Semua Bab ยาจกยอดมารดา : Bab 61 - Bab 70

โจวเค่อ เหลียวมองไปที่พ่อแม่ และพี่น้องทั้งหมด ทุกคนต่างแสดงชัดถึงความกรุ่นโกรธ ที่มีต่อจางหย๋าชิน ซึ่งมันย่อมต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว เพราะสินเดิมของจางอี้หรู มิใช่น้อยๆ ที่พวกเขาใช้สอยมันอย่างมือสนุกมือ ใครเล่าจะไปคิด ว่าจางหย๋าชินมิใช่คุณหนูใหญ่ตัวจริง เท่ากับวันนี้สกุลโจว เป็นหนี้จำนวนมาก เหอะ! ชายหนุ่มทำเสียงในลำคอ เมื่อภรรยากำลังใช้น้ำตา และลูกในท้องมาร้องขอเมตตา “ท่านหยาง จัดการได้ตามสะดวกเถอะขอรับ แต่เรื่องสินเดิม ข้าน้อยคงต้องขอเวลาสักหน่อย หวังว่าท่านจะเห็นใจสกุลโจวเราบ้างนะขอรับ” โจว่เค่อ เอ่ยกับลุงของอดีตภรรยา พร้อมขอผัดผ่อนเรื่องคืนสินเดิม ด้วยเงินเดือนของขุนนางเล็กๆ อย่างเขา จะเอาเงินมากมายที่ไหน มาชดใช้ได้ในเวลาอันสั้น ต่อให้ถอนเสาเรือนไปขาย ก็ยังไม่รู้จะพอหรือไม่ “เรื่องนางข้าต้องจัดการอย่างแน่นอน แต่เรื่องสินเดิมเจ้ายังกล้าจะมาผลัดผ่อนอีกหรือ ต่อให้วันนี้ต้องรื้อทั้งจวน เจ้าก็ต้องคืนสินเดิมของหลานสาวข้ามาให้ครบ” หยางเจิ้งไม่ได้คิดจะอ่อนข้อให้แม้แต่น้อย ยิ่งเมื่อนึกถึงสิ่งที่หลานสาวต้องแบกรับ เขายิ่งโทษตนเองที่มิหนักแน่

“โทษอันใดกัน! ข้าเองก็ถูกนางหลอกลวง นางบังคับข้า...ลูกพ่อ เรื่องนี้เจ้ากำลังเข้าใจพ่อผิด” โจวเค่อรีบแก้ต่างให้กับตนเอง แม้ว่าจะขุ่นเคืองบุตรชาย จนแทบอยากจะฉีกเนื้อบุตรชายให้เป็นชิ้นๆ แต่เขาก็ต้องกล้ำกลืน ที่จะเอาใจบุตรชายเอวไว้ก่อน “ฮึ! เลิกที่จะเสแสร้งได้แล้วใต้เท้าโจว ความผิดนี้ข้าย่อมยากให้อภัย และการที่ข้ามาเป็นตัวแทนท่านแม่ นั่นหมายความว่ามารดาข้า มิเคยคิดให้อภัยเดรัจฉานเยี่ยงท่าน ท่านตาโปรดจัดการแทนเรา แม่ลูกด้วยขอรับ” ต้วนอี้หลง ไม่ได้มีท่าทีเห็นถึงสัมพันธ์พ่อลูก เพราะมันไม่เคยมีมาตั้งแต่ต้น ก่อนจะหันไปเอ่ยกับหยางเจิ้ง ให้ช่วยออกหน้าแทนมารดาและตนเองเขาเลือกที่จะพึ่งพาอำนาจหยางเจิ้ง ด้วยตอนนี้มารดายังมิได้แต่งเข้าสกุลเจียง หากจะให้สกุลเจียงออกหน้า ก็ดูจะเห็นแก่ตัวไปสักหน่อย ใช่ว่าเขาอภัยให้แก่สกุลหยาง แต่เพื่อเป้าหมาย เขายินดีแสร้งลืมเลือนไปชั่วขณะได้ การที่เขามาจัดการทางนี้ด้วยตนเอง ก็เพราะรู้ว่ามีหลายฝ่ายกำลังหาหนทาง เล่นงานสกุลเจียงอยู่ซึ่งการปรากฏตัวของทายาทคนเดียว มันนำมาซึ่งคลื่นใต้น้ำในราชสำนัก แม้ว่าการมาเมืองหลวงของท่านลุง มิใช่

