All Chapters of ยาจกยอดมารดา : Chapter 41 - Chapter 50

หลังจากประตูจวนปิดลง สองแม่ลูกที่เคยแสดงท่าทีหวาดกลัวอย่างรนรานเมื่อครู่ พลันแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มหยัน เมื่อไร้สายตาคนภายนอก ก็ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งหวาดกลัวอีกต่อไปคนไร้ค่าที่คิดว่าตนเอง กำลังถือหมากเหนือกว่า ก็เป็นเพียงแมงเม่าที่บินเข้าหากองไฟ ที่จุดหลอกล่อเอาไว้ ท้ายที่สุดก็ต้องตายอยู่ดี “ข้าคิดเอาไว้อยู่แล้ว ว่าสักวันเจ้าต้องโผล่มาที่นี่” ต้วนฮูหยินเอ่ยด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน นางไม่มีความจำเป็นต้องกลัวคนอย่างต้วนจ้าว ดีเสียอีกที่เขากลับมา จะได้มิต้องเสียเวลาไล่ล่า “แล้วอย่างไร” ต้วนจ้าวถามกลับ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ก็ไม่แล้วอย่างไร แต่ข้ามิชื่นชอบ ให้มีหนามแหลมมากีดขวางเส้นทาง”สิ้นคำของต้วนฮูหยิน บ่าวชายหญิงที่อยู่โดยรอบ ได้เคลื่อนกายโอบล้อมผู้ที่มาเยือนในทันที โดยในมือล้วนมีอาวุธ ซึ่งมันชัดเจนแล้วว่าที่ผ่านมา สองแม่ลูกเอง ก็เตรียมการเอาไว้ก่อนหน้าแล้ว ซึ่งมันไม่ผิดจากที่เขา คาดการณ์เอาไว้เท่าใดนักรอยยิ้มหยันของสองแม่ลูก รวมถึงสะใภ้คนรอง ไม่ได้ทำให้พ่อลูกสกุลต้วนจากชายแดน รู้สึกตื่นเต้นแม้แต่น้อย นักฆ่าระดับสูงกว่านี้ เขาพ่อลูกก็เผชิญกันมามิรู้กี่

หลังจากมือธนูล้มลงสิ้นใจตาย ต้วนอี้หรู ค่อยๆ เบนหน้าไม้ ชี้ตรงไปยังต้วนฉี รูปร่างแบบนี้ ง่ายนักต่อการลงมือ แต่จะให้ตายตอนนี้มันสบายไป ในเมื่อตักเตือนไปแล้วยังรั้น ก็ต้องเพิ่มบทเรียนให้อีกสักหน่อย หญิงสาวลดปลายหน้าไม้ลงอีกระดับ ก่อนจะกดกลไล ปล่อยลูกดอกออกไปอีกครั้ง ฟิ้ว! ฉึก! “อ๊ากกก!!! ขะ...ข้า!! ของข้า ท่านแม่ ขาข้า!!!” ต้วนฉีใช้สองมือกุมต้นขา ที่ยังมีลูกดอกปักคาอยู่ ต้วนฮูหยินและเชี่ยจิ่น รีบคลานเข้าไปดูอาการของต้วนฉี ด้วยอาการสั่นเทา “ลูกแม่! เจ้าเจ็บมากหรือไม่” “ท่านแม่มิลองถูกยิงดูเล่าขอรับ อ๊ากก!! พวกสารเลวทำร้ายข้า!! ข้าจะฆ่าเจ้าให้หมด!” ต้วนฉีโวยวายเสียงดังลั่น ทว่ามันกลับไม่ได้ทำให้ผู้ลงมือ รู้สึกสงสารเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวหันกลับหาผู้เป็นปู่ เพราะอย่างไรเสียต้วนฉี ก็เป็นสายเลือดของท่านปู่ นางลงมือโดยไม่ขอความคิดเห็น ก็ถือว่าผิดอยู่บ้าง “หลานปู่ เจ้าไม่ต้องกังวล ในเมื่อเขาเลือกเส้นทางตัดสัมพันธ์สายเลือดแล้วแบบนี้ จะเก็บเขาไว้ให้แว้งกัดในภายหน้า ก็คงไม่เป็นผลดีต่อเราทุกคน” “เรื่องนี้อี้หรูทำเกินกว่าเหตุ แต่ใน

ส่วนเรื่องมีลูกน่ะหรือ ยิ่งยากเข้าไปใหญ่ เขามิเคยแตะต้องตัวนางแม้แต่น้อย เพราะแบบนี้...นางจึงมีสัมพันธ์กับหลงเส่าอีกคน จนนางตั้งครรภ์จึงได้ทำทุกอย่างให้เหมือนนางกับสามี มีค่ำคืนร่วมกัน แม้มันจะเป็นเพียงฉากหนึ่ง ทว่าในคืนนั้น นางสุขที่สุดแล้วที่ได้ร่วมหมอนกับเขา ถึงจะมาจากฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดก็ตามทีและตาแก่มากตัณหาเชื่อสนิทใจ ว่าต้วนฉีคือลูกชายอีกคนของตนเอง จึงทำทุกวิถีทางกำจัดต้วนจ้าวให้พ้นทาง แต่ใครจะไปคิดว่าเขายังเชื่อใจบุตรชายคนโต อย่างต้วนกู่เจี๋ยไม่ยอมยกตำแหน่ง ข้ามมาให้ลูกของนางเสียที สุดท้ายเมื่อเขาตาย ต้วนกู่เจี๋ยที่ครอบครองทุกอย่าง และสามีของนาง ก็ยังคงเฝ้ารอต้วนจ้าวมาจนทุกวันนี้ ความพยายามของนาง เป็นเพียงสิ่งสูญเปล่าทั้งหมด“ท่านแม่! ข้าต้องการหย่ากับต้วนฉี ข้าจะไม่มีวันเอาทั้งชีวิต มาทิ้งกับคนชั้นต่ำเยี่ยงนี้ ข้ารับไม่ได้!”ในที่สุดเชี่ยจิ่งก็พูดสิ่งที่คิดออกมา นางต้องการเพียงอำนาจในฐานะนายหญิง ไม่ใช่ภรรยาของลูกชู้เยี่ยงนี้ จะอย่างไรนางก็เป็นคุณหนูสกุลผู้ดี จะมาจมทั้งชีวิตลงไปในโคลนตมได้อย่างไรต้วนอี้หรู มองความวุ่นวายตรงหน้า ก่อนจะเหลือบมองชายหนุ่มข้างกาย ชีวิตเขาที่ร่ำ

