บททั้งหมดของ ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ: บทที่ 91 - บทที่ 100

หลังจากถามออกไป หลี่เหวินหลางก็จับจ้องดวงหน้างามอย่างรอคอยคำตอบ แม้จะรู้ว่านางรู้สึกเช่นไรกับตน ทว่าเขายังอยากได้ยินนางพูดมันออกมาอยู่ดี หากถูกนางบอกรัก เขาคงมีความสุขอย่างมากเป็นแน่ส่วนคนที่ถูกถามอย่างไป๋ฟางเซียนก็นิ่งงันไป นางรู้หัวใจตนเองดีว่ารู้สึกเช่นไรกับเขา แต่การถูกถามอย่างไม่ทันตั้งตัวเช่นนี้ก็ทำให้นางอดขวยอายไม่ได้หัวใจของไป๋ฟางเซียนเต้นแรง ยิ่งเห็นสายตาอ่อนหวานที่มองมาของเขาด้วยแล้ว อัตราการเต้นของหัวใจก็สูงขึ้น จนนางเกรงว่าจะกระดอนออกมานอกอก ดวงตากลมโตกวาดมองไปทั่วใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ค่อย ๆ ไล่มองอย่างละเอียดไปตามลำดับ กระทั่งมาถึงริมฝีปากหยักได้รูป ลำคอของนางก็แห้งผาก จนต้องกลืนน้ำลายลงไป ครั้นมองมากเกินไปก็รู้สึกแปลก ๆ ภายในใจรู้สึกวูบวาบ ภายในช่องท้องวูบโหวงราวกับมีผีเสื้อบินวน เป็นความรู้สึกที่นางไม่สามารถบรรยายได้“ว่าเช่นไรเล่า เจ้ารู้สึกเช่นไรกับข้า” เห็นนางไม่ตอบเขาจึงได้ถามซ้ำ ไป๋ฟางเซียนหันหน้าหนีด้วยรู้ว่าอีกฝ่ายจงใจจะทำให้นางเขินอาย สายตาของเขาบอกนางว่ารู้อยู่แล้วว่านางรู้สึกเช่นไร ทว่าถึงรู้ก็ยังจะถาม นี่ไม่ใช่เป็นเพราะว่าอยากกลั่นแกล้งนางหรอกหรือ“เซียนเซีย

“และตั้งแต่วันนั้นไป๋ฟางเซียนก็หนักข้อขึ้นทุกวัน นอกจากจะเอาแต่ใจตนเองมากแล้ว ยังเริ่มรังแกบ่าวไพร่ที่ขัดหูขัดตาตน แม้จะไม่ถึงกับเลือดตกยางออก แต่บ่าวไพร่ที่โดนกระทำต่างก็เจ็บป่วยไปตาม ๆ กัน ข้าไม่ชอบและโกรธที่นางทำตัวเช่นนั้นมาก หากก็ไม่ได้ห้ามปรามนางเช่นกัน เพราะข้าไม่อยากข้องเกี่ยวกับนางแล้ว นิสัยนางให้ท่านแม่อบรมสั่งสอนเถิด บอกตามตรงข้าอึดอัดมาก ข้าคิดกับนางเพียงแค่น้องสาวเท่านั้นจริง ๆ ข้าทนเห็นสายตารักใคร่หลงใหลในตัวข้าจากนางไม่ไหว วันเวลาเคลื่อนผ่านไปเรื่อย ๆ นางก็ปฏิบัติตัวเช่นเดิม จนวันหนึ่งข้าได้รู้จักโจวเฟิ่งจิ่วที่มาหาไป๋ฟางเซียนที่จวน เห็นนางเรียบร้อยอ่อนหวาน อ่อนโยน คล้ายกับไป๋ฟางเซียนครั้งอดีต ก็อดที่จะให้ความเอ็นดูไม่ได้ หลังจากนั้นเราก็เจอกันบ่อยขึ้น เรียกได้ว่าบ่อยกว่าที่ข้าเจอไป๋ฟางเซียนเสียอีก เจ้าว่าเรื่องเป็นเช่นไรต่อ” เขาหันไปถามคนที่จ้องตาแป๋ว“ข้าเดาว่าพอไป๋ฟางเซียนรู้เข้าก็แผลงฤทธิ์”“ถูกต้อง พอนางรู้ว่าข้าและโจวเฟิ่งจิ่วพบเจอกันอยู่นอกจวน ก็เริ่มรังแกสหายตนเองด้วยการสกัดขาบ้าง ผลักบ้าง จนอีกฝ่ายเจ็บตัว แล้วนางก็แก้ตัวว่านางไม่ได้ทำ มันเป็นอุบัติเหตุ เป็นเช่น

