All Chapters of ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ: Chapter 111 - Chapter 120

ขบวนสินค้าที่มีสวีข่านนำมานั้นเริ่มเคลื่อนผ่านเส้นทางเข้ามาใกล้จุดดักซุ่มของหลี่เหวินหลางเรื่อย ๆ มองด้วยสายตาก็รู้ว่าคนคุ้มกันขบวนทั้งหมดเป็นคนมีฝีมือ ทั้งยังเกือบร่วมร้อย หลี่เหวินหลางมุ่นคิ้ว มองขบวนที่อยู่ไม่ไกลจากตนเท่าไรอย่างสงสัยไหนในจดหมายของซูเฉินบอกว่าคนกลุ่มนี้เคลื่อนไหวตัวอย่างระมัดระวัง และพยายามหลีกเลี่ยงสายตาผู้คนไงเล่า? แล้วที่เขาเห็นตรงหน้านี่คือสิ่งใด หากไม่ต้องการให้ผู้คนพบเห็น จะใช้ผู้คนและรถม้าที่บรรทุกสินค้าเยอะมากขนาดนี้หรือ อย่างน้อยก็แบ่งขนส่งสินค้าเป็นรอบก็ได้ เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นคงไม่สะดุดตาเท่ากับขบวนสินค้าตรงหน้าแน่นอน ผู้คุมนับร้อย รถนับสิบ มองอย่างไรก็สะดุดตามาก มากเกินไปจริง ๆสิ่งนี้จะโทษใครได้ถ้าไม่ใช่ความประมาทของสวีข่าน เดิมทีเสนาบดีโจวเหลียงเกาคิดเห็นอยากให้แบ่งการเดินทาง และขนส่งสินค้าเป็นรอบ ๆ แต่สวีข่านเห็นว่าหลี่เหวินหลางหาได้อยู่ในเมืองหลวง ทั้งยังติดภารกิจว่าราชการแทนองค์ฮ่องเต้ จึงตัดสินใจเดินทางในครั้งเดียว ใช้ผู้คุ้มกันมากหน่อยก็นับว่าคุ้มค่า หากมีคนสงสัยและเอ่ยถาม ก็บอกว่าสินค้าเหล่านี้ถูกส่งไปช่วยชาวเมืองที่ชายแดน พูดแค่นี้ผู้คนก็เชื่อแ

ขบวนทหารที่คุมเหล่านักโทษกองโจรที่สวีข่านชุบเลี้ยงใช้งานนั้น ออกเดินทางจากเมืองผิงโจวในเช้าวันถัดมา ด้วยสินค้าที่เป็นของกลางใช้เป็นหลักฐานชั้นดีถูกบรรทุกในรถม้าเป็นจำนวนมาก ทำให้ไม่สามารถเดินทางเร็วเกินไปได้ ต้องหยุดพักเป็นระยะ เพื่อให้ม้าที่ลากรถม้าและนักโทษเหล่านั้น รวมถึงกำลังทหารที่ทำหน้าที่คุ้มกันได้หยุดพักเท้าให้หายเหนื่อยด้วย พวกเขาเดินทางออกจากเมืองผิงโจวตามเส้นทางปกติ เป็นไปไม่ได้ที่การเดินทางของพวกเขาจะไม่เป็นจุดสนใจ มีบ้างบางคนที่ใจกล้าเข้ามาถาม ครั้นพอรู้ว่าเป็นนักโทษที่จะนำตัวไปลงอาญาที่เมืองหลวง ก็ตื่นตกใจกลัวถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ข่าวกำลังทหารมากกว่าร้อยนายคุ้มกันนักโทษเดินทางเข้าเมืองหลวงจะแพร่สะพัดออกไป สภาพของโจรร้ายรวมถึงสวีข่านนั้นไม่ดีนัก ต่างสะบักสะบอมเพราะความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง ข้าวปลาอาหารรวมถึงน้ำก็กินไม่เคยอิ่ม ทหารเหล่านี้ทำตามคำสั่งของแม่ทัพหลี่เหวินหลางดียิ่ง ข้าวเพียงวันละมื้อ และน้ำเพียงน้อยนิดเท่านั้นที่จะตกถึงท้อง หากใครคิดหนีหรือขัดขืนรวมถึงประวิงเวลาทำให้การเดินทางล่าช้า ก็สั่งงดข้าวน้ำเสีย วันแรก ๆ มีคนลองดีอยู่บ้าง แต่เมื่อต้องพบเจอ

“ทำไมเล่าเจ้าคะ! ทำไมข้าจะกลับมาที่นี่ไม่ได้ บ้านของเราอยู่ที่เมืองหลวง จวนของเราตั้งอยู่ที่นี่ แล้วทำไมถึงจะกลับมาไม่ได้ มันเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของเรากันแน่เจ้าคะท่านพ่อ” โจวเฟิ่งจิ่วยังคงไม่หายสงสัย เร่งถามเพื่อให้บิดาบอกกล่าวทุกอย่างกับตน แต่ไม่ว่านางจะเอ่ยถามกี่ครั้งบิดาก็ไม่ยอมตอบสิ่งใดเลย“ฮูหยิน เจ้ารีบพาบุตรสาวไปอยู่ที่ห่างไกลเถิด และอย่าได้ย้อนกลับมาที่นี่อีก ข้าขอโทษพวกเจ้าด้วยที่ทำให้ลำบาก อย่านึกโกรธเคืองข้ากันเลยนะ” โจวฮูหยินเข้าใจได้โดยง่าย นี่คงเกี่ยวกับงานที่สามีนางลอบพูดคุยกับคหบดีสวีข่านยามค่ำคืนในช่วงหลังแน่“ท่านพี่” โจวฮูหยินเรียกสามีของตนเสียงค่อย หยาดน้ำตารินไหล รู้แล้วว่าหลังจากนี้จะเกิดสิ่งใดขึ้น“ข้าขอโทษ อภัยให้ข้าด้วย ไปเถอะ รีบไป ก่อนที่จะสายเกินไป”“แล้วท่านพ่อเล่าเจ้าคะ เหตุใดจึงไม่ไปกับพวกข้า” แม้จะยังไม่ค่อยเข้าใจเรื่องราวนัก แต่โจวเฟิ่งจิ่วก็พอจะคาดเดาได้ราง ๆ ว่าสิ่งที่ครอบครัวของนางเผชิญในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องดีแน่ เพราะถ้าเป็นเรื่องดีพวกตนคงไม่ต้องหนี แล้วถ้าหนี เหตุใดบิดาของนางไม่ไปด้วยกันเล่าเสนาบดีโจวเหลียงเกายิ้มเศร้ายกมือขึ้นลูบหัวบุตรสาวด้วย

