Lahat ng Kabanata ng ยาจกยอดมารดา : Kabanata 81 - Kabanata 90

“พี่อี้หลาง เราไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อกันเถอะเจ้าค่ะ” แม้ว่านางจะขุ่นเคืองลู่เยี่ยถิง แต่เมื่อเห็นสภาพของเขาตอนนี้ ก็ทำใจมองนานมิได้เช่นกัน หญิงสาวคว้ามือคู่หมั้น เดินออกจากตรงนั้นเงียบๆ ต้วนอี้หลางก้าวตามอย่างว่าง่าย มือหยาบกร้านกระชับมือบางให้แน่นขึ้น เป็นองค์หญิงที่ดื้อเพียงใดกันนะ มือของนางจึงไม่นุ่มนิ่มอย่างที่ควรจะเป็น ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ อย่างน้อยยามไกลตา นางก็ปกป้องตนเองได้ “เจ้ารู้ไหมว่าตนเองเทียบกับหลานชายข้า แม้แต่คนเล็กสุดยังไม่ได้เลย แต่ทำเป็นผองขนใส่ผู้อื่น ไร้องค์หญิงไฉอ้ายหนุนหลัง เจ้าก็เป็นได้แค่สวะเท่านั้น” จางหลีเกอ เอ่ยจบก็ก้าวผ่านร่าง ที่ยังกองอยู่บนพื้นไปอย่างมิแยแส โดยมีจู้กงกงและม่อเหลียวตามไปมิห่าง “ท่านอ๋อง เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ เจ็บมากหรือไม่” คุณหนูหลงรีบเข้าประคองอ๋องหนุ่ม ก่อนจะกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ เมื่อเห็นใบหน้าของลู่อ๋อง ซึ่งมีฟันหน้าหายไปถึงสองซี่ทีเดียว “ไสหัวไป!” มู่เยี่ยถิง สะบัดแขนที่หญิงสาวเกาะกุม จนร่างบางเซล้มลง แค้นนี้เขาต้องชำระ ไอ้คนชั้นต่ำนั่นจะเป็นใครเขาไม่สน แผ่นดินนี้มี

สามชั่วยามต่อมา ณ โรงเตี๊ยมจุดพักม้า ต้วนอี้หลางสั่งให้หยุดพัก ด้วยเกรงว่าภรรยาจะเหน็ดเหนื่อยจนเกินไป แม้นางจะนั่งในรถม้า มิได้ถูกแดดลม ทว่ามันก็มิใช่สิ่งสบายอันใดเลย แม้ว่าภายในใจนั้น จะห่วงใยน้องๆ รวมถึงท่านปู่ฮั่วและท่านลุงอู๋ ตลอดจนเหล่าผู้ติดตาม แต่เขาก็มิอาจทำให้ภรรยาเจ็บป่วยได้เช่นกัน… ซึ่งปกติแล้วท่านลุงอู๋ จะไม่เคยขาดการติดต่อเช่นนี้ แต่อยู่ๆ ทุกคนกลับพากันหายเงียบไป เรื่องนี้ทำให้ท่านพ่อกับท่านแม่ร้อนใจ จนคิดจะเดินทางขึ้นเหนือด้วยตนเอง แต่ด้วยระยะทางที่ห่างไกล และห่วงใยในสุขภาพของทั้งสอง เขาที่เดินทางเข้าเมืองหลวง มาได้เกินครึ่งทางแล้ว จึงส่งสาสน์ด่วนแจ้งแก่พ่อแม่ ว่าจะเป็นคนเดินทางขึ้นเหนือ ไปด้วยตนเอง หลังจากรับตัวเจ้าสาว “เจ้าจะไปหาน้องๆ ทำไมต้องพาข้าไปด้วย” เมื่ออยู่กันเพียงลำพังในห้องพัก หญิงสาวก็เริ่มแผลงฤทธิ์ในทันที และนั่นทำให้ชายหนุ่มหลุดออกจากภวังค์ ก่อนจะเหลียวมองภรรยา ที่ทำหน้าบูดบึ้งอย่างคนไม่สบอารมณ์ “ข้าจะมิต้องการห่วงหน้าพะวงหลัง มิว่าตัวเจ้าที่เป็นภรรยา หรือน้องชายหญิงที่หายตัวไป ข้าล้วนเป็นห่วงทั้งสิ้น แล

