LOGINShare
ตอนที่22. ลำพอง
Last Updated:
2025-02-18 09:44:35
Related chapters
ยาจกยอดมารดา ตอนที่23.ไม่คิดอ้อมค้อม
หญิงสาวไม่คิดอ้อมค้อม ไฟไหม้สกุลเฉาจนวอดวาย ในเวลาอันสั้น อีกทั้งเจ้าของบ้าน ก็สิ้นใจไปพร้อมกันถึงสองคน คนที่เหลือก็เพียงแค่สตรีและคนแก่เท่านั้น อย่างไรเสีย..บิดาของนางและบุตรชาย ก็ไปที่นั้นในช่วงก่อนไฟไหม้ หากคนอยากป้ายสี ก็ย่อมไม่รอเวลาเช่นกัน“ท่าน...เอ่อ...กั๋วจ้านเจ้าว่ามาเถิด”ชายชราหันไปหาเจ้าสำนักคุ้มภัย พร้อมเอ่ยปากอนุญาตให้ชายหนุ่ม บอกกล่าวถึงสิ่งที่ต้องการ ในเมื่อบุตรสาวพูดออกมาขนาดนี้แล้ว แสดงว่าพวกนาง ต้องหารือกันมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว“ข้าอยากพาเราทุกคน เข้าเมืองหลวงขอรับ”สิ้นคำของเจียงกั๋วจ้าน ชายชราได้หันไปสบตากับภรรยา พร้อมคว้ามือชื้นเหงื่อของนางมากุมไว้ เพราะมันหาใช่แค่สกุลต้วนเท่านั้น ที่ไม่ยอมรับในตัวนาง ทว่ามันร่วมสกุลเดิมของนางด้วยเช่นกัน ภรรยาใหม่ของพ่อตา ยึดครองทุกอย่างไปหมดสิ้นแล้ว“ท่านพ่อ ท่านแม่ อย่าได้กังวลไปเจ้าค่ะ เราจะปิดกระดานหมากนี้เสีย เพื่อความสงบสุข ในภายหน้าของครอบครัวเรา อีกอย่างข้ากับท่านพี่เจียง รวมถึงลูกๆ ไม่อยากจะต้องห่วงหน้าพะวงหลัง หากครอบครัวเราต้องแยกกันคนละทิศทาง ในเวลาที่เปลวไฟยังโหมกระหน่ำ เข้าหาครอบครัวเราเช่นนี้เจ้าค่ะ”“ท่านตา ท่าน
Last Updated : 2025-02-18ยาจกยอดมารดา ตอนที่24.ถึงเมืองหลวง
หนึ่งเดือนต่อมา ณ เมืองหลวง ครอบครัวท่านหมอต้วน ได้เดินทางมาถึงเมืองหลวง ในยามเช้าที่แดดยังอ่อนแสงอยู่ รถม้าได้มาหยุดยังหน้าประตูจวนขนาดใหญ่ซึ่งนั่นทำให้ทั้งครอบครัว ที่ลงมายืนอยู่ข้างรถม้า ได้แต่อ้าปากค้างกับความโอ่อ่า นี่แค่เพียงหน้าประตูบ้านเท่านั้นยังขนาดนี้ แล้วด้านในจะยิ่งใหญ่แค่ไหนกันเล่า...แอ๊ด! เสียงประตูบานใหญ่เปิดออก คล้ายกับคนด้านในรอท่าคนด้านนอกอยู่ก่อนแล้ว เพียงครู่เดียวร่างสูงใหญ่ ของชายสูงวัยผู้มีใบหน้าดุดัน ได้ก้าวออกจากประตูจวน ก่อนจะรีบเดินลงบันได้กว้าง ตรงมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเจียงกั๋วจ้าน“ต้อนรับคุณชายกลับบ้านขอรับ”ชายสูงวัยประสานมือ โค้งกายให้แก่นายตน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบกับสายตาของผู้เป็นนาย ซึ่งในแววตาของเขานั้น เต็มไปด้วยความปีติยินดี ที่ได้พบหน้าของนายน้อย ผู้จากเมืองหลวงไปนานหลายปี“ท่านอาสบายดีนะขอรับ”“ข้าน้อยจะสบายกว่านี้ขอรับ หากคุณชายจะกลับมาอยู่ที่บ้าน หรืออย่างน้อยๆ ปีละสักหนสองหนก็ยังดีขอรับ หรือตาเฒ่าฮั่วมิยินยอมให้กลับมาขอรับ”“ฮ่าๆ อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับ...”เจียงกั๋วจ้าน พยักพเยิดไปทางแขก ที่อยู่ด้านข้างของเขา ทำให้ชายสูงวัยรีบขยับก้าว ไ
