บททั้งหมดของ ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ: บทที่ 81 - บทที่ 90

เสียงโห่ร้องและเสียงดาบกระทบกันทำให้สตรีสองนางที่นั่งอยู่ในรถม้ารู้สึกหวาดหวั่น จื่อถิงกอดแขนเจ้านายสาวแน่น ทั้งยังสะอึกสะอื้นอย่างหวาดกลัวระคนตกใจ“คุณหนู”“อย่าร้อง เราต้องไม่เป็นไร” พูดเสร็จก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ นึกถึงผลบุญกรรมที่เคยทำมา ก่อนจะลืมตาขึ้น ดวงตากลมโตฉายแววมั่นคง มั่นใจ และกล้าหาญในทันทีนางเป็นสตรีมาจากยุคสองพัน ยามนี้ตนเป็นถึงภรรยาแม่ทัพ จะตื่นตระหนกไร้ซึ่งสติมิได้ สติมาปัญญาเกิด หัวสมองของนางขบคิดหาทางหนีทีไล่ ด้วยมิอยากอยู่เฉยให้เป็นเป้านิ่ง รวมถึงให้บุรุษเจ้าเล่ห์ต้องเป็นกังวล นางจึงคิดที่จะขัดคำสั่งเขา เพราะรู้ว่าหากอยู่ในรถม้าต่อไปนางคงไม่รอดแน่ จะให้รอดได้เช่นไรเล่า ดูสภาพรถม้าเถิด จะพรุนไปด้วยลูกธนูอยู่แล้ว แม้มิอยากขัดคำสั่งก็ต้องขัดแล้วระหว่างที่ไป๋ฟางเซียนชั่งน้ำหนักความคิดระหว่างลงจากรถม้าหรือไม่ลงอยู่นั้น อีกด้านหนึ่งมีชายหนุ่มพร้อมด้วยลูกสมุนอีกสามสี่คนมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างใกล้ชิด“ลูกพี่ คนพวกนั้นเป็นใคร” หนึ่งในลูกสมุนเอ่ยถามลูกพี่ของตน“ข้าก็มิรู้เช่นกัน ดูจากฝีมือแล้วคงไม่ใช่โจรธรรมดาแน่”“นั่นสิลูกพี่ ฝีมือล้วนร้ายกาจทั้งนั้น จะว่าไปกลุ่มขอ

ชะตากรรมของไป๋ฟางเซียนไม่รู้ว่าเป็นเช่นไร แต่ยามนี้หลี่เหวินหลางตรึงมือมากแล้ว รับมือกับนักฆ่ามืออาชีพทั้งห้าด้วยตัวคนเดียวนั้นไม่ง่ายเลย เป็นห่วงไป๋ฟางเซียนที่อยู่ในรถม้าก็ด้วย แม่ทัพหนุ่มรับมือกับคนทั้งห้าด้วยความว้าวุ่นใจ ฉัวะ!ดาบคู่กายของเขาเสียบเข้าที่ท้องของหนึ่งในนักฆ่าเข้าอย่างจัง ส่งผลให้ชายผู้นั้นทรุดลงไปกับพื้นตายคาที่ ทว่าแม่ทัพหนุ่มกลับไม่มีเวลาหายใจ เมื่อนักฆ่าหมายเลขสองที่อยู่ด้านหลังแทงสวนเข้ามา เขาเอี้ยวกายไปด้านข้าง พร้อมกับยกดาบของตนทานรับดาบของนักฆ่าตรงหน้าที่ฟันลงมาไว้ กำลังขาของแม่ทัพหนุ่มค่อย ๆ ย่อลง เขารู้ในทันทีว่าหากเป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ดีแน่หลี่เหวินหลางกัดฟันส่งแรงไปที่แขน ผลักดาบที่ทานรับไว้ออกไปพร้อมกับกระโดดถีบฝ่ายตรงข้าม แล้วหมุนตัววาดดาบฟันเข้าที่คอนักฆ่าที่อยู่ด้านซ้ายจนตกตาย ยามนี้เหลือนักฆ่าที่เขารับมืออยู่สามคน แต่แม่ทัพหนุ่มกลับไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด เนื่องด้วยตนรับมือกับนักฆ่าทั้งห้ามานาน คนคนเดียวสู้กับคนหลายคนเรี่ยวแรงย่อมถดถอยหลี่เหวินหลางมุ่นคิ้วอย่างขัดใจที่ไม่อาจสลัดหรือกำจัดนักฆ่าเหล่านี้ให้หมดลงไปในคราเดียวได้ เหลียวมองคนของตนก็เห็นว่

“รังเกียจข้ารึ ดี! รังเกียจข้าให้มาก เพราะอีกไม่นานคนที่ท่านรังเกียจจะกลายเป็นผัวท่านแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า” มันพูดพร้อมทั้งก้าวเข้าไปหานางใกล้ขึ้นกว่าเดิม“ถอยออกไปนะ ไม่งั้นเจ้าไม่ตายดีแน่”“ข้าว่าจะได้ขึ้นสวรรค์มากกว่า”“เหวินหลางไม่มีวันปล่อยเจ้า”“ฮ่าฮ่า ป่านนี้ท่านแม่ทัพคงตายกลายเป็นผีไปแล้วกระมัง”“ไม่จริง! เขาไม่มีทางตายหรือพ่ายแพ้ให้โจรสารเลวอย่างพวกเจ้าแน่นอน” ไป๋ฟางเซียนเถียงกลับอย่างเดือดดาล“ฮ่าฮ่า คนฝ่ายข้าเยอะเช่นนั้น เขาคงไม่มีทางรอดไปได้ง่าย ๆ นักหรอกนะ ข้าจะบอกให้ เอาเป็นว่าเรามาเล่นสนุกกันก่อนดีกว่า มามะ มาให้ข้าเชยชม”ลี่ไท่โยนดาบที่ถือมาไปด้านหลัง สาวเท้าเข้าไปหาไป๋ฟางเซียนอย่างรวดเร็ว แลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างหื่นกระหาย ไป๋ฟางเซียนที่รอจังหวะอยู่แล้ว กระชับก้อนหินก้อนไม่ใหญ่ที่นางคว้าได้ไว้แน่น ก่อนจะขว้างปาใส่คนที่เข้าใกล้ตนอย่างรวดเร็ว แล้วผุดลุกวิ่งออกไปทันที“โอ๊ย! ฤทธิ์มากนักนะ ฮึ่ม! จะนุ่มนวลอ่อนโยนเสือกไม่ชอบ อย่ามาว่าข้าเลวร้ายก็แล้วกัน” ลี่ไท่ที่ถูกก้อนหินขว้างมาจนเจ็บสบถออกมาพร้อมวิ่งตามไปทันที เมื่อสักครู่ดีที่เขาหลบทันไม่เช่นนั้นหินก้อนนั้นคงโดนตาเขาเต็ม ๆ แน่

ภายในถ้ำแห่งหนึ่งที่หลี่เหวินหลางและไป๋ฟางเซียนใช้หลบฝนได้เกิดความเงียบสงัดขึ้น บรรยากาศอึมครึมเต็มไปด้วยความอึดอัด ด้านนอกฝนตกลงมาอย่างหนัก พร้อมกับมีสายฟ้าลงและร้องคำรามเป็นระยะ ๆ ด้านในถ้ำมีกองไฟขนาดกลางคอยให้แสงสว่าง และช่วยให้ความอบอุ่น คลายความหนาวที่เกิดจากอากาศที่เย็นลง ชายหญิงทั้งสองต่างนั่งอยู่คนละมุมด้วยใบหน้าที่แตกต่างกัน แม้หลี่เหวินหลางอยากเข้าใกล้แต่ไป๋ฟางเซียนหาได้ยินยอม นางปรายสายตามองเขาอย่างกรุ่นโกรธ พลางสะบัดใบหน้าบูดบึ้งของตนหนีอย่างคนหงุดหงิดใจแม้ใบหน้างอเง้าของไป๋ฟางเซียนจะดูน่าชมไม่น้อย แต่หลี่เหวินหลางมิได้วางใจ ด้วยเกรงว่านางจะพูดคำต้องห้ามขึ้นมาอีกก่อนหน้านี้ที่นางบอกว่าจะหย่ากับเขา ดวงใจของแม่ทัพหนุ่มกระตุกวูบ หัวใจแทบหยุดเต้น ยังไม่ทันที่จะได้ตอบอะไรกลับไป ฝนก็ตกลงมาจนเขาต้องรีบพาร่างบอบบางหาที่หลบฝน โชคดีที่ถ้ำแห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากจุดเกิดเหตุนัก ทั้งสองจึงไม่ได้เปียกกันมาก ทว่าชุดอาภรณ์ก็ชื้นให้ความรู้สึกหนาวทั้ง ๆ ที่นี่หาใช่เวลาในยามค่ำคืน หลี่เหวินหลางจึงรีบก่อกองไฟทันที พวกเขาเดินลึกเข้ามาในถ้ำ ส่วนเจ้าเสี่ยวเฮยอาชาคู่ใจนั้นอยู่ปากถ้ำด้านนอกไม่ได้เข

“ทุกอย่างเป็นจริงดังเช่นที่ฝ่าบาทสงสัย เสนาบดีโจวเหลียงเกากระทำความผิดจริง ลอบยักยอกคลังหลวง ทั้งยังซ่องสุมกำลังพล เลี้ยงดูกลุ่มโจรทางตอนใต้ อำนวยความสะดวกให้พ่อค้าคนสนิท ส่งเกลือและข้าวของไปขายที่ต่างแคว้น แล้วเก็บเงินเข้าคลังตนเอง”ได้ยินเช่นนั้นไป๋ฟางเซียนก็อ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ รู้อยู่ว่าทุกยุคสมัยย่อมมีการกินนอกกินในทุจจริตอยู่เสมอ แต่ไม่คิดว่าคนที่องค์ฮ่องเต้ทรงไว้วางพระทัยจะหักหลังพระองค์ด้วยการยักยอกคลังหลวง หาเงินเข้ากระเป๋าตนเองอย่างไม่รู้สำนึกเช่นนี้ ทั้งยังส่งไปขายต่างแคว้นแทนที่จะส่งขายตามเมืองต่าง ๆ ให้ประชาชนได้ซื้อหา“ตกใจใช่หรือไม่ ที่น่าตกใจกว่าคือโจวเฟิ่งจิ่ว ภาพลักษณ์ดอกบัวขาวของนางหลอกผู้คนได้อย่างดี กระทั่งข้ายังเผลอไผลไปชั่วครู่ จนได้มารู้ความจริงยามสืบเรื่องราวในจวนตระกูลโจว ว่านางหาได้เป็นดอกบัวขาวดังที่ผู้คนเข้าใจไม่ โจวเฟิ่งจิ่วมีอารมณ์รุนแรงร้ายกาจ กิริยามารยาทต่ำทราม ตบตีบ่าวไพร่ กระทำตัวไร้เหตุผล แต่ที่ร้ายแรงและน่ารังเกียจที่สุดคือ นางฆ่าบ่าวไพร่ของตนเพียงเพราะว่าอีกฝ่ายไม่ถูกใจนาง หากใครหน้าตางดงามไม่ถูกทำให้เสียโฉมก็ถูกขายสู่หอนางโลม วีรกรรมของ