แม่ทัพหนุ่มมองสบตากับนางด้วยความรักใคร่ ล่อหลอกให้นางหลงมัวเมาอยู่ในวังวนที่เขาสร้างขึ้น แต่ตอนนี้หลี่เหวินหลางก็ไม่รู้เช่นกัน ว่าเป็นใครที่กำลังหลงกันแน่ เพราะตอนนี้ตนก็ไม่สามารถถอนสายตาออกมาได้แล้ว แต่ไม่ว่าใครจะเป็นคนที่หลง ผลของมันก็คงเดิมไม่เปลี่ยนแปลงไม่ใช่หรือ คือรักอีกผู้จนไม่มีพื้นที่ว่างให้ใครอย่างไรเล่าใบหน้าหล่อเหลาคมคายโน้มเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานช้า ๆ กระทั่งริมฝีปากของทั้งสองสัมผัสกัน หลี่เหวินหลางจึงค่อย ๆ บดจูบขบเม้มกลีบปากอิ่มทั้งล่างและบน เขาทำมันอย่างเชื่องช้า เต็มไปด้วยความทะนุถนอมรักใคร่ ครั้นนางคุ้นชินกับสัมผัสของเขาแล้ว แม่ทัพหนุ่มจึงสอดแทรกเรียวลิ้นหนา กวาดต้อนไปทั่วโพรงปากหวาน ราวกับต้องการสำรวจ ก่อนจะดูดดึงเรียวลิ้นเล็กอย่างคนเอาแต่ใจ“อืออ อืม”คนเก่งกาจสามารถบริหารจัดการร้านเฟยเจินให้กลับมารุ่งเรืองได้ยามนี้หัวสมองของนางกลับพร่าเลือน สัมผัสวาบหวามชวนให้ใจหวิวนี้ พานให้ร่างกายนางสั่นสะท้านขนลุกเกรียวตอบรับสัมผัสเขา สติของนางเลือนหายกระเจิดกระเจิง ลมหายใจของสองหนุ่มสาวหอบถี่และหนักขึ้นเรื่อย ๆ รสจูบก็เช่นกัน เริ่มแรกอ่อนโยนกลับกลายเป็นร้อนแรงเสียจนคนถูกจูบหายใ

หลี่เหวินหลางประกบปากบางบดจูบร้อนแรงและเรียกร้องในคราวเดียว ไป๋ฟางเซียนครางประท้วงในลำคอ ทว่าแม่ทัพหนุ่มกลับไม่คิดใส่ใจ ยามเขาอดทนอดกลั้นทำไมนางไม่เห็นใจเขาบ้างเล่า ยามนี้จะมาพูดคุยอะไรอีกไม่พงไม่พูดมันแล้ว! หากจะพูดก็ใช้กายใจพูดเถิด เพราะตอนนี้เขาร้อนไปหมดทั้งตัวแล้ว เหวินไม่น้อยร้อนผ่าวแข็งขึงขนาดนี้ หากให้อดรนทนต่อไป มีหวังเขาได้ตายแน่ไป๋ฟางเซียนสะดุ้งกายเมื่อมือสากที่เกิดจากการจับดาบมาทั้งชีวิตของหลี่เหวินหลางกอบกุมเต้างาม แล้วเคล้นคลึงบดขยี้ตามแรงอารมณ์ แม่ทัพหนุ่มครางสูงต่ำในลำคอด้วยความพอใจกับความเต็มไม้เต็มมือ เขาจูบปากนางหนัก ๆ อีกครั้งก่อนจะผละออก พอผละออกแล้วก็ให้รู้สึกเสียดาย อยากจูบเชื่อมความสัมพันธ์ให้แนบแน่นเสียยิ่งกว่าเดิม หลี่เหวินหลางซุกใบหน้าที่ซอกคอหอมกรุ่น ใช้ปลายลิ้นโลมเลียดูดดึงจนเกิดรอยแดง ค่อย ๆ ไล่เล็มจูบซับไปยังไหปลาร้า ทุกพื้นที่ที่ปากเขาลากผ่านจะมีร่องรอยสีกุหลาบเกิดขึ้นให้เห็นฝ่ามือใหญ่บีบเคล้นความนุ่มนิ่มไว้เต็มอุ้งฝ่ามือ ร่างบอบบางของไป๋ฟางเซียนถูกผลักดันให้นอนลงไปบนพื้น ที่ถูกปูด้วยอาภรณ์เรียบร้อยรอแล้ว แม่ทัพหนุ่มหยัดกายขึ้นกวาดตามองเจ้าของเรือนร่

ไป๋ฟางเซียนรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก นางเริ่มขยับตัวไปมาราวกับต้องการจะปลดปล่อย สายตาหวานช้อนขึ้นมองเขาอย่างอ้อนวอนหลี่เหวินหลางยกมือเช็ดเหงื่อเม็ดเล็กที่ผุดซึมตามกรอบหน้าให้นางอย่างอ่อนโยน ดวงตาฉ่ำปรือที่มองมาทำให้เขาแทบหมดความอดกลั้นเผลอกระแทกหนัก ๆ ไปหนึ่งครั้ง“อื้อ!” นางถลึงตามองเขาอย่างแง่งอน“เซียนเซียนยังเจ็บอยู่หรือไม่” เขาถามเมื่อรู้สึกว่าความอดทนที่มีจะหมดลงแล้ว“เจ็บเจ้าค่ะ” กรามแกร่งขบแน่นขึ้นกว่าเดิมจนเกิดเสียงดังกรอด ทว่าก็ฉีกยิ้มออกมาอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินนางบอกว่า“แต่ข้าก็เสียวด้วย เอ่อ อึดอัดด้วยเจ้าค่ะ ท่านพี่... ขยับได้หรือไม่เจ้าคะ”“ตามแต่เจ้าต้องการ พี่ตามใจเซียนเซียนที่สุด”แม่ทัพหนุ่มหยัดกายขึ้น สองมือนาบไปกับพื้นถ้ำ คร่อมตัวของไป๋ฟางเซียนไว้ ก่อนจะขยับกายเข้าออกอย่างเชื่องช้า แหงนเงยใบหน้าขบกรามแกร่ง เมื่อช่องทางรัดบีบรัดตัวตนเขาแน่นเกินไป“อา... แน่นเหลือเกินเซียนเซียน แน่นจนพี่อยากรักเจ้าอย่างรุนแรง”ได้ยินเขาพูดเช่นนั้นดวงหน้าหวานก็แดงก่ำ แต่ก็บอกเขาไปอย่างเขินอายว่า“ท่านพี่อยากทำอันใดก็ทำสิเจ้าคะ ข้าไม่ได้ห้ามเสียหน่อย”แม้นางจะพูดเสียงค่อยแต่เขากลับได