All Chapters of ยาจกยอดมารดา : Chapter 21 - Chapter 30

หลังมื้อค่ำ ณ ห้องพักของเจ้าสำนักเจียง เจียงกั๋วจ้าน นั่งกำหมัดแน่น เมื่อคนสนิทรายงานถึงสิ่งที่เกิดขึ้น กับหมอชราและต้วนอี้หลาง ตอนไปที่บ้านสกุลเฉา นี่ขนาดตัวเขาคิดว่าป้องกันในทุกทิศทางแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังคงมีช่องโหว่ให้มดแมงเหล่านั้น แทรกกายเข้ามาได้อยู่ดี “เจ้าเพิ่มคนดูแลทุกคนที่นี่ให้มากหน่อย แต่มิต้องเอิกเกริกไป อย่าได้ทำลายความเป็นส่วนตัวของทุกคน ข้ามีเรื่องต้องไปทำ” “นายท่านจะไปที่ใดขอรับ” “ข้าจะเข้าเมืองหลวง เห็นทีครานี้ ถ้าข้าไม่ลงมือด้วยตนเอง ทุกอย่างคงยากจะจบสิ้น” บางทีเขาต้องไปมอบคำเตือน ให้กับคนเหล่านี้สักหน่อย ถ้ารับฟังก็ดีไป แต่ถ้ายังดื้อดึง ก็อย่าได้มากล่าวโทษเขาในภายหลัง ว่าลงมืออย่างไรน้ำใจ “ท่านพี่เจียง หลับหรือยังเจ้าคะ” เสียงหวานจากด้านนอก ทำให้ชายหนุ่มผุดลุกขึ้น ก้าวออกไปหน้าห้องพักในทันที คนสนิททำได้แค่ยิ้มแห้ง กับอาการของผู้เป็นนาย มันชัดเจนจนแม้แต่เด็กห้าขวบยังมองออก “คุณหนูต้วน” เพียงประตูเปิดออก ชายหนุ่มก็เอ่ยทักหญิงสาว ด้วยน้ำเสียงลิงโลด ก่อนจะปรับท่าทางให้สุขุมดังเดิม เมื

หญิงสาวไม่คิดอ้อมค้อม ไฟไหม้สกุลเฉาจนวอดวาย ในเวลาอันสั้น อีกทั้งเจ้าของบ้าน ก็สิ้นใจไปพร้อมกันถึงสองคน คนที่เหลือก็เพียงแค่สตรีและคนแก่เท่านั้น อย่างไรเสีย..บิดาของนางและบุตรชาย ก็ไปที่นั้นในช่วงก่อนไฟไหม้ หากคนอยากป้ายสี ก็ย่อมไม่รอเวลาเช่นกัน“ท่าน...เอ่อ...กั๋วจ้านเจ้าว่ามาเถิด”ชายชราหันไปหาเจ้าสำนักคุ้มภัย พร้อมเอ่ยปากอนุญาตให้ชายหนุ่ม บอกกล่าวถึงสิ่งที่ต้องการ ในเมื่อบุตรสาวพูดออกมาขนาดนี้แล้ว แสดงว่าพวกนาง ต้องหารือกันมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว“ข้าอยากพาเราทุกคน เข้าเมืองหลวงขอรับ”สิ้นคำของเจียงกั๋วจ้าน ชายชราได้หันไปสบตากับภรรยา พร้อมคว้ามือชื้นเหงื่อของนางมากุมไว้ เพราะมันหาใช่แค่สกุลต้วนเท่านั้น ที่ไม่ยอมรับในตัวนาง ทว่ามันร่วมสกุลเดิมของนางด้วยเช่นกัน ภรรยาใหม่ของพ่อตา ยึดครองทุกอย่างไปหมดสิ้นแล้ว“ท่านพ่อ ท่านแม่ อย่าได้กังวลไปเจ้าค่ะ เราจะปิดกระดานหมากนี้เสีย เพื่อความสงบสุข ในภายหน้าของครอบครัวเรา อีกอย่างข้ากับท่านพี่เจียง รวมถึงลูกๆ ไม่อยากจะต้องห่วงหน้าพะวงหลัง หากครอบครัวเราต้องแยกกันคนละทิศทาง ในเวลาที่เปลวไฟยังโหมกระหน่ำ เข้าหาครอบครัวเราเช่นนี้เจ้าค่ะ”“ท่านตา ท่าน

