All Chapters of ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ: Chapter 61 - Chapter 70

หลายวันมานี้มีหลายครั้งที่ไป๋ฟางเซียนตั้งคำถามกับตนเองว่าความหวั่นไหวที่เกิดขึ้นคืออะไร นางมิได้ถามว่าความหวั่นไหวนี้หมายถึงสิ่งใด ด้วยความที่มาจากสังคมที่เปิดกว้าง ทำให้ไป๋ฟางเซียนรู้ว่าความหวั่นไหวที่เกิดขึ้นคือความรู้สึกเช่นใดหากแต่ว่าที่นางมักตั้งคำถามกับตนเองเป็นเพราะว่า ด้วยยังไม่แน่ใจนัก ว่าความหวั่นไหวและความรู้สึกที่เกิดขึ้นหลาย ๆ อย่างกับตนเองนั้น มันเป็นความรู้สึกของนางเอง หรือเป็นความรู้สึกที่ยังคั่งค้างของเจ้าของร่างเดิมกันแน่เป็นคำถามที่นางเฝ้าถามตัวเองย้ำ ๆ มาโดยตลอด แต่ก็ยังไม่ได้คำตอบเสียที ไม่สิ! ไม่ใช่ นางรู้คำตอบอยู่แล้วต่างหาก เพียงแต่ว่ายังไม่ใคร่อยากยอมรับเสียเท่าไร วันนี้ หลังจากได้ฟังคำพูดของหยางตงเยว่เรื่องที่หลี่เหวินหลางตามใจนางยิ่ง ไป๋ฟางเซียนก็ต้องมานั่งคิดและถามตัวเองใหม่อีกครั้ง พลางหวนคิดถึงการกระทำและสายตาของเขาที่มอบให้นาง ความอ่อนโยนทะนุถนอม กลั่นแกล้งให้นางเขินอายของเขา แท้จริงแล้วนางรู้สึกอย่างไรกับการกระทำเช่นนั้นกันแน่ ไป๋ฟางเซียนนั่งคิดไม่ตกคิ้วเรียวสวยของไป๋ฟางเซียนมุ่นเข้าหากันจนยับยู่ยี่ แววตาก็เคร่งเครียดเสียจนองครักษ์เงาที่จับจ้องอยู่ด้

“เรื่องตระกูลโจวเป็นเช่นใดบ้าง” ซูเฉินเปิดบทสนทนาทันทีที่เข้ามานั่งด้านในของกระโจม“เป็นเช่นที่ฝ่าบาททรงสงสัย หลังจากที่ข้าสอบถามบางสิ่งบางอย่างกับโจวเฟิ่งจิ่ว รวมกับข้อมูลต่าง ๆ ที่สืบได้ สรุปได้ว่า ภายหลังมานี้ ตระกูลโจวร่ำรวยผิดหูผิดตาจริง ๆ ทั้งยังร่ำรวยเพราะกระทำความผิด เช่นการยักยอกคลังหลวงน่ะ” ได้ยินเช่นนี้แล้วกุนซือหนุ่มก็สูดลมหายใจเข้าลึกแววตาฉายความเสียดาย และไม่อยากเชื่อว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ทั้งยังเกิดขึ้นจากคนมีอำนาจในมือซึ่งเป็นบุคคลสำคัญในราชสำนัก “ไม่น่าเชื่อว่าท่านเสนาบดีโจวเหลียงเกาจะทำลายความไว้เนื้อเชื่อใจของฝ่าบาทเช่นนี้ ตนเป็นเสนาบดีกรมคลังกลับยักยอกคลังเสียเอง ความผิดนี้ไม่รู้ว่าฝ่าบาทจะทรงลงโทษเช่นไร”“เพราะความโลภเช่นไรเล่า ความโลภบังตาจึงได้ใช้ความไว้วางใจของฝ่าบาทมากระทำในสิ่งที่มิชอบ ส่วนเรื่องความผิดนั้น ข้ายังมิรู้เช่นกันว่าฝ่าบาทคิดเห็นเช่นใด ได้แต่ตามสืบความ และจับตาดูตระกูลโจวอย่างลับ ๆ เท่านั้น เจ้าเล่าซูเฉินได้สิ่งใดมาบ้างหรือไม่” หลี่เหวินหลางกล่าว“จริงสิ ข้าสืบได้ว่าเสนาบดีโจวผู้นี้แอบติดต่อกับคหบดีคนหนึ่งอย่างลับ ๆ คาดว่าคงจะกระทำการมิชอบ แ