Last Updated : 2025-03-01ยาจกยอดมารดา ตอนที่25.ไม่เหมือนกัน
“แน่นอนเจ้าค่ะ ว่ามันไม่เหมือนกัน เพราะยาแก้พิษราคาย่อมสูงกว่ายารักษา และการปรุงยารักษาก็คือพื้นฐานของยาแก้พิษ ข้าต้องศึกษาพิษให้มากกว่า เพื่อปรุงยาแก้ที่มีผลกำไรมากกว่า ส่วนยาและการรักษา หาได้เป็นหน้าที่ของข้า เป็นของท่านตากับท่านแม่ ข้าจะเป็นเบื้องหลังเท่านั้น” การตอบโต้ของสองพี่น้อง เรียกรอยยิ้มเอ็นดู ทั้งจากเจ้าบ้านและสามีภรรยาผู้เป็นตายาย ความไร้เดียงสาของหลานสาว ช่างน่าเอ็นดู แม้บางความคิดจะดูเกินตัวไปบ้าง แต่คนเราเมื่อมีเป้าหมายและความฝัน จึงรู้จักที่จะฝ่าฟันเพื่อไปให้ถึง “เจ้าจะปรุงยาแก้พิษ หรือเร่งให้คนที่ถูกพิษตายเร็วขึ้นกันแน่นะ” “พี่รอง! หากยังไม่เชื่อมั่นในตัวข้าอีก พี่รองจะเป็นคนแรก ที่จะได้ทดลองยาของข้า” “ทำเหมือนทุกวันนี้ ข้ารอดพ้นมือเจ้าอย่างนั้นล่ะ” ต้วนอี้หลง พึมพำเบาๆ กับตนเอง แต่มีหรือน้องสาวตัวดีจะปล่อยผ่าน ใบหน้าที่กลมดั่งชาลาเปา งอง้ำช่างน่าเอ็นดูนัก ในสายตาของพี่ชาย และนี่คือเหตุผล ที่เขามักยั่วเย้านางอยู่บ่อยครั้ง “หลิงเอ๋อร์ของตา ขอแค่เจ้าตั้งใจจะเรียนรู้ ตาย่อมสนับสนุนเจ้าอย่างเต็มที่ แต่เจ้าอย่าได
Last Updated : 2025-03-01ยาจกยอดมารดา ตอนที่26.อย่าได้ก่อเรื่อง
“น้องเล็ก เจ้าจะไปดูห้องของพี่สองคนหรือไม่”ต้วนอี้หลางเอ่ยชวนน้องสาว เพราะเขาตั้งใจว่าสายหน่อย จะออกไปเดินเล่น ในตลาดเมืองหลวงสักหน่อย หากเขากับน้องชายไปกันเพียงสองคน ยัยตัวเล็กรู้เข้าคงงอนเขาไปหลายวันเป็นแน่ “ไปเจ้าค่ะ” “อย่าได้ก่อเรื่อง”ต้วนอี้หรู พอจะเดาได้ว่าบุตรชายคนโต คิดจะทำอะไร นางเองก็แปลกใจที่รู้สึกวางใจ ในความคิดของลูกๆ ทั้งยังมั่นใจว่าอี้หลางจะไม่ทำให้ตนเอง และน้องๆ ตกอยู่ในอันตราย “ขอรับ/เจ้าค่ะ” สามพี่น้องรับคำมารดา ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น แต่จะทำได้มากน้อยแค่ไหน ก็ขึ้นกับสถานการณ์ภายหน้า สามแฝดก้าวออกจากห้องไป โดยมีพ่อบ้านชู่นำทาง “ท่านตาขอรับ ข้ากับน้องๆ อยากออกไปเที่ยวชมตลาด ท่านตาพอจะพาเราไปได้หรือไม่ขอรับ” ต้วนอี้หลาง ไม่ได้คิดที่จะพาน้องๆ ออกไปเพียงลำพัง เพราะอย่างไรเสีย พวกเขาก็ยังเด็ก ทั้งยังต่างถิ่น การมีเจ้าถิ่นพาไป ย่อมปลอดภัยกว่า “เช่นนั้นข้าน้อยจะไปเรียนนายท่านก่อน แล้วจะพาคุณชายกับคุณหนูออกไปนะขอรับ” พ่อบ้านชู่ที่ไม่ได้เลี้ยงเด็กมานาน รู้สึกกระชุ่มกระฉวยขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เขาเฝ้า
