All Chapters of ไฟแค้นลวงรัก: Chapter 1 - Chapter 10

‘สำหรับผู้หญิงหน้าซื่อใจคดอย่างเธอ อย่าหวังว่าชาตินี้จะได้พบเจอกับรักแท้เลย ฉันขอให้เธอเจ็บปวดทุรนทุรายมากกว่าฉันร้อยเท่าพันเท่า... แล้วก็จำเอาไว้ ฉันเกลียดเธอ!’เฮือก! หญิงสาวสะดุ้งตัวขึ้นจากเตียงนอน เม็ดเหงื่อผุดซึมไปทั่วดวงหน้างามพลางหายใจหอบเหนื่อย ใบหน้าสวยตื่นตระหนกขณะที่ดวงตาฉายแววเศร้าระคนรู้สึกผิด ครั้นคิดว่ามันคือความฝันจึงถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเอนแผ่นหลังพิงหัวเตียง พร้อมหลับตาสงบสติอารมณ์ประโยคคำพูดนั้นช่างมีอิทธิพลต่อเธอเหลือเกิน ถึงจะบอกว่ามันเป็นเพียงความฝัน แต่กลับไม่สามารถปฏิเสธได้เช่นกันว่ามันไม่ใช่ความจริง หญิงสาวเปิดเปลือกตาขึ้น ความเสียใจสะท้อนอยู่ในดวงตากลมโตของเธอ คำพูดของเขาคนนั้นยังดังก้องอยู่ในโสตประสาท เด่นชัดไม่จางหาย และไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร เธอก็ไม่เคยลืม ว่าครั้งหนึ่งเคยทำร้ายเขาแม้จะไม่อยากทำก็ตาม...มือบางยกขึ้นลูบหน้าของตัวเองพลางวาดขาลงจากเตียงนอน ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำและกลับออกมาอีกครั้งเมื่อจัดการธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว“สู้ ๆ นะเขม ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีเช่นทุกวันนะ” เขมิกา จินดารัตน์ ฉีกยิ้มหวานพลางพูดให้กำลังใจตัวเองอยู่หน้ากระจก

ณ สนามบินสุวรรณภูมิ ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งในชุดสบาย ๆ ของแบรนด์ดัง อย่างเสื้อยืดกางเกงยีน และรองเท้าผ้าใบรุ่นลิมิเต็ดเอดิชัน เดินออกมาจากช่องทางผู้โดยสารขาเข้าพร้อมกับผู้ใช้บริการสนามบินอีกหลายคน ทว่าเขากลับโดดเด่นที่สุดในกลุ่มคนเหล่านั้น ด้วยครอบครองความสูงเกินมาตรฐานชายไทย ท่าทางการเดินองอาจผึ่งผาย ดูทระนงตนและเย่อหยิ่ง กอปรกับใบหน้าคมคายภายใต้แว่นกันแดดสีดำ ยิ่งทำให้เขามีเสน่ห์เพิ่มขึ้นไปอีกเท่าตัวดวงตาคมเข้มมองตรงไปเบื้องหน้า พลางกวาดตามองสำรวจด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งคิดถึงและห่วงหา ทว่าที่เด่นชัดที่สุดกลับเป็นความโกรธแค้นและเกลียดชัง จากผลการกระทำของผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง คนที่ครั้งหนึ่งเขาเคยคิดอยากสร้างครอบครัวด้วย…น่าขัน ที่เขาคิดวาดฝันไปเองฝ่ายเดียว หลงในความใสซื่อบริสุทธิ์จนเป็นไอ้โง่ ถูกนอกใจและนอกกาย ยิ่งคิดถึงหญิงไร้ยางอายคนนั้น ความแค้นก็ลุกโชนในดวงตาราวกับไฟที่กำลังรอการปะทุ ทุกความเจ็บปวด ความเสียใจ ที่เขาเคยได้รับ เขาจะคืนมันให้เธอทั้งหมด จะแก้แค้นเธออย่างสาสม! ให้สมกับที่เธอเคยทำไว้กับเขา ทำกับทิวากรคนนี้!ทิวากร ศิวานันท์ ทายาทเพียงคนเดียวของศิวานันท์ บุตรชายขอ

‘จัดการทุกอย่างเรียบร้อยหรือยัง’‘เรียบร้อยแล้วค่ะ’‘อย่าให้มีอะไรผิดพลาดล่ะ’‘ไม่มีแน่นอนครับ’เสียงโต้ตอบของพนักงานศิวานันท์ดังขึ้นเป็นระยะพร้อมกับความวุ่นวายของคนที่เดินสวนกันไปมา ท่ามกลางใบหน้าเปื้อนยิ้มของเขมิกา“แหม... มีความสุขจังเลยนะ” อินทุอร เพื่อนสาวคนสนิทของหญิงสาวเอ่ยล้ออย่างอดใจไม่ไหว ที่เห็นเพื่อนของเธอยิ้มกว้างกว่าครั้งไหน ๆ อันที่จริงเธอก็มีความสุขกับเพื่อนมาก เพราะรอยยิ้มสดใสเต็มใบหน้าแบบนี้เธอไม่ได้เห็นมันมา 6 ปีแล้ว ขณะเดียวกันเธอก็มีความสุขแบบไม่สุด มันมีความกังวลเล็ก ๆ ผุดขึ้นมาในใจ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม จู่ ๆ ความรู้สึกแบบนี้ก็เกิดขึ้นมาพร้อมกับความคิดที่ว่าไม่อยากให้เขมิกาเจอกับทิวากรอีกครั้งเลย...แต่บางทีเธออาจจะคิดมากเกินไปก็ได้ มันคงไม่มีอะไรหรอก... มั้ง?“ปกติน่าอิน” หญิงสาวปฏิเสธทว่าทั้งปากและดวงตาก็ยิ้มพราวระยับจนหนุ่ม ๆ หลายคนที่มองมาทางนี้ระทวยกันเป็นแถบ ๆ “เฮ้อ แกนี่นะ เขม ฉันถามแกตรง ๆ นะ แกได้เผื่อใจไว้บ้างหรือเปล่า เผื่อว่าบางทีพี่ทิวเขาอาจมีคนใหม่ไปแล้ว”เขมิกาชะงักไปเสี้ยววินาทีก่อนจะยิ้มบางแล้วตอบกลับไปว่า “นิดหน่อยน่ะ แต่คุณป้าก็บอกแล้วว่าพี

