Semua Bab ร้อนสวาทหญิงเจ้ามารยา: Bab 51 - Bab 60

ตอนที่สี่สิบสาม คู่แท้  เถาหลี่น่าบีบเค้นน้ำตาออกมาอีกแล้วส่งเสียงสะอึกสะอื้นเพื่อให้เขาได้ยิน            “หญิงสาวตัวคนเดียวอย่างเจ้าจะใช้ชีวิตอยู่ข้างนอกคงลำบากมาก หากเจ้าไม่รังเกียจไปพักที่บ้านข้าก่อนก็แล้วกัน แล้วจะคิดอ่านอย่างไรค่อยว่ากันอีกที”            “ได้เจ้าค่ะ” เถาหลี่น่าตอบเร็วก่อนจะรีบสงวนท่าทีเมื่อคิดว่าใจร้อนเกินไปจนกลัวชายตาบอดจะสงสัย โชคดีที่เขารีบลุกขึ้นและคลำหนทางอยู่จึงไม่ได้ใส่ใจ            “ไปทางนี้ ข้าจะพาเจ้ากลับบ้าน”            “ขอบคุณ ข้าชื่ออาหลี่ พี่ชายเล่า”            “เรียกข้าว่า อาหยวน”         

ตอนที่สี่สิบห้า ชายแปลกหน้าอาหยวนเสนอตัวออกมา แม้เขาจะมองไม่เห็นแต่การร่วมรักเป็นพื้นฐานของธรรมชาติ เพียงสัมผัสเนื้อตัวก็สามารถตอกกระแทกกันได้แล้ว“พี่หยวนทำได้หรือ”“ย่อมได้”ร่างหนาลุกขึ้นคร่อมตัวลงบนร่างบาง มือใหญ่ลูบคลำจนสัมผัสได้ถึงสองร่องกลีบ นิ้วมือหนาวนไล้ไล่เขี่ยตึงแข็งกลางร่องเสียว ขณะมืออีกข้างวนขึ้นด้านบนเพื่อบดขยี้เม็ดติ่งชมพูกลางเต้าเนื้ออวบอิ่ม“อ๊ายยยยย”ร่างบางบิดเร่าไปกับสัมผัสหวามจนเมื่อท่อนลำแน่นสอดแทรกลงในร่องอุ่น แรงโยกขยับอันแข็งแรงส่งผ่านความซ่านเสียวให้หญิงสาวได้เคลิ้มไหวซ่านกระเส่าถึงฝั่งฝันไปอีกคราอาหยวนลูบไล้สัมผัสเรือนกายอันอวบอิ่มเพื่อเสพสมอย่างสุขสันต์กันทั้งคืน เดี๋ยวหญิงสาวก็สลับขึ้นข้างบนโยกขย่มจนสะท้านสะเทือน อีกเดี๋ยวชายหนุ่มก็สลับขึ้นด้านบนเพื่อโยกสะโพกส่งท่อนกายสร้างความเสียวซ่านจนวาบไหวเสียงกระแทกกระทั้นดังลั่นเรือนหลังน้อยโดยไม่เกรงกลัวว่าผู้ใดจะได้ยิน เสียงครวญครางซ่านกระเส่าผสานกับเสียงเอี๊ยดอ๊าดของเตียงนอนดังเกือบตลอดทั้งคืนจนน่าก

ตอนที่สี่สิบเจ็ด งานใหม่ในจดหมายของอาหยวน อาหลี่ขอโทษขอโพยและขอบคุณการดูแลอย่างดีในช่วงชีวิตที่ผ่านมา แต่สาวน้อยอย่างนางย่อมไขว่คว้าหาความสุขสบายจึงต้องจากไปส่วนจดหมายของสาวน้อยข้างบ้าน อาหลี่ฝากฝังชายตาบอดเอาไว้ให้ดูแล และบอกว่าให้สาวน้อยกล้าเปิดเผยความในใจเสียที            อาหยวนตีโพยตีพายร้องไห้เสียใจอย่างหนักที่ถูกเมียทิ้งไปอย่างไม่ไยดี ยิ่งเมื่อมีผู้คาบข่าวมาแจ้งว่าพบศพสามศพในกองไฟ หญิงสาวนางนั้นน่าจะเป็นอาหลี่ซึ่งกำลังจะหนีไปกับชายต่างเมืองสองคน ไม่มีผู้ใดรู้ว่าเหตุใดจึงเกิดไฟไหม้แต่พวกเขาล้วนสิ้นใจในกองเพลิง            สาวข้างบ้านนำปิ่นปักผมซึ่งอาหลี่มักใช้เป็นประจำมาส่งให้มืออันสั่นเทาของอาหยวนเพื่อยืนยันว่าร่างไหม้เกรียมนั้นคืออาหลี่            ชายตาบอดเศร้าโศกเสียใจแทบคลั่ง สาวน้อยข้างร้านจึงใช้โอกาสนี้ช่วยดูแลเขาอย่างใกล้ชิดและหวังว่าจะได้เปิดเผยความจริง