Last Updated : 2025-03-02ยาจกยอดมารดา ตอนที่27.ไม่ขอปิดบัง
“พวกท่านอย่าได้วางใจข้าเลย ข้าไม่ขอปิดบัง ว่าตัวข้าเป็นเพียงหัวขโมยคนหนึ่งเท่านั้น”“ไม่ดีหรือ...ทำงานกับข้า ท่านก็ไม่ต้องเป็นขโมย ทั้งยังได้ร่ำเรียนไปพร้อมพวกข้า อีกอย่าง...คนที่ท่านควรตอบแทนเป็นคนแรก คือนาง...”ต้วนอี้หลางชี้ไปที่น้องสาว ซึ่งกำลังยกถ้วยน้ำแกงมาที่เตียง พร้อมรอยยิ้มกว้าง เหมือนกับการดูแลตัวเขา เป็นสิ่งที่นางตั้งใจและมิคิดรังเกลียด“ข้า...ข้ามิคู่ควรได้รับน้ำใจนี้เลยขอรับ”“อยู่ที่ใจท่านแล้วพี่ชาย พวกข้าแค่เสนอทางเลือก ที่ท่านไม่ต้องไปเสี่ยงชีวิตข้างนอก หากอยากใช้กำลังในการปีนบ้านคน ไยไม่ฝึกฝนเป็นองครักษ์ให้เราสามพี่น้องเล่า”ต้วนอี้หลงที่นิ่งเงียบมาตลอดเอ่ยขึ้นบ้าง อีกทั้งข้อเสนอนั้น มิต่างอันใดกับข้อบังคับ ชายหนุ่มไม่เข้าใจเลย ว่าทำไม! สามพี่น้องจึงอยากให้เขาอยู่ร่วมบ้าน ทั้งที่เขาเป็นเพียงคนแปลกหน้า ที่อาจเป็นอันตรายต่อพวกเขาได้“ดื่มน้ำแกงหน่อยนะเจ้าคะ พี่ชายยังมีเวลาคิดอีกมาก เพราะร่างกายท่านตอนนี้ ก้าวพ้นห้องนี้ไปได้ ก็นับว่าเก่งมากแล้ว แต่ถึงออกไปได้ ก็ต้องตายอยู่ดี หากเป็นข้า...ข้าจะเลือกมีชีวิตอยู่ เพื่อสร้างชีวิตใหม่ให้มันดีกว่าเดิม ข้าไม่อายเลยนะเจ้าคะ ที่
Last Updated : 2025-03-02ยาจกยอดมารดา ตอนที่28. การลงทุน
ครึ่งก้านธูปต่อมา ณ ตลาดเมืองหลวง ชายหนุ่มวัยสิบแปด และเด็กแฝดทั้งสาม ต่างพากันเดินดูของตามร้านค้า ที่วางอยู่ริมทาง โดยมีคนสนิทของเจียงกั๋วจ้าน และพ่อบ้านชู่ก้าวตามไม่ห่าง พ่อบ้านชู่คอยแนะนำสิ่งต่างๆ ให้แก่เด็กๆ ด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ และบ่อยครั้งที่เขาอดไม่ได้ ที่จะมองเสี้ยวหน้าของม่อเหลียว ซึ่งมันทำให้เขาย้อนนึกถึงพี่น้องที่หายไป “ร้านเนื้อแพะตุ๋น ท่านตาเจ้าคะ มันใช่แพะจริงๆ ใช่ไหมเจ้าคะ” ด้วยเรื่องเล่าของพี่ชายทั้งสามของนาง มักพูดอยู่หลายหน ว่าเนื้อตามเส้นทางการค้า มักเป็นเนื้อสุนัขหรือไม่ก็เนื้อคน ทำให้เด็กหญิงรู้สึกหวั่นอยู่ในใจลึกๆ “แน่แท้ขอรับ ร้านนี้ขึ้นชื่อยิ่งนัก เช่นนั้นเราเข้าไปลองกันดีไหมขอรับ” “ดีเจ้าค่ะ ท่านลุงอู๋หยาง นั่งกินพร้อมกับพวกเราเลยนะเจ้าคะ เราค่อยไปเดินเล่นกันต่อ” เสียงเจื้อยแจ้วของต้วนอี้หลิง เรียกความเอ็นดู จากผู้ที่สัญจรไปมา เพราะนอกจากนางจะช่างเจรจาแล้ว ยังมีความงามที่ฉายชัดให้เห็น แน่นอนว่าเมื่อนางเติบโตไป ย่อมต้องเป็นสาวงามทีเดียวเชียว ทว่าชายหนุ่มวัยใกล้เคียงกับม่อเหลียว ต่างก็
