All Chapters of ตื๊อรักร้ายยัยแฟนเก่า: Chapter 1 - Chapter 10

น้ำทิพย์‘เลิกกันเถอะ ไม่อยากคบกับควาย!’ประโยคบอกเลิกที่ฉันใช้พูดกับเขาคนนั้น เหนือนที ผู้ชายที่ได้ชื่อว่า ‘แฟนเก่า’ ผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลาแต่โง่ยิ่งกว่าควาย!ไม่ใช่ว่าอยากเลิก ไม่ใช่ว่าไม่เสียใจที่พูดออกไปแบบนั้น แต่ถ้าการคบกับเขา มันเหมือนฉันคบกับควาย ฉันขอตัดไฟตั้งแต่ต้นลมดีกว่าน้ำทิพย์ ชื่อนี้ถูกใครหลาย ๆ คนนิยาม ว่าเป็นผู้หญิงแกร่ง แรง สาวมั่นไม่แคร์ใคร มันก็ดีนะที่ใครหลายคนคิดแบบนั้น เพราะสิ่งเหล่านี้แหละ ที่เป็นเหมือนเกราะกำบังที่ฉันสร้างขึ้นมาเพื่อปกป้องตัวเอง เหมือนเป็นกำแพงหนา ๆ ที่กั้นฉันออกจากความเจ็บปวดทั้งปวง ก่อนหน้านี้ชีวิตฉันมีแต่ความสุข จนเมื่อเขาก้าวเข้ามา ความสุขของฉันก็เริ่มหายไป หายไปเพราะความโง่เง่าของเขาบางทีคบกับควายยังดีกว่าคบกับคนอย่างเขาเลย หึ!วันที่ฉันบอกเลิกเขาในวันนั้น เขาไม่คัดค้านฉันสักคำ นิ่งเงียบและปล่อยให้ฉันเดินหันหลังให้ โดยที่เขาไม่คิดที่จะเรียกร้องอะไรเลย ฉันรู้ได้ทันทีว่าตลอดระยะเวลาที่เราคบกันมันคงมีแค่ฉันคนเดียวที่คิดไปเองก็ได้แต่ก็เอาเถอะ การตัดควายออกจากชีวิตได้นับเป็นเรื่องที่ดี มาคิดดูแล้วฉันไม่เสียดายเลยที่พูดคำว่าเลิกออกไปวันนั้น

“เฮ้ ยายทิพย์มองเพลินเลยนะ”“กว่าจะมา”“อย่าให้พูดเลย นู่น!” ฉันมองไปตามสายตาของน้ำพิ้งค์ ก่อนจะเห็นพี่วินเดินเข้ามา“ทำไมมาด้วยล่ะ บอกแล้วนี่ว่าแค่สองคน” ฉันถามเพื่อนอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์“ขืนไม่ให้มาด้วยกลับไปฉันก็ตายน่ะสิ”“...”“ไม่ต้องทำหน้ายุ่งหรอก ฉันคุยแล้วเขาไม่บอกพี่เหนือหรอกน่า” คำพูดของยายพิ้งค์ทำให้ฉันรู้สึกเบาใจขึ้นมานิดหนึ่ง แค่นิดเดียวจริง ๆ“สวัสดีครับน้องทิพย์ ไม่ชวนเลยนะ”“หึ นี่ขนาดไม่ชวนพี่วินยังมาเลยค่ะ”“เจ็บนะครับเนี่ย” หลังถูกพี่วินตัดพ้อ ฉันก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ก่อนจะสั่งพนักงานให้เอาแก้วมาเพิ่มเราทั้งสามคนนั่งดื่มเบียร์สามขวดหมดไปอย่างรวดเร็ว และสั่งมาเพิ่มอีกสองถึงสามชุด ต่างคนก็ต่างคุย ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องจิปาถะในชีวิตซะมากกว่า“แล้วนี่ขึ้นปีสองเป็นยังไงบ้างครับ เรียนหนักไหม”“ไม่เท่าไหร่ค่ะพี่วิน ยังสบาย ๆ อยู่”“แล้วพี่วินล่ะคะ ขึ้นปีสี่แล้วแถมยังต้องฝึกงานมีเวลามาเฝ้าเพื่อนทิพย์เหรอคะ”“คนของใจนี่ครับ ไม่มีก็หาเวลามีจนได้แหละ” พี่วินตอบฉันยิ้ม ๆ พลางหันไปมองหน้าน้ำพิ้งค์ด้วยสายตาที่อบอุ่นอ่อนโยน“...”ฉันมองเขาทั้งสองคนด้วยแววตาเศร้าเล็กน้อย ทำไมเพื่อนฉั

