บททั้งหมดของ ร้อนสวาทหญิงเจ้ามารยา: บทที่ 21 - บทที่ 30

ตอนที่สิบเจ็ด น่าเบื่อหน่าย             เมื่อถึงจวนสกุลสวี สวีเจินจื้อรีบก้าวลงไปโดยไม่ใส่ใจหลินหลี่น่า สาวน้อยเดินตามลงมาอย่างเชื่องช้าและแสร้งเดินกลับเข้าห้องไปอย่างอ่อนแรง            ตกกลางคืน สวีเจินจื้อจึงลอบเข้ามายังห้องสาวน้อยอีก เขาไม่พูดพร่ำทำเพลงจับร่างงามถอดเสื้อผ้าแล้วจ้วงแทงอย่างไม่ปรานี ด้วยได้สอดใส่กันมาแล้วหลายคราว การกระแทกกระทั้นจึงดุเดือดรุนแรงขึ้นด้วยแรงโหมกระหน่ำของไฟสวาท            เสียงตอกกระแทกทิ่มแทงดังออกมาจนหลินหลี่น่ากังวลว่าจะปิดความลับไม่มิดอีกต่อไป            “พี่เจินจื้อ พี่กระแทกแรงเพียงนั้นป่านนี้บ่าวไพร่คงได้ยินกันแล้ว”            “ได้ยินก็ช่าง มันผู้ใดกล้าปากมากข้าจะ

ตอนที่สิบเก้าเหนื่อยหรือไม่           เสียงกรีดร้องดังขึ้นในตอนเช้าตรู่ภายในสำนักศึกษา ภาพกลางลานโล่งเป็นสวีเจินจื้อเปลือยกายนอนกอดอยู่กับเพื่อนสนิทซึ่งมักพากันกลั่นแกล้งผู้อื่น นอกจากนี้ในร่องด้านหลังของเด็กหนุ่มสกุลสวียังมีแท่งกลมสอดใส่ค้างคาอยู่ บ่งบอกความวิปริตจนเหล่าอาจารย์ต่างอดสูทนดูไม่ได้เหตุใดสำนักศึกษาอันมีชื่อเสียงของพวกเขาจึงกลายเป็นสถานที่ให้เหล่าศิษย์ชายพวกนี้เริงรักกันอย่างน่าบัดสีเช่นนี้             เจ้าบ้านสกุลสวีพร้อมบิดาของชายหนุ่มอีกคนถูกตามตัวมาอย่างเร่งด่วนเพื่อรับทราบข้อกล่าวหาร้ายแรงของบุตรชายตัวดี            ชายกลางคนตรงเข้าตบหน้าบุตรชายอย่างโกรธกริ้วพลางสะบัดหน้าจากไปทันทีทั้งสองตระกูล            “ท่านพ่อ เป็นหลินหลี่น่า เป็น

ตอนที่ยี่สิบเอ็ด เติมเต็มร่องอุ่น ในที่สุดสวีเจินจื้อจึงได้พบความจริงว่าหญิงสาวซึ่งมาพักอาศัยอยู่ที่จวนสกุลสวีตั้งหลายเดือนเป็นคนแปลกหน้าซึ่งไม่มีที่มาที่ไปยิ่งไล่ถามรูปพรรณสัณฐานอันสะดุดตาของเจ้า ซึ่งไม่น่าจะมีผู้ใดที่เห็นแล้วจะผ่านตาไปโดยไม่จดจำ แต่กลับไม่มีผู้ใดเคยพบเห็นเจ้ามาก่อนไม่ว่าในสถานที่ใด เจ้ากลายเป็นสตรีที่จู่ๆก็โผล่หน้ามาที่บ้านสกุลสวีแล้วก็จากไปอย่างไร้ร่องรอยสวีเจินจื้อรีบกลับมาป่าวประกาศและแจ้งความกับทางการเพื่อให้ตามหาหลินหลี่น่าตัวปลอม คราแรกผู้ตรวจการย่อมไม่รับแจ้งด้วยข้อหาช่างเลื่อนลอย แต่เมื่ออาจารย์แห่งสำนักศึกษารู้ว่าเจ้าปลอมตัวเข้ามาด้วยหนังสือส่งตัวและผลสอบล้วนเป็นของปลอม พวกเขาจึงเร่งค้นหาว่ามีข้าวของใดสูญหายไปหรือไม่”“พวกเขารู้แล้วหรือว่าตำรานั่นหายไป” หญิงสาวรีบถามขึ้นแม้ภายในใจจะเฝ้าภาวนาให้พวกเขาไม่รู้ว่าผู้ใดเป็นคนหยิบไป“ใช่ อาจารย์ที่หอตำราสูงนั่นย่อมสงสัยเจ้ามากเป็นพิเศษจึงเร่งเข้าไปหาข้างบนหอตำราด้วยรู้ดีว่าเปิดโอกาสให้เจ้าเข้าไปอาศัยอยู่หลายวัน เพียงต