Last Updated : 2025-03-03ยาจกยอดมารดา ตอนที่29.คนยากไร้เหล่านั้น
เมื่อคุณชายรองให้แยกอาหารบนโต๊ะ ไปอีกโต๊ะยาวที่อยู่ใกล้กัน พร้อมทั้งให้เสี่ยวเอ้อไปเรียกเด็กยากไร้ และชายหญิงชรา ที่นั่งรอเศษกระดูกอยู่ใกล้หน้าต่างร้าน เข้ามากินอาหารที่สั่งไป อีกทั้งป้องกันคนในร้านรังเกียจ ต้วนอี้หลางประกาศเลี้ยงอาหารมื้อนี้ให้กับลูกค้าหลายโต๊ะ ที่อยู่ในร้านตอนนี้ เพื่อมิให้เกิดคำพูดเสียดสีต่อกัน ทว่าคนยากไร้เหล่านั้น ยังไม่ก้าวเข้ามาในร้าน คงมีเพียงชายชราคนหนึ่งเท่านั้น ที่เดินตามเสี่ยวเอ้อเข้ามาด้านใน “คุณชายจะมอบอาหารให้เราจริงหรือขอรับ หากเป็นเช่นนั้น เราขอรับน้ำใจ แต่ข้าน้อยมิอยากทำให้คุณชายเดือดร้อน ถูกผู้อื่นตำหนิ เพราะเอ่อ...โปรดมอบอาหาร ให้เราไปกินกันข้างนอกเถอะขอรับ” คำพูดที่ดูมีการศึกษา ทำให้ต้วนอี้หลาง และต้วนอี้หลง หันสบตากันชั่วครู่ “คนทุกคนล้วนมีเกียรติเท่ากัน เพียงแต่โชคชะตา และพื้นฐานมันต่างกันเท่านั้น” ต้วนอี้หลง พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่หนักเบาไป วางตัวได้อย่างเหมาะสม มิได้ดูหมิ่น แต่ก็ไม่ลดลงจนต่ำ “คุณชายโปรดรับการคารวะ จากข้าน้อยด้วยขอรับ” หนึ่งในชายชราขอทาน ประสานมือโค้ง
Last Updated : 2025-03-03ยาจกยอดมารดา ตอนที่30.มิร่วมเส้นทาง
ครึ่งชั่วยามต่อมา ณ ถนนอีกฝากตลาดเมืองหลวง สองสามีภรรยาสกุลต้วน และแม่นมหวัง ได้พากันเดินเลือกซื้อสมุนไพรหลายอย่าง โดยมุ่งเน้นพ่อค้าแม่ค้า ที่ตั้งแผงริมถนน เพราะพวกเขาจะได้สมุนไพรที่สดใหม่ ในบางชนิดที่ไม่ต้องการแบบตากแห้ง แม่นมหวังรู้ว่าตนเอง เดินกับคุณชายและคุณหนูไม่ไหว เกรงจะไปเป็นตัวถ่วง การเที่ยวเล่นของเจ้านายตัวน้อย นางจึงตั้งใจจะอยู่ที่บ้าน รอทุกคนกลับไปร่วมกินมื้อค่ำด้วยกัน แต่ท่านหมอและภรรยา ได้ชักชวนนางให้ออกมาเดินเล่นตามประสาคนแก่ ที่มิเร่งรีบอันใด นางทนคำรบเร้านั้นได้ไม่นาน ก็ยินยอมออกมาเดินตลาดกับสองสามีภรรยา “ต้วนจ้าว!” คำเรียกขานที่ดังจากเบื้องหลัง ทำให้ต้วนฮูหยินชาหนึบไปตลอดทั้งร่าง แม้จะมิได้เรียกนาง แต่นางจดจำเสียงนั้นได้ว่าเป็นใคร ท่านหมอต้วนคว้ามือของภรรยามากุมไว้ พร้อมกับตบลงเบาๆ เป็นการปลอบโยนให้นางผ่อนคลาย “ใช่!” ต้วนจ้าว หันกลับไปเผชิญหน้ากับคนเรียก โดยใช้มือโอบร่างภรรยาให้แนบกายเอาไว้ “เจ้ายังอยู่กับนางอีกหรือ เอ๊ะ! แล้วสตรีผู้นี้คือใครอีกเล่า ไหนเจ้าบอกไม่รับอนุยังไงล่ะ!”