“ทำไมหรือขอรับ” ม่อเหลียว เอ่ยถามอีกครั้ง เมื่อเห็นอาการของพ่อบ้านชู่ ชายหนุ่มรู้สึกมีบางความคาดหวัง ผุดขึ้นมาในใจ “ชู่จิน” พ่อบ้านชู่พึมพำเบาๆ ก่อนจะละสายตาจากสิ่งของในมือ มองใบหน้าหล่อเหลาของม่อเหลียว ดวงตาที่เริ่มแดงก่ำของชายชรา ทำให้ชายหนุ่ม เริ่มรู้สึกหวาดหวั่นอยู่ภายในใจ “มีจดหมายด้านในนะขอรับ เป็นอักษรที่ปักไว้บนผ้า” ม่อเหลียวบอกชายชรา ด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น ด้วยเขาเริ่มอยากรู้ ว่าชื่อที่พ่อบ้านชู่พึมพำออกมานั้น จะใช้มารดาของเขาหรือไม่พ่อบ้านชู่รีบเปิดถุงหอมออกดู ทว่ามันดูช้าเหลือเกินในความคิดของชายชรา ด้วยมือเขามันควบคุมให้สงบนิ่งมิได้ พ่อบ้านชู่ ดึกผ้าสีทองผืนเล็ก ที่ปักตัวอักษรคล้ายปริศนาเอาไว้ ด้วยดายสีแดง ชายชรากวาดสายตาอ่านเพียงครู่เดียว แล้วรีบเก็บมันเอาไว้ในถุงหอมดังเดิมเขาเงยหน้ามองไปที่ม่อเหลียวอีกครั้ง อักษรนั้น...สำหรับคนที่มิรู้ความนัย ย่อมมองว่ามันคือปริศนา แต่แท้จริงมันคือสิ่งยืนยันชาติกำเนิดของม่อเหลียว เขาไม่คิดว่าการแยกห่างจากน้องสาว มาเกือบตลอดทั้งชีวิต เมื่อรู้ข่าวคราวอีกครั้ง จะเหลือเพียงสายเลือดของนาง

ห้าวันถัดมา ณ เรือนริมทะเลสาบ นอกเมืองสตรีผู้มีใบหน้างดงาม เยี่ยงหญิงชนชั้นสูง ผู้ไม่เคยตรากตรำทำงานใดๆ เลย กำลังยืนเผชิญหน้ากับบุรุษ ผู้เป็นใหญ่ในแผ่นดิน ดวงตาของนางแดงก่ำ จากการร้องไห้มาอย่างหนัก ต่างจากบุรุษที่ยืนใบหน้าดุกร้าว จ้องนางราวกับจะฉีกร่างนาง ออกเป็นชิ้นๆ อย่างไรอย่างนั้น... “ข้าให้เจ้าไม่พออีกหรือ รึ! เจ้าต้องการให้คนที่ตาย เป็นตัวข้าเองใช่ไหม! เจ้าถึงจะพอใจ” ฮ่องเต้เอ่ยถามพระสนม ผู้อยู่ร่วมกันมานานปี ด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวังอย่างที่สุด เขาเพิ่งจะเสียพระโอรส ผู้เป็นตัวแทนความรักระหว่างเขากับฮองเฮา สตรีหนึ่งเดียวในใจ ที่เขามิอาจเอ่ยปากบอกให้คนภายนอกรับรู้ได้แต่กระนั้นโอรสของเขา ก็ยังมิอาจรอดชีวิตได้อยู่ดี ซึ่งคนที่อยู่เบื้องหลัง ก็คือสตรีตรงหน้านี้ เรื่องเก่าเขายังมิทันสะสาง นางก็เพิ่มเรื่องใหม่มาให้เขาด้วยการไปสอดแทรก เรื่องภายในสองตระกูล เพื่อหวังโค่นล้มสกุลเจียง ที่ตัวเขาและคนทั้งแผ่นดิน ไม่คิดที่จะแตะต้อง นอกจากผู้ที่จะก้าวสู่บัลลังก์เท่านั้น จึงจะรู้ถึงเหตุผล ว่าทำไมสกุลเจียง จึงสำคัญต่อราชบัลลังก์นักแต่นางกลับอุกอาจนัก ที่จะทำลายสกุลเ

“เจ้าคือ...” แม้จะรู้ว่าชายหนุ่มผู้มาใหม่คือใคร แต่ฮ่องเต้ก็ยังเลือกที่จะถามให้แน่ใจ “กระหม่อมเจียงกั๋วจ้าน ถวายพระพรฝ่าบาท ขอฝ่าบททรงมีอายุยืนยาวหมื่นปีหมื่นๆ ปีพ่ะย่ะค่ะ” เจียงกั๋วจ้าน ก้าวเข้ามาหยุดต่อหน้าพระพักตร์ ก่อนจะประสานมือคุกเข่าให้แก่บิดาของแผ่นดิน แน่นอนว่าต้วนอี้หลงและพ่อบ้านชู่ ต่างก็ทำเช่นเดียวกับชายหนุ่มทั้งที่สองนายบ่าว รู้ดีว่าคนตรงหน้าคือฮ่องเต้ แต่ทั้งคู่ก็แสร้งไม่รู้จัก และเลือกทำตามเจียงกั๋วจ้านในตอนนี้ เสมือนเพิ่งรู้ว่าชายตรงหน้าเป็นใคร “มิได้พบกันนาน เจ้าเติบโตขึ้นช่างหล่อเหลา เยี่ยงบิดาเจ้ายิ่งนัก” “ขอบพระทัยฝ่าบาท” “พวกเจ้าลุกขึ้นเถอะ มีแต่คนกันเองทั้งนั้น มิต้องมากพิธี” “ขอบพระทัยฝ่าบาท” ทั้งสามต่างพากันลุกขึ้น ก่อนจะขยับถอยไปยืนด้านข้าง เมื่อเสียงหวีดร้องอย่างคนเอาแต่ใจ ของพระนางกุ้ยเฟยดังแทรกขึ้น “มู่ฉือ! ท่านทำกับข้าและลูก เหมือนเราสองแม่ลูก ไม่เคยอยู่ในหัวใจท่านเลย ได้อย่างไรกัน” อู่กุ้ยเฟย ที่ยังถูกพันธนาการด้วยตะขอเบ็ด ยังคงแสดงท่าทีไม่ยินยอม ต้วนอี้หล