All Chapters of ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ: Chapter 21 - Chapter 30

“ข้าบอกให้ปล่อยข้า!” แล้วชายหนุ่มก็ต้องหลุดออกจากห้วงความคิด เมื่อคนตัวเล็กพูดขึ้นเสียงพร้อมบิดตัวออกจากอ้อมกอดเขาอย่างแรงหลี่เหวินหลางหรี่ตาจ้องมองอีกฝ่ายที่หลุดจากอ้อมกอดเขาไปด้วยสายตาไม่พอใจ อารมณ์ดีที่เพิ่งจะมีมลายหายไปในพริบตา แทนที่ด้วยความหงุดหงิด พลางรู้สึกโกรธคนตรงหน้าขึ้นมาเล็กน้อย มันจะอะไรกันนักกันหนากับแค่กอดนิดกอดหน่อย เมื่อก่อนวิ่งตามเขาจนน่ารำคาญ พอเขาอยากแตะต้องนางบ้างทำทีกระบิดกระบวนนี่มันหมายความว่าอย่างไร“เจ้ากล้าขึ้นเสียงใส่ข้ารึ!” ด้วยความที่ไม่เคยมีใครขึ้นเสียงใส่มาก่อนทั้งยังไม่เคยถูกขัดใจ เป็นธรรมดาที่เขาจะรู้สึกไม่พอใจ ยิ่งมาถูกคนที่เคยยอมเขามาตลอดกระทำใส่เช่นนี้ แม่ทัพหนุ่มก็รู้สึกไม่ยินยอมทั้งยังหงุดหงิดเป็นอย่างมาก “ใช่! มากกว่านี้ข้าก็กล้าหากท่านยังกล้าดูถูกข้าอีก”“ข้าดูถูกตรงไหน สิ่งที่ข้าพูดไปก็มีแต่ความจริง หรือเจ้าจะเถียงว่าเมื่อก่อนเจ้าไม่ได้วิ่งตามก้นข้า ไม่ได้ยั่วยวนข้า ส่งสายตาหยาดเยิ้มให้ข้า”“ท่าน!”“อะไรเล่า เถียงไม่ออกใช่หรือไม่ ก็แน่สิ ในเมื่อมันคือเรื่องจริง หึ!” หลี่เหวินหลางพูดพร้อมยกยิ้มอย่างคนเหนือกว่าไป๋ฟางเซียนหายใจแรงมือกำเข้าหาก

ระหว่างเดินไปที่หน้าจวนก็คิดเรื่องของหลี่เหวินหลางไปด้วย ตั้งแต่ที่เขาดูถูกและนางได้ตบหน้าเขาไปเมื่อคราวก่อน นางก็ไม่เห็นแม่ทัพหนุ่มอีกเลย ในหลายวันที่ผ่านมาอีกฝ่ายก็มิได้กลับมานอนที่จวน ไม่รู้ว่าโกรธนางจนไม่อยากกลับ หรือไปพลอดรักกับแม่ดอกบัวขาวโจวเฟิ่งจิ่วกันแน่คิดถึงตรงนี้คิ้วเรียวสวยก็ขมวดเป็นปมอย่างไม่ชอบใจ ทำไมต้องรู้สึกไม่พอใจด้วยก็ไม่รู้ นี่คงเป็นเพราะว่านางและเขามีสถานะต่อกันอยู่เป็นแน่ หากพลอดรักกันตอนที่นางไม่มีสถานะเป็นภรรยาเขาก็แล้วไปเถิด แต่นี่นางยังเป็นภรรยาของเขาอยู่นะ หากเป็นเรื่องจริง ก็สมควรแล้วที่นางรู้สึกไม่พอใจ ด้วยรู้สึกว่าตนถูกหักหน้าและหยามศักดิ์ศรี ไป๋ฟางเซียนตั้งมั่น หากทุกอย่างเป็นจริงอย่างที่คิด นางไม่ปล่อยผ่านเรื่องนี้แน่ พลันนั้นหวนคิดถึงวันที่นางชวนเขาหย่าแต่เขาไม่ยอมหย่าก็หงุดหงิดไม่หาย ไม่รู้จะฉุดรั้งกันไปด้วยเหตุใด แต่ช่างเรื่องนั้นก่อนเถิด กลับมาที่เขาไม่ยอมกลับจวนดีกว่าไป๋ฟางเซียนค่อนข้างมั่นใจ ว่าอีกฝ่ายไม่ได้ไปพลอดรักกับโจวเฟิ่งจิ่ว แต่นางก็ไม่รู้เช่นกันว่าเขาไปอยู่ที่ไหน นอกจากนี้ยังรู้สึกแปลก ๆ ราวกับว่ามีคนจับจ้องตนเองอยู่ตลอดเวลา แรก ๆ ก็ระแ