Last Updated : 2025-03-04
Latest chapter
ยาจกยอดมารดา ตอนที่112 ส่งของขวัญ
“แต่ข้ามีข้อเสนอที่ดีกว่านั้น หากเจ้าตอบรับมัน ข้าจะมิถือสาเรื่องเมื่อครู่นี้” เมื่อมีสิ่งอื่นที่ดึงดูดใจ มากกว่าการที่นางสามหาวต่อบิดา สวี่หวางจึงยื่นข้อเสนอในทันที หญิงสาวตรงหน้าอาจเพียงแค่ อยากเรียกร้องความสนใจจากเขา หาไม่แล้วมีหรือหัวหน้าผู้คุ้มกัน จะพาเขามาที่นี่ “ข้อเสนอ...คนเยี่ยงเจ้า มีข้อเสนอใดกับข้าเช่นนั้นรึ!” น้ำเสียงปนเย้ยหยันของหญิงสาว ทำให้สวี่หวางจำต้องข่มกลั้นเอาไว้ก่อน ในเมื่อหมากกระดานนี้ นางอยากควบคุม เขาก็จะยินยอมเล่นไปกับนางสักหน่อย ค่อยจบมันในหมากตัวสุดท้าย “เป็นอนุของข้า แล้วเรื่องเมื่อครู่ข้าจะปล่อยผ่านไป” “อยากฟังข้อเสนอของข้าบ้างไหม” หญิงสาวย่อนถามกลับ ด้วยน้ำเสียงที่ดูไม่จริงจังเท่าใดนัก “ว่ามาสิ! ข้าคือบุตรชายของประมุขแห่งหุบเขานี้ ไม่มีสิ่งใดที่จะหามิได้” สวี่หวางตบตนเอง พร้อมประกาศให้รู้ถึงอำนาจในมือ เขาคือบุตรชายคนโต ภายหน้าเขาก็คือประมุขผู้มั่งคั่ง เจ้าของหุบเขาแห่งนี้ แค่สตรีต่างถิ่นคนหนึ่ง มีหรือเขาจะเลี้ยงดูนางไม่ได้ “จริงหรือ...บิดาเจ้าแซ่สวี่ ไหนเลยจะเป็นประมุขได้” เมื่อได้ยินพูดของหญิงสาวตรงหน้า สวี่หวางถึงกับหน้าถอดสี หรือนี่จะ
ยาจกยอดมารดา ตอนที่111 แค่ขยะ
“ข้าน้อยเพียงจะมาแจ้ง ให้ท่านผู้รักษาการทราบ ว่าตอนนี้...มีคนพบเห็น ท่านประมุขน้อยแล้วขอรับ” “ที่ไหน!” สวี่หวางรีบถามด้วยความตื่นเต้น หากวันนี้เขาสามารถทำให้อวี๋มู่หลง หายไปจากโลกนี้เสีย อนาคตของเขา ก็จะได้ไม่ต้องอยู่ภายใต้เงาผู้ใดอีก มารดาที่เป็นภรรยาแรก กลับกลายเป็นได้เพียงอนุ ที่รับเข้าสู่บ้านเท่านั้น ไม่อาจก้าวขึ้นทัดเทียมอดีตประมุข และเขาก็เป็นได้เพียงแค่ลูกที่บิดา ไม่อาจเชิดชูออกหน้าได้แม้คนเหล่านี้ จะให้ความนอบน้อมต่อเขา แต่ความเป็นจริงแล้วพวกมัน ก็ไม่เคยเห็นเขาในสายตาจริงๆ สักครั้ง หากเทียบกับอวี๋มู่หลง เจ้าสวะไร้ค่านั่น! “ในป่าท้อทิศตะวันออกของหุบเขาขอรับ” หัวหนาผู้ดูแล ตอบไปตามหน้าที่ แม้ว่าใจเขามิได้ชื่นชอบอนุและลูกๆ ของนาง ที่อาจหาญทำตัวทัดเทียมท่านประมุขน้อย แต่เขาก็ยังไม่มีอำนาจมากพอ ที่จะต่อกรกับผู้รักษาการได้ จนกว่าท่านประมุขน้อย จะก้าวขึ้นสู่อำนาจอย่างแท้จริง “พาข้าไป!” “แต่...” หัวหน้าผู้คุ้มกัน คิดที่จะปฏิเสธ ทว่า... “ฮึ! หรือเจ้าคิดจะปกป้องคนไร้ค่านั่น” สวี่หวาง พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเ
ยาจกยอดมารดา ตอนที่110 ผู้รักษาการแทน
