทุกสกุล “แบบนี้ดีแล้ว เวลานี้สกุลจางจะได้ไม่ถูกจับจ้องจนเกินไป”หรงเหลียนฮวาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเนิบช้า นับว่าพี่ชายของนางอ่านหมากกระดานนี้ได้ดีพอสมควร อย่างน้อยการเบี่ยงเบนความสนใจของศัตรู จะทำให้การปรากฏตัวของพวกนางสามพี่น้อง ตื่นตาตื่นใจสำหรับครอบครัวบิด

จวนแม่ทัพจ้าวหมิงเยี่ยร่างสูงก้าวเข้าไปภายในศาลาพักผ่อน ซึ่งมารดากำลังนั่งรอบุตรชายอยู่อย่างใจเย็น ใบหน้าราบเรียบของแม่ทัพหนุ่มนับเป็นที่ชินตาของทุกคน ไม่ว่าผู้ใดจะหัวเราะร้องไห้ จ้าวหมิงเยี่ยก็หาได้ใส่ใจแม้แต่น้อย แม้ว่าทั่วทั้งเมืองหลวงจะนินทาเขาในทางเสียหาย แม่ทัพหนุ่มมิคิดถือสาแม้แต่น้อย เพราะสิ่งใดจริงเท็จมีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ดีกว่าใคร ๆ"ท่านแม่ ต้องการพบข้าด้วยเรื่องอันใดขอรับ"ชายหนุ่มเอ่ยถามมารดาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทำให้สตรีวัยสี่กว่าถอนหายใจเบา ๆ นางเข้าใจดีว่าการพลาดหวังในความรักนั้นเจ็บปวดเพียงใด แต่จะโทษเรื่องที่นางกับสหายรัก ได้หมั้นหมายบุตรชายหญิงตั้งแต่เกิดก็ไม่ถูกหากคนรักของบุตรชายดีงามมากพอ มีหรือนางจะไม่กล้าออกหน้าเรื่องถอนหมั้น แต่เพราะสตรีผู้นั้นไม่ได้เป็นอย่างที่บุตรชายเห็น นางจึงดึงดันให้การหมั้นหมายของบุตรชายกับบุตรสาวของสหายรักยังคงอยู่"เจ้าคิดอย่างไรกับข่าวลือเรื่องฮวาเอ๋อร์""จะจริงหรือเท็จข้าก็ไม่สนใจ จะแต่งนางหรือไม่แต่งนาง ข้าก็ได้ใส่ใจเช่นกัน ท่านแม่อยากจัดการเช่นไรก็ทำเถอะขอรับ หากไม่มีเรื่องอื่นใดแล้วข้าขอตัวนะขอรับ"ยังไม่ทันที่จ้าวฮูหยินจะได้เ

และทุกหน้าที่ผู้ชายคนนี้ทำได้ดีไม่มีที่ติ ขอแค่นายเอ่ยปากเขาจะไม่มีคำว่าไม่สำเร็จ ไม่แปลกที่ท่านลุงวางใจให้เขาเคียงข้างนางสามพี่น้อง ฉินชีเหมือนพี่ชายใหญ่ที่คอยดูแลพวกนางที่เสมือนปูไม่อยู่นิ่งฉินชีแสร้งไม่รับรู้ถึงสายตาจากคนเบื้องหลัง ทั้งยังคำพดที่ดูจะตดขัดของผู้เป็นนาย เขาเป็นบุรุษผู้หนึ่งย่อมต้องมีหวั่นไหวบ้า ในยามที่มีใครสักคนกล้าที่จะเผยความในใจ จะต่อหน้าหรือลับหลัง หากรู้ขนาดนี้แล้วเขาก็ต้องรู้สึกบ้างปึก! เจินจูกระพริบตาปริบ ๆ เมื่ออยู่ ๆ คนด้านหน้าหยุดลงกะทันหัน จนทำให้นางชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างเต็มแรง ฉินชีสูดลมหายใจลึก ๆ ก่อนจะหันกลับไปหาผู้เป็นนายกับเงาสาว“เชิญด้านในขอรับคุณหนู”ฉินชีผายมือให้แก่ผู้เป็นนายสาว ก่อนที่ตัวเขาจะขยับหลีกทางให้ เหลียนฮวาคลี่ยิ้มกว้างพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย เป็นการขอบคุณก่อนจะเดินตรงเข้าไปยังศาลาพักผ่อน ซึ่งครอบครัวของนางนั่งอยู่ส่วนสองหนุ่มสาวที่ต้องรั้งรออยู่ด้านนอก ต่างพากันเบนใบหน้าไปคนละทิศทาง มิใช่รังเกียจแต่มันคือความเก้อเขิน เจินจูถึงกับมือชื้นเหงื่อ เมื่อได้ลมหายใจที่ชายหนุ่มพยายามควบคุมให้มันสงบนิ่ง ดังชัดอยู่ข้างกาย“ท่านลุง ท่านป้า