All Chapters of ยาจกยอดมารดา : Chapter 31 - Chapter 40

เช้าวันถัดมา ณ จวนสกุลจาง ท่านเสนาบดีจาง พร้อมกับภรรยาและบุตรชาย รวมถึงอนุหลิน ได้พากันนั่งเผชิญหน้ากับผู้มาเยือน ซึ่งเป็นคนที่เหนือความคาดหมายจริงๆ เพราะเขาไม่คิดว่านาง จะกล้ากลับมาเมืองหลวง และยังมาหาเขาถึงจวน จางฮูหยินและบุตรชาย หันสบตากันอย่างเข้าใจ เมื่อเห็นใบหน้าของผู้แขกผู้มาเยือนในวันนี้ หยางอี้หรูช่างมีความเหมือนกับจางหลีเกอ มากกว่าเจ็ดส่วน ที่แตกต่างคงเป็นเพราะเกิดคนละมารดา จางหลีเกอมั่นใจเต็มร้อย ว่าสตรีตรงหน้าคือพี่สาวที่แท้จริง มิใช่จางหย๋าชิน หญิงผู้มีเพียงความจองหองคนนั้น แต่ทำไมบิดายังดวงตามืดบอด ไม่มองพี่สาวตรงหน้าให้ดีเล่า ทางด้านอนุหลิน ทำเพียงบีบมือแน่นภายใต้แขนเสื้อ ด้วยไม่อยากเชื่อว่าเวลาที่ผ่านไปนับสิบปี จะทำให้หยางอี้หรู มีความเหมือนกับสามีได้มากขนาดนี้ ไหนจะมีความละม้าย กับอดีตฮูหยินใหญ่ ซึ่งมันชัดเจนถึงตัวตนแท้จริงของหญิงสาว “เจ้ากลับมาที่นี่ทำไมกัน” เป็นคำถามที่ดูไร้เยื่อใยยิ่งนัก ซึ่งต้วนอี้หรูเองก็ไม่ได้คาดหวัง ว่าเขาจะมีเยื่อใยใดๆ ต่อนาง ชายผู้เห็นเพียงผลประโยชน์เป็นใหญ่ มีหรือจะสนใจตัวนาง ที่มิไ

แม้นางจะยังไม่รู้ถึงสถานะของลูกเลี้ยง กับชายหนุ่มผู้เป็นทายาทสกุลเจียง แต่จากที่เขาออกโรงปกป้องหยางอี้หรู ย่อมบอกได้ว่าเขาจะมิทำลายสัมพันธ์อันดีกับอี้หรู โดยปล่อยให้น้องชายของหญิงสาว ตกอยู่ในอันตรายเจียงกั๋วจ้าน หันไปสบตากับหญิงสาวข้างกาย ก่อนจะหันกลับไปค้อมหัวให้แก่ผู้อาวุโสกว่า“หลีเกอ เจ้าจงถนอมพี่หญิงของเจ้าให้ดี”จางฮูหยินหันไปเอ่ยกับบุตรชาย แม้แขกทั้งสองจะไม่เอ่ยสิ่งใด แต่มารยาทที่แสดงออกมานั้น คือการตอบรับคำขอของนางอยู่ในที“ขอรับท่านแม่ พี่หญิงข้าเติบโตไม่ทันรู้เห็นสิ่งใดมากนัก แต่ข้าเชื่อมั่นในสายตา ว่าสิ่งใดจริงเท็จขอรับ”“เจ้าโตขึ้นมากทีเดียว เอาเป็นว่าเมื่อใด ที่เจ้าก้าวสู่คำว่าผู้นำ จงเปิดหูเปิดตาให้กว้าง ในโลกใบนี้ ความจริงใช่เพียงแค่ตาเห็น ยังมีอีกหลายสิ่งอย่าง ที่เจ้าต้องเรียนรู้ และใช้สติปัญญาในการไตร่ตรองให้ดี”หญิงสาวรู้ดีว่าจางฮูหยินนั้น มิเคยริษยาในตัวเจ้าของร่างเลย เพราะทุกความทรงจำนั้น คงเป็นสตรีผู้นี้ ที่ช่วยให้สี่แม่ลูก หนีรอดไปอยู่ไกลถึงชายแดนแต่คงเพราะวัยที่ยังไม่ได้มากนักในครานั้น ของมารดาเลี้ยง อีกทั้งลูกก็ยังเล็ก จึงไม่ง่ายเลยที่จะออกหน้า ช่วยลูกเลี้ยงเ