สิบห้าวันถัดมา ณ เรือนผู้รักษาการ เมืองหยินกวง เพล้ง! เสียงจอกสุรา ถูกปาลงพื้นจนแตกกระจาย ทำให้สาวใช้หลายนางที่ยืนรอรับใช้อยู่ พากันสะดุ้งจนสุดตัว เมื่อผู้เป็นนายกำลังมีโทสะ ก่อนที่สตรีผู้เป็นอนุของท่านผู้รักษาการ จะเดินเข้ามา แล้วส่งสัญญาให้บรรดาสาวใช้ออกไปเสีย “ท่านพี่ ไยต้องมีโทสะด้วยเจ้าคะ” ฉินชวงเดินไปยืนด้านหลังสามี ก่อนจะวางมือบนไหล่หนา แล้วออกแรงบีบนวด เพื่อให้สามีรู้สึกผ่อนคลาย แม้ว่าการอยู่อย่างไรเกียรติของนาง จะมิใช่สิ่งที่วาดฝัน แต่นางก็ยังอยากให้บุตรชายคนโต เป็นผู้สืบทอดเมืองแห่งนี้ “มีคนพามันหนีไปได้ จนตอนนี้! ข้ายังหามันไม่พบเลย” สวี่เทียนกำหมัดแน่น ยิ่งเมื่อนึกถึงตอนที่บุตรชายคนเล็ก หนีไปพร้อมกับคนแปลกหน้า มันทำให้เขาราวกับถูกตบหน้า นี่มิใช่ครั้งแรก ที่บุตรชายรอดพ้นเงื้อมือเขาไปได้อย่างหวุดหวิดเพราะนับตั้งแต่บุตรชาย ล่วงรู้ความจริงหลายอย่าง ความสัมพันธ์พ่อลูกก็ยิ่งห่างไกล แล้วอย่างไรเล่า ก็ในเมื่อสิ่งที่เขาต้องการ ไม่ใช่ความเป็นพ่อลูก แต่เขาต้องการตราประทับเท่านั้น “อาจเป็นเหล่าผู้อาวุโส ที่แอบช่วยเขาลับหลัง แต่อย่า
ยาจกยอดมารดา ตอนที่109 ลึกซึ้ง
“ว๊าย!!! พรู๊ด!!”หญิงสาวถึงกับพ่นชาในปากออกมา เมื่อความร้อนของชาในถ้วย ทำให้นางปากแทบพอง นางลืมไปว่ามันร้อนอยู่ “เจ็บมากหรือไม่!” ม่อเหลียวรีบถามด้วยน้ำเสียงรนราน ก่อนจะล่วงเอาขวดยาเล็กๆ ออกมาจากอกเสื้อ แล้วป้อนเข้าปากหญิงสาว “คราวหน้าต้องระวังให้มากเข้าใจหรือไม่” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างอ่อนโยน ซึ่งหากถ้าเป็นสตรีอื่น เขาไม่แม้แต่จะมองเลยด้วยซ้ำ เรื่องนี้ถือว่าเป็นสิ่งคุ้นชิน สำหรับคนทั้งสาม เว้นแต่อวี๋มู่หลงเท่านั้น ที่ยังไม่รู้ถึงเรื่องของหนุ่มสาวคู่นี้ แต่จากสายตาแล้วอวี๋มู่หลงเอง ก็พอจะคาดเดาได้แล้ว ว่าคนทั้งสองนั้น ต้องมีความรู้สึกลึกซึ้งต่อกัน แต่อาจด้วยหลายสิ่งอย่าง ทำให้ทั้งคู่ยังไม่แต่งงาน หรือสานสัมพันธ์รักไปมากกว่านี้ “พี่สาม”เมื่อเห็นพี่สาวไม่ได้เอ่ยสิ่งใดกับตนเองเลย นับตั้งแต่ก้าวเข้ามาถึงกระท่อม อี้หยางจึงเรียกผู้เป็นพี่ ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ใช่เขาริษยาพี่ม่อเหลียว แต่เขาทั้งดีใจและน้อยใจปนกัน ก็ในเมื่อเขายืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ พี่สาวก็มองเพียงพี่ม่อเหลียวคนเดียว “เจ้าเป็นผู้นำสกุลเจียงคนต่อไป แค่นี้จะมีน้ำตาได้อย่า
ยาจกยอดมารดา ตอนที่108 พวกเขาคือใครกัน
“ไม่คิดว่าจะพบคนจากแดนหนาน” ผู้คุ้มกันเมืองหยินกวง เอ่ยกับชายวันกลางคน ที่ยืนประจันหน้ากับเขาอยู่ในตอนนี้ ซึ่งการที่เขารู้ว่าคนกลุ่มนี้มาจากที่ไหน ก็เพราะการแต่งกาย และใบหน้าที่บ่งบอกเชื้อสายเผ่าพันธุ์ “พวกข้าเป็นเพียงพ่อค้า ที่ต้องการหาสินค้า เพื่อสร้างรายได้ การเข้ามาที่หุบเขา ก็มิได้ผิดต่อกฎของที่นี่แม้แต่ข้อเดียว” คนจากแคว้นหนาน เอ่ยกับผู้คุ้มกันเมือง ซึ่งเป็นที่รู้กันดีว่าเวลานี้ ผู้รักษาการแทนประมุข ได้คิดเปลี่ยนแปลงการปกครอง และคิดจะแทรกซึมเข้าสู่แคว้นต่างๆ เพื่อหวังผลที่ยิ่งใหญ่กว่า