All Chapters of แฝดสะท้านภพ(ดวงใจจอมทัพ): Chapter 71 - Chapter 80

จิ้งพาร่างโซเซลากติ้งมาอยู่ชิดกับเจ้านายทั้งสอง อย่างน้อยก็พอได้มีไออุ่นจากร่างกาย ที่เริ่มจะเย็นบ้างแล้ว จิ้งใช้วิชาความรู้ที่ถูกฝึกมาจากเหล่าปีศาจเหลียง หาเชื้อไฟและไม้ที่พอจะหาได้แถวนั้นมาก่อไฟ แม้มันจะมีความชื้นอยู่บ้าง แต่ชายหนุ่มก็หาได้ละความพยายามที่จะก่อกองไฟไม่จิ้งพยายามอย่างหนัก ที่จะใช้สายตาเพ่งหาหินขนาดพอดีมือเพื่อมาจุดไฟ อากาศที่ชื้นจากละออกน้ำและน้ำค้าง ทำให้ยากนักที่จะหาฟืนได้ ชายหนุ่มจุกไปทั้งอกเมื่อเขาต้องเร่งหาสิ่งที่พอจะเป็นเชื้อไฟชายหนุ่มใช้เวลาอยู่พอสมควร ก่อนจะได้สิ่งที่ต้องการ ก่อนจะรีบใช้หินกระทบกัน จนเกิดประกายไฟขึ้น ชายหนุ่มถึงกับน้ำตาร่วงเมื่อไฟติดแล้ว แม้เขาจะหาไม้ที่แห้งพอจะเป็นฟืนมาได้ไม่มากนักแต่มันยังพอที่จะบรรเทาความเหน็บหนาวได้บ้าง ชายหนุ่มเลือกก่อไฟขนาบคนทั้งสามเอาไว้ แล้วโยนหินก้อนเท่าแตงโมเข้าไปในกองไฟหลายก้อน ดียิ่งนักที่คุณหนูได้เคยพาพวกเขาทำ ในตอนที่หนีเที่ยวในป่ายามค่ำคืนชายหนุ่มจัดแจงให้ทั้งสามนอนใกล้กองไฟที่สุด เพื่อคลายหนาว ก่อนจะปลดผ้าคลุมที่ขาดรุ่งริ่งออกมาผึ่งไฟ แม้ว่าตอนนี้เขาแทบจะไร้เรี่ยวแรง แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่ผู้เป็นนายและสกายกร

“เขาอยู่ที่ใด! อย่าเพิ่งหลับบอกข้าก่อนน้องชาย”"ป่าเปลี่..ย...ว นะ...นักฆ่ามา..ก...พรู๊ดด!"พูดได้เท่านั้นชายหนุ่มก็สิ้นสติไปในทันที ลมหายใจแผ่วเบาของชายหนุ่มผู้มีป้ายคำสั่ง ทำให้เฟยต้องเร่งให้พาคนเจ็บเข้าไปภายในหมู่บ้าน“บอกท่านจินอู่ว่าห้ามเขาตาย พวกเจ้ารวมพลเร็วเข้า”ใช้เวลาเพียงมิถึงครึ่งการธูป ชายฉกรรจ์ครึ่งร้อยควบม้ามุ่งสู่ทิศทางที่คนเจ็บบอก ใจของเฟยในตอนนี้ร้อนรนยิ่งนัก ใครกันที่อาจหาญแตะต้องนายของเขาหากว่านักฆ่าชั้นต่ำพวกนั้น ไม่เล่นแมวไล่หนูกับเจ้าหนุ่มนั่น แล้วสังหารไปก่อนที่จะทันได้เรียกหาพวกเขา นายท่านของเขาจะเป็นอย่างไรเล่า ยิ่งคิดความร้อนใจยิ่งทวีขึ้นอีกหลายเท่าตัว เฟยเร่งม้าให้เร็วเท่าที่ใจเขาต้องการ แม้จะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ก็ตามทีอีกเพียงแค่ชั่วยามจะฟ้าสางแล้ว จางหย่งสือดวงตาแดงก่ำ เมื่อการต่อสู้ที่คล้ายจะไร้เวลาสิ้นสุดยังดำเนินต่อไป โดยที่ฝั่งเขาล้มตายแทบจะไม่เหลือแล้ว ผู้ติดตามของเขาไม่ได้มากพอ ที่จะรับศัตรูจำนวนมากกว่าหลายเท่าตัวได้“นายท่าน”ในขณะที่คนทั้งห้าตกในวงล้อม เสียงเรียกราวสวรรค์มาโปรดได้ดังขึ้น พร้อมแสงจากคบไฟจำนวนมากปรากฏในครรลองสายตา จางหย่งสือได้พ่

