Semua Bab ยาจกยอดมารดา : Bab 71 - Bab 80

สิบวันต่อมา ณ จวนสกุลเจียง ภายในสวนดอกเหมยกุ้ย ที่กำลังบานสะพรั่ง อวดโฉมต่อหมู่มวลผีเสื้อ หญิงสาวผู้เดินทางไกลมาจากอีกโลก ยืนมองไปยังสระน้ำ ที่มีบัวหลากสี อวดความงาม แข่งกับเหมยกุ้ยบนดิน หญิงสาวนึกถึงภาพฝัน ที่นางไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นอีก เพราะนับตั้งแต่ตื่นมาในร่างนี้ นางไม่เคยได้ฝันหรือ มีสิ่งที่ทำให้เห็นครอบครัวในชีวิตเดิมอีกเลย ทว่าเมื่อคืนที่ผ่านมา... ร่างระหงในชุดเดรสตัวเดิม กับตอนที่เธอสวมใส่ในงานเลี้ยง เวลานี้มันปรากฏอยู่บนตัวของเธออีกครั้ง รวมถึงบ้านที่เป็นของเธอ ได้ตั้งตระง่านอยู่เบื้องหน้า ใจลึกๆ เธอก็คาดหวังว่าเรื่องในอีกโลก มันจะเป็นแค่ความฝัน แต่ตอนนี้เธอตื่นแล้ว และกลับมาอยู่ที่บ้านของเธอเอง หญิงสาวเดินช้าๆ ไปตามทางเดิน มุ่งสู่ตัวบ้าน ใช้เวลาเพียงไม่นาน หยางอี้หรู ก็ได้มาหยุดยืนอยู่หน้าประตูบานใหญ่ มือของเธอค่อยๆ ยื่นออกไปเปิดประตูออกอย่างช้าๆ ด้วยความตื่นเต้น ที่จะได้กลับมาอยู่ในโลกของตัวเอง และบ้านที่เธอซื้อมาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเธอเองแต่เมื่อเปิดประตูแล้วก้าวเข้าไปภายในบ้าน หญิงสาวก็ต้องขมวดคิ้วเป็นปม เมื่อสิ่งของมีค่ามากมา

สายวันถัดมา ณ ลำธารนอกเมืองหลวง สามแฝดและเหล่าผู้ติดตาม ได้ออกมาตกปลา จับกุ้งกันอย่างสนุกสนาน โดยมารดาและท่านลุงเจียง เลือกที่จะเข้าป่าหาสมุนไพร เพื่อทำตัวยาบำรุง ให้แก่คนชราทั้งหลายในบ้าน ซึ่งตอนนี้ทุกคน ต่างมารวมตัวกันที่สกุลเจียง ราวกับเป็นจวนพักคนชราเลยก็ว่าได้ และนั่นทำให้ต้วนอี้หรู เลือกที่จะปล่อยวางความเจ็บแค้นในอดีต คงเหลือเพียงความหวาดหวั่นเดียว ที่ต้วนอี้หรูยังคงมีติดค้างในใจ นั่นคืออดีตสามีเจ้าของร่าง ที่อู่กุ้ยเฟยช่วยให้หลบหนีออกจากคุกไป จนตอนนี้ก็ยังคงหาตัวไม่เจอ “พี่ใหญ่ พี่รอง ข้าได้กุ้งตัวใหญ่มากเจ้าค่ะ” ต้วนอี้หลิง ชูกุ้งตัวใหญ่อวดพี่ชายทั้งสอง ซึ่งกำลังนั่งตกปลาอยู่บนโขดหิน อีกฝั่งของลำธาร แน่นอนว่าไม่ห่างจากนายน้อยทั้งสาม ก็มีผู้ดูแลอยู่ใกล้ๆ จะมีเพิ่มเติม ก็คงเป็นสาวใช้วัยใกล้เคียง กับสามแฝดนั่งกอดตะกร้าใส่ขนม บนโขดหินเดียวกับคุณชายรอง มีบางครั้งที่เด็กหญิง เหลือบมองไปที่คุณชายรอง แล้วก้มหน้าอย่างคนขลาดกลัว นางไม่เคยได้ออกไปไหนมาก่อน นอกจากทำงานบ้าน แทนมารดาและลูกๆ ของบิดาเลี้ยง นี่นับเป็นครั้งแรกที่ได้ออกมานั่งอ