“ท่านแม่ทัพปล่อยข้านะ ปล่อยข้าลง!”“ปล่อยให้เจ้าลงไปหาไอ้หน้าจืดนั่นหรือ ฝันไปเถอะ!”“พูดอะไรของท่าน ข้าไม่เข้าใจ”“หึ ไม่ต้องมาตีหน้าซื่อ คงจะมีความสุขมากเลยใช่หรือไม่ ที่ถูกมันมองด้วยสายตาหวานเชื่อมเยี่ยงนั้น”“นี่ท่าน!”“ข้าบอกเจ้าแล้วใช่หรือไม่ ว่าเจ้าเป็นของข้า”ไป๋ฟางเซียนยังไม่ทันจะพูดอันใดต่อก็ต้องนั่งตัวเกร็ง เมื่อถูกคนตัวโตนั่งซ้อนหลังโอบกอดเอวคอดกิ่วของนางไว้แน่น นางได้ยินเสียงเขาหัวเราะหยันในลำคอด้วย จะค้านก็เกรงว่าเขาจะทำอะไรน่าอายมากกว่านี้ เพราะตั้งแต่ออกจากร้านงานฝีมือตระกูลฉิน เจ้าของวงแขนแกร่งก็ไม่ยอมปล่อยนางลงจากหลังม้าเลย ครั้นต่อว่าก็ยิ่งถูกเขาโอบกอดแน่นขึ้น เท่านั้นยังไม่พอ ไม่รู้ว่าเขาไม่พอใจอะไรนางนักหนาถึงต้องโน้มหน้ามาพูดใกล้ใบหู ชาวบ้านที่เดินไปมาก็มองมาที่พวกนางด้วยท่าทีสงสัยใคร่รู้ บางคนถึงขั้นเอียงอายอายอันใดกัน! นางอึดอัดจะบ้าตายแล้ว!ไม่รู้เขารู้ได้เยี่ยงไรว่านางอยู่ที่ร้านค้าตระกูลฉิน จึงได้มาหานางที่นี่ จะมาก็ไม่ว่าอันใดหรอก หากไม่ใช่มาแล้วต้องทำให้นางขายหน้าแบบนี้! มีที่ไหนพูดแทรกขึ้นกลางปล้องในจังหวะที่นางกำลังจะแนะนำตัว จะว่าหึงหวงหรือคงไม่ใช่ นาง

ด้านเจ้านายเป็นอย่างไรบ้างสุดรู้ แต่ด้านข้ารับใช้ข้างกายของทั้งสองอย่างตงผิงและจื่อถิงนั้น บรรยากาศค่อนข้างกระอักกระอ่วนเล็กน้อย สาวใช้คนสนิทของไป๋ฟางเซียนนั่งตัวเกร็งไม่ต่างจากผู้เป็นนาย เมื่อถูกคนสนิทของหลี่เหวินหลางจับข้อมือเดินออกมาจากร้านตระกูลฉิน และอุ้มนางขึ้นนั่งหลังม้าแล้วบังคับให้ม้าเดินอย่างช้า ๆ สองแก้มเนียนแดงปลั่งอย่างเคอะเขิน ยิ่งยามม้าขยับร่างกายของทั้งสองก็จะชิดใกล้เสียดสีกันมากขึ้น ชวนให้ใจหวิวเสียเหลือเกิน“นั่งตัวเกร็งเช่นนั้นเจ้าไม่เมื่อยรึ” ตงผิงเอ่ยถาม สองแขนก็โอบกอดนางไว้กลาย ๆ เพราะใช้มือจับบังเหียนม้า“ว่าเช่นไร ถามเหตุใดจึงไม่ตอบ” ตงผิงถามย้ำหลุบตามองคนในอ้อมแขนด้วยสายตาเรียบนิ่ง“อะ เอ่อ... ไม่ ไม่เมื่อยเจ้าค่ะ” จื่อถิงละล่ำละลักตอบกลับ แล้วก้มหน้างุดซ่อนวงแก้มแดงระเรื่อเอาไว้ แม้ว่านางจะก้มเช่นไรก็ไม่สามารถรอดพ้นสายตาของตงผิงได้อยู่ดี เขามองนางด้วยสายตาอ่อนโยนขึ้นน่ารักจริง ๆถึงจะเห็น ตงผิงก็ไม่คิดเปิดโปงให้นางอับอายไปมากกว่านี้ เขายังคงบังคับให้ม้าเดินต่อไปอย่างช้า ๆ ผู้คนในตลาดล้วนจับตามองคนทั้งสอง สายตาของพวกเขามองมาที่คนทั้งคู่ ประหนึ่งว่ากำลังมองคู่

ยามซวี[1] ภายในห้องนอนของไป๋ฟางเซียน เจ้าของห้องกำลังนั่งร่างแบบอาภรณ์ชุดใหม่อยู่ นางนั่งทำงานของตนเองตั้งแต่กินข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว ซึ่งเป็นเวลานับชั่วยาม[2] เป็นธรรมดาที่จะรู้สึกเมื่อยล้า จึงได้หยุดมือเก็บของเข้าที่ ไล่จื่อถิงออกจากห้องนอนไป เพราะตนต้องการพักผ่อนแล้วร่างบอบบางบิดตัวไปมาอย่างเมื่อยล้าในขณะที่กำลังจะขึ้นเตียงประตูห้องนอนก็ถูกเปิดออก ครั้นเห็นคนที่เดินเข้ามาใหม่ดวงตากลมโตของนางก็เบิกกว้างขึ้น กระทั่งเขาเดินเข้ามาใกล้แล้วนางถึงตั้งสติได้ “ท่านมาที่ห้องข้าทำไม”“ข้าจะนอนห้องนี้”“ได้อย่างไร ห้องท่านก็มีกลับไปนอนที่ห้องท่านสิ” ไป๋ฟางเซียนแย้งอย่างไม่ยินยอมระคนไม่เข้าใจเขาด้วย “ห้องภรรยาก็นับเป็นห้องของสามีเช่นกัน ข้าจะนอนห้องนี้”ไป๋ฟางเซียนมองหลี่เหวินหลางบุรุษหน้าด้านที่เข้ามาในห้องนอนของนางโดยไม่ได้รับอนุญาตอย่างเหลือเชื่อ นางหลุบตามองเขาขึ้น ๆ ลง ๆ อยู่เช่นนั้น ก่อนจะจ้องไปที่ดวงตาคมดุคู่นั้นอย่างไม่ยินยอม แต่แล้วก็ต้องยอมแพ้ไป เนื่องจากว่าวันนี้รู้สึกเหนื่อยล้าอยากนอนหลับพักผ่อนเต็มทน อีกอย่างคือบุรุษหน้าด้านหน้ามึนเช่นเขาต่อให้พูดปากจะฉีกถึงรูหูคงไม่สะเทื