All Chapters of ร้อนสวาทหญิงเจ้ามารยา: Chapter 11 - Chapter 20

ตอนที่เจ็ด ศึกษาเล่าเรียน             “ข้าจะส่งเจ้าไปอยู่ที่บ้านสกุลสวี พวกเขามีญาติฝั่งมารดาอยู่กลุ่มหนึ่งซึ่งไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว เจ้าจะปลอมเป็นญาติสาวน้อยซึ่งถูกส่งไปศึกษาเล่าเรียนยังสำนักศึกษาในตัวเมือง ด้วยความจำเป็นนี้จึงต้องพักอาศัยที่นั่น”            “จะให้ข้าขโมยของที่บ้านนั้นหรือ”            “ไม่ใช่ ของสำคัญในครานี้คือตำราลับหายากซึ่งถูกเก็บรักษาอยู่ที่หอตำราชั้นสูงสุดในสำนักศึกษา ชื่อและข้อความบางส่วนอยู่ที่นี่ เจ้าจดจำเอาไว้”            กระดาษเล็กถูกส่งมาให้เถาหลี่น่าได้อ่านและจำให้ได้            “ในเมื่อของอยู่ที่สำนักศึกษา เช่นนั้นข้าก็ต้องหาโอกาสระหว่างเข้าเล่าเ

ตอนที่เก้า มารยาหญิง ซูหวังเหล่ยซึ่งถูกตามตัวมารีบเข้ามาห้ามและสั่งการให้แยกย้ายอย่างเอือมระอา ขณะหลินหลี่น่าซึ่งยืนฟังราวกับเป็นคนนอกยืนยิ้มกริ่มอย่างพึงพอใจ แต่เมื่อเห็นว่าศิษย์พี่มองมาทางตนเองจึงรีบปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นเศร้าหมองเพื่อเรียกความสงสาร“เจ้าเป็นญาติของสวีเจินจื้อหรือ”“เจ้าค่ะ แต่พวกเราไม่อาจเทียบสกุลสวีได้”“เรื่องฐานะเป็นเพียงของนอกกาย มีขึ้นย่อมมีลง มีเงินมากไม่แน่ว่าสักวันอาจมีน้อยก็ได้ หากเจ้าขยันหมั่นเพียรศึกษาเล่าเรียน ไม่แน่กาลข้างหน้าอาจมีโอกาสสร้างเงินสร้างฐานะที่สูงกว่าเขาก็เป็นได้”“ขอบคุณศิษย์พี่เจ้าค่ะ” หลินหลี่น่ายิ้มหวานให้ซูหวังเหล่ย กิริยาท่าทางของสาวน้อยคล้ายไร้เดียงสาแต่ความจริงยั่วยวนอย่างเต็มที่จนซูหวังเหล่ยใจสั่น“สวีเจินจื้อหนีขึ้นรถม้ากลับไปแล้ว แล้วเจ้าจะกลับอย่างไร”“ข้า...ข้าคงต้องเดินกลับไปเจ้าค่ะ”“พี่ไปส่งเจ้าดีกว่า ไป พวกเรากลับกัน”หลิน

ตอนที่สิบเอ็ดใช้เต้าไต่ ชายหนุ่มเป็นเพียงหนอนตำราอ่อนแอจึงโยกร่างส่งท่อนกายผลุบเข้าผลุบออกได้ไม่กี่ครา เพียงหลั่งน้ำขุ่นข้นได้สองหนก็หมดเรี่ยวแรงนอนซบบนอกอวบหอบหายใจถี่แรงหลินหลี่น่าแตะสวรรค์ไปได้เพียงสองคราเช่นกัน แม้จะสุขสมด้วยห่างหายมานานอีกทั้งยังตื่นเต้นเร้าใจจากการต้องหลบซ่อนสายตาหลังชั้นตำราจนไม่อาจเปล่งเสียงแห่งความรัญจวนใจได้ดังอย่างที่ต้องการหญิงสาวยังคงรู้สึกไม่เต็มอิ่มด้วยโดนกระแทกเพียงเบาแรง  แต่ด้วยไม่อาจแสดงออกจึงทำได้เพียงนอนหอบหายใจเช่นกันซูหวังเหล่ยนำผ้าออกมาเช็ดน้ำขุ่นเหนียวออกขณะหลินหลี่น่ารีบก้มหน้ากัดนิ้วให้เลือดออกแล้วหยดใส่ลงบนผ้าทำทีเป็นเลือดพรหมจรรย์ได้สำเร็จด้วยแสงไฟสลัวช่วยให้มองได้ไม่ชัดเจนนักชายหนุ่มดูแลช่วยสวมใส่เสื้อผ้าก่อนจะโอบประคองพาสาวน้อยซึ่งแสร้งทำเป็นเดินอย่างเจ็บปวดกลับไปส่งยังบ้านสกุลสวีอย่างเงียบเชียบหลินหลี่น่าได้ความสนิทชิดเชื้อเพิ่มขึ้นมาอีกขั้น จึงใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับซูหวังเหล่ย ทั้งหวังให้เขาช่วยพาขึ้นไปให้ใกล้ชั้นสูงสุดของหอตำร