“บางทีครอบครัวใหม่ อาจดีกว่าเช่นที่เรามีในตอนนี้นะขอรับ”“ใช่! อย่ายึดติดกับเรื่องอดีต และเรื่องขอผู้อื่นให้มาก จงมีความสุขในแบบของเราก็พอ”ต้วนอี้หลางเตือนสติน้องชาย แม้เขาเองก็ยากปล่อยวางในบางเรื่อง แต่เมื่อมีโอกาสเริ่มเส้นทางใหม่ ไยต้องนำสิ่งเหม็นเน่าในอดีต มาให้อนาคตแปดเปื้อนด้วยเล่า“ขอรับ”สองพี่น้องยังคงใส่ใจ กับเบ็ดที่อยู่ในมือ และมีบางครั้ง ที่หันไปตามเสียงหวีดร้อง ของเด็กหญิงทั้งสอง ที่จับกุ้งไปเล่นน้ำไป โดยมีสายตาโกรธแค้น ของใครบางคน มองออกมาจากราวป่า ห่างจากลำธารไปไม่มากนักสายตาคู่นั้นมองไปที่เด็กแฝดทั้งสาม มันช่างอัดแน่นไปด้วยไฟแค้นสุมอก ยิ่งเห็นความอิ่มเอิบของใบหน้า ที่เต็มไปด้วยความอุดมในการใช้ชีวิต ไหนจะอาภรณ์เนื้อดีบนกายของทั้งสามทำให้เขาอดยกมือ ลูบใบหน้าที่ซูบตอบของตนไม่ได้ ไหนจะเสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อน เยี่ยงขอทาน มันช่างน่าอดสูนัก ชีวิตสวยหรูของเขาหายไป เพราะการมาของเด็กพวกนี้ โดยเฉพาะมารดาของพวกมัน... “พวกเจ้า! มันสมควรตายไปตั้งนานแล้ว” จางหย่งชาง สอดส่ายสายตา หาคนที่ทำลายเขาอย่างแท้จริง บุตรสาวที่เขามองนาง เป็นหนามหยอกอกมาตลอด ยิ่งเมื่อนึกถึงบุต

สิบวันต่อมา หน้าประตูเมืองทิศตะวันออก รถม้าคันใหญ่ ที่มิบ่งบอกว่าเป็นของสกุลใด จอดนิ่งอยู่ไม่ห่างจากคณะเดินทาง ของครอบครัวสกุลต้วน ที่มีสำนักคุ้มภัยสกุลเจียง เป็นผู้คุ้มกันซึ่งเป็นการหลบเลี่ยงการโจมตี จากเหล่าขุนนาง ที่ยังคงมีใจเอนเนียงออกจากฮ่องเต้ ถึงกำจัดเสาหลักสำคัญของกบฏไปได้ แต่ก็มิได้หมายความว่าจะหมดสิ้นไปเสียทั้งหมด ซึ่งภายในรถม้า โอรสสวรรค์กำลังนั่งสบสายตา กับสองชายชรา ผู้เป็นประมุขสกุลเจียงและสกุลหยาง ต่อให้เขารู้ว่าสองสกุลภักดีแค่ไหน แต่มีหรือจะเชื่อได้จนสนิทใจ สองสกุลใหญ่เกี่ยวดองกัน ผ่านทางรุ่นหลาน ซึ่งได้มีการยกน้ำชาต่อหน้าเขาไปแล้ว เมื่อสองวันก่อน พร้อมทั้งตัวเขาได้ช่วยไกล่เกลี่ย เรื่องการแย่งชิงทายาทของสามสกุล ทั้งสกุลหยาง สกุลต้วน และสกุลเจียง เขาในฐานะผู้เป็นใหญ่ จำต้องให้เด็กแฝดทั้งสาม แบ่งให้คนละสกุลไปเสียเลย ซึ่งนี่ทำให้เขาต้องเฝ้าระวัง เมื่ออำนาจรวมตัวกันมากไป ย่อมไม่เป็นผลดีต่อบัลลังก์ “เหลนคนโตของพวกเจ้า จะต้องแต่งแก่บุตรสาวคนเล็กของข้า เรื่องนี้จะยินยอมหรือไม่ ข้าไม่สนใจ เมื่อถึงวัยที่เหมาะสม ต้วนอี้หลางต้องแต่งกับ

สิบห้าปีต่อมา ณ เมืองหลวง “เจ้ามันต่ำช้า ไฉอ้าย!” ลู่อ๋องชี้นิ้วไปที่ใบหน้าขององค์หญิงไฉอ้าย พระธิดาองค์เล็กในองค์ฮ่องเต้ นางที่มีวัยห่างจากพี่น้องมากที่สุด จึงเป็นที่รักของพระบิดา ด้วยเหตุนี้นางจึงมีนิสัยดื้อรั้นและเอาแต่ใจ “แล้วอย่างไร! ในเมื่อข้ามิได้ทำ แต่ข้าก็มิใช่คนดี ที่จะทำตัวเยี่ยงนางเอก ในนิยายตามข้างถนน” หญิงสาวยังคงยืนกราน ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ นางมิได้มีส่วนรู้เห็น หรือลงมือทำร้ายผู้ใด นางยอมรับว่าออกจากตำหนักมาที่นี่ เพื่อได้พบหน้าเขา ชายที่นางรักปักใจ “ท่านอ๋อง โปรดอย่าได้ตำหนิองค์หญิงเลยเจ้าค่ะ” คุณหนูจากสกุลหลง รีบวางมือบนท่อนแขนของอ๋องหนุ่ม เพื่อปรามมิให้เขาเอาชีวิตไปเสี่ยง กับการต่อกรกับองค์หญิงไฉอ้าย สตรีผู้เอาแต่ใจ “เจ้ายอมนางเกินไปแล้ว คนเยี่ยงนางหากไม่ใช่องค์หญิง ก็หาค่าอันใดไม่ได้สักนิดเดียว” ไฉอ้ายมองชายที่นางหลงรัก และช่วยผลักดันครอบครัวอ๋องตราตั้งให้มั่งมี เพียงแค่นางมิใช่สตรีอ่อนโยน เช่นหญิงสาวที่ยืนเคียงเขา ผลตอบแทนที่นางทุ่มเทอยู่เบื้องหลัง คือความชิงชังที่เขามอบให้นี่หรือ...