All Chapters of ไฟแค้นลวงรัก: Chapter 31 - Chapter 40

เขมิกายืนสงบจิตสงบใจอยู่หน้าประตูห้องทำงานของเจ้านายหนุ่ม เพราะไม่รู้ว่าทันทีที่เปิดประตูเข้าไปด้านในเธอจะเจออะไรอีกบ้าง หญิงสาวไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มต้องการอะไรกันแน่ วันนี้ทั้งวันเอาแต่จับจ้องเธอแทบไม่คลาดสายตา ประเด็นคือมันไม่ใช่แค่วันนี้ แต่มันเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้ว นับตั้งแต่วันแรกที่เธอกลับมาทำงานหลังจากลาป่วยนั่นแหละ บอกตรง ๆ เธออึดอัดอึดอัดกับสายตาที่มองเธอด้วยสายตารู้สึกผิดคู่นั้น โดยเฉพาะสายตาอ่อนโยนที่เธอไม่ได้รับมันมานานจากเขา เขาก็ยังใช้มันมองเธอ เขมิกาสับสน หากความสับสนนั้นกลับมีคลื่นอารมณ์ยินดีสอดแทรกอยู่ ทว่าเพียงแวบเดียวเท่านั้นก่อนที่เธอจะสลัดมันทิ้งไป ภาพที่เขาพยายามขืนใจเธอยังติดตาไม่หายเลย เธอจะยินดีเมื่อได้รับสายตานั้นได้อย่างไร แก้วที่มันร้าวไปแล้วไม่มีวันประสานให้มันเรียบเนียนดังเดิมได้ฉันใด ความรู้สึกของเขมิกาก็เช่นเดียวกันฉันนั้น ในเมื่อความรู้สึกของเธอมันพังไปแล้ว ก็ยากที่จะทำให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกอย่างเธอก็บอกไปแล้วว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกนอกจากเรื่องงาน การที่เขาทำแบบนี้มันชวนให้เข้าใจผิดจริง ๆ หรือว่าเขาจะรู้สึกผิด?แต่ถ้าเขารู้สึกผิดทำไมไม่มา

ลำตัวของทิวากรชาวาบเมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขมิกาที่มีต่อตน รู้สึกไร้เรี่ยวแรงทันทีที่แผ่นหลังบางของเธอหายลับไปจากสายตา ร่างแกร่งเซถลาทรุดนั่งที่โซฟาอย่างคนหมดท่า ใบหน้าหล่อเหลาสะท้อนทั้งความละอายใจระคนเจ็บปวดถูกของเธอ เขาทำร้ายเธอขนาดนี้ยังมีหน้าขอเธอคืนดี คำว่าหน้าด้านและเห็นแก่ตัวมันยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำเมื่อใช้กับคนอย่างเขา ทว่าบอกให้ปล่อยเธอไป เขาทำไม่ได้จริง ๆเขาอยากได้เธอคืนมา อยากให้เธอกลับมารักกันเหมือนเดิม กลับมาเป็นเขมิกาที่น่ารักอีกครั้ง แต่มันคงไม่ง่ายขนาดนั้น วันนี้เขาเห็นด้วยตาตัวเองแล้วใบหน้าเรียบเฉย สายตาเฉยชาของเขมิกาที่ใช้มองเขามันไม่ใช่เรื่องโกหก เขารู้ดีว่าเธอรู้สึกเช่นนั้นและจะทำตามที่พูดจริง ๆ ไม่ใช่ว่าเธอไม่รักเขาเธอรักเขา...เพียงแค่ไม่ปรารถนาหวนคืน...ว่ากันตามตรงก็เป็นเขาเองที่ผิด ผิดที่ไม่ฟังอะไรเลย ตั้งตนเป็นใหญ่ ผิดที่เอาตัวเองเป็นที่ตั้งจนมองข้ามอะไรหลาย ๆ อย่างไปโดยเฉพาะความรู้สึกทั้งของตัวเองและของเธอ มาคิดได้ตอนนี้คงจะไม่ทันแล้วด้วยไม่เห็นหน้าเธอมานานหลายปี ก็คิดว่าตัวเองเก่งจนลืมเธอได้แล้ว ความรู้สึกที่ยังคงคั่งค้างในใจก็คิดเอาเองว่ามันคือความเกลีย

5 เดือนต่อมาบนหน้าจอสมาร์ตโฟนมีรูปชายหญิงถ่ายคู่กันด้วยใบหน้ายิ้มแย้มหลากอิริยาบถปรากฏอยู่ สายตาคู่คมมองรูปภาพนั้นด้วยความรักและคิดถึงคิดถึงช่วงเวลาดี ๆ ที่เคยมีร่วมกันหากถามว่าทิวากรเปิดดูบ่อยแค่ไหน เขาคงตอบว่าไม่ต่ำกว่าสิบรอบในหนึ่งวัน และถ้าวันไหนไม่มีงาน เขาก็จะนั่งไล่ดูรูปภาพพวกนี้มันทั้งวัน กระทั่งตอนนอนก็ยังเปิดรูปของเขมิกาดูอยู่ตลอดหากไม่ใช่รูปที่เคยถ่ายด้วยกัน ก็ต้องเป็นรูปของหญิงสาวตอนเผลอที่เขาเป็นคนถ่ายเอง และบางรูปมาจากนักสืบที่เขาเป็นคนจ้างให้คอยถ่ายรูปหญิงสาว รวมถึงรักษาความปลอดภัยให้คนที่ไม่ได้อยู่ในประเทศไทยด้วยเข้าใจถูกแล้ว ตอนนี้เขมิกาไม่ได้อยู่ที่ประเทศไทย แต่เธอไปทำงานที่ต่างประเทศ แรกเริ่มเดิมทีเธอเป็นเพียงตัวแทนไปศึกษาดูงานเท่านั้น ทว่าหลังครบเดือน เขมิกาทำเรื่องขออยู่ต่อ แน่นอนว่าคุณทิพย์ประภาแม่ของชายหนุ่มเห็นด้วย ในขณะที่เขาเองก็เข้าใจเธอเช่นกันการทำงานนอกสถานที่โดยเฉพาะร่วมงานกับคนต่างชาติ สิ่งที่เราได้กลับมามันจะคุ้มค่ามาก ต้องบอกก่อนว่าคนในประเทศเราทำงานได้ดีเช่นกัน แต่ถ้าพูดถึงเรื่องประสบการณ์ที่เขาเจอมาด้วยตนเอง ทิวากรบอกเลยว่าทำงานกับคนต่างชาติมัน

