All Chapters of ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ: Chapter 31 - Chapter 40

“ขอโทษแทนเขาด้วย เขาแค่หยอกเจ้าเล่นเท่านั้น” นางจึงหันไปขอโทษสหายตนแทน ทว่านั่นยิ่งทำให้หลี่เหวินหลางไม่พอใจมากกว่าเดิม“จริงสิเจ้าเอาของมาให้ข้าไม่ใช่หรือ เอาออกมาเร็วเข้า ข้าอยากดูยิ่ง แล้วก็นะเจ้าสบายใจได้ ข้าสบายดี แค่มีข่าวไม่ดีนิดหน่อยจึงต้องอยู่เงียบ ๆ ในจวนชั่วคราวน่ะ คาดว่าอีกวันสองวันก็ไปตลาดได้แล้วละ”“ดียิ่ง เอาเป็นว่าเจ้าออกจากจวนเมื่อไหร่ก็ให้คนไปแจ้งข้าเล่า ข้าจะได้พาหลินหลินมาแนะนำให้รู้จัก” ดวงตาของไป๋ฟางเซียนพราวระยับพยักหน้ารับด้วยความตื่นเต้นทันที หลี่เหวินหลางมองแล้วขัดตายิ่งนัก แต่ก็ไม่อยากพูดแทรก เพราะกลัวว่าตนจะพลาดข้อมูลสำคัญอื่น ๆ ที่คนทั้งสองจะพูดคุยกัน“ไหนเล่าของที่ข้าสั่ง เอามาสิข้าจะได้ดู” ไป๋ฟางเซียนเอ่ยเร่งรัดจนหยางตงเยว่ส่ายหน้าด้วยความอ่อนใจ ก่อนจะหันไปหาคนสนิทให้นำของสิ่งนั้นที่เขาถืออยู่ให้ตน เสร็จแล้วจึงยื่นมาให้นางระหว่างที่ไป๋ฟางเซียนกำลังยื่นมือขาวผ่องของตนเองออกไปรับก็ทำได้แค่จับอากาศเท่านั้น เพราะสิ่งของที่นางสั่งไว้ถูกมือใหญ่ของหลี่เหวินหลางคว้าจับไปเสียแล้ว นางหันไปมองเขาอย่างไม่พอใจพลันอ้าปากเตรียมต่อว่าก็ต้องหุบฉับลง เพราะเขายื่นของดัง

“เป็นเช่นไร อึ้งไปเลยใช่หรือไม่ จะบอกให้รู้เอาไว้นะว่า ข้าหาได้รักท่านไม่ เมื่อก่อนเป็นข้าเองที่หลงผิด จึงหลงมัวเมาในความรูปงามของท่าน หลงจนหน้ามืดตามัว เป็นเหตุให้ทำตัวร้าย ๆ ชื่อเสียงที่เลื่องลือออกไปจึงไม่ค่อยดี ทว่าตอนนี้ข้าตาสว่างแล้ว และรู้ได้ด้วยตนเองว่าต่อให้หน้าตาดีก็ใช่ว่านิสัยจะดีด้วย และไม่ว่าข้าจะเพียรพยายามสักเท่าใด ท่านก็ไม่มีวันรักข้า ท่านไม่เคยสนใจไยดีข้า ซ้ำร้ายยังมีแต่รังเกียจข้า มอบสายตาเดียดฉันท์ให้ข้ามาโดยตลอด เมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมข้าต้องทนให้ท่านต่อว่า ทนรับสายตาเช่นนั้นจากท่านกัน ไหน ๆ ท่านก็ไม่ได้รักข้าสู้ข้าไปหาคนที่รักข้าไม่ดีกว่าหรือ อย่างน้อยคนผู้นั้นคงเอาใจใส่ข้า และทำให้ข้ามีความสุขบ้าง และเมื่อความรู้สึกของข้าชัดเจนเช่นนี้แล้ว เหตุใดต้องจำทนอยู่เล่า จะหย่ากันก็เหมาะสมแล้วไม่ใช่หรือ เกลียดกันนักก็หย่า ๆ กันไปเลย เรื่องระหว่างข้ากับท่านจะได้จบลงเสียที!” นางพูดกระแทกกระทั้น“ท่านไม่ต้องห่วง หลังจากที่หย่ากันแล้ว ข้าจะเป็นคนปล่อยข่าวเองว่าที่ข้าหย่าออกมา เพราะว่าข้าให้ความสุขต่อสามีไม่ได้ และเรื่องงามหน้าหลาย ๆ อย่างข้าจะรับไว้เอง ดังนั้น หย่าให้ข้าซะ!”“หย

