All Chapters of ตื๊อรักร้ายยัยแฟนเก่า: Chapter 11 - Chapter 20

“โชคดีนะ” ฉันสูดหายใจเข้าปอดลึก ๆ กับการตัดสินใจของตัวเอง ก่อนจะพูดกับเขาแล้วหันหลังจะเดินออกไป“เดี๋ยวก่อน ขอถามอะไรหน่อย” ฉันหยุดเท้าที่กำลังจะก้าวไปด้านหน้า แต่ไม่หันหลังมามองเขา เพราะกลัวจะทนมองสายตาที่ไหวระริกนั่นของเขาไม่ไหว“ต้องเลิกกันแบบนี้เจ็บปวดไหม” เขาถามเสียงเบาหวิว คำถามของเขาแน่นอนว่าฉันย่อมเจ็บปวด ฉันเงยหน้ามองบนเพดาน เพื่อที่จะไม่ให้น้ำตาไหลลงมา“อืม เจ็บสิ”“เจ็บแล้วทำไมไม่กลับมา”“เพราะการคบกับนายมันทำให้ฉันเจ็บมากกว่า” จบคำพูดของฉันทุกอย่างก็เงียบอีกครั้ง“แล้ว... แล้วแหวนนั่นล่ะ แหวนอะไร ทำไมต้องใส่นิ้วนางข้างซ้ายด้วย”“แหวนหมั้น!” พูดจบฉันก็ไม่รีรออะไรอีก เพราะตอนนี้น้ำตาที่กักเก็บไว้มันจวนจะไหลเต็มทน ฉันรีบเดินออกจากห้องเรียนรวมก่อนที่เขาจะเห็นความอ่อนแอของฉัน เมื่อออกมาถึงหน้าห้องฉันก็เห็นเพื่อนของฉันและเขายืนรออยู่ฉันมองหน้าเพื่อนทั้งสาม ก่อนที่น้ำตาที่กักเก็บไว้จะพรั่งพรูออกมา“ฮึก ฮือ... แก มันเจ็บ ฮึก” ฉันร้องออกมาอย่างไม่อายใคร เพราะที่ตรงนี้ไม่มีใครอีกแล้วนอกจากพวกฉัน ส่วนเพื่อนของเขาก็เดินเข้าไปในห้องเหมือนกัน“ไม่เป็นไรนะแก ไม่เป็นไร”“ฮึก ฮือ... ฉันไม

“พวกกูมีคำถาม” ผมมองหน้าไอ้ดินพร้อมกับเลิกคิวให้หนึ่งข้าง“วันที่มึงเจอน้องทิพย์วันสุดท้าย มึงได้ขอโอกาสจากน้องเขารึเปล่า”“แน่นอนสิ ถามอะไรโง่ ๆ”“น้องเข้าไม่ให้ใช่ไหม”“อืม แต่ว่า”“แต่ว่าอะไร”“เธอบอกว่าถ้ากูยังไม่เลิกยุ่งกับน้องดา เธอก็ไม่มีวันกลับมา” ผมพูดพร้อมกับทำท่าคิดหนัก“เหอะ เห็นท่าทางมึงกูก็รู้แล้วว่ามึงยังตัดสินใจไม่ได้” ผมเหลือบสายตาไปมองไอ้วินเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร“มึงลองเปิดหูเปิดตาอย่างที่พวกกูเคยบอก มึงจะเห็นในสิ่งที่พวกกูและน้อง ๆ เห็นว่าคนที่มึงรักและเอ็นดูเหมือนน้องสาวมันไม่ได้ใสอย่างที่มึงคิด”“...”“เอาละ พวกกูแค่มาดูมึงเท่านั้น จากนี้มึงก็ตัดสินใจเองแล้วกัน พวกกูกลับก่อน”หลังจากที่เพื่อน ๆ ผมกลับไป ผมก็มาคิดตามคำพูดของไอ้พายุ และเพื่อเป็นการไม่ปรักปรำหรือใส่ร้ายน้องดา ผมจะยังคงไม่เชื่อใครทั้งนั้นจนกว่าจะเห็นด้วยตาหรือได้ยินด้วยหูของตัวเองผมพยักหน้าพอใจกับความคิดของตัวเอง แล้วกดเข้าไปอ่านข้อความล่าสุดในกล่องข้อความไลน์ที่น้องดาส่งมาทันทีในข้อความบอกว่าให้ผมช่วยไปรับเธอที่ห้าง แถมยังบอกผมอีกว่ามีอะไรบางอย่างอยากให้ผมดู เห็นดังนั้นผมก็กดตกลงส่งไปหาเธอทันที

ติ๊ง!ฉันเล่นโทรศัพท์ไปเรื่อย ๆ ดูนั่นดูนี่ฆ่าเวลาระหว่างรอพี่ไฟไป เพื่อที่สายตาและหูจะได้ไม่ต้องสนใจคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม และระหว่างที่ไถโทรศัพท์อยู่เนี่ย เสียงข้อความไลน์ก็เด้งเข้ามา เมื่อกดดูจึงได้รู้ว่าเป็นพี่ไฟส่งข้อความเข้ามาหาข้อความบอกว่าพี่เขาขอเลทไปอีกครึ่งชั่วโมงเดี๋ยวจะรีบเข้ามา ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร ไหน ๆ ก็มานั่งรอแล้วให้รออีกครึ่งชั่วโมงก็ได้ เมื่อรู้ว่าตัวเองต้องนั่งรอในสถานการณ์แบบนี้อีกครึ่งชั่วโมง จึงได้หยิบหูฟังขึ้นมาเชื่อมต่อกับโทรศัพท์โดยไม่สนใจคนที่ทำหน้าตาจะเป็นจะตายเลยสักนิดดูนั่นสิครับ ยายตัวร้ายของผมเธอไม่แม้แต่จะสนใจผมเลยสักนิด แถมตอนนี้ก็หยิบหูฟังเสียบหูเรียบร้อย ทำราวกับว่าผมไม่ได้นั่งอยู่นี่ เหมือนเธอไม่เห็นผมอยู่ในสายตา! ซึ่งผมก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงนั่งเงียบ ๆ มองดูเธอเท่านั้น ตอนเห็นมีข้อความไลน์เข้ามาหาเธอ ใจผมร้อนรุ่มแทบอยากจะฉวยโทรศัพท์เข้ามาดูเองว่าใครกันที่ส่งข้อความเข้ามา แต่มันติดที่ว่าผมทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะถ้าผมทำเธอคงไม่ให้อภัยผมแน่ ๆ เผลอ ๆ อาจจะเกลียดผมมากกว่าเดิมด้วยซ้ำตอนแรกผมไม่รู้หรอกว่าเธออยู่ที่นี่ แต่อยู่ดี ๆ ไอ้วินมันก็ส่งข้อควา