“กระจายกำลังค้นหาต่อไป ทั้งภายในจวนและนอกจวน ไม่แน่ว่าอาจจะยังไม่ออกนอกกำแพงเมืองหลวงไปก็ได้”“ขอรับ”“เอาละ คุมตัวเสนาบดีโจวเหลียงเกา และบรรดาบ่าวไพร่ไปยังคุกหลวงได้”ซูเฉินขี่ม้านำหน้าขบวนคุ้มกันเสนาบดีโจวเหลียงเกา และบ่าวไพร่ออกไปเป็นคนแรก บ้านใกล้เรือนเคียงที่ได้ยินเสียงร้องและประดาบในจวนตระกูลโจว ต่างโผล่หน้าออกมาสอดส่องอย่างอยากรู้อยากเห็นว่าเกิดอันใดขึ้น ครั้นเมื่อเห็นเสนาบดีใหญ่ขุนนางคนสำคัญถูกกุมตัวก็ต่างตกใจ เรื่องนี้ทำให้เกิดคลื่นใต้น้ำของเหล่าขุนนางเป็นอย่างมากเสนาบดีกรมคลังถูกคุมตัวไปยังคุกหลวงมิใช่กระทำความผิดหรือ?ทุกคนต่างคิดเป็นเสียงเดียวกันพร้อมทั้งพยายามอยู่ให้เงียบที่สุด คนที่ไม่ได้กระทำความผิดเพียงแค่ตกใจเท่านั้น แต่คนที่มีส่วนรู้เห็นในสิ่งที่เสนาบดีโจวเหลียงเกากระทำต่างร้อนรนนั่งไม่ติดเก้าอี้ เร่งทำลายหลักฐานต่าง ๆ ที่จะสาวมาถึงตัวตนเป็นว่าเล่นไหนเลยการกระทำของพวกเขาจะเป็นผล ภายในวันเดียวกันจะมีทหารไปยังจวนผู้คนเหล่านั้น และคุมตัวผู้มีส่วนรู้เห็นออกมาด้วยทั้งสิ้นและด้วยขบวนทหารที่เดินสวนกันไปมาในวันนี้ล้วนสร้างความแตกตื่นและสงสัยต่อชาวเมืองเป็นอย่างมาก พวกเขาต

“โจวเหลียงเกา เจ้าอย่าได้โทษเรา ทุกอย่างที่ทำให้เจ้าเป็นเช่นนี้เป็นเพราะเจ้ากระทำตนเอง เจ้าเลือกที่จะไม่ทำได้ แต่เจ้าก็ยังทำ คิดอิจฉาริษยาหลี่เหวินชิงจนเกิดความดำมืดในจิตใจ ละโมบอยากมีอยากได้เช่นผู้อื่น เจ้าจึงได้เป็นเช่นนี้ อย่าได้โทษใคร เพราะทุกอย่างเป็นเจ้าที่เลือกเอง”“ฮะฮะ ฮ่าฮ่าฮ่า ไม่พ่ะย่ะค่ะ ทุกอย่างเป็นเพราะพระองค์กับหลี่เหวินชิง กระหม่อมเป็นผู้ถูกกระทำ ถูกบีบบังคับให้ทำต่างหาก” เสนาบดีโจวเหลียงเกาหัวเราะหยันก่อนจะยังพูดด้วยประโยคเดิม ๆโอรสสวรรค์เห็นอดีตศิษย์น้องของตนไม่มีท่าทีสำนึกผิดก็อดโกรธไม่ได้ พระองค์สูดลมหายใจระงับความโกรธ ก่อนจะพูดออกมาอย่างราบเรียบด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า“เจ้าอ้างว่าตัวเจ้าเองลำบาก ความจำเป็นบีบคั้นให้เจ้าต้องกระทำเช่นนั้น พร่ำบอกตนเองว่ามีเพียงสวีข่านที่ยื่นความช่วยเหลือให้ โจวเหลียงเกา เจ้าเคยถามตนเองบ้างหรือไม่ ว่าหากเจ้าเอ่ยขอความช่วยเหลือจากเราสักครึ่งคำ เจ้าคิดจริง ๆ หรือว่าเราจะใจจืดใจดำไม่ช่วยศิษย์น้องของตน นี่นอกเจ้าไม่เอ่ยกับเราแล้ว เจ้ายังโทษว่าทั้งหมดเป็นความผิดของเรา เป็นความผิดของผู้อื่น โดยที่ไม่ย้อนกลับไปดูเลยว่าสิ่งที่ตัวเจ้าเองทำม