การตอบโต้ระหว่างสี่พ่อลูก ทำให้ผู้นำตระกูล และสมาชิกคนอื่นๆ ที่นั่งรวมอยู่ ถึงกับทำหน้ากันไม่ถูกเลยทีเดียว ด้วยไม่คิดว่าเด็กอายุเพียงเท่านี้ กลับมีวาจาฉะฉาน ทั้งการวางตัวไม่เหมือนคนไร้การอบรมสักนิดทั้งความน่าเกรงขามนั่นอีกเล่า มันส่งผ่านออกมาทางแววตาอันเด็ดเดี่ยว บอกได้ชัดว่าภายหน้า ทั้งสามพี่น้องเมื่อเติบโตขึ้น หากเดินบนเส้นทางของผู้นำ ย่อมเป็นใหญ่ได้ในเวลาอันสั้นเมื่อนึกถึงตรงนี้ ผู้นำตระกูลจึงต้องขบคิด หาหนทางนำเด็กทั้งสาม หรือหนึ่งในสามกลับมาอยู่ในตระกูล เส้นเลือดของครอบครัวจะไหลเวียนได้ไม่มีที่สิ้นสุด ถ้าสามารถทำให้สามแฝด อยู่ภายใต้การควบคุมของเขา“นางเป็นเด็กผู้หญิง จำต้องรู้สำรวม เจ้าที่เป็นชายจะเข้าใจอันใด”“หากเป็นสตรีที่อ่อนโยน แล้วต้องพบชะตากรรมเช่นท่านแม่ ข้ายินดีสอนให้น้องสาว รู้จักที่จะปกป้องตนเอง มิต้องพึ่งพาบุรุษให้เกินจำเป็น เน้นพึ่งพาตนเองเป็นดีที่สุด”“เด็กคนนี้ ข้า...เห็นไหมเล่า เจ้าเองยังมองว่ามารดาของเจ้าไร้ค่า”“ใต้เท้าโจว คนไร้ค่า...คือผู้ที่ไร้ปัญญาก้าวหน้าด้วยตนเอง แต่ท่านแม่ของข้า นางประเสริฐเกินคนเยี่ยงท่านจะเอื้อมถึง สตรีเช่นนางใช่จะมีให้เห็นดาษดื่นเสียเ

นายท่านโจวรับกระดาษนั้นมาคลี่อ่าน แม้ว่าตัวอักษรจะไม่ได้ยาวเท่าใดนัก แต่มันก็ชัดเจนว่านี่คือคำสั่ง ให้ลงมือต่ออดีตลูกสะใภ้กับหลานชาย“มันคงแค่เรื่องบังเอิญ”หลังอ่านเนื้อความจนจบ ชายชราเอ่ยออกมาอย่างไม่เต็มเสียงนัก ทั้งยังไม่กล้าสบตาสามพี่น้องตรงๆ แม้เขาจะมั่นใจว่านี่คือของจริง แต่สกุลโจวยังต้องพึ่งพาสกุลจางและหยาง การทำแบบนี้กับสายเลือดของสองสกุล เท่ากับลากเอาทั้งตระกูลโจวลงสู่เหวลึก“หึๆ ข้าน้อยรู้อยู่แล้วขอรับ ว่าจะได้รับคำตอบเช่นนี้ ก็อย่างที่ข้าบอก ข้ามิใช่คนใจกว้าง หากยังมีเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกสักครั้ง ข้าถือว่าได้บอกกล่าวไปแล้ว หากมีสิ่งใดร้ายแรงอย่าได้โทษ ว่าข้าไร้น้ำใจ ส่วนสิ่งนี้...โปรดรักษามันให้ดีหน่อยนะขอรับ เพราะยามเกิดสิ่งใดขึ้นมามา คงเป็นคนที่มีสิ่งนี้เท่านั้น ที่ต้องแบกรับมันอย่างโดดเดี่ยว หาใช่คนที่แอบเอามันไปใช้”ต้วนอี้หลาง ส่งสัญญาณให้ม่อเหลียว นำบางอย่างไปยื่นส่งให้แก่ผู้นำสกุลโจว ชายชรารับกล่องไม้ไปเปิดออกดู ตลอดร่างชาหนึบ ราวกับถูกฟ้าฝ่ากลางแสกหน้าป้ายคำสั่งสกุลโจว มันไปตกอยู่ในมือของเด็กพวกนี้ได้อย่างไร ชายชราอดไม่ได้ที่จะหันไปที่บุตรชายคนโต และลูกสะใภ้ที่ตอนนี

“ไม่นะ! ท่านพี่...ท่านจะทำเยี่ยงนี้กับข้าไม่ได้ ข้าอยู่กับท่านตั้งแต่ยังสาว ยอมเป็นเพียงอนุมาเนินนาน แล้ววันนี้ท่านคิดขับไล่ข้า มันสมควรหรือ!” ต้วนฮูหยิน ไม่อยากจะเชื่อหู ว่าสามีจะกล้าขอยุติความสัมพันธ์ แม้ไม่เคยรักแต่ก็อยู่ร่วมบ้านกันมาเนินนาน พอลูกรักของเขากลับมา เขากล้าที่จะทอดทิ้งนาง ขัดคำสั่งเสียของพ่อสามี ที่มิให้ทอดทิ้งนางไปตลอดชีวิตเชียวหรือ! “ท่านแม่เกิดสิ่งใดขึ้นขอรับ” ต้วนฉีรีบก้าวออกมาจากจวน เขารีบประคองมารดาที่ยืนซวนเซ ก่อนจะตวัดสายตาไปที่กลุ่มคน ซึ่งยืนอยู่ลานหน้าจวน “พ่อเจ้าคิดหย่าขาดกับแม่”ต้วนฮูหยินรีบบอกบุตรชาย ก่อนจะยกผ้าเช็ดหน้าซับหัวตา แสร้งร้องไห้เสียใจ ที่ถูกสามีของเลิกต่อหน้าผู้คนที่ผ่านไปมา “เป็นเจ้าใช่ไหมต้วนจ้าว เจ้ากลับมาเพื่อทำลายบ้านข้า!” “หุบปาก!”นายท่านต้วน ตวาดบุตรชายคนรอง ด้วยความโกรธจนสั่นไปทั้งกาย แต่ก่อนที่ชายชราจะเอ่ยสิ่งใดต่อ ต้วนจ้าวก็วางมือลงบนแขนบิดา เรื่องนี้เขาต้องจัดการเอง บทเรียนเมื่อสองวันก่อน คงไม่ทำให้ต้วนฉีจดจำ ในอดีตเขาจำยอม เพราะสงสารบิดาและเมียรักแต่ไม่ใช่วันนี้ที่เขามีคร