ตอนที่สี่สิบแปด องค์ชายต่างแคว้นเขารู้หรือไม่ว่านางมิใช่เพียงเคยเป็นนางกำนัลธรรมดา แต่นางเป็นถึงนางอุ่นเตียงของอ๋องจ้าวห่าวหร่าน แล้วจะปลอมตัวอย่างไรไม่ให้ผู้อื่นจดจำได้กัน“แม่นางอาหลี่คิดทบทวนดูอีกทีเถิด งานนี้อาจช่วยให้เจ้าไม่ต้องหนีหัวซุกหัวซุนเช่นที่ผ่านมา ข้ารับปากว่าหากเจ้าต้องการ ข้าสามารถพาเจ้าไปอยู่ที่แคว้นเหลียงได้อย่างสุขสบาย ที่นั่นย่อมไม่มีผู้คนซึ่งตามล่าตัวเจ้าอย่างแน่นอน”องค์ชายหนุ่มพยายามเกลี้ยกล่อมเถาโจวหย่งครุ่นคิดใคร่ครวญก่อนจะหันมาพูดกระซิบกับสาวน้อยข้างกาย“ยามเจ้าออกมาจากตำหนักอ๋องไม่ได้มีข้อกล่าวหาใดติดตัวมา อีกอย่างฉู่กงกงได้ช่วยหาแพะโดยอ้างว่าเจ้าอาจโดนคนของชายาเอกจับตัวไป พวกเราสามารถใช้ข้ออ้างนี้พาตัวเจ้ากลับเข้าไปได้”“หัวหน้าอยากให้ข้ารับงานนี้หรือ”“ความจริงไม่อยาก แต่ที่องค์ชายเอ่ยมาก็ถูก หากเจ้าต้องการใช้ชีวิตอย่างสุขสบายคงต้องหนีไปอยู่ต่างแคว้นแล้ว”“เชอะ เหตุใดงานของข้าจึงมีแต่คนตามล่า ทีพวกท่านกลับลอยนวล ช่างไม่ยุติธรรม

ตอนที่ห้าสิบ  ลบร่องรอยฉู่หลันกลับมารับใช้อ๋องหนุ่มดังเดิม นางได้เข้าไปช่วยฝนหมึกในห้องอักษรอย่างใกล้ชิด เมื่อสังเกตเห็นกุญแจในสายคาดเอว นางกำนัลน้อยจึงเสแสร้งเย้ายวนเพื่อสร้างโอกาสให้ตนเอง“ท่านอ๋องเพคะ พวกเราลองทำกันที่โต๊ะอักษรบ้างดีหรือไม่เพคะ”นางกำนัลน้อยนั่งลงบนขอบโต๊ะแล้วเปิดแหวกกระโปรงยาวขึ้นมาจนเห็นขาเรียวขาวเนียน มือน้อยล้วงแหวกร่องชมพูสดเพื่อเปิดออกให้อ๋องหนุ่มได้ชมดู สาวน้อยใช้มือตนเองบดคลึงลูบไล้ยังร่องเสียวเพื่อยั่วเย้าล่อหลอก“หม่อมฉันอยากได้ท่อนกายใหญ่มาเติมเต็มแล้วเพคะ”อ๋องหนุ่มหันไปส่งสัญญาณให้องครักษ์เงากระจายตัวออกห่างก่อนจะก้าวเข้าแหย่คลึงร่องดอกไม้แดงอันสดฉ่ำ“อยากแต่หัววันเชียวหรือ เจ้านี่ช่างร่านเสียจริง”“หม่อมฉันห่างจากท่านอ๋องไปนาน ย่อมคิดถึงความแข็งแกร่งของพระองค์อย่างมากเพคะ”“ได้ ข้าจะตอกตรึงในร่องสวาทของเจ้าจนไม่อาจหุบขาได้เลยทีเดียว” อ๋องหนุ่มประกาศก้องก่อนจะล้วงแท่งเอ็นใหญ่ออกมา ร่างหนาผลักสาวน้อยลงนอนกับโต๊ะแล้