บทที่71 มิต้องห่วงข้า

จิ้งพาร่างโซเซลากติ้งมาอยู่ชิดกับเจ้านายทั้งสอง อย่างน้อยก็พอได้มีไออุ่นจากร่างกาย ที่เริ่มจะเย็นบ้างแล้ว จิ้งใช้วิชาความรู้ที่ถูกฝึกมาจากเหล่าปีศาจเหลียง หาเชื้อไฟและไม้ที่พอจะหาได้แถวนั้นมาก่อไฟ แม้มันจะมีความชื้นอยู่บ้าง แต่ชายหนุ่มก็หาได้ละความพยายามที่จะก่อกองไฟไม่

จิ้งพยายามอย่างหนัก ที่จะใช้สายตาเพ่งหาหินขนาดพอดีมือเพื่อมาจุดไฟ อากาศที่ชื้นจากละออกน้ำและน้ำค้าง ทำให้ยากนักที่จะหาฟืนได้ ชายหนุ่มจุกไปทั้งอกเมื่อเขาต้องเร่งหาสิ่งที่พอจะเป็นเชื้อไฟ

ชายหนุ่มใช้เวลาอยู่พอสมควร ก่อนจะได้สิ่งที่ต้องการ ก่อนจะรีบใช้หินกระทบกัน จนเกิดประกายไฟขึ้น ชายหนุ่มถึงกับน้ำตาร่วงเมื่อไฟติดแล้ว แม้เขาจะหาไม้ที่แห้งพอจะเป็นฟืนมาได้ไม่มากนัก

แต่มันยังพอที่จะบรรเทาความเหน็บหนาวได้บ้าง ชายหนุ่มเลือกก่อไฟขนาบคนทั้งสามเอาไว้ แล้วโยนหินก้อนเท่าแตงโมเข้าไปในกองไฟหลายก้อน ดียิ่งนักที่คุณหนูได้เคยพาพวกเขาทำ ในตอนที่หนีเที่ยวในป่ายามค่ำคืน

ชายหนุ่มจัดแจงให้ทั้งสามนอนใกล้กองไฟที่สุด เพื่อคลายหนาว ก่อนจะปลดผ้าคลุมที่ขาดรุ่งริ่งออกมาผึ่งไฟ แม้ว่าตอนนี้เขาแทบจะไร้เรี่ยวแรง แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่ผู้เป็นนายและสกายกร