ตอนที่ยี่สิบสอง ผดุงคุณธรรม เถาหลี่น่าถึงกับส่ายหัวหยุดความคิดชื่นชมองค์กรลับเถาฮวาของตนเอง            “ด้วยคุณหนูนางนี้ติดต่อว่าจ้างเข้ามาพอดี ข้าจึงคิดแผนการนี้ขึ้นมาได้ เจ้าจะซ่อนตัวอยู่ในรถม้าอีกคันหนึ่ง ขุนนางคนนั้นคงไม่ใส่ใจเท่าใดนัก รอเวลาที่กลุ่มโจรซึ่งมักอวดอ้างว่าเป็นโจรผู้ผดุงคุณธรรมออกมาปล้นชิง เจ้าค่อยอ้อนวอนขอร้องและตามไปอยู่ที่ค่ายโจรกับพวกเขา แม้ขุนนางคนนั้นจะเห็นว่าเจ้าไม่ใช่บุตรสาวตัวจริง แต่รับรองได้ว่าเขาไม่กล้ากระโตกกระตากออกมาแน่ ”            “ข้ามิโดนโจรปล้นสวาทจนขาดใจตายหรือ ทั้งค่ายโจรมิมีชายเป็นร้อยหรือ” หญิงสาวยิ่งฟังยิ่งรู้สึกย่ำแย่ จากคุณหนูซึ่งกำลังจะถูกขายเป็นนางโลม กลับต้องถูกย่ำยีโดนโจรทั้งค่ายหัวหน้ากำลังจะให้นางทำงานเสี่ยงภัยต่อร่องรูสวาทถึงเพียงนี้ได้อย่างไร            แค่คิดก็เข็ดขยาดจนไม่อาจ

ตอนที่ยี่สิบสี่ ในชุมโจรหวังตงหยางแทบจะโอบอุ้มร่างบอบบางลงมาจนเหล่าลูกน้องถึงกับชี้มือชวนกันมองด้วยความขบขัน“อ้าว หัวหน้า ออกปล้นเงินทองเหตุใดได้เป็นสาวงามกลับมาเล่า”ชายสูงวัยคนหนึ่งเดินเข้ามาหยอกล้ออย่างสนิทสนม“นางเป็นบุตรสาวขุนนางชั่วนั่น เขาถึงกับจะขายนาง ข้าจึงช่วยเอาไว้”“อ้อ...อยากเป็นวีรบุรุษช่วยสาวงามนั่นเอง ฮ่า ฮ่า”เสียงหัวเราะหยอกเย้าดังออกมาจากหลายทาง ชิงอ้ายเหม่ยมองความสนิทสนมกลมเกลียวในหมู่โจรอย่างไม่ค่อยเข้าใจในความสัมพันธ์ของพวกเขา“น้องเหม่ย เจ้าไม่ต้องใส่ใจ มาทางนี้เถอะ เข้าไปพักผ่อนด้านใน”หวังตงหยางพาสาวน้อยเดินไปทางบ้านพักหลังใหญ่สุดซึ่งอยู่ริมเชิงเขาชิงอ้ายเหม่ยมองสังเกตหนทางมาโดยตลอดจึงพบว่าโจรกลุ่มนี้หลบซ่อนตัวในทำเลที่ดีมาก ด้านหน้าเป็นผาหินสูงชันซึ่งมองเผินๆไม่พบสิ่งใด ผู้ใดจะคิดว่าด้านหลังกลับเป็นชุมโจรขนาดกลางซึ่งตั้งรกรากอยู่อย่างคึกคักเพียงปรายตามองระหว่างทางเดิน ชิงอ้ายเหม่ยเห็นหญิงสาวเพียงไม่กี่คน ที่เหลือล้วนเป็