หลี่เหวินหลางดวงตาเบิกกว้างอ้าปากค้าง โดยมีสตรีสองนางมองมาที่เขาเป็นจุดเดียว โจวเฟิงจิ่วมองคนที่ตนรักด้วยสายตาร้าวรานเจ็บปวดอย่างถึงที่สุดที่เห็นเขาโอบกอดสตรีอื่น ขณะเดียวกันก็รู้สึกพอใจที่เห็นเขาตื่นตระหนก นางปรายสายตาไปมองไป๋ฟางเซียนเล็กน้อยอย่างเหนือกว่าคล้ายบอกอีกฝ่ายกลาย ๆ ว่า เห็นหรือไม่คนที่สำคัญกับพี่เหวินที่สุดเป็นข้าซึ่งแน่นอนไป๋ฟางเซียนเห็นสายตานั้น แต่นางจำเป็นต้องสนใจด้วยหรือ ก็แค่สายตาของผู้หญิงธรรมดาคิดเข้าข้างตัวเองคนหนึ่ง ไม่มีค่าต้องให้นางใส่ใจสักนิด กลับกัน สายตาสีหน้าของหลี่เหวินหลางต่างหากที่นางสนใจ นางอยู่ใกล้เพียงนี้เหตุใดจะไม่รู้ว่าแววตาลึก ๆ ของเขามันซุกซ่อนสิ่งใดไว้ ลางสังหรณ์บอกนางว่า นี่ไม่ใช่การกระทำหรือการแสดงออกทางความรู้สึกที่แท้จริง คล้ายกับว่าเขาแกล้งทำเสียมากกว่า ทว่าแม้นางจะคิดเช่นนั้นก็หาเหตุผลมายืนยันกับตนเองไม่ได้ว่าทำไมถึงคิดเช่นนั้น สุดท้ายนางจึงละความสนใจไปเอง ไป๋ฟางเซียนผินหน้าไปมองสบตากับโจวเฟิ่งจิ่วตรง ๆ อยากรู้จริงเชียวว่าสตรีเช่นนางจะทำอันใดได้ นางเลิกคิ้วส่งสายตาท้าทายอีกฝ่าย หากสายตาของสตรีตรงข้ามบอกนางว่า นางสำคัญกับเขา สายตาของไป๋ฟา

หลี่เหวินหลางมองร่างบอบบางในชุดสีฟ้าอ่อนสลับขาวอย่างสำรวจ นางช่าง... งดงามยิ่ง นี่คือคำพูดเดียวที่เขาจะคิดขึ้นมาได้ สายตาอ่อนหวานมองไปยังอีกฝ่ายอย่างพึงพอใจ และภูมิใจในคราเดียวกัน แล้วต้องมุ่นคิ้วเมื่อคิดได้ว่าหากร้านเปิด ผู้คนมากมายจะมองนางอย่างที่เขามอง แค่คิดหลี่เหวินหลางก็รู้สึกร้อนรุ่มในอกแล้ว เขามองไปที่นางอีกครั้งแววตาหมายมาดกล้าแกร่งหากเขาอยู่กับนางตลอดเวลา ดูสิว่าใครมันจะกล้ามอง...ไป๋ฟางเซียนมองชายหนุ่มด้วยความสงสัย เป็นอันใดของเขา เหตุใดจึงจ้องมาที่นางด้วยสายตาแปลก ๆ แล้วสายตาหยาดเยิ้มก่อนหน้านี้คืออะไร มองนางเช่นนั้นทำไม ขนลุกไปหมดแล้ว ใบหน้าของไป๋ฟางเซียนบิดเบี้ยว ก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อยไล่ความคิดความรู้สึกเหล่านั้นออกไป“ท่านมาเร็วเกินไปหรือไม่นี่ยังไม่ถึงเวลาเปิดร้านเลย” เพื่อไม่ให้อึดอัดจึงเกินไป ไป๋ฟางเซียนจึงเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาด้วยตนเอง“มาช่วยเจ้า” หลี่เหวินหลางหาได้สนใจน้ำเสียงราบเรียบและใบหน้าเฉยชาของนางไม่“ช่วยข้า ช่วยอันใด”“ให้กำลังใจเจ้า”“...” บอกนางทีว่านางได้ยินไม่ผิด คราวนี้ใบหน้าของไป๋ฟางเซียนไม่เรียบนิ่งอีกแล้ว นางมองเขาอย่างหวาด ๆ“วันนี้เจ้างดงามมาก

โจวฮูหยินที่เห็นบุตรสาวเป็นเช่นนี้นางก็ไม่รู้ว่าจะกล่าวสิ่งใด ยิ่งนึกถึงคำผู้เป็นสามีก็ยิ่งทอดถอนใจ‘บอกเฟิ่งเอ๋อร์หักใจเสียบ้าง อย่าให้นางสร้างปัญหาให้มากนัก แล้วเจ้าแม่ทัพหลี่ผู้นั้นก็ให้ห่างเสียบ้างเถิด ใต้หล้านี้ยังมีบุรุษที่ดีอีกมาก สักวันนางจะเจอคนที่คู่ควร’‘เหตุใดเล่าเจ้าคะท่านพี่ แม่ทัพหลี่ก็เป็นบุรุษรูปงามและดีพร้อมเหมาะสมกับเฟิ่งเอ๋อร์ยิ่ง ทั้งบุตรสาวของเราก็รักแม่ทัพหลี่เสียยิ่งกว่าอะไร ท่านพี่จะให้ข้าหักห้ามนางได้อย่างไรเจ้าคะ’‘ข้าสั่งสิ่งใดก็ไปทำตามนั้น เพื่ออนาคตของบุตรสาวเจ้าและตระกูลโจว บอกนางให้เลิกเกาะแกะและตัดอกตัดใจกับหลี่เหวินหลางเสีย!’ยามนั้นนางไม่แม้แต่จะเข้าใจ ว่าเหตุใดสามีของนางถึงดูอารมณ์เสียนัก ทั้งยังกังวลแปลก ๆ แต่เมื่อถามสิ่งใดไปก็ไม่ได้คำตอบ จึงได้แต่ถอยร่นออกมา และประวิงเวลาไม่พูดจากับบุตรสาวเสียที ยามนี้เมื่อเรือนลูกสาวเกิดเสียงดังจึงได้นึกเป็นห่วงและมาดู ตั้งใจว่าคงใช้โอกาสนี้พูดจาบอกกล่าวกับนาง ทว่าเมื่อเห็นสภาพของบุตรสาวที่นางรักและทะนุถนอมเป็นเช่นนี้แล้ว นางจะกล้าพูดในสิ่งที่สามีเคยฝากฝังได้เช่นไร ลมหายใจหนัก ๆ ดังออกมาจากร่างของโจวฮูหยินอันที่