การเป็นแค่ผู้ปรุงยาแก้พิษ และขายสมุนไพรล้ำค่าเท่านั้น “พวกข้าก็ไม่ได้คิดจะกล่าวหาสิ่งใดพวกท่าน แค่อยากตรวจดูผู้คนเข้าออก เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีกบฏ ที่กำลังหลบหนีซ่อนตัวอยู่ในคณะของพวกท่าน” คำพูดของผู้คุ้มกันเมือง ทำให้อวี๋มู่หลง ที่ซ่อนตัวอยู่ไม่ไกล กำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน เขาคือประมุขที่แท้จริง แต่ไยเวลานี้กลายเป็นเพียงกบฏคนหนึ่งไปได้ “ตามสบาย” ชายผู้นั้นผายมือให้แก่เหล่าผู้คุ้มกันเมือง ก่อนจะชำเลืองมองไปที่ผู้ติดตามของตน ทุกคนจึงขย
ยาจกยอดมารดา ตอนที่107 ข้าพบพวกเจ้าแล้ว
“น้องชายเจ้ากับอู๋หยาง ทำรางส่งน้ำมาไว้ห้องข้างๆ นี่เอง เจ้าต้องแช่ยาทุกสามชั่วยาม ในช่วงห้าวันแรกของการรักษา อี้หยางดูแลเจ้าไม่ห่างไปไหน อ่อ...วางใจได้ ไม่มีใครได้เห็นในสิ่งไม่ควรทั้งสิ้น”แน่นอนว่าคนที่จัดการทุกอย่างให้แก่พี่สาว ย่อมต้องเป็นเจียงอี้หยาง เด็กน้อยคนนี้ชำนาญนักในการทำแผล ดังนั้นต่อให้หลับตา เขาก็สามารถเปลี่ยนผ้าพันแผลได้อย่างไม่ผิดพลาด และยังมีหลากหลายวิธี ในการเปลี่ยนเสื้อผ้าของคนป่วย โดยไม่เห็นสัดส่วนของคนเจ็บได้การเรียนรู้เหล่านี้ มารดาล้วนสอนพวกนางสี่พี่น้อง และฝึกฝนจนชำนาญ แต่หากเทียบกับอี้หยางแล้ว สามแฝดนับว่าฝีมือห่างชั้นกับน้องชายคนเล็กมากทีเดียว“เช่นนั้นรบกวนท่านปู่ ส่งข้าที่ห้องนั้นได้หรือไม่นะเจ้าคะ”หญิงสาวยิ้มน้อยๆ ด้วยเรี่ยวแรงตอนนี้ มันหดหายไปเกินครึ่งที่มีเลยทีเดียว แม้แต่หายใจยังรู้สึกเหนื่อยตลาดเมืองหยินกวง หุบเขาพิษ ม่อเหลียวที่นั่งดื่มชาอยู่ ชะงักมือเล็กน้อย ก่อนจะหันมองไปยังกลุ่มคนที่ยืนเลือกสิ่งของอยู่ ชายหนุ่มวางถ้วยชาลง ก่อนจะส่งสัญญาณเรียกเจ้าของร้าน เพื่อมาคิดเงินค่าชา ที่เขาดื่มไปเมื่อครู่ ชายหนุ่มจ่ายเงินเรียบร้อย ก็ลุกข
ยาจกยอดมารดา ตอนที่106 ตื่นจากฝันร้าย
ใบหน้างามที่ชื้นเหงื่อ ส่ายไปมาน้อยๆ เมื่อรู้สึกได้ถึงความเย็นที่สัมผัสกับใบหน้า ทว่าดวงตานั้นยังคงปิดสนิทอยู่“อี้หลิง”ชายชราเรียกหญิงสาวด้วยความดีใจ กว่ายี่สิบวัน ที่ศิษย์รักของเขาสิ้นสติไป และการมีสติรับรู้ของนางในวันนี้ นับว่าสมุนไพรในกระท่อมลับแห่งนี้ ทรงคุณค่ายิ่งนัก“น้ำ...ขอน้ำ”น้ำเสียงแหบโหยร้องขอน้ำดื่ม ด้วยคอของนางแห้งผาด ราวทะเลทรายอันแห้งแล้ง ทว่าดวงตานั้นยังคงปิดสนิท มีเพียงเปลือกตาที่ขยับน้อยๆ ก่อนจะค่อยๆ เปิดขึ้น แล้วปิดลงอย่างรวดเร็วอีกครั้ง เมื่อสายตาของนาง มิอาจสู้แสงได้อย่างกะทันหัน“นี่...น้ำจากต้นไผ่ มันจะช่วยให้เจ้ารู้สึกชุ่มคอขึ้น”ฮั่วเจ๋อ เอ่ยอย่างใจเย็น รอให้ดวงตาคู่งามของหญิงสาว เปิดขึ้นอีกครั้ง ในฐานะหมอคนหนึ่ง การที่ทำให้คนไข้ พ้นจากมือมัจจุราชได้ นับว่าเป็นความสำเร็จอีกขั้นเมื่อสิบกว่าวันก่อน เขากับอู๋หยางได้ตื่นขึ้นมา ทว่ารอบกายกลับไร้เงาของศิษย์รักทั้งสอง ทำให้เขาสองคนที่อาการยังหนักอยู่ ร้อนใจยิ่งนักยิ่งเมื่อมองสำรวจโดยรอบที่พัก สัมภาระที่ยังเหลือติดตัวของทุกคน ยังคงอยู่ที่เดิม นั่นยิ่งทำให้เขาสองคน ไม่อาจนิ่งดูดายได้ ฝืนกินยาต้องห้าม ที่จะมีฤทธิ์