‘คนสำคัญของฉัน’เขมิกานั่งนิ่งวนเวียนคิดถึงแต่คำพูดของบุคคลด้านในห้องทำงาน รวมถึงสายตาที่ใช้มองเธอในวันนี้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอกัน บอกตามตรงว่าเสียใจ ถึงจะคิดไว้แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้ แต่เอาเข้าจริงเธอกลับรับไม่ได้ เธอทนเห็นเขาใช้สายตาเย็นชาระคนรังเกียจไม่ได้จริง ๆ แต่จะทำอะไรได้เล่า เธอไม่มีสิทธิ์เรียกร้องใด ๆ อยู่แล้ว ที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ก็เพราะตัวเธอเองไม่ใช่เหรอถ้าวันนั้นเธอเลือกที่จะคุยกับเขา อธิบายทุกอย่างให้เขาเข้าใจ มันคงไม่เป็นแบบนี้... มาคิดได้ตอนนี้ก็สายไปแล้วละ ในเมื่อแก้ไขไม่ได้ก็ต้องจำทนยอมรับและเผชิญหน้ากับมัน ส่วนความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขา เห็นทีต้องกดเอาไว้ให้อยู่ลึกที่สุด เพื่อที่ใครอีกคนจะได้ไม่เสียใจหรือหวาดระแวงเรื่องในอดีตระหว่างตัวเธอกับทิวากรอีกอย่าง การมีอยู่ของผู้หญิงที่ชื่อแพทริเซีย นับเป็นเรื่องดีสำหรับเธอเหมือนกัน เพราะเธอจะได้ตระหนักรู้ ว่าข้างกายเขา มันไม่มีที่ว่างสำหรับเธออีกต่อไปแล้ว เป็นการตอกย้ำให้เธอเตือนตัวเอง ว่าไม่ควรรู้สึกกับเขาไปมากกว่านี้ถ้าไม่ต้องการเจ็บ ใช่ เพื่อความปลอดภัยต่อความรู้สึกแสนเปราะบาง เธอต้องไม่ถลำลึก และหยุดทุกอย่างไ

ตั้งแต่ถูกทิวากรพูดจาร้าย ๆ ใส่ เขมิกาก็เริ่มปรับตัวและจุดยืนของตัวเองอีกครั้ง ในคราแรกเธอตั้งใจทำดีกับเขาให้มากเพื่อให้เขายกโทษให้ ไม่หวังให้ตัวเองกลับไปเป็นคนรัก แค่หวังให้เขาไม่โกรธเกลียดเธอแล้วก็พอ ทว่าหลังจากเห็นปฏิกิริยาที่ชายหนุ่มมีต่อตัวเองแล้ว หญิงสาวก็ได้แต่ทำใจในเมื่อเขารังเกียจเธอเสียยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือน เธอก็จะไม่ยุ่งวุ่นวายให้เขารำคาญใจ ทำหน้าที่เลขาของตัวเองให้ดีก็พอ พอคิดได้แบบนั้น ความรู้สึกมากมายที่เคยอัดแน่นอยู่ในอกค่อย ๆ เบาบางลง ไม่ใช่ว่าไม่รัก ไม่ใช่ว่าทำใจหรือตัดใจได้ ที่ต้องวางเฉยก็เพื่อไม่ให้เขาเกลียดเธอไปมากกว่านี้เขมิกายืนทอดถอนใจอยู่หน้าบริษัทศิวานันท์กรุป ดวงตากลมโตจับจ้องประตูเข้าบริษัทอย่างละล้าละลัง ความคิดแรกที่จะตั้งใจทำหน้าที่เลขาของตัวเองให้ดี ไม่สนใจเรื่องเก่าก่อนหรือปัจจุบันระหว่างเธอและเขาอีก พอเอาเข้าจริงกลับทำไม่ง่ายเสียเลย แค่คิดว่าต้องเห็นหน้าเขาใจดวงน้อยก็แปลบไปทั้งดวงเฮ้อ จะถอยก็ไม่ได้ ได้แต่ก้มหน้าจำทนนั่นแหละนะ“น้องเขม มายืนทำเอ็มวีอะไรอยู่ตรงนี้ครับ ใกล้เวลาเริ่มงานแล้วนะ เดี๋ยวเข้าไปช้าก็โดนท่านรองประธานดุเอาอีกหรอก” ระหว่างที่ห