“นาย!!”แน่นอนว่าในเมื่อผมพอใจก็ย่อมต้องมีคนไม่พอใจรวมอยู่ด้วย และเป็นใครไปไม่ได้นอกจากผู้หญิงที่นั่งข้าง ๆ ผมอยู่ตอนนี้ผมหันไปยิ้มแห้งให้เธอก่อนจะพูดว่า“เราไม่ได้ดูหนังด้วยกันนานแล้ว นั่งดูด้วยกันนะครับ” พูดพร้อมกับส่งสายตาออดอ้อนหวังให้เธอเห็นใจไปด้วย“ไม่ เป็นบ้าเหรอ! ลุกออกไปจากที่นั่งพี่ไฟเดี๋ยวนี้” เธอพูดเสียงแข็ง“นี่ไงก็ให้เขานั่งข้าง ๆ พี่ไงครับไม่เห็นเป็นไรเลย”“เหนือนที!”“โอ๊ย! จะยืนอีกนานไหมครับเมื่อไหร่จะนั่ง เห็นไหมว่าคนอื่นเขายืนรอเพื่อเดินไปหาที่นั่งอยู่” และก่อนที่เธอจะได้ด่าผมไปมากกว่านี้ ก็มีเสียงต่อว่าจากคนที่เข้ามาดูหนังซะก่อน ซึ่งแน่นอนว่าทำให้ผู้ชายที่ชื่อว่าไฟนั่งลงข้างผมทันที ผมดีใจมากส่วนคนตัวเล็กนั้นต่อให้เธอไม่พอใจแต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้หรอกครับ“ไม่เป็นไรหรอกครับน้องทิพย์ พี่นั่งตรงนี้ก็ได้” ผมตวัดสายตาไปมองคนที่พูดด้วยความไม่พอใจที่มันกล้าเรียกเธอว่า น้องทิพย์!ฮึ่ย! ขัดใจผมจริง ๆ“ขอโทษด้วยนะคะพี่ไฟ แทนที่จะได้ดูกันอย่างสงบดันมีคนมากวนซะนี่”“ไม่เป็นไรครับ ถึงยังไงเราก็นั่งใกล้กันอยู่ดี ตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว ทน ๆ นั่งไปก่อนแล้วกันนะครับ”“ค่ะ”ระหว่าง

“อะนี่อันนี้สุกแล้ว กินเยอะ ๆ”“ขอบคุณค่ะพี่ไฟ” ฉันพูดขอบคุณพี่ไฟเมื่อเขาคีบเนื้อที่สุกแล้วใส่ถ้วยให้ อีกคนที่เป็นส่วนเกินก็ได้แต่มองฉันตาปริบ ๆฉันยังคงตั้งใจกินอย่างต่อเนื่อง ในหัวคิดเพียงแค่ว่าอิ่มไวก็กลับไว แล้วก็จะได้ไม่ต้องทนเห็นหน้าคนที่ไม่อยากเห็น เพราะฉะนั้นต้องรีบกินรีบอิ่ม“นี่ครับ พี่คีบให้ กินเยอะ ๆ นะ พี่เป็นห่วง” ฉันชะงักกับชิ้นเนื้อที่เขาคีบมาให้ ก่อนจะคีบส่งไปให้พี่ไฟกินแทน“พี่ไฟคะ รบกวนกินแทนด้วยนะคะ จะทิ้งก็เสียดายไหน ๆ ก็สั่งมาแล้ว”“หืม ได้เลยครับ แหมเนื้อชิ้นนี้นี่อร่อยจริง ๆ สงสัยเป็นเพราะทิพย์คีบให้พี่แน่เลย” ฉันมองหน้าพี่ไฟขำ ๆ กับความเล่นใหญ่ของพี่เขา ซึ่งเขาก็ขยิบตาส่งกลับมาให้ฉันเช่นกันส่วนคนที่เป็นเจ้าของชิ้นเนื้อที่หวังดีคีบให้ฉันตอนแรก ตอนนี้นั่งกำตะเกียบอย่างอดกลั้นอารมณ์พร้อมกับมองฉันและพี่ไฟที่หยอกล้อกันด้วยความน้อยใจ“อุ๊ย! บังเอิญจังเลยนะคะ สวัสดีค่ะพี่เหนือ พี่ทิพย์ แล้วเอ่อคุณ...”“อัคคีครับ” พี่ไฟตอบ“ให้ตายเถอะ! วันนี้ฉันก้าวเท้าไหนออกจากคอนโดเนี่ยทำไมมีแต่เจ้ากรรมนายเวรมาขอส่วนบุญ เอ๊ะ แต่ดูเหมือนว่ารอบนี้จะเป็นสัมภเวสีมากกว่านะ อืม สงสัยต้อง