Semua Bab แฝดสะท้านภพ(ดวงใจจอมทัพ): Bab 61 - Bab 70

“ข้าย่อมต้องสนใจสามีตนเองสิเจ้าคะ”หญิงสาวคลี่ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะดึงมือกลับเพื่อคีบอาหารส่งให้สามีเป็นการเอาใจ แม้ว่านางอยากที่จะหันมองอดีตคนรัก กับคุณหนูสกุลหรงผู้นั้นยิ่งนัก แต่มันมิใช่ตอนที่สามีของนางกำลังดื่มหนักเช่นนี้ทางด้านเหลียนฮวาที่เอาแต่คลี่ยิ้มละมุน ในยามที่จ้าวฮูหยินตักอาหารมาให้ลองชิม นางไม่เคยรู้ว่าการอยู่ต่อหน้าครอบครัวของว่าที่สามี ตนเองต้องทำสิ่งใดบ้างเพราะนับตั้งแต่ตื่นมาในร่างนี้ เป้าหมายคือการเป็นคนแข็งแกร่ง และมีชีวิตรอดจากน้ำมือของศัตรูเท่านั้น นางไม่เคยเรียนรู้เรื่องการเป็นสามีภรรยา หรือการเอาใจแม่สามีในอนาคต เพราะทุกวันนางเลือกที่จะฝึกอาวุธ มากกว่าจับตะหลิวหรือเข็มเย็บผ้า“กินเนื้อแกะตุ๋นสักหน่อยนะ ฮวาเอ๋อร์” จ้าวฮูหยินตักเนื้อแกะใส่ถ้วยให้แก่ว่าที่ลูกสะใภ้“ขอบคุณเจ้าค่ะ ท่านป้า”เหลียนฮวายิ้มละมุน ก่อนจะคีบเนื้อแกะส่งเข้าปากอย่างว่าง่าย ถึงจะรู้สึกขัดใจตนเองอยู่บ้าง ที่ต้องคีบทีละน้อยและทำอะไรช้าๆ ซึ่งปกตินางจะไม่เรียบร้อยอะไรแบบนี้เท่าใดนัก“เจ้าเองก็ควรจะกินอะไรบ้าง มิใช่เอาแต่ดื่มสุรา”จ้าวฮูหยินเอ่ยกับบุตรชาย ทว่ามือยังคงคีบอาหารวางให้กับว่าที่ลูกสะใภ้

เส้นทางกลับสู่จวนสกุลจาง เขตป่าเปลี่ยวท้ายขบวน ตลอดเส้นทางความรู้สึกของแม่ทัพหนุ่ม คล้ายย้ำเตือนให้ระวังภัย นี่คือเมืองหลวงเรื่องเช่นนี้น้อยนักที่จะเกิด แต่ทำไมคืนนี้เขากลับรู้สึกไม่ปลอดภัยเอาเสียเลย “ฮวาเอ๋อร์ พี่อยากให้เจ้าอย่าเพิ่งหลับได้หรือไม่ พี่เกรงว่า...คุ้มกันรถม้า!” ฟิ้ว! ฉึก! ฟิ้วๆ ยังไม่ทันที่แม่ทัพหนุ่มจะเอ่ยจบประโยค เขาจำต้องตะโกนก้องเปลี่ยนเป็นคำสั่งแทน เมื่อเสียงแหวกอากาศของอาวุธดังเฉียดผ่านใบหูไปปักอยู่บนรถม้า ฮี่ๆ เสียงม้าตื่น ทำให้คนในรถม้าคว้าอาวุธประจำกายขึ้นมากระชับไว้แน่น สามนายบ่าวสบตากัน ภายใต้แสงตะเกียงที่แกว่งไกวตามแรงกระทบของรถม้าที่กำลังวิ่งแตกตื่น “คุณหนู!” ชิงหลิงกับเจินจูรีบคว้าจับผู้เป็นนายเอาไว้ เพราะตอนนี้รถม้าวิ่งเร็วจนไม่อาจทรงตัวอยู่ได้แล้ว เจินจูเปิดหน้าต่างออกเพื่อสำรวจด้านนอก สิ่งที่เห็นตอนนี้รถม้าของพวกนาง วิ่งห่างออกจากคณะเข้าป่าข้างทาง แสงไฟจากคบเพลิงที่เคยสว่างไสว บัดนี้มองเห็นเป็นเพียงลูกไฟอยู่ห่างออกไปมากทีเดียว"รถม้าของเรากำลังวิ่งแตกขบวนเจ้าค่ะ"หญิงสาวทั้งสามมั่นใ

