All Chapters of ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ: Chapter 51 - Chapter 60

หลี่เหวินหลางใช้ร่างกายใหญ่โตทำให้ตนได้เปรียบ และใช้ความชำนาญในการช่วงชิงลมหายใจ และความหอมหวานจากร่างแบบบางในอ้อมแขน มือใหญ่ตรึงท้ายทอยของนางให้แหงนเงยรับจูบเขาอย่างถนัดถนี่ ริมฝีปากที่ขบเม้มและดูดดึงพานให้ใจสั่นสะท้าน ร่างของไป๋ฟางเซียนค่อย ๆ ไร้เรี่ยวแรงแทบยืนไม่อยู่ เดือดร้อนเขาคอยโอบประคองไว้หลี่เหวินหลางเห็นนางไร้เรี่ยวแรงก็เปลี่ยนจากจูบเร่าร้อนรุนแรงในคราแรกเป็นจูบแสนหวาน เขาขบเม้มริมฝีปากอวบอิ่มเบา ๆ ใช้ฟันขบกัดกลีบปากล่างของนางด้วยความทะนุถนอม ก่อนจะสอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวานอีกครั้ง มอบความหวานล้ำให้นาง จนคนที่มีกลิ่นกายหอมกรุ่นอ่อนระทวยไป๋ฟางเซียนดวงตาฝ้าฟางสมองอื้ออึงเพราะถูกเขาบดจูบนานเกินไป ซ้ำยังเดี๋ยวเร่าร้อนเดี๋ยวอ่อนโยนจนนางปรับตัวไม่ทัน คนที่เคยจูบเป็นครั้งที่สองจูบตอบกลับอย่างเงอะงะจนหลี่เหวินหลางครางรับในลำคออย่างพอใจ ไม่อยากหยุดเพียงแค่นี้อีกแล้ว อยากทำมากกว่านี้เหลือเกิน อยากปลดปล่อยความอึดอัดที่กำลังพองขยายในร่มผ้าเสียเต็มประดา ทว่าเขาไม่อยากทำเช่นนั้น ไม่อยากเร่งรัดนาง เขาอยากรักนางในยามที่นางพร้อม และมีความรู้สึกที่ดีต่อกันมากกว่านี้เสียก่อน คิดได้

หลี่เหวินหลางมองคนที่ยิ้มสมใจปะปนโล่งใจด้วยความเอ็นดูปนกลั้นขำ นางคิดจริง ๆ หรือว่าจะรอดไปจากเขาได้ ในเมื่อแต่งให้เขาย่อมต้องเป็นของเขาผู้เดียวอยู่วันยังค่ำ ในที่สุดมื้ออาหารยามเย็นก็ผ่านพ้นไป ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับเรือนของตน หลี่เหวินหลางไม่คิดทำให้ไป๋ฟางเซียนอึดอัด เขาแยกไปห้องข้าง ๆ กันทันทีที่มาถึง พลางขบคิดกับตนเองว่าจะเกี้ยวพานางอย่างไรดี แม้ว่าตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ เขาจะนำตนเองไปใกล้ชิดกับนางบ้าง แต่เขาก็รู้ว่ามันยังไม่ชัดเจนพอ เพียงอยู่ใกล้แต่ไม่เกี้ยวพาจะทำให้นางหลงรักเขาได้อย่างไรกันเล่า ดังนั้นแม่ทัพหนุ่มจำเป็นต้องคิดหาวิธีการ แต่ก็ว่าไปเถิดเกิดมาจนป่านนี้ แม่ทัพของแคว้นเคยเกี้ยวสตรีที่ไหน ดังนั้นไม่ว่าเขาจะคิดเช่นไรก็ไม่อาจหาวิธีได้เสียที ทั้งยังคิดไม่ตกอีกด้วย สุดท้ายจึงหลับไปทั้งอย่างนั้นวันต่อมาแม่ทัพหนุ่มใช้ความหน้าหนาของตนเองติดตามนางไปที่ร้านเฟยเจิน คอยดูแลเอาอกเอาใจเสียจนองครักษ์เงาต่างสงสัยว่า นี่ใช่ท่านแม่ทัพที่พวกตนรู้จักจริงหรือ ไหนเล่าความเย็นชา ความน่าเกรงขาม หายไปไหนสิ้นแล้ว ความอ่อนโยนที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาตอนนี้คืออะไรไม่ใช่แค่เหล่าองครักษ์ที่สงสัย เ

ร่างบอบบางของไป๋ฟางเซียนและร่างกายบึกบึนของหลี่เหวินหลาง เดินเคียงคู่กันลงมาจากชั้นสาม เรียกความสนใจของบรรดาลูกค้าที่อยู่ภายในร้านเฟยเจินที่ชั้นล่างทั้งสิ้น ผู้ใดเห็นสายตาที่แม่ทัพหนุ่มมองสตรีข้างกาย และประคับประคองนางลงมาอย่างนุ่มนวลล้วนต้องพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ทั้งสองเหมาะสมกันมาก สมกันดั่งกินทองใบหยก บ้างถึงขั้นอิจฉาไป๋ฟางเซียนที่มีสามีดีพร้อมเช่นนี้ บ้างก็ยินดีและว่า หญิงงามย่อมต้องคู่กับบุรุษรูปงาม นับเป็นเรื่องสมควรแล้ว เสียงซุบซิบที่ไม่ดังไม่เบาลอยเข้าหูไป๋ฟางเซียนเป็นระยะ จนเจ้าตัวต้องก้มหน้างุดคางชิดอกหลบเลี่ยงสายตาล้อเลียนที่มองมา พลางซ่อนใบหน้าแดงระเรื่อของตนด้วย หลี่เหวินหลางยิ้มพรายให้สตรีข้างกาย จับจ้องมองนางด้วยสายตาอ่อนแสง หัวใจที่เคยด้านชาเต้นรัวเร็วอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนหลี่เหวินหลางไม่คิดสนใจผู้ใด เปลี่ยนจากกุมมือบางเป็นโอบกอดเอวเล็กคอดกิ่ว พลางกระชับให้แนบชิดกับตนเอง ก่อนจะพานางเดินไปยังหน้าร้านทันที มือใหญ่ข้างซ้ายยกขึ้นสะบัดเบา ๆ ไป๋ฟางเซียนมองด้วยความมึนงง เพียงไม่นานก็กระจ่าง เมื่อมีคนสวมใส่ชุดคลุมสีดำออกมาจากที่ไหนนางก็ไม่สามารถทราบได้ แต่ถ้าให้เดา คิดว

หนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีควบขี่อาชาสีดำตัวเดียวกัน ผมทั้งสองลู่ไปตามแรงลม เกิดเป็นภาพสวยงามท่ามกลางธรรมชาติของป่าเขา เจ้าเสี่ยวเฮยหยุดวิ่งตามคำสั่งของแม่ทัพหนุ่มที่ใช้มือกระตุกบังเหียน เขาโน้มหน้าไปพูดชิดริมหูบอกกล่าวกับเจ้าของกลิ่นกายหอมกรุ่นว่า“ถึงแล้ว เป็นเช่นไร ชอบหรือไม่” ไป๋ฟางเซียนแม้จะทำตัวไม่ถูกและเขินอายกับคำพูดของเขา ทว่านางกลับไม่ใส่ใจนัก เนื่องจากตอนนี้ภาพตรงหน้าดึงดูสายตาและความสนใจของนางมากกว่าทุ่งดอกไม้กว้างไกลมีสีเหลืองนวลบานสะพรั่ง ไม่แน่ชัดว่าเป็นดอกไม้ชนิดใด ทว่ามันกลับเกิดอยู่ตรงหน้านางนี้แล้ว เหล่าดอกไม้เอนไหวไปตามแรงลมจนกลีบดอกปลิวละล่อง ช่างสวยงามยิ่งหมู่มวลวิหคบินอยู่น่านนภาร้องขับขานไปมาสอดคล้องกับทิวทัศน์เบื้องล่าง โดยมีเหล่าภมรตัวเล็ก ๆ ที่กำลังลิ้มชิมรสความหวานของดอกไม้เข้าคู่กันอย่างลงตัว ไป๋ฟางเซียนเหม่อมองภาพตรงหน้าราวกับถูกสะกด“ลงมาเถิด” หลี่เหวินหลางที่กระโดดลงจากหลังม้าเมื่อไรไม่รู้ได้กล่าวบอกนาง พร้อมยื่นมือทั้งสองจับที่เอวของนางไว้แน่นคล้ายกับจะบอกว่า กระโดดมาสิเขาประคองไว้อยู่ไป๋ฟางเซียนจับที่ท่อนแขนแกร่งทั้งสองข้างไว้แน่น ปล่อยให้เขาอุ้มนางลงจากหล

“คนบ้า! บ้า ๆ ๆ ๆ บ้าที่สุดเลย” ไป๋ฟางเซียนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่เบาไม่ดังนัก ยามนางพูดมือทั้งสองข้างก็จะทุบตีหมอนที่ตนใช้หนุนนอนด้วย ใบหน้าของนางแดงก่ำ กลีบปากสีชมพูระเรื่อบวมแดงเล็กน้อยจื่อถิงส่ายศีรษะด้วยความอ่อนใจที่เห็นเจ้านายสาวเป็นเช่นนี้ คุณหนูของตนตีอกชกลมตั้งแต่กลับจากท่องเที่ยวที่ป่านอกเมืองหลวงแล้ว คราแรกนางตกใจอย่างมากที่คุณหนูของนางแนบหน้าลงกับหมอนแล้วกรีดร้องออกมา เกือบจะเรียกท่านแม่ทัพให้มาช่วยอยู่แล้วเชียว หากไม่สังเกตเห็นว่ามุมปากของเจ้านายสาวฉีกยิ้ม และแววตาของนางฉายแววแห่งความสุข หากจื่อถิงคาดเดาไม่ผิด อาการเช่นนี้เกรงว่าคุณหนูของนางกำลังระบายอารมณ์เขินอายเป็นแน่แท้ คิดแล้วก็ส่ายหัว ทว่าจื่อถิงกลับรู้สึกมีความสุข สายตาจับจ้องผู้เป็นนายด้วยความจงรักภักดีไป๋ฟางเซียนไม่สนใจว่าจื่อถิงจะคิดเห็นเช่นไร ยามนี้นางหวนนึกถึงคำพูดของหลี่เหวินหลาง คำพูดที่ทำให้ใจนางเต้นแรง คำพูดที่ทำให้นางไม่สามารถหุบยิ้มได้ คำพูดที่ว่าเขาและนางเกินมาคู่กัน เกิดมาเพื่อเป็นคนรัก เกิดมาเพื่อกันและกันยามได้ยินหัวใจของนางเต้นโครมครามเสียจนกลัวจะกระเด็นออกมานอกอก ประจานให้เขาได้รู้ว่านางรู้สึ