เสื้อคลุมที่พวกเขาถอดออกยกขึ้นเหนือน้ำติดตามนายมา ได้ถูกส่งมอบให้เพื่อคลุมกายให้แก่คุณชายและผู้ติดตามทั้งสอง ก่อนที่ทุกคนจะเร่งหาไม้ต่อแพแบบหยาบๆ พอให้นำร่างของคนทั้งสี่กลับไปยังอีกฝั่ง เพราะหากให้ลุยน้ำอีกครั้ง เกรงว่าจะทำให้อาการของทั้งสี่ทรุดเร็วกว่านี้อีกนับเท่าตัว รองหัวหน้าหมู่บ้านรีบส่งยาให้แก่ผู้เป็นนาย เพื่อป้อนบรรเทาอาการให้แก่คนเจ็บ ทุกอย่างได้เสร็จสิ้นลงในเวลาชั่วครู่เท่านั้น แพเล็กพาร่างของคนเจ็บทั้งหมดข้ามฝั่ง ซึ่งความแรงและความเย็นเยียบทำให้การข้ามฝั่งนั้นล่าช้าไปบ้าง หรืออาจเป็นที่ใจของทุกคนกำลังร้อนรน ด้วยความเป็นห่วงคนเจ็บ จึงคิดว่าการข้ามฝั่งนั้นช้ากว่าที่ใจคิดก็เป็นได้ คนที่รออยู่ฝั่งนี้เองก็ได้ทำเปลหามไว้รอท่าแล้วเช่นกัน จางหย่งสือหามเปลด้วยตนเอง เนื่องด้วยอาการบาดเจ็บที่เกรงจะมีการแตกหักของร่างกาย รองหัวหน้าหมู่บ้านจำต้องห่อตัวของคนทั้งสี่เอาไว้ให้แน่น เพื่อมิให้มีส่วนใดเคลื่อนจากเดิมไปมากกว่านี้ภายในถ้ำหลังเถาไม้อีกฝากของป่า เสียงการต่อสู้ที่อยู่ไม่ไกล ทำให้แม่ทัพหนุ่มและฉินชีรู้สึกตัวในทันที ทั้งคู่ไม่เอ่ยสิ่งใด

