All Chapters of ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ: Chapter 41 - Chapter 50

“ทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร จะไม่รับผิดชอบหรือ”“ใช่ ๆ ทำไมถึงไม่รับผิดชอบ หน็อย... ชื่อเสียงร้านก็ดี ร้านหรือก็ใหญ่โต ไม่คิดเลยว่าร้านเฟยเจินจะมีการกระทำชั่วช้าเช่นนี้”“เป็นแบบนี้ข้าคงไม่เข้าแล้ว กลัวถูกหลอกตา ย้อมแมวขาย”“ดูแม่นางคนนี้สิน่าสงสารยิ่งนัก อาภรณ์ที่ได้รับมาหรือก็ไม่เรียบร้อย พอนำกลับมาที่ร้านกลับถูกปฏิเสธไม่ยอมรับผิดชอบใด ๆ เจ้าของร้านอยู่ที่ใดเล่า ออกมาคุยบ้างสิ ไม่ใช่ปล่อยให้ลูกจ้างร้านรับหน้าเช่นนี้”“ใช่ ๆ นางพูดนักพูดหนาว่าร้านนางดีอย่างนั้นอย่างนี้ เหอะ ครานี้เป็นเช่นไร มีคนกล้าเปิดโปงการกระทำไร้ยางอายของนาง นางไม่เห็นออกมาชี้แจงแถลงไขบ้าง”“นั่นสิ ข้าก็คิดเช่นเจ้า”“ปัดโธ่เอ๊ย! ที่แท้ฮูหยินเอกของท่านแม่ทัพก็มีนิสัยเช่นนี้ ทำสิ่งใดผิดก็ไม่ยอมรับผิดชอบ ข้าจะไม่เข้าร้านนางอีกต่อไป!”“ข้าด้วย! ข้าด้วย! ชุดอาภรณ์แบบใหม่แล้วอย่างไร ในเมื่องานไม่ได้คุณภาพเช่นนี้ ซ้ำเจ้าของยังไม่รับผิดชอบ เหตุใดจึงต้องสนับสนุนต่อกัน”เสียงโหวกเหวกโวยวายอยู่หน้าร้านเฟยเจินทำให้ไป๋ฟางเซียนขมวดคิ้ว ด้วยไม่เข้าใจสถานการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น นางไปกินข้าวเช้าที่โรงเตี๊ยมมา ไม่ถึงชั่วยาม ครั้นกลั

“คารวะอันใดกัน คนกันเองทั้งนั้น ว่าแต่มีปัญหาใดเล่าเจ้าจึงเรียกให้ข้าลงมาเช่นนี้ ใช่ว่าเจ้าก็จัดการได้หรือ” ฮูหยินผู้ตรวจการยิ้มละไมเอ่ยปากถาม เหตุใดนางจะไม่รู้ว่าสตรีน้อยตรงหน้าเก่งกาจแค่ไหน หลังจากที่ร้านเฟยเจินเปิดให้บริการ นางก็มาใช้บริการร้านเป็นประจำ เรียกได้ว่านางมาแทบทุกวันเลยก็ว่าได้ กระทั่งได้สิทธิเป็นแขกพิเศษคนแรกของทางร้าน จึงทำให้นางได้สนทนากับสตรีตรงหน้าอยู่บ่อย ๆ ทำให้พอรู้นิสัยใจคอของกันและกันอยู่บ้าง เป็นเช่นนี้นางจะไม่รู้ได้เช่นไรว่าปัญหาที่เกิดเพียงเล็กน้อยนี้ สตรีที่อยู่ตรงหน้าจะแก้ไม่ได้ ขนาดเรื่องของนางสับสนอลหม่านยิ่งกว่ายังได้ความฉลาดหลักแหลมของไป๋ฟางเซียนช่วยชี้แจงและแนะนำเลย ดังนั้นกับปัญหาที่เกิดขึ้นนี้หากว่าไป๋ฟางเซียนแก้ไม่ได้มิใช่ว่าเป็นเรื่องตลกหรือ และนี่จึงเป็นเหตุที่ทำให้นางถามอีกฝ่ายอย่างหยอกเย้า“ข้าเพียงเชิญท่านมาเป็นสักขีพยานให้ข้าเท่านั้นเจ้าค่ะ”“เช่นนั้นก็เชิญเถิด ข้าจะเป็นพยานให้เอง” จบคำพูดของฮูหยินผู้ตรวจการ สตรีเจ้าปัญหาก็ยิ่งตื่นตระหนก โจวเฟิ่งจิ่วก็รู้สึกขัดใจเช่นกัน ไม่คิดว่าศัตรูหัวใจจะรู้จักฮูหยินผู้ตรวจการที่เขาว่ากันว่าตงฉินนักหนาผู้

“เอ่อ ท่านแม่ทัพยังไม่กลับหรือเจ้าคะ” จื่อถิงถามขึ้นด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นว่าหลี่เหวินหลางเดินเข้ามาภายในร้าน“ภรรยาอยู่ที่ไหนสามีย่อมอยู่ที่นั่น” คำตอบของเขาทำให้สตรีทั้งสองที่เข้ามาในร้านก่อนหน้าบิดตัวเขินอายกับคำพูดนั้น ทั้งยังต่างคิดว่าไป๋ฟางเซียนโชคดีที่ได้ครอบครองบุรุษที่ดีพร้อมเช่นเขาเป็นสามี ต่างจากจื่อถิงที่ยืนเป็นบื้อใบ้ไม่รู้ต้องทำเช่นไร เพราะยังตกตะลึงกับประโยคดังกล่าว“ภรรยาข้าอยู่ที่ชั้นสามใช่หรือไม่”“เจ้าค่ะ คุณหนูกำลังเจรจาเรื่องอาภรณ์ชุดใหม่ที่ฮูหยินผู้ตรวจการต้องการสั่งตัดเป็นพิเศษ ตอนนี้อยู่ที่ห้องรับรองเจ้าค่ะ”“เจ้าไปเอาน้ำชามาให้ข้าที ข้าจะรอเซียนเซียนที่ห้องทำงาน” หลี่เหวินหลางพยักหน้ารับคำ พร้อมบอกกล่าวในสิ่งที่ตนต้องการ จากนั้นก็เดินปลีกตัวขึ้นชั้นสามไปทันทีจื่อถิงไม่รู้ว่าควรตกใจกับคำเรียกขานที่ท่านแม่ทัพเรียกคุณหนูของตนว่า ‘เซียนเซียน’ หรือจะตกใจที่เขาบอกว่าจะเข้าไปรอที่ห้องทำงานก่อนดี กว่าจะตั้งสติได้ แม่ทัพหนุ่มก็เดินหายขึ้นชั้นสามไปแล้ว นางจึงรีบไปจัดการชงชา และถือชุดน้ำชาพร้อมของว่างที่กินคู่กันขึ้นชั้นสามไป โดยใช้ระยะเวลาไม่ห่างกันมากนักทันทีที่หล

เหตุการณ์ของผู้อื่นเป็นเช่นใดไป๋ฟางเซียนหาได้รับรู้และสนