บทที่ 21

“ข้าบอกให้ปล่อยข้า!” แล้วชายหนุ่มก็ต้องหลุดออกจากห้วงความคิด เมื่อคนตัวเล็กพูดขึ้นเสียงพร้อมบิดตัวออกจากอ้อมกอดเขาอย่างแรง

หลี่เหวินหลางหรี่ตาจ้องมองอีกฝ่ายที่หลุดจากอ้อมกอดเขาไปด้วยสายตาไม่พอใจ อารมณ์ดีที่เพิ่งจะมีมลายหายไปในพริบตา แทนที่ด้วยความหงุดหงิด พลางรู้สึกโกรธคนตรงหน้าขึ้นมาเล็กน้อย มันจะอะไรกันนักกันหนากับแค่กอดนิดกอดหน่อย เมื่อก่อนวิ่งตามเขาจนน่ารำคาญ พอเขาอยากแตะต้องนางบ้างทำทีกระบิดกระบวนนี่มันหมายความว่าอย่างไร

“เจ้ากล้าขึ้นเสียงใส่ข้ารึ!” ด้วยความที่ไม่เคยมีใครขึ้นเสียงใส่มาก่อนทั้งยังไม่เคยถูกขัดใจ เป็นธรรมดาที่เขาจะรู้สึกไม่พอใจ ยิ่งมาถูกคนที่เคยยอมเขามาตลอดกระทำใส่เช่นนี้ แม่ทัพหนุ่มก็รู้สึกไม่ยินยอมทั้งยังหงุดหงิดเป็นอย่างมาก

“ใช่! มากกว่านี้ข้าก็กล้าหากท่านยังกล้าดูถูกข้าอีก”

“ข้าดูถูกตรงไหน สิ่งที่ข้าพูดไปก็มีแต่ความจริง หรือเจ้าจะเถียงว่าเมื่อก่อนเจ้าไม่ได้วิ่งตามก้นข้า ไม่ได้ยั่วยวนข้า ส่งสายตาหยาดเยิ้มให้ข้า”

“ท่าน!”

“อะไรเล่า เถียงไม่ออกใช่หรือไม่ ก็แน่สิ ในเมื่อมันคือเรื่องจริง หึ!” หลี่เหวินหลางพูดพร้อมยกยิ้มอย่างคนเหนือกว่า

ไป๋ฟางเซียนหายใจแรงมือกำเข้าหาก