ตอนที่สิบสามลงโทษ จนเริ่มหายเหนื่อย สาวน้อยจึงเริ่มเอ่ยคำท้าทายอีก“พี่เจินจื้อจะลงโทษข้าเพียงเท่านี้ใช่หรือไม่”“ไม่ ข้าจะลงโทษเจ้าทุกคืน อย่าได้หวังจะได้เผยอหน้าไปตีเสมอผู้อื่นอีก”“แต่หนอนเหี่ยว เอ๊ย...แท่งทวนของพี่บัดนี้นอนหลับหมดแรงแล้ว”“เจ้า...หลินหลี่น่า เจ้าเพิ่งโดนข้ากระแทกไปอย่างแรงถึงสองครา ป่านนี้ร่องกลีบคงช้ำระบมไม่อาจเดินตรงได้แล้ว ยังกล้าเอ่ยคำเช่นนี้อีก เจ้าคงไม่อยากนอนหลับดีดีแล้ว”“ข้าเพียงรู้สึกผิด อยากให้พี่เจินจื้อได้ลงโทษจนสมใจ จะได้ไม่แสดงท่าทีรังเกียจข้าอีก”“อย่าหวังว่าข้าจะดีกับเจ้า ที่ข้ากระแทกร่างเจ้าก็เพื่อให้เจ็บเป็นการสั่งสอนลงโทษ คราวนี้เจ้าไม่ใช่หญิงบริสุทธิ์อีกแล้ว อย่าหวังจะใช้เต้าไต่อันใดของเจ้าอีก”“ข้าเข้าใจแล้ว” หลินหลี่น่าแสร้งทำเสียงเศร้าอย่างน่าสงสารจนชายหนุ่มใจอ่อนยวบที่รังแกนางจนเสียพรหมจรรย์ถึงอย่างไรสาวน้อยนางนี้ก็มีศักดิ์เป็นญาติผู

ตอนที่สิบห้า ของเล่น วันรุ่งขึ้น หลินหลี่น่าพบว่าสวีเจินจื้อยืนรอเพื่อจะขึ้นรถม้าไปที่สำนักศึกษาด้วยกัน“พี่เจินจื้อมีเรื่องใดหรือ” หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความหวาดระแวง“ข้าเพียงเห็นใจจึงจะให้เจ้าติดรถไปด้วย”“ข้าไปเองดีกว่า”“อย่าได้มากเรื่อง ขึ้นรถไป” เสียงบ่งบอกความไม่พอใจ“เจ้าค่ะ”หลินหลี่น่ายังไม่อยากทะเลาะกันตั้งแต่ยังไม่ทันได้เข้าเรียนจึงก้าวขึ้นรถไปแล้วนั่งซุกตัวในมุมแคบด้วยความสงบ“มานั่งใกล้ๆ” สวีเจินจื้อกวักมือเรียกอย่างไม่ชอบใจที่สาวน้อยขยับไปนั่งห่างราวรังเกียจ“ข้านั่งตรงนี้ดีแล้วเจ้าค่ะ”“ข้าบอกให้มานั่งใกล้ๆ” เสียงตวาดดังออกมาจนคนขับรถรีบเฆี่ยนม้าให้วิ่งเร็วขึ้นด้วยความสงสารสาวน้อยผู้บอบบางหลินหลี่น่าขยับตัวไปนั่งใกล้ด้วยไม่อยากมีเรื่องมือหนาสอดใต้กระโปรงยาวทันทีจนหญิงสาวร้องอุทาน“พี่เจินจื้อ ท่านจะทำสิ่งใด”&l