กุ๊บ! กั๊บ! เสียงม้าหลายสิบตัว ดังมาจากทิศทางของหน้าหมู่บ้าน นั่นทำให้สองหนุ่มสาว รีบคลายอ้อมกอด และวิ่งออกไปรอยังหน้าเรือนรถม้าคันใหญ่วิ่งตรงเข้ามาอย่างเร่งรีบ ใจของสองหนุ่มสาว เต้นมิเป็นส่ำด้วยลุ้นว่าคนในนั้น จะปลอดภัยดีหรือไม่ ยิ่งไม่เห็นคนสนิทอยู่บนม้าตัวใด ใจของชายหนุ่มยิ่งชาหนึบ ขนาดฉินชียังหายไป แล้วหลานสาวของเขาเล่า จะเป็นเยี่ยงไร"ฮวาเอ๋อหลานรัก!"หย่งสือรีบถลาไปที่ประตูรถม้า ก่อนจะเปิดออกด้วยความร้อนใจ ภาพตรงหน้าทำให้ชายหนุ่ม แทบสิ้นไร้เรี่ยวแรง มิใช่ที่หลานสาว นอนในอ้อมกอดของจ้าวหมิงเยี่ยแต่อาการไร้สติรับรู้ของนางต่างหาก ที่ทำให้เขากลัวจนชาหนึบไปทั้งกาย ไหนจะสภาพของคนสนิทและเงาสาวทั้งสอง ล้วนดูไม่ดีทั้งสิ้น"เร็วตามหมอมาดูหลานสาวข้า! ฮวาเอ๋อลุงขอโทษ ที่ปกป้องเจ้าไม่ได้"จางหย่งสือตะโกนเสียงดัง รอมร่อจะขาดสติเสียให้ได้ ยิ่งเห็นรอยบวมช้ำบนใบหน้าของนาง ใจลุงเยี่ยงเขาแทบจะหยุดเต้น ชายหนุ่มยื่นแขนออกไปรับร่างที่แน่นิ่ง จากแม่ทัพหนุ่มมาอุ้มไว้ ก่อนจะหมุนกายสาวเท้ายาวๆ กลับเข้าไปในเรือนจ้าวหมิงเยี่ยขบกรามแน่น เพื่อข่มกลั้นความเจ็บปวด ที่ทวีความรุนแรงขึ้นอีกเท่าตัว หลังจากที่เขา

“ขอบคุณเจ้าค่ะ นายหญิง”“เพ่ยเพ่ย ข้าฝากเจ้าไปดูคุณชายใหญ่ด้วย อ่อ...ไปตามบิดาเจ้ามาพบข้าที่ห้องหนังสือด้วย”“เจ้าค่ะ นายท่าน”เพ่ยเพ่ยรับคำอย่างว่าง่าย ก่อนที่พื้นเรือนจะสะเทือน ด้วยฝีเท้าของเด็กอ้วนกลม สร้างเสียงหัวเราะให้แก่คนทั้งสาม มันคือภาพชินตาของทุกคนในหมู่บ้าน กับความชอบวิ่งของเพ่ยเพ่ย“โตขึ้นคงงามไม่น้อยเลยนะเจ้าคะ”เหลียนฮวา พูดด้วยน้ำเสียงเอ็นดู มันทำให้นางนึกถึงน้องสาวในชีวิตเดิมยิ่งนัก“บิดานางหล่อเหลาออกปานนั้น นางมีหรือจะขี้ริ้วได้ อีกอย่างเห็นนางอวบอ้วนเช่นนั้น ฝีมือการต่อสู้ของนาง ใช่ว่าจะด้อยไปกว่าผู้ใดนะ ทั้งหมู่บ้านของเรา ล้วนฝึกฝนยุทธ์ทั้งสิ้น เพ่ยเพ่ย เป็นถึงบุตรสาวผู้นำหมู่บ้าน มีหรือเฟยจะปล่อยให้นางรอดจากการฝึกฝนไปได้”ชายหนุ่มเองก็เอ็นดูเพ่ยเพ่ยไม่น้อย อาจเพราะเขาเห็นนางมาตั้งแต่ยังเล็ก อีกทั้งเฟยเองก็เป็นทั้งคนสนิทและสหาย“มากินโจ๊ะสักหน่อยนะ เจ้าจะได้กินยา” จื่อเว่ยนั่งลงเก้าอี้ข้างเตียง ก่อนจะคนโจ๊กพร้อมเป่าไล่ความร้อน“ข้าไปหาขนมหวานสักครู่ เดี๋ยวข้ามา”ไม่รอคำตอบใดๆ ร่างสูงก้าวยาวๆ ออกไปในทันที ใครบ้างไม่รู้ว่ายาของจินอู่ ต่อให้น้ำผึ้งทั้งไห ยังลบความขมน