All Chapters of ไฟแค้นลวงรัก: Chapter 21 - Chapter 30

“คุณเขมทางนี้ครับ” ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาคล้ายคุณชายยกมือร้องเรียกเขมิกาด้วยเสียงไม่ดังไม่เบา ใบหน้าหล่อนั้นยิ้มพรายระคนยินดีที่ได้เจอหญิงสาวอีกครั้ง“สวัสดีค่ะคุณวี มานานหรือยังคะ ขอโทษนะคะที่ต้องให้รอ”“ฮ่าฮ่า ไม่นานครับ ผมเพิ่งมาถึงเมื่อครู่นี้เอง อีกอย่างตอนนี้ก็ยังไม่ถึงเวลานัดหมายด้วย”“ถึงงั้นก็เถอะค่ะ ขอโทษนะคะ”“ไม่เป็นไรครับ แต่ถ้าคุณเขมรู้สึกผิดจริง ๆ เลี้ยงข้าวผมสักมื้อก็ได้ครับ”“ตกลงค่ะ เดี๋ยวมื้อเที่ยงนี้เขมเลี้ยงคุณวีเอง”ทิวากรมองชายหนุ่มและหญิงสาวโต้ตอบกันด้วยรอยยิ้มด้วยความรู้สึกไม่ชอบใจ ไม่พอใจที่หญิงสาวยิ้มให้ชายอื่น ไม่ชอบที่คนอื่นมองเธอด้วยสายตาพออกพอใจแบบนั้นเห็นแล้วหัวมันร้อน ทั้งยังรู้สึกร้อนรุ่มในอกอย่างไรก็ไม่รู้ “สวัสดีครับ ผมทิวากรเรียกผมว่าทิวก็ได้ครับ ขอโทษนะครับที่เสียมารยาทมาโดยไม่บอก วันนี้ผมจะเป็นคนอธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับบ้านโครงการให้คุณวีฟังเองครับ” เพราะไม่อยากเห็นสองคนยิ้มหรือพูดคุยกันนานกว่านี้ชายหนุ่มจึงต้องเสียมารยาทเอ่ยแทรกขึ้นแนะนำตัวเอง ปฏิบัติการทำตัวเป็นก้างขวางคอจึงเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่ตอนนี้ วีรภาพมองชายหนุ่มใบหน้าคมสันแสนหล่อเหลา

“มาหาฉันถึงที่นี่มีเรื่องอะไรหรือเปล่า แล้วมาทำไมไม่บอก ปกติแกบอกฉันตลอดว่าจะมา แล้วนี่มารอฉันนานหรือยัง...” หญิงสาวรัวคำถามก่อนปานวาดจะยกมือห้ามไว้ เธอจึงหยุดพูดแล้วมองเพื่อนอย่างรอคำตอบแทน“ฉันเพิ่งมาถึงไม่นาน แต่ลงเครื่องก็มาหาแกเลย โชคดีจังที่วันนี้แกไม่ไปทำงานไม่งั้นฉันคงมารอเก้อแน่ ขอโทษนะที่ไม่ได้บอกก่อน พอดีฉันมีเรื่องร้อนใจน่ะ”เขมิกาไม่เพียงไม่โกรธเธอยังมองเพื่อนด้วยสายตาเป็นห่วง “ร้อนใจ? แกร้อนใจเรื่องอะไร”“เรื่องคุณทิวน่ะสิ” ปานวาดตอบตามตรง เธอก้มหน้าใช้ความคิดโดยไม่เห็นสีหน้าเหยเกของเพื่อน“เขม ฉันว่าคุณทิวแปลกไป”“ปะ แปลกยังไง” เขมิกาถามเสียงตะกุกตะกักใจเต้นตุบตุบ หรือปานวาดจะรู้แล้ว?“ไม่รู้สิ แต่เขาแปลกไปจริง ๆ นะ ปกติฉันส่งข้อความไปเขาจะตอบกลับเร็วทุกครั้ง อย่างช้าก็ไม่เกินห้านาที แต่ระยะหลังมานี้นอกจากจะไม่ตอบข้อความ บางทียังไม่อ่านอีกด้วย ข้ามวันแล้วก็ยังไม่อ่าน โทรไปก็ไม่รับ...” ปานวาดขบริมฝีปากตัวเองอย่างคนกลัดกลุ้มที่หาคำตอบไม่ได้เธอทั้งหงุดหงิดและอารมณ์เสีย หลายครั้งเกือบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่พานจะลงกับลูกน้องที่ทำงานก็หลายหน พอรู้ตัวจะทนไม่ไหวเธอถึงบินกลับมาข