“อย่างเจ้าเป็นได้แค่หมาในที่ต้องมีฝูง แต่สำหรับข้าคือนักล่าที่สามารถ เดินได้เพียงลำพัง และความอดทนของนักล่า คือการเฝ้ารอเวลา ที่เหยื่อตายใจ”ต้วนจ้าว พูดกับน้องชายด้วยน้ำเสียงกดลึก เขาแค่รอเวลาเท่านั้น ที่เขามิอาจต่อสู้ กับผู้เป็นปู่ได้ในตอนนั้น ก็เพราะยาที่เขากรอกปากต้วนฉีไปนี่อย่างไรเล่า ยาที่ควบคุมชีวิตเขามาหลายปีนี่จึงเป็นที่มาของการศึกษาตำราแพทย์ หากเขาไม่สามารถถอนพิษได้ สิ่งที่เขาจะได้พบคือยมบาล แต่ที่เขาเพิ่มเติมให้แก่น้องชาย มันรุนแรงกว่าที่เขาเคยได้รับหลายเท่านัก“เจ้าก็เป็นได้แค่คนขี้ขลาดต้วนจ้าว”“หึๆ นั่นก็แล้วแต่เจ้าจะคิด ว่าแต่เจ้าอยากรู้รสชาติ ที่ข้าเคยต้องอยู่ใต้เงาของชู้รักมารดาเจ้าไหม หึๆ นับแต่นี้...เจ้าจะได้รู้รสชาตินั้นไปจนวันตาย”ต้วนจ้าวลุกขึ้น ก่อนจะหันไปพูดบางอย่างกับอู๋หยาง แล้วก้าวออกจากเรือน คงมีเพียงสายตาเจ็บแค้นของสองแม่ลูก ที่มองตามจนร่างนั้นหายลับออกไป สามวันต่อมาหลังจากวันนั้นที่สกุลต้วน ทุกอย่างจบลงด้วยความเจ็บปวดของหลายๆ คน แต่กระนั้นทุกความผิด ก็ใช่จะได้รับการละเว้น ส่วนลูกๆ ของต้วนฉี ยังคงได้รับการดูแลจากสกุลต้วนเพราะอย่างไรเสีย พวกเขาก็คือสายเ

“ข้าผิดต่อนางมาหลายปี ตอนนี้ข้าเลือกให้นางก้าวมาอยู่บนยอดเขา ย่อมมีลมโหมกระหน่ำมิเว้นวัน ข้ามีหน้าที่ปกป้องนางมิใช่หรือ ต่อให้นางไม่ยินดีรับ ข้าก็ไม่มีวันผลักนาง ให้กลับลงที่ต่ำเช่นเดิมอย่างแน่นอน” สองนายบ่าว ก้าวผ่านบ่าวไพร่ในจวนโจว เดินตรงไปยังหน้าประตูจวน ซึ่งตัวนางที่เป็นอนุจวนเสนาบดี ก็ยังมิได้รับอนุญาตให้ก้าวผ่านประตูใหญ่ ยังคงเป็นประตูข้าง เช่นเดียวกับบ้านสามี จางหย๋าชินจะต้องไม่เป็นเช่นนาง ที่มีตำแหน่งเหนือบ่าวไพร่เพียงไม่กี่ระดับ แม้แต่หนึ่งในสี่ฮูหยิน นางก็ไร้โอกาสจะก้าวถึง จางหย่งชาง บอกนางมาตลอดว่ารักนักหนา แต่สุดท้ายแล้ว นางก็ยังคงอยู่จุดเดิม อนุคนโปรด! ไร้โอกาสไต่ขึ้นสู่ฐานะภรรยาออกหน้า “อย่าให้ยายแก่นั่น รอดไปได้เป็นครั้งที่สอง” “เจ้าค่ะ บ่าวจะรีบจัดการให้เรียบร้อย” สองนายบ่าวก้าวขึ้นรถม้า ก่อนที่มันจะเคลื่อนตัวออกจากจวนโจว นางอาจก้าวไม่ถึงจุดหมายที่คาดหวัง ขอแค่คนที่นางรัก อยู่ในจุดที่เหนือกว่า เท่านี้นางก็พอใจแล้วยามค่ำคืน ณ จวนเจียง แม่นมหวังที่กำลังง่วนอยู่ในห้องครัว เพื่อตุ๋นเนื้อแกะ สำหรับเป็นมื้อเช้า ให