เช้าวันใหม่มาเยือน เขมิกาที่ขดตัวเป็นก้อนกลม ๆ อยู่ในผ้าห่มลุกขึ้นนั่งอย่างสะลึมสะลือ หญิงสาวเอื้อมมือไปกดปิดนาฬิกาปลุกบนหัวเตียงก่อนถอนหายใจพรืดยาว “ลืมกดปิดนาฬิกาปลุกอีกแล้ว! ฮือ ง่วงจะตายชัก” ดวงหน้าหวานยับยุ่งด้วยความหงุดหงิดกับความสะเพร่าขี้ลืมของตัวเองทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุดของเธอแท้ ๆ ตั้งใจจะนอนตื่นสาย ๆ เสียหน่อย แต่นาฬิกาเจ้ากรรมก็ดันมาปลุก จะไม่ให้เธอหงุดหงิดตัวเองได้อย่างไร ยิ่งเมื่อคืนกว่าจะหลับก็ฟาดไปครึ่งค่อนคืน ตื่นมาตั้งแต่หกโมงเช้าแบบนี้ เธอไม่โอเคเลย“เอาเถอะ ไหน ๆ ก็ตื่นแล้ว ถือโอกาสนี้อาบน้ำแต่งตัวออกไปซื้อของเสียเลย ซื้อเสร็จค่อยกลับมานอนต่อก็ได้” หญิงสาวปลอบตัวเองพลางพูดถึงแพลนที่วางไว้ วันนี้เธอตั้งใจไปห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของใช้ส่วนตัวรวมถึงอาหารสำเร็จรูปมาเก็บไว้ ถึงแม้ว่าตอนนี้มันจะผิดเวลาเดิมที่ตั้งใจไว้ก็ตามหนึ่งชั่วโมงต่อมาเขมิกาก็ปรากฏตัวอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง หญิงสาวเลือกเดินไปซื้อของใช้ส่วนตัวก่อน เรียบร้อยแล้วก็กลับมาเดินซื้ออาหารสำเร็จรูป รวมถึงของสดบ้างเล็กน้อย เสร็จก็จ่ายเงินเตรียมตัวกลับที่พัก ด้วยความที่นอนไม่เพียงพอหญิงสาวจึงไม่มี

ช่วงเวลาห้าโมงเย็นในวันหนึ่ง เขมิกาพาตัวเองมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะอีกครั้ง ความจริงเธอควรจะกลับบ้านพักตั้งแต่เลิกงานแล้ว แต่วันนี้ต่างออกไป หญิงสาวยังไม่อยากกลับที่พักอาศัยตอนนี้ เนื่องจากยังไม่อยากเจอหน้าทิวากร เธอไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับเขาดี ทั้งยังไม่อยากอึดอัดที่ต้องอาศัยชายคาเดียวกันหลับนอนด้วย ที่พูดเช่นนั้นเพราะว่าบ้านที่เธอใช้อยู่อาศัยในปัจจุบัน เป็นบ้านของคุณทิพย์ประภาที่ซื้อไว้เมื่อนานมาแล้ว ท่านให้เธอมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่วันแรกที่มาศึกษาดูงาน ครั้นจะปฏิเสธท่านก็ไม่ยอม บอกว่าถ้าเธอไม่อยู่ที่บ้านหลังนี้ท่านก็ไม่ไว้วางใจที่จะให้เธออยู่ต่างแดนคนเดียว ซ้ำยังจะไม่ยอมให้เธอมาทำงานต่างประเทศอีกต่างหากด้วยปฏิเสธไม่ได้เธอจึงอยู่บ้านหลังนี้ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ทุกอย่างสะดวกสบาย หากแต่แลกกับความอึดอัดใจทิวากรพอรู้ว่าเธอมาทำงานต่างประเทศและพักอาศัยที่บ้านของแม่ตัวเอง ชายหนุ่มก็พาตัวเองมาอยู่ที่บ้านหลังนี้เช่นเดียวกัน แม้เขมิกาจะไม่พอใจ แต่เธอก็จนใจ เพราะไล่เขาออกจากบ้านไม่ได้ก็เป็นแค่คนอยู่อาศัยจะมาอาจหาญไล่ลูกเจ้าของบ้านได้อย่างไร จริงไหม? ขณะที่คิดอะไรเพลิน ๆ น้ำเสียงที่ไม่ได้ยินมาเ