Semua Bab ร้อนสวาทหญิงเจ้ามารยา: Bab 41 - Bab 50

ตอนที่สามสิบห้า โดนรุม “ข้าหรือจะไม่เห็นความจริงใจของพี่เจียวจิ้น แต่ข้าโดนบังคับขู่เข็ญจึงต้องทำเช่นนั้น หญิงสาวอย่างข้าหากมอบพรหมจรรย์ให้ชายใดแล้ว ย่อมเป็นของเขาตลอดไป”เถาหลี่น่าเค้นน้ำตาออกมาพร้อมเสียงเศร้าสร้อยอย่างน่าสงสาร“ผู้ใดบังคับขู่เข็ญเจ้า บอกข้ามา หากเจ้านำภาพวาดนั่นมาคืน หรือบอกผู้บงการมา บางทีข้าอาจจะอภัยให้”ชายแซ่ข่งยังเป็นหนุ่มน้อยจึงถูกความรักบังตายอมเปิดทางให้สาวน้อยได้แก้ตัว“ข้าบอกไม่ได้ มิเช่นนั้นเขาจะฆ่าพ่อแม่ของข้า ฮือๆๆๆๆ” สาวน้อยเล่นบทอ่อนแอ น่าสงสาร จนข่งเจียวจิ้นใจอ่อนยวบ“อย่าได้เชื่อนาง นางงูพิษนี่ลวดลายมาก คำพูดล้วนเชื่อไม่ได้”เถาหลี่น่าใจหายวาบเมื่อได้ยินเสียงที่ดังออกมาจากอีกด้าน            สวีเจินจื้อ เขาเข้ามาได้อย่างไร แล้วยังจะมาเปิดโปงนางอีก แย่แล้ว นางต้องแย่แน่ๆ   “คุณชายข่ง ท่านก็รู้จักศิษย์น้องผู้ลอบเข้ามาขโมยของในสำนักศึกษาของเราห

 ตอนที่สามสิบหก ปกป้อง “เกิดอันใดขึ้น” อ๋องจ้าวห่าวหร่านซึ่งจู่ๆก็มีร่างเปลือยวิ่งมาซบตะโกนก้องก่อนจะดันร่างน้อยอันสั่นเทาออกห่าง“เจ้าคือนางกำนัลของเรานี่ ผู้ใดทำร้ายเจ้า”“พวกเขา พวกเขาฮือๆๆๆๆๆ”ทันทีที่อ๋องจ้าวห่าวหร่านเห็นชายหนุ่มสามคนซึ่งท่อนล่างเปลือยเผยท่อนกลางกายแข็งชันเลอะเปรอะไปด้วยน้ำขาวขุ่นวิ่งตามสาวน้อยผู้บอบบางมาสายตาดุร้ายจดจ้องอย่างเอาเรื่องขณะออกคำสั่งกับองครักษ์เงาซึ่งซ่อนตัวอยู่“จับตัวคนพวกนี้เอาไว้ให้หมด กล้าลอบเข้ามาทำร้ายนางกำนัลของเราถึงในตำหนักเชียวหรือ ช่างบังอาจนัก”ชายทั้งสามเพียงคิดจะจับกุมยัดข้อกล่าวหาให้สาวน้อยจึงกล้าเข้ามายังด้านในตำหนักอ๋อง ไหนเลยจะคิดว่าหญิงสาวจะเจ้าเล่ห์มารยาจนพวกเขาหลงเรือนร่างเย้ายวนมัวเผลอรุมสอดใส่ในร่องน้ำของนางนั่นกลายเป็นการเปิดทางให้นางฉวยโอกาสวิ่งมาฟ้องอ๋องเจ้าตำหนักให้เขาเห็นภาพต่อหน้าต่อตา ด้วยจำนนในหลักฐาน ทั้งสามหนุ่มจึงจำต้องยืนให้จับกุมโดยไม่วิ่งหนี“อย่าได้เชื่อคำพูดของหญิงนางนี้นะพ่ะย่ะค่

ตอนที่สามสิบแปดอุ่นเตียง  ฉู่หลันได้รับการประคบประหงมดูแลอย่างดี หมอหลวงเข้ามาตรวจรักษาและจ่ายยาจนแผลบนทรวงอกเริ่มหายดีที่ผ่านมาอ๋องจ้าวห่าวหร่านเพียงแวะเวียนมาถามไถ่อย่างห่วงใยโดยไม่ได้ล่วงเกินมากไปกว่าการลูบไล้จับต้องเพื่อตรวจสอบความบอบช้ำบนกายบางเท่านั้นแม้ชายวัย30กว่าจะรู้สึกหื่นกระหายอยากทำมากกว่านั้นด้วยร่างน้อยช่างเย้ายวนยิ่งนัก แต่ด้วยใบหน้าอ่อนหวานแลดูอ่อนแอจนควรปกป้องมากกว่ารังแก ชายหนุ่มจึงระงับใจเอาไว้และไประบายออกด้วยการสั่งลงโทษชายทั้งสามซึ่งแม้จับได้คาหนังคาเขาก็ยังคงปากกล้าปฏิเสธอย่างไม่ยอมรับในความผิดของตนวันนี้จึงเป็นวันแรกซึ่งอ๋องหนุ่มได้เห็นฉู่หลันแต่งกายเย้ายวนเข้ามารับใช้ในห้องส่วนตัว“เจ้าหายดีแล้วหรือ”“ด้วยความกรุณาของท่านอ๋อง หม่อมฉันหายดีแล้วเพคะ”“ไหนขอข้าดูหน่อยว่าหายแล้วจริงหรือไม่”จ้าวห่าวหร่านดึงมือบางให้มานั่งตักแล้วเปิดชุดบางเบาออกเพื่อสำรวจทั่วเรือนกายด้วยที่ผ่านมาหลายวันเขามักสำรวจบาดแผลบนร