ยาจกยอดมารดา ตอนที่105 เจ้าผิดหวังแล้ว
ภายในงานเลี้ยง ฉลองวันครบรอบห้าขวบของคุณชายอวี๋มู่หลง มีความบันเทิงมากมายจากหลายสกุล ที่นำมาร่วมแสดง สองแม่ลูกสกุลอวี๋นั่งจับมือกันนิ่ง สายตามองตรงไปยังลานกว้าง ที่มีการแสดงจากสกุลผู้อาวุโส จนเมื่อเสียงดนตรีหยุดลง หญิงสาวยังคงฝืนข่มกลั้นอาการเจ็บร้าวในร่างกายเอาไว้ แล้วลุกขึ้นจูงบุตรชาย ออกไปยืนต่อหน้าทุกคน เพื่อทำให้สิ่งที่นางจะทำได้ ตอนยังหายใจอยู่ “ข้าขอขอบคุณทุกท่าน ที่มาร่วมยินดีกับมู่หลงในวันนี้ และข้าก็ถือโอกาส มอบของขวัญที่ล้ำค่าแก่เขา บุตรชายเพียงคนเดียวของข้าอวี๋เมี่ยว” เด็กชายเงยหน้ามองมารดา แม้เขาจะยังเด็กอยู่ แต่ก็พอรู้ว่ามารดานั้นกำลังเจ็บป่วย และเขาได้จดจำ ทุกคำสอนของนางเอาไว้เป็นอย่างดี เขาคือผู้นำคนต่อไป อย่าได้แสดงทุกความรู้สึกออกมา เหมือนนาง...จนนำพาครอบครัวพังพินาศ แม้เขาจะยังไม่เข้าใจมากนัก ว่าอะไรคือคำว่าพินาศ แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะละเลยคำกล่าวของมารดา ยิ่งตอนนี้เขาเห็นเด็กชายหญิง ที่อายุมากกว่าตนเอง ได้รับความสนใจจากบิดา เขาจึงยิ่งต้องการมารดาคอยปลอบขวัญ “ข้าก็เป็นสตรีผู้หนึ่ง ที่ได้มีโอกาสให้กำเนิดบุตร ซึ่งข้ายอมรับอย่า
ยาจกยอดมารดา ตอนที่104 เย้ยหยัน
ความหมางเมินของประมุขและสามี ดูจะเป็นที่พอใจของสาวใช้ข้างกายยิ่งนัก จนเวลาที่ล่วงเลยจากเดือนเป็นปี ทุกอย่างดูเหมือนจะเลวร้ายลงกว่าเดิมหลายเท่านัก และวันนี้บุตรชายของทั้งคู่ ก็อายุครบห้าขวบ ในฐานะทายาทเพียงหนึ่งเดียว แน่นอนว่าการเฉลิมฉลอง ย่อมมีขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ อวี๋เมี่ยวแต่งกายด้วยชุดเต็มยศ นางใช้เวลามาหลายปี เพื่อที่จะปรุงยาถอนพิษ ทว่ามันยังคงเกินความสามารถของนางไปมาจริงๆ ไหนจะอุปสรรคจากคนรอบกายของนาง ล้วนแล้วแต่เป็นคนของสามี ไม่เว้นแม้แต่สาวใช้ที่เติบโตมาด้วยกัน ยังแปรพรรคไปแล้วหลายปี ซึ่งทุกอย่าง...ล้วนเป็นความผิดของนางทั้งสิ้น ที่เลือกคนแบบสวี่เทียนเข้ามาในชีวิต คนจรที่นางชุบกายให้เขาให้สูงค่า บัดนี้เป็นเขาที่แว้งกัดนาง ยังดีที่ชาวเมืองยังคงยึดมั่น ต่อสายเลือดและสิ่งยืนยันฐานะ ของประมุขในทุกรุ่น “เสี่ยวไป๋ เจ้าจงมอบมันให้นายน้อย เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ข้าคงอยู่กับเขาและเจ้าได้อีกไม่นานแล้ว” หญิงสาวลูบหัวของหมาป่าคู่ใจ มันย่อมรู้ดีไม่แพ้นาง ว่าลมหายใจที่มีของนาง มันกำลังจะหมดลงในไม่ช้า เช่นเดียวกับที่ตัวตนของสามี ได้แสดงออกมาให้นางได้เห็นในเวลา