ต้นยามโหย่ว[1]“คุณหนูเจ้าคะ ท่านแม่ทัพมาแล้วเจ้าค่ะ”“ท่านพี่มาแล้วเช่นนั้นหรือ ดียิ่ง” ว่าแล้วก็ผุดลุกจากศาลารีบตรงไปยังหน้าประตูจวน ด้วยรู้ว่าอีกฝ่ายคงยังมาไม่ถึงจวนตระกูลหลี่ แต่ที่จื่อถิงเข้ามารายงานนางเช่นนี้ เป็นเพราะนางสั่งให้บ่าวชายไปเฝ้าต้นทางเอาไว้ว่า หากเห็นหลี่เหวินหลางใกล้ถึงจวนเมื่อไร ให้รีบมารายงานนางทันทีไป๋ฟางเซียนเดินด้วยความเร่งรีบ แววตาฉายความตื่นเต้นและความคิดถึง หลายวันมาแล้วที่นางต้องนอนคนเดียวด้วยความเปลี่ยวเหงาหัวใจ ยามค่ำคืนอากาศหนาวเย็นนัก ขนกายของนางลุกชูชันอยู่บ่อย ๆ ทว่าหนาวกายหรือจะเท่าหนาวใจ นางหนาวใจยิ่งที่ไม่มีอ้อมกอดอันอบอุ่น และแผงอกกว้างของเขาให้นางซุกซบ ยามนี้คนที่นางเฝ้ารอด้วยความคิดถึงกำลังกลับมา จะไม่ให้นางตื่นเต้นและดีใจได้อย่างไร ไม่รู้ว่าตลอดทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาที่ต้องห่างกัน แม่ทัพหนุ่มรูปงามจะคิดถึงนางบ้างหรือไม่ และจะเป็นเช่นนางบ้างไหมหนอ ที่คิดถึงเขาทุกเวลา จนไม่มีสมาธิจะทำสิ่งใดไม่นานร่างของคนที่นางคุ้นเคยและคะนึงหาก็อยู่ในระยะสายตา เขาควบขี่อาชาสีดำตัวใหญ่อย่างองอาจ ท่วงท่าสง่างามเป็นที่สุด เรือนผมเงางามปลิวไสวตามจังหวะการควบขี่ และ

“อื้อ” เจ้าของเสียงเอียงคอและใบหน้าหนีสิ่งที่กำลังรบกวนการนอนของตน พลางส่งเสียงประท้วงอย่างนึกรำคาญหลี่เหวินหลางมองคนตัวเล็กในอ้อมแขนด้วยความเอ็นดู สายตามีแต่ความรักใคร่ และปรารถนาอยากจับนางกลืนลงท้องให้รู้แล้วรู้รอด จะได้ไม่มีใครเห็นใบหน้างดงามนี้อีก นี่คงต้นยามเหม่า[1] แล้วกระมัง ไม่แปลกที่นางจะดูไม่ชอบใจและรำคาญเขา ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอก่อนโน้มหน้าเข้าไปสูดดมซอกคอหอมกรุ่นเสียเต็มรัก เท่านั้นยังไม่พอ แม่ทัพหนุ่มจัดการริเริ่มกลั่นแกล้งนางโดยทันทีซอกคอขาวถูกหลี่เหวินหลางขบกัดจนเป็นรอยแดง ทว่าเจ้าของร่างกลับยังไม่ตื่นขึ้น มีเพียงคิ้วเรียวสวยที่ย่นเข้าหากัน ส่งเสียงอืออาในลำคอ ไม่แน่ใจว่ารำคาญหรือซาบซ่านกันแน่ แม่ทัพหนุ่มไม่หยุดแค่นั้น เขาเคลื่อนใบหน้าคลอเคลียไปทั่ว มือไม้เริ่มปัดป่ายดังหนวดหมึก ปลุกให้คนที่กำลังหลับลืมตาตื่นขึ้นมา“อื้อ ท่านพี่ นี่ท่าน...” ยังไม่ทันพูดได้จบประโยคและตื่นเต็มตาเสียเท่าไร ริมฝีปากอวบอิ่มก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากหยักได้รูป หลี่เหวินหลางครอบครองริมฝีปากของนางอย่างเอาแต่ใจ กระทำตนไปตามความรู้สึกที่เกิดขึ้น สอดแทรกเรียวลิ้นและดูดดึงจนคนใต้ร่างหอบหายใจไม่ทันเมื่

“โจวเฟิ่งจิ่ว แผนนี้คิดนานหรือไม่ ถามจริง เจ้าคิดว่าข้าจะเชื่อเจ้าอย่างนั้นหรือ อยากให้ข้าหย่ากับท่านพี่จนต้องคิดแผนตื้น ๆ นี้ขึ้นมา เหอะ เป็นเด็กไปหรือไม่ ข้ามิใช่ไป๋ฟางเซียนคนเดิมที่จะยอมให้เจ้าหลอกแล้วตามเจ้าไม่ทันนะ เจ้ากลับไปเสียเถอะ มันไม่ได้ผลหรอก”ริมฝีปากบางของโจวเฟิ่งจิ่วขบเม้มเข้าหากัน แววตาของนางมีแต่ไฟโทสะ พร้อมกับลมหายใจที่เร็วขึ้นตามแรงอารมณ์ ขณะเดียวกันความไม่ยินยอมก็สะท้อนออกมาจากแววตาของนางเช่นกัน นางมิยินยอมกลับไปอย่างคนพ่ายแพ้แน่ ที่มาวันนี้เพราะต้องการเห็นนางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เสียใจ มิใช่มาเพื่อให้มันเหยียบย่ำนาง ใบหน้าของโจวเฟิ่งจิ่วเชิดขึ้น ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะอย่างขบขัน“เจ้าคิดเช่นนั้นจริง ๆ อย่างนั้นหรือ น่าขันยิ่งนัก ข้าบอกขนาดนี้แล้วยังจะคิดเข้าข้างตนเองอยู่ได้ หลอกตนเองมีความสุขมากหรือไม่ไป๋ฟางเซียน เอาเถอะ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ข้าจะผิดคำพูดกับพี่เหวิน บอกให้เจ้าฉลาดขึ้นก็แล้วกัน” นางหยุดเพียงนิดก่อนพูดต่อว่า“ที่พี่เหวินทำดีกับเจ้า บอกรักเจ้า เป็นเพราะว่าเขาอยากเอาชนะเจ้าอย่างไรเล่าไป๋ฟางเซียน เจ้าและเขาท้าทายพนันสิ่งใดกันไว้ ลืมไปแล้วอย่างนั้นหรือ เจ้าคิ