เพล้ง! เสียงสิ่งของตกกระทบพื้นแตก ทำให้ต้วนอี้หลางที่หลับลึกอยู่ในห้วงฝัน พลันสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างกะทันหัน ก่อนที่เขาจะดีดตัวลุกขึ้น พุ่งไปยังหลังฉากกั้น ซึ่งภรรยากำลังอาบน้ำอยู่“คนบ้า! หลับตาเดี๋ยวนี้นะ!”หญิงสาวกอดตัวเองเอาไว้แน่น แม้ว่าบนกายจะสวมเสื้อคลุมเอาไว้แล้วก็ตาม“เมื่อครู่ข้าเผลอหลับไป เจ้าเป็นอะไรหรือไม่”ต้วนอี้หลางหลับตาลงตามที่ภรรยาบอก ทว่าเขาก็ยังเปิดประสาทสัมผัสทั้งหมด เพื่อตรวจจับสิ่งแปลกปลอม ที่อาจเข้ามาในช่วงเวลาที่เขาหลับลึกไป“มือข้าลื่น เลยทำแจกันตกแตกเท่านั้น เจ้าออกไปก่อน ข้าจะแต่งตัว”หญิงสาวพยักพเยิดไปยังแจกัน ที่แตกกระจายอยู่บนพื้น ไม่ห่างจากนางเท่าใดนัก“เช่นนั้น ข้าจะไปบอกให้คนยกอาหารมาให้”เมื่อเห็นแล้วว่าภรรยา ไม่ได้รับบาดเจ็บ ต้วนอี้หลางจึงรีบหาข้ออ้าง สำหรับออกไปจากตรงนี้ เพื่อให้ความเป็นส่วนตัวต่อนาง“ไม่ต้องหรอก เรากินกับทุกคนนั่นล่ะ เจ้าออกไปรอข้าข้างนอกเลยนะ”“ได้”หลังเสียงประตูปิดลง หญิงสาวก็ชะเง้อไปมองจากหลังฉากกั้น เพื่อให้แน่ใจว่าเขามิได้ใช้เล่ห์กลต่อนาง และเมื่อนางมั่นใจแล้ว ว่าสามีมิได้อยู่ภายในห้อง ใบหน้างามพลันเปลี่ยนเป็นเย็นชาหญิงสาวห

ชายแดนเหนือ หุบเขาพิษ เจียงอี้หยาง ข่มกลั้นความหวาดกลัว เพื่อที่จะนำผลไม้ที่หามาได้ กลับไปให้พี่สาวกับท่านปู่ฮั่ว และท่านลุงอู๋ เพราะเขาคนเดียวที่ทำให้ทุกคน ต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ เด็กชายรู้สึกได้ ถึงสายตาที่กำลังจับจ้องเขาอยู่ แม้ว่าเขาจะผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี แต่ถ้าเทียบกับพี่ๆ ทั้งสามแล้ว เขายังห่างชั้นอยู่มากนัก หากพี่สาวไม่เอาร่างกายปกป้องเขา นางคงไม่บาดเจ็บ เมื่อนึกถึงตรงนี้ น้ำตาก็พลันไหลพราก ด้วยความเสียใจ ที่ตัวเขาคือต้นเหตุทั้งหมด กรร!!! เสียงขู่จากรอบทิศ ทำให้เจียงอี้หยาง ถึงกับสั่นเทาไปทั้งกาย สุดท้ายแล้ว...เขาก็ยังเป็นตัวถ่วงของทุกคนอยู่ดี แต่ถ้าเขาต้องรอให้คนเจ็บทั้งสาม ตื่นมาหาของกินก็คงมืดค่ำเสียก่อน เจียงอี้หยาง พยายามมองตรงไปเบื้องหน้า เพื่อมิให้สิ่งที่กำลังข่มขวัญเขาอยู่ จู่โจมเข้ามาในตอนนี้ เขาคือน้องชายของสามแฝด ผู้เก่งกาจแห่งแดนตะวันออก แค่นี้จะผ่านไปไม่ได้เชียวหรือ! แก๊ก! เสียงกิ่งไม้หัก ทำให้เด็กชายยืนตัวแข็งทื่อ ราวกับขาของเขากลายเป็นหินไปเสียอย่างนั้น ดวงตาที่พร่ามัวจากม่านน้ำตา มิอาจปกปิดแววหวาดหวั่นใ

“อี้หยาง ผงราตรี...” น้ำเสียงแหบโหยเอ่ยอยู่กับอกของน้องชาย ไม่มีคำถามใดๆ จากปากของเจียงอี้หยาง เด็กชายทำเพียง ล้วงเอากล่องไม้ขนาดเท่าฝ่ามือ ออกมาจากอกเสื้อ โดยที่สายตาของเขา มิได้ละไปจากคนทั้งคู่ ที่กำลังยืนหยั่งเชิงกันอยู่เบื้องหน้า เขามีพี่ชายที่เป็นแม่ทัพ แน่นอนว่าต้องเคยผ่านประสบการณ์ที่ตกอยู่ท่ามกลางการต่อสู้ มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ด้วยเป็นน้องคนเล็ก พี่ชายพี่สาว จึงมักยินยอมให้เขาติดตามไปเก็บเกี่ยวประสบการณ์ เช่นในครั้งนี้ ที่เขาติดตามพี่สาวมา “พี่สามอดทนอีกนิดนะขอรับ” อี้หยางเอ่ยปลอบพี่สาว เขามิอาจบอกได้ ว่าครั้งนี้จะพากันรอดไปได้หรือไม่ แต่หากไม่ลองดูจะรู้ได้อย่างไรเล่า เด็กชายเปิดกล่องไม้เทก้อนกลมๆ ในนั้นออกมาจากหมด เขาก้มลงมองพี่สาวอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยนางให้นอนอยู่กับหมาป่าตัวใหญ่ ส่วนตนเองลุกขึ้นยืน แล้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ไอสังหารที่คนทั้งสอง ปลดปล่อยออกมานั้นมันทำให้เขา แทบจะก้าวเท้าไม่ออกเลยทีเดียว มันรุนแรงเกินกว่าเด็กเช่นเขาจะต้านทาน แต่เพื่อชีวิตรอด เขาจะพ่ายต่อมันมิได้เป็นอันขาด “พี่ชาย” เจียงอี้หยางเร