“แน่นอนเจ้าค่ะ ว่ามันไม่เหมือนกัน เพราะยาแก้พิษราคาย่อมสูงกว่ายารักษา และการปรุงยารักษาก็คือพื้นฐานของยาแก้พิษ ข้าต้องศึกษาพิษให้มากกว่า เพื่อปรุงยาแก้ที่มีผลกำไรมากกว่า ส่วนยาและการรักษา หาได้เป็นหน้าที่ของข้า เป็นของท่านตากับท่านแม่ ข้าจะเป็นเบื้องหลังเท่านั้น” การตอบโต้ของสองพี่น้อง เรียกรอยยิ้มเอ็นดู ทั้งจากเจ้าบ้านและสามีภรรยาผู้เป็นตายาย ความไร้เดียงสาของหลานสาว ช่างน่าเอ็นดู แม้บางความคิดจะดูเกินตัวไปบ้าง แต่คนเราเมื่อมีเป้าหมายและความฝัน จึงรู้จักที่จะฝ่าฟันเพื่อไปให้ถึง “เจ้าจะปรุงยาแก้พิษ หรือเร่งให้คนที่ถูกพิษตายเร็วขึ้นกันแน่นะ” “พี่รอง! หากยังไม่เชื่อมั่นในตัวข้าอีก พี่รองจะเป็นคนแรก ที่จะได้ทดลองยาของข้า” “ทำเหมือนทุกวันนี้ ข้ารอดพ้นมือเจ้าอย่างนั้นล่ะ” ต้วนอี้หลง พึมพำเบาๆ กับตนเอง แต่มีหรือน้องสาวตัวดีจะปล่อยผ่าน ใบหน้าที่กลมดั่งชาลาเปา งอง้ำช่างน่าเอ็นดูนัก ในสายตาของพี่ชาย และนี่คือเหตุผล ที่เขามักยั่วเย้านางอยู่บ่อยครั้ง “หลิงเอ๋อร์ของตา ขอแค่เจ้าตั้งใจจะเรียนรู้ ตาย่อมสนับสนุนเจ้าอย่างเต็มที่ แต่เจ้าอย่าได

“พวกท่านอย่าได้วางใจข้าเลย ข้าไม่ขอปิดบัง ว่าตัวข้าเป็นเพียงหัวขโมยคนหนึ่งเท่านั้น”“ไม่ดีหรือ...ทำงานกับข้า ท่านก็ไม่ต้องเป็นขโมย ทั้งยังได้ร่ำเรียนไปพร้อมพวกข้า อีกอย่าง...คนที่ท่านควรตอบแทนเป็นคนแรก คือนาง...”ต้วนอี้หลางชี้ไปที่น้องสาว ซึ่งกำลังยกถ้วยน้ำแกงมาที่เตียง พร้อมรอยยิ้มกว้าง เหมือนกับการดูแลตัวเขา เป็นสิ่งที่นางตั้งใจและมิคิดรังเกลียด“ข้า...ข้ามิคู่ควรได้รับน้ำใจนี้เลยขอรับ”“อยู่ที่ใจท่านแล้วพี่ชาย พวกข้าแค่เสนอทางเลือก ที่ท่านไม่ต้องไปเสี่ยงชีวิตข้างนอก หากอยากใช้กำลังในการปีนบ้านคน ไยไม่ฝึกฝนเป็นองครักษ์ให้เราสามพี่น้องเล่า”ต้วนอี้หลงที่นิ่งเงียบมาตลอดเอ่ยขึ้นบ้าง อีกทั้งข้อเสนอนั้น มิต่างอันใดกับข้อบังคับ ชายหนุ่มไม่เข้าใจเลย ว่าทำไม! สามพี่น้องจึงอยากให้เขาอยู่ร่วมบ้าน ทั้งที่เขาเป็นเพียงคนแปลกหน้า ที่อาจเป็นอันตรายต่อพวกเขาได้“ดื่มน้ำแกงหน่อยนะเจ้าคะ พี่ชายยังมีเวลาคิดอีกมาก เพราะร่างกายท่านตอนนี้ ก้าวพ้นห้องนี้ไปได้ ก็นับว่าเก่งมากแล้ว แต่ถึงออกไปได้ ก็ต้องตายอยู่ดี หากเป็นข้า...ข้าจะเลือกมีชีวิตอยู่ เพื่อสร้างชีวิตใหม่ให้มันดีกว่าเดิม ข้าไม่อายเลยนะเจ้าคะ ที่

เมื่อคุณชายรองให้แยกอาหารบนโต๊ะ ไปอีกโต๊ะยาวที่อยู่ใกล้กัน พร้อมทั้งให้เสี่ยวเอ้อไปเรียกเด็กยากไร้ และชายหญิงชรา ที่นั่งรอเศษกระดูกอยู่ใกล้หน้าต่างร้าน เข้ามากินอาหารที่สั่งไป อีกทั้งป้องกันคนในร้านรังเกียจ ต้วนอี้หลางประกาศเลี้ยงอาหารมื้อนี้ให้กับลูกค้าหลายโต๊ะ ที่อยู่ในร้านตอนนี้ เพื่อมิให้เกิดคำพูดเสียดสีต่อกัน ทว่าคนยากไร้เหล่านั้น ยังไม่ก้าวเข้ามาในร้าน คงมีเพียงชายชราคนหนึ่งเท่านั้น ที่เดินตามเสี่ยวเอ้อเข้ามาด้านใน “คุณชายจะมอบอาหารให้เราจริงหรือขอรับ หากเป็นเช่นนั้น เราขอรับน้ำใจ แต่ข้าน้อยมิอยากทำให้คุณชายเดือดร้อน ถูกผู้อื่นตำหนิ เพราะเอ่อ...โปรดมอบอาหาร ให้เราไปกินกันข้างนอกเถอะขอรับ” คำพูดที่ดูมีการศึกษา ทำให้ต้วนอี้หลาง และต้วนอี้หลง หันสบตากันชั่วครู่ “คนทุกคนล้วนมีเกียรติเท่ากัน เพียงแต่โชคชะตา และพื้นฐานมันต่างกันเท่านั้น” ต้วนอี้หลง พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่หนักเบาไป วางตัวได้อย่างเหมาะสม มิได้ดูหมิ่น แต่ก็ไม่ลดลงจนต่ำ “คุณชายโปรดรับการคารวะ จากข้าน้อยด้วยขอรับ” หนึ่งในชายชราขอทาน ประสานมือโค้ง