เพียะ!“นี่สำหรับที่คุณหลอกฉัน”เพียะ!“นี่สำหรับที่คุณเอาความรู้สึกของฉันมาล้อเล่น”เพียะ!“และนี่ สำหรับที่คุณทำให้ฉันเสียเวลา”“...” ทิวากรใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มข้างที่โดนตบแต่เขาก็ไม่ได้ตอบโต้หรือหลบเพราะรู้ว่าตัวเองผิดจริง เลยปล่อยให้เธอได้ระบายอารมณ์อย่างที่ต้องการปานวาดมองชายหนุ่มด้วยสายตาเหยียดหยัน “ทีหน้าทีหลังถ้าไม่พร้อมจะจริงจังกับใคร ก็อย่าไปให้ความหวังคนอื่นมั่วซั่วนะคะ เพราะนอกจากมันจะทำให้คนเขาเสียเวลาแล้ว ยังต้องมาเสียอารมณ์กับผู้ชายห่วย ๆ อีกด้วย มันไม่มีคนดี ๆ ที่ไหนเขาทำกันหรอกค่ะ เลวสิ้นดี!”ด่าจบก็เดินไปหยิบกระเป๋าที่ตัวเองขว้างทิ้งตอนเข้ามาแล้วเห็นภาพที่ทำให้เธอปรี๊ดแตกแล้วก้าวฉับ ๆ ออกจากห้องไป“วาด! อย่าเพิ่งไป รอฉันก่อน” เขมิการ้องเรียกเดินตามหลังพอเห็นว่าเพื่อนไม่หยุดก็คว้าข้อมือหมับ“ปล่อยฉันยัยเขม”“ฉันไม่ปล่อย”ปานวาดที่อารมณ์เสียอยู่แล้วจึงหันกลับมาใส่อารมณ์ที่เพื่อนอีกระลอก “ทำไม? แกจะมาซ้ำเติมฉัน ที่ฉันไม่เชื่อตอนที่แกเตือนใช่ไหมหา!”“ฉันเปล่า”“เปล่าเหรอ? ถ้าแกเปล่าแล้วตามฉันมาทำไม”“ฉันก็แค่เป็นห่วง”“โอ๊ย! เลิกพูดว่าเป็นห่วงเลิกพูดว่าหวังดีสักที! แกไ

ทิวากรมองคนที่ทรุดนั่งปลายเท้าด้วยหัวใจถูกบีบรัด ตัวเขาสั่นเทิ้มทั้งโกรธและอารมณ์อื่นที่ซุกซ่อนอยู่ภายในกำลังเล่นงาน ด้วยตั้งปณิธานไว้แล้วว่าจะเอาคืนหญิงสาวและทำให้ตัวเธอเจ็บมากกว่าที่เขาเคยโดนวาจาร้ายกาจพลันถูกพ่นออกมาอย่างต่อเนื่อง “ฉันอยากเห็นเธอตายทั้งเป็น ดีเหมือนกันนะ ที่เห็นเธอจะเป็นจะตายแบบนี้ หมากอย่างปานวาดนับว่าไม่ไร้ประโยชน์ไปเสียทีเดียว ทว่า...” ชายหนุ่มหยุดพูดทรุดกายนั่งชันเข่ามือใหญ่จับปลายคางมนแล้วบีบบังคับให้มองสบตาเขา ก่อนที่เขาจะกระตุกยิ้มร้ายพลางว่า“มันยังไม่จบแค่นี้หรอก ยิ่งเธอเสียใจมากเท่าไร ฉันยิ่งมีความสุขมากเท่านั้น ครั้งนี้เพื่อนเธอเป็นได้แค่คนคุย ครั้งหน้าฉันเอาเพื่อนเธอมาเป็นคู่นอนดีไหม เบื่อแล้วค่อยเฉดหัวทิ้ง เธอคิดว่าไง น่าสนุกใช่ไหมล่ะ?”เขมิกาตื่นตะลึงไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดน่าอายและความคิดเลวร้ายออกมาจากคนตรงหน้า สายตาของหญิงสาววาวโรจน์“ทำไม โกรธเหรอ โกรธแล้วเธอทำอะไรได้ล่ะ? เธอทำอะไรไม่ได้เขมิกา สุดท้ายแล้วไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นลูกไก่ในกำมือฉันอยู่วันยังค่ำ เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก เพื่อนของเธอก็เช่นกัน แค่ฉันไปง้อนิดหน่อยไม่วายจะตามก้นฉันต้อย ๆ น่ะสิ หลัง

ทิวากรที่กำลังเมามันกับหน้าอกหน้าใจของหญิงสาวอย่างสนุกอยู่นั้น พอเธอไม่ขัดขืนก็ยิ่งย่ามใจ คิดว่าสุดท้ายแล้วเธอก็โอนอ่อนผ่อนตามเขาในที่สุด ชายหนุ่มยิ้มกริ่มก่อนใช้มือข้างที่ว่างตะปบลงบนเนินเนื้อกลางกาย ซึ่งนั่นทำให้คนใต้ร่างสะดุ้งอย่างแรง แต่สิ่งที่เรียกความสนใจและสติของเขาให้กลับคืนกลับกลายเป็นเสียงสะอื้นที่หลุดออกมาจากริมฝีปากอิ่ม“ฮึก”ทิวากรทอดสายตามองคนใต้ร่างที่สภาพเปลือยไปแล้วครึ่งตัวด้วยสายตาหลากหลายอารมณ์ หยดน้ำตาที่ไหลออกทางหางตาพาแววตาไหวระริกที่แท้ที่เธอไม่ขัดขืนเพราะยอมจำนนแล้วนี่เอง แต่เป็นการยอมจำนนที่ฝืนทนเหลือเกินไอ้ทิว มึงทำอะไรลงไป ชายหนุ่มสบถด่าตนเองก่อนทึ้งผมตัวเองอย่างโมโหที่ทำอะไรลงไปไม่ยั้งคิด ใช้อารมณ์โกรธเป็นที่ตั้ง “ฮึก” ทุกครั้งที่เขาสัมผัสแตะต้องร่างบาง เขมิกาพลันสะดุ้งทุกครั้งนี่ไม่ใช่อาการปกติ เขารู้ว่าเธอกำลังกลัวทิวากรจัดการแต่งตัวให้คนตัวเล็กอย่างอ่อนโยนแต่มันไม่ได้ช่วยอะไรขึ้นเลย ยิ่งเขาพยายามทำดีกับเธอมากเท่าไหร่ ยิ่งทำให้เธอเสียใจมากเท่านั้น ความน้อยเนื้อต่ำใจทำให้หญิงสาวร่ำร้องออกมา“ฮึก ฮืออ” ร่างน้อยสะอื้นตัวโยนอย่างน่าสงสาร ความรู้สึกผิดถา