นี่เขาคงคิดว่าฉันทำร้ายดารินจริง ๆ สินะ...“ทำร้ายดารินทำไม” เข้ามาภายในห้องยังไม่ทันจะนั่ง คำถามเสียดแทงความรู้สึกก็ดังเข้ามาในโสตประสาทหูทันที ฉันมองคนถามด้วยสายตาที่คาดไม่ถึง“ตอบมาสิน้ำทิพย์ ทำแบบนั้นทำไม”“ทิพย์ไม่ได้ทำ”“ถ้าเธอไม่ได้ทำแล้วน้องดาจะเป็นแบบนั้นไหมวะ!”เพียะ!ทันทีที่เขาตะคอกฉัน ฝ่ามือของฉันก็กระทบหน้าเขาทันที พร้อมกับน้ำตาที่ค่อย ๆ ไหลออกมา“อย่ามาบีบน้ำตา ครั้งนี้มันไม่ได้ผล บอกมาว่าทำร้ายน้องดาทำไม!”“ก็บอกว่าไม่ได้ทำไง เคยเชื่อใจกันบ้างไหมวะ”“จะให้เชื่อใจเหรอน้ำทิพย์ ทีเธอยังไม่เชื่อใจฉันเลย”“...”“ฉันบอกว่าฉันคิดกับน้องดาแค่น้อง เธอเคยเชื่อฉันไหม ฉันก็แค่สงสารที่เธอไม่มีพ่อก็แค่นั้นอะ ทำไมวะ ทำไมชอบทำให้เป็นเรื่องอยู่เรื่อยเลย”“ทิพย์ทำเหรอ ทิพย์ยังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ มีไหมที่จะถามว่าเกิดอะไรขึ้น มีไหมที่จะหาเหตุผล นี่อะไรมาถึงก็หาว่าทิพย์ทำมัน แบบนั้นมันใช่เหรอ” พูดพร้อมกับปาดน้ำตาไปด้วย“ก็ถึงได้ถามไงว่าทำไปทำไม”“ถ้าจะถามแบบนี้อย่าถามเลยดีกว่า พี่จะถามทำไมถ้าพี่เชื่อยายดาริน ถ้าพี่จะปักใจเชื่อว่าทิพย์ผิดไปแล้ว พี่จะถามทำไม”“น้ำทิพย์ฉันถามเธอดี ๆ นะ อย

ภาพที่น้ำทิพย์กำลังกินอาหารและหยอกล้อกับใครอีกคน ใครอีกคนที่ว่าถ้าเป็นเพื่อน ๆ ของเธอผมจะไม่อะไรเลย แต่ภาพที่ผมเห็นตรงหน้ามันคือผู้ชาย!ผมควรรู้สึกยังไง ดีใจเหรอที่แฟนตัวเองติดต่อไม่ได้แล้วยังมากินข้าวกับผู้ชายคนอื่น ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้พ่อพระขนาดนั้น...ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหาทั้งสอง โดยมีน้องดาเดินตามอยู่ข้างหลังกึก!“ไง ติดต่อไม่ได้ แต่มานั่งกินข้าวกับผู้ชายคนอื่นเนี่ยนะ” ผมพูดพร้อมกับมองหน้าเธออย่างโกรธ ๆ“แล้วยังไง” เธอพูดเสียงเรียบก่อนจะมองหน้าผม“เหอะ ทิพย์ มันไม่ควรรึเปล่าวะ เธอมีแฟนอยู่แล้วนะเว้ย”“มีแฟน? เหอะ ถ้ามีแล้วเหมือนไม่มีก็อย่ามีมันเลยดีกว่า”“หมายความว่ายังไง” เธอไม่ตอบผม แต่เลือกที่จะไปคุยกับไอ้หน้าขาวนั่น เรียกเช็กบิลก่อนที่ทั้งคู่จะพยายามเดินออกไปแต่จังหวะที่เธอจะเดินผ่านผมไปนั้น สายตาเธอก็เหลือบไปเห็นน้องดาเข้าซะก่อน เธอหันมายิ้มเยาะเย้ยใส่ผมนิดหน่อยแล้วรีบเดินผละไป แต่มีหรือผมจะยอมผมรีบก้าวเดินตามคนทั้งสอง จนเราทั้งสี่คนมาหยุดอยู่ที่ลานจอดรถ ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าความบังเอิญหรือว่าอะไร เพราะรถผมกับรถไอ้หน้าขาวนั่นมันจอดอยู่ข้างกันพอดีเลย!“ทิพย์ คุยกันให้รู้เรื่

“รักแล้วมึงทำให้เขาเสียใจทำไม ให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าเขาทำไม ปล่อยมือเขาทำไม ไอ้เหนือนะไอ้เหนือ กูว่ามึงพลาดแล้วล่ะ”“ยังไง” ผมถามไอ้ดินที่ยังคงพูดอะไรกำกวมในประโยคสุดท้าย แต่มันก็ไม่ยอมพูดอะไร ผมจึงเป็นฝ่ายพูดออกมาเอง“มึงคิดว่ากูอยากปล่อยมือเขาเหรอ เป็นเขาที่บอกเลิกกู เป็นเขาที่หันหลังให้กู ทุกวันนี้กูก็พยายามตามง้อขอคืนดีอยู่พวกมึงก็เห็น”ผมพูดออกมาอย่างอัดอั้นผมยอมรับว่าผมผิดที่ละเลยเธอ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่น้องดากลับเข้ามาในชีวิตผมใหม่ ๆ ด้วยความที่ผมไปอยู่คอนโดไม่ได้อยู่บ้าน บวกกับการที่ผมเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ทำให้น้องดาติดต่อผมไม่ได้แต่เมื่องานวันเกิดแม่ผมปีนั้นผมกลับไปหาท่านที่บ้าน จึงทำให้เจอน้องดาอยู่ที่นั่นด้วย น้องดาจึงขอแลกเปลี่ยนเบอร์กับผม ผมเห็นว่าเป็นน้องจึงให้ไปด้วยความที่ไม่คิดอะไร หลังจากวันนั้นเราสองคนก็ติดต่อกันบ่อยขึ้นและก็ทำให้ผมต้องทะเลาะกับน้ำทิพย์อย่างที่ทุกคนทราบนั่นแหละ“กูถึงบอกไงว่ามึงพลาด” ไอ้ดินยังคงพูดประโยคเดิม“ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ กูคงไม่ให้มันเป็นแบบนี้หรอก” ผมพูดเศร้า ๆ กับตัวเอง เพื่อน ๆ ผมก็ไม่ได้พูดอะไรอีก พวกมันนั่งเงียบ ๆ เท่านั้น“แล้วมึง