ตอนที่สี่สิบคัดลอกข้อสอบอ๋องจ้าวห่าวหร่านแม้จะไม่แข็งแรงบึกบึนด้วยเป็นราชนิกุลซึ่งอยู่ดีกินดี ไม่เคยลำบากตรากตรำมาก่อน แต่เขาบำรุงร่างกายมามากอีกทั้งยังมีท่วงท่าลีลาเชี่ยวชาญ สร้างความเสียวซ่านให้แก่หญิงสาวจนเห็นสวรรค์ไปจนนับไม่ถ้วนด้วยความสดใหม่อีกทั้งการตอบสนองความเร่าร้อนได้อย่างดีของฉู่หลัน อ๋องหนุ่มจึงติดใจเรียกหานางกำนัลอุ่นเตียงคนใหม่ในทุกค่ำคืนจนเป็นที่อิจฉาแก่เหล่าชายาและอนุในตำหนักฉู่หลันรู้ตัวดีจึงเร่งหาทางสืบเสาะว่าข้อสอบถูกเก็บไว้ที่ใด เพื่อให้หนีออกไปจากที่แห่งนี้ได้โดยเร็วก่อนจะแพ้ภัยการหึงหวงที่รุมเร้าเข้ามาด้วยมั่นใจว่าข้อสอบถูกเก็บอยู่ในตำหนักแน่ หญิงสาวจึงหาเหตุไม่ยอมก้าวเท้าออกจากตำหนักแม้แต่ก้าวเดียวด้วยไม่อยากมีปัญหากับเหล่าชายาซึ่งมีอำนาจสูงกว่าและด้วยข้ออ้างนี้ทำให้สาวน้อยมีเวลาในการแอบซ่อนตัวเข้าไปค้นหาของได้นาน หญิงสาวค้นหาอยู่หลายวันโดยอ้างเรื่องไม่อยากอยู่ว่างจึงช่วยทำความสะอาดและจัดแต่งตำหนักให้สดชื่นงดงาม สุดท้ายจึงมั่นใจว่าข้อสอบถูกเก็บซ่อนไว้ในช่องลับใต้เตียงในห้องนอนของ

ตอนที่สี่สิบสอง หนีไปให้ไกล ฉู่หลันรอเวลาจนอ๋องจ้าวห่าวหร่านออกไปยังท้องพระโรงอย่างทุกวัน แน่นอนว่าองครักษ์ส่วนใหญ่ล้วนตามเขาไปด้วย เหลือเพียงผู้มีฝีมือน้อยอยู่เฝ้าตำหนักไม่กี่คนนางกำนัลน้อยสร้างหลักฐานเอาไว้จนเรียบร้อยและนัดแนะกับฉู่กงกงเพื่อบอกลา แล้วรีบกระโดดออกทางลับซึ่งเล็ดลอดสายตายามเฝ้าประตูไปอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้มีผู้พบเห็นนางหญิงสาวต้องระวังตัวจากชายหนุ่มอีกสามคนซึ่งเคียดแค้นนางอย่างมากด้วยโดนใส่ร้ายจนต้องโทษไม่อาจลืมตาอ้าปากได้ จึงปลอมตัวเป็นขันทีหนุ่มน้อยพร้อมป้ายผ่านทางเดินออกมาจนถึงทางแยกหน้าวังหลวงเมื่อสบโอกาสหญิงสาวหลบเข้าไปในโรงเตี๊ยมเพื่อปลอมตัวเป็นยายเฒ่าอีกทีแล้วขอเช่ารถม้าออกเดินทางไปนอกเมืองจนถึงร้านน้ำชานอกเมือง ยายเฒ่าเข้าไปปลอมตัวเป็นเด็กหนุ่มอีกครั้งแล้วซื้อม้าควบขี่หนีออกไปให้ไกลจากเมืองหลวงแม้การปลอมตัวจะหยาบไปบ้างแต่เมื่อไม่พบเจอผู้ที่รู้จักหน้าตากันดี หญิงสาวจึงรอดพ้นออกมาจากเมืองหลวงท่ามกลางใจที่เต้นระทึก เถาหลี่น่าตัดสินใจไม่กลับไปหาหัวหน้าหรือแม่เล้าใหญ่ที่หอคณิกา