“เราหาที่ซ่อนตัวกันก่อนเถอะ พวกมันอาจส่งคนติดตามมาเพิ่มอีกก็เป็นได้ เพราะหากคนของมันมิได้กลับไปรายงานผล ส่วนเรื่องอื่นเราค่อยว่ากันหลังจากทุกคนปลอดภัยแล้ว”จ้าวหมิงเยี่ยเสนอขึ้น ด้วยตอนนี้พวกเขาทุกคนไม่อาจรับมือซึ่งหน้ากับผู้ใดได้แน่นอน แค่หายใจได้จนถึงที่หมายก็นับว่าเก่งมากแล้ว“ขอรับ” ฉินชีตอบรับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาร่างสูงของแม่ทัพหนุ่มก้าวผ่านคนทั้งสามไป เพียงแผ่นหลังกว้างต้องแสงจันทร์ คนทั้งสามถึงกับสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ บาดแผลด้านหน้าของท่านแม่ทัพว่าสาหัสมากแล้ว ทว่าแผ่นหลังดูจะย่ำแย่กว่าหลายเท่านัก“ระวังเจ้าค่ะ”เจินจูรีบประคองฉินชี ที่เซจนเกือบล้มเอาไว้ได้ทัน ก่อนจะพากันก้าวตามแม่ทัพหนุ่มไป“รอข้าสักครู่เถิดเจ้าค่ะ”ชิงหลิงเอ่ยขึ้น ทำให้คนทั้งสามที่กำลังก้าวเดิน ได้หยุดหันมองหญิงสาวด้วยความสงสัย ซึ่งตอนนี้นางกำลังวิ่งไปคว้าเอาอาวุธของผู้เป็นนาย แล้ววิ่งตรงไปยังรถม้าที่ล้มห่างออกไปพอสมควร หญิงสาวปีนเข้าไปนำผ้านวมและเสื้อคลุมเท่าที่มี พร้อมกล่องยาวิ่งกลับมาสบทบกับทุกคน“คุณหนูบอกว่าอย่าได้ประมาทต่อทุกสถานการณ์เจ้าค่ะ ยิ่งดึกมากเท่าไหร่อากาศจะยิ่งเหน็บหนาว อีกอย่างเรามิอาจก่อกองไฟไ

อัก! ตุบ! ร่างสูงของหยางไท้ร่วงลงกระแทกพื้นดินอย่างแรง เรียกสายตาของสองผู้คุ้มกันและหยางเจี่ยน เด็กหนุ่มเจ็บแปลบปลาบไปทั่วร่าง ในจังหวะที่พี่ชายกำลังโรมรันอยู่นั้น เขาได้เห็นนักฆ่าที่ติดตามมาใหม่ เล็งหน้าไม้มาที่ผู้เป็นพี่ชาย จึงรีบเข้าขัดขวางควับ! แส้ในมือทำงานได้อย่างรวดเร็วและดุดัน โทสะที่ก่อตัวขึ้น ทำให้รอบกายของหยางเจี่ยนระอุร้อน ราวเปลวไฟที่โหมกระพือขึ้น ดวงตาที่เคยดำสนิท บัดนี้กลายเป็นแดงฉานราวสีเลือด โทสะที่พวยพุ่งเป็นสิ่งกระตุ้นให้พลังแฝงตามตำราโบราณ ปรากฏต่อหน้าของทุกคนจิ้งที่อยู่ใกล้คุณชายน้อยมากสุด รีบช้อนอุ้มร่างของผู้เป็นนายออกมาจากรัศมีของพลังอย่างทุลักทะเล เพราะตัวของเขาในตอนนี้แทบจะสิ้นสติอยู่รอมร่อแล้วนั่นเอง“ต่อให้ข้ามีเมตตาดั่งเทพเซียน ก็คงให้อภัยสวะต่ำช้าเช่นพวกเจ้าไม่ได้ อ๊าก!”สิ้นคำเปลวเพลิงสีส้ม ได้ปรากฏขึ้นรอบกายของหยางเจี่ยน สร้างความตื่นตะลึงให้แก่กลุ่มนักฆ่า พลังโบราณนี้หายากนัก ทว่าตรงหน้าของพวกเขา คือหนึ่งในอัคคีเทวะและหากผู้ครอบครองคุ้มสติมิได้ เรียกว่ารอบกายจะถูกแผดเผาจนสิ้นแส้ในมือมีประกายสีส้มอาบจนถึงปลาย การเคลื่อนไหวราวมันมีชีวิต ก่อนทีแส้เพลิง

แม้จะผ่านการฝึกฝนมาอย่างหนักตั้งแต่เยาว์วัย ทว่าในสภาพที่เท้าไม่เหยียบพื้น ร่างกายบอบช้ำจนแทบไร้แรงจะหายใจ ย่อมทำให้การเผชิญกับพื้นน้ำเบื้องล่าง เต็มไปด้วยความคิดหลากหลายทางด้านหยางไท้ ได้ปล่อยขาที่รัดรอบเอวพี่ชายออก แม้จะรู้ว่าการอยู่ในท่านี้จะรัดลำคอของพี่ชายแน่น จนอาจทำให้ผู้เป็นพี่ได้รับบาดเจ็บมากกว่าเดิมได้ ทว่านี้คือการเสียสละที่พี่ชายตั้งใจมอบให้ และเขาก็ไม่หาญกล้าทำลายความตั้งใจนั้นได้ลง“พร้อมหรือไม่พี่ติ้ง”“พร้อมแล้วขอรับคุณชาย”ติ้งรับคำของผู้เป็นนาย ก่อนจะเป่าลมหายใจออกมาแรง ๆ อีกครั้ง การลงไปเบื้องล่างโดยใช้มีดสั้นลดความเร็ว เท่ากับเขาต้องใช้ร่างกายครูดไปกับผาหิน ที่ไม่มีความเรียบรื่นทว่ามันเต็มไปด้วยแง่งหินแหลมคมแต่หากปล่อยร่างให้ร่วงลงไปโดยตรง อาจสิ้นใจทันทีเลยก็ได้ เพราะน้ำที่เย็นเยียบไม่รู้ถึงความลึกและสิ่งที่อยู่ใต้พื้นน้ำ แผลภายนอกรักษาได้ แต่ถ้ากระแทกกับพื้นน้ำผิดท่า อาจไร้แม้แต่โอกาสจะได้สติรับรู้“ข้าจะปล่อยแล้วนะ หนึ่ง สอง สาม”เพียงมือหนากางออก ติ้งไหลครูดลงกับผาหิน ซึ่งการมีจิ้งเป็นแรงถ่วง ทำให้เขาต้องแนบกายให้ชิดผาให้มากกว่าเดิมหลายเท่า เสียงโลหะครูดหินดัง