บทที่70 บอบช้ำ

แม้จะผ่านการฝึกฝนมาอย่างหนักตั้งแต่เยาว์วัย ทว่าในสภาพที่เท้าไม่เหยียบพื้น ร่างกายบอบช้ำจนแทบไร้แรงจะหายใจ ย่อมทำให้การเผชิญกับพื้นน้ำเบื้องล่าง เต็มไปด้วยความคิดหลากหลาย

ทางด้านหยางไท้ ได้ปล่อยขาที่รัดรอบเอวพี่ชายออก แม้จะรู้ว่าการอยู่ในท่านี้จะรัดลำคอของพี่ชายแน่น จนอาจทำให้ผู้เป็นพี่ได้รับบาดเจ็บมากกว่าเดิมได้ ทว่านี้คือการเสียสละที่พี่ชายตั้งใจมอบให้ และเขาก็ไม่หาญกล้าทำลายความตั้งใจนั้นได้ลง

“พร้อมหรือไม่พี่ติ้ง”

“พร้อมแล้วขอรับคุณชาย”

ติ้งรับคำของผู้เป็นนาย ก่อนจะเป่าลมหายใจออกมาแรง ๆ อีกครั้ง การลงไปเบื้องล่างโดยใช้มีดสั้นลดความเร็ว เท่ากับเขาต้องใช้ร่างกายครูดไปกับผาหิน ที่ไม่มีความเรียบรื่นทว่ามันเต็มไปด้วยแง่งหินแหลมคม

แต่หากปล่อยร่างให้ร่วงลงไปโดยตรง อาจสิ้นใจทันทีเลยก็ได้ เพราะน้ำที่เย็นเยียบไม่รู้ถึงความลึกและสิ่งที่อยู่ใต้พื้นน้ำ แผลภายนอกรักษาได้ แต่ถ้ากระแทกกับพื้นน้ำผิดท่า อาจไร้แม้แต่โอกาสจะได้สติรับรู้

“ข้าจะปล่อยแล้วนะ หนึ่ง สอง สาม”

เพียงมือหนากางออก ติ้งไหลครูดลงกับผาหิน ซึ่งการมีจิ้งเป็นแรงถ่วง ทำให้เขาต้องแนบกายให้ชิดผาให้มากกว่าเดิมหลายเท่า เสียงโลหะครูดหินดัง