All Chapters of ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ: Chapter 71 - Chapter 80

ยามเว่ย[1]ชั้นสองของโรงเตี๊ยมตระกูลหยาง ณ มุมอับสายตา มีร่างบุรุษและสตรีจ้องหน้ากันอยู่ บรรยากาศโดยรอบค่อนข้างเงียบเล็กน้อย ทั้งอารมณ์ของพวกเขาทั้งสองแตกต่างกันอยู่มาก ด้านบุรุษมีใบหน้าเฉยชาติดจะอึมครึม ส่วนสตรีใบหน้างดงามเจิดจ้าแย้มยิ้มเอียงอาย ส่งสายตาหยาดเยิ้มให้คนที่ตนมองอยู่เป็นนิจ อีกทั้งใบหน้าของนางยังเห่อแดง ยกยิ้มมุมปากบางเบา ก่อนเสหลบสายตาด้วยความเหนียมอาย ซึ่งบุรุษและสตรีคนดังกล่าวก็คือ หลี่เหวินหลาง และ โจวเฟิ่งจิ่ว“พี่เหวินนัดเฟิ่งเอ๋อร์มาในวันนี้เพราะอันใดหรือเจ้าคะ” นางเอ่ยถามพลางยกมือป้องปากเล็กน้อย ด้วยเกรงว่าตนจะเผลอยิ้มหวานจนเกินไป“ย่อมต้องมีเรื่องสนทนากับเจ้า” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงปกติ หาได้ตื่นเต้นหรือแฝงความรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายไม่“น่าน้อยใจนัก หากมิมีเรื่องสนทนากัน ท่านจะไม่ยอมมาหาข้าเลยเชียวหรือเจ้าคะ รู้หรือไม่ว่าข้าคิดถึงท่านเพียงใด เฟิ่งเอ๋อร์น้อยใจยิ่ง” นางพูดอย่างมีจริต พลางส่งสายตาตัดพ้อต่อว่าเขาอย่างไม่จริงจังนัก“เป็นเพราะว่าข้างานยุ่ง ที่สำคัญการที่จะนัดพบ หรือลอบพบกับเจ้ามิใช่เรื่องที่สมควรนัก ผู้คนจะร่ำลือไปในทางเสียหายได้”“เสียหายอันใดกันเจ้าคะ

ยามซวี[1] เกิดความเงียบสงัดภายในเรือนเหมยกุ้ย เกิดความอึดอัดและขุ่นข้องหมองใจในห้องนอนของไป๋ฟางเซียน บรรยากาศที่แสนจะอึมครึมนี้ทำให้หลี่เหวินหลางกระอักกระอ่วนใจอย่างมาก ทั้งยังรู้สึกหงุดหงิดตั้งแต่ช่วงบ่ายที่เซียนเซียนของเขาหัวเราะยิ้มแย้มกับฉินเฟิง แม้จะมีฮุ่ยหลินและหยางตงเยว่อยู่ด้วยก็ตาม ทว่าก็ไม่สามารถลดความหึงหวงที่เขามีต่อนางได้ อยากลงโทษนางเช่นทุกทีที่เขาชมชอบก็ไม่สามารถเช่นกัน ด้วยรู้ดีว่าตนมีความผิดอยู่ไม่น้อยสามวันแล้วที่ไป๋ฟางเซียนไม่ยอมคุยกับเขา ไม่ว่าทำสิ่งใดก็ไม่ได้ยินนางเอื้อนเอ่ยสักประโยคเดียว ตอนแรกตั้งใจว่าไว้ค่อยปรับความเข้าใจกันหลังงานทุกอย่างเรียบร้อย ทว่าคงจะนานเกินไป และกลัวเหลือเกินว่าจิ้งจอกน้อยจะตีจาก ดังนั้นวันนี้หลังจากที่คุยกับโจวเฟิ่งจิ่วถึงความสัมพันธ์ต่าง ๆ เสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็ปรี่พาไป๋ฟางเซียนกลับจวนทันที เพราะไม่อาจทนเห็นนางคุยกับฉินเฟิงอย่างสนิทสนมได้ โดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าสตรีที่เขาส่งจดหมายนัดมานั้นมองเขาและไป๋ฟางเซียนด้วยสายตาโกรธแค้นเพียงใดโจวเฟิ่งจิ่วรู้สึกอยากกรีดร้องในความอัดอั้นตันใจออกไปจนแทบบ้า หากไม่สามารถกระทำได้เพราะผู้คนในโรงเตี

ในขณะที่ไป๋ฟางเซียนกำลังรู้สึกสบายใจอย่างมาก หลี่เหวินหลางกลับรู้สึกหนักใจยิ่ง คิ้วเข้มของเขาขมวดเข้าหากันแล้วคลายออก และกลับมาขมวดเข้าหากันใหม่อีกครั้งเป็นเช่นนี้อยู่บ่อยครั้ง บ่งบอกได้เลยว่าเรื่องที่กำลังสนทนาและหารือกันอยู่ตอนนี้เคร่งเครียดแค่ไหน หลายครั้งที่แม่ทัพหนุ่มส่ายหน้าไม่เห็นด้วยกับแผนการที่หลาย ๆ ฝ่ายเสนอขึ้นมา ก่อนจะแย้งกลับไปด้วยเหตุผลที่ทำให้หลายคนต้องยอมรับ ในที่สุดความตึงเครียดที่มีมาทั้งหมดก็ลดน้อยลง คนในวงสนทนาผ่อนคลายขึ้นมาก แม้จะยังสนทนากันไม่จบก็ตาม“เป็นอย่างไรเล่าท่านแม่ทัพ ครานี้เห็นด้วยกับเจิ้นแล้วใช่หรือไม่”ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นกษัตริย์ครองแคว้นจ้าว นาม จ้าวเทียนหลง อยู่ในฉลองพระองค์สีเหลืองทองนั่งบนบัลลังก์สูงสุดในท้องพระโรงของวังหลวงด้วยท่วงท่าสง่างามและองอาจ เอ่ยขึ้นทันทีที่บทสนทนาผ่อนคลายลงมากแล้ว “พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท พระองค์มากความสามารถ กระหม่อมย่อมต้องเห็นด้วยอยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ” หลี่เหวินหลางเอ่ยแย้งด้วยรู้ดีว่าฮ่องเต้พระองค์นี้มิได้ต้องการว่าร้ายตนแต่อย่างใด“เหอะ อย่ามาพูดเอาใจเจิ้น ก่อนหน้านี้เป็นผู้ใดเล่าที่ขัดเจิ้นอยู่ร่ำไป” แม้น้ำเสียงของผู้เป็นให

3 วันผ่านไปณ จวนตระกูลโจว“ที่ข้าสั่งไปเรียบร้อยดีหรือไม่”“เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะคุณหนู ข้านำจดหมายว่าจ้างให้พี่ลี่ไท่แล้วเจ้าค่ะ”“ดี หากงานนี้สำเร็จข้าจะตกรางวัลให้พี่ชายเจ้าและตัวเจ้าอย่างงาม แต่หากผิดพลาด เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าข้าจะจัดการกับเจ้าเช่นไร”“เจ้าค่ะคุณหนู” เห็นสายตาที่คุณหนูใหญ่มองมา ลี่หวาก็รู้โดยทันทีว่างานนี้จะผิดพลาดไม่ได้ ไม่เช่นนั้นชีวิตนางและพี่ชายคงได้จบสิ้นแล้ว นางรู้สึกกลัวอยู่บ้าง ทว่าก็มั่นใจในฝีมือของพี่ชายตน เรื่องโฉดชั่วเลวระยำเช่นนี้ พี่ชายของนางไม่มีวันผิดพลาดแน่ ทั้งยังจะทำได้อย่างดีเสียมากกว่า“คุณหนูวางใจได้เจ้าค่ะ ทุกอย่างจะต้องเป็นไปตามที่คุณหนูต้องการแน่นอน”โจวเฟิ่งจิ่วไม่พูดสิ่งใด นางมองตรงไปเบื้องหน้าอย่างหมายมาด แล้วมุมปากของนางก็แสยะยิ้มอย่างสะใจแค่เพียงคิดว่า สตรีที่ตนแสนเกลียดชังกำลังจะถูกทำลายและย่ำยี ก่อนจะกลายเป็นสุขล้นเมื่อมีภาพหลี่เหวินหลางพร่ำบอกรักตนในห้วงความคิด“พี่เหวินเป็นของข้า หากการมีอยู่ของเจ้าจะทำให้ข้าเสียพี่เหวินไปเช่นนั้นข้าจะกำจัดเจ้าเอง และครั้งนี้จะต้องไม่พลาดเหมือนครั้งก่อนแน่ เจ้าจะโทษข้าไม่ได้นะฟางเซียน หากเจ้าตายไป

การเดินทางที่ไร้อุปสรรคทำให้ไป๋ฟางเซียนคลายความกังวลลงไปได้มาก ทว่าก็ไม่ทั้งหมด นางยังระแวงอยู่บ่อยครั้ง และคิดว่าหากไม่เข้าเมืองเสียทีนางคงมิสามารถหายกังวลได้เป็นแน่เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างนางและหลี่เหวินหลางก็นับว่าดีขึ้นเรื่อย ๆ แม้มิได้หวือหวาเช่นก่อนหน้า แต่ก็นับว่าดีมากแล้ว ต้องยอมรับเลยว่าหลี่เหวินหลางเป็นบุรุษปากหวานและหน้าด้านจริง ๆ หลายวันที่ผ่านมาพวกนางเดินทางด้วยกันตลอด แม้จะไม่ถึงขั้นนอนกลางดินกินกลางทราย แต่ก็นับว่าใกล้เคียงไม่น้อย เพราะเดินทางชนิดที่เรียกได้ว่า ค่ำไหนนอนนั่นยามกลางวันอยู่ด้วยกันบนรถม้า ยามค่ำคืนนอนเคียงข้าง แม้ว่าไป๋ฟางเซียนจะมิต้องการให้หลี่เหวินหลางนอนพักในกระโจมเดียวกัน เนื่องจากว่ายังคงไม่หายขุ่นเคืองกับเรื่องราวก่อนหน้า แต่ความต้องการของนางก็มิเป็นผล เพราะความหน้าด้านหน้าทนของเขา!หลี่เหวินหลางคือใคร เขาคือบุรุษที่เอาแต่ใจตนเองยิ่ง ทั้งยังหน้าด้านหน้ามึน ดุด่าก็แล้ว ไล่ก็แล้ว สุดท้ายก็ยิ้มแฉ่งล้มตัวนอนลงเคียงข้าง คว้าเอวบางของนางเข้าไปกอดรัดจนใบหน้างามจมหายลงไปในแผงอกกว้าง กอดหอมให้ทำตัวไม่ถูก เผลอไผลไปกับการชักจูง สุดท้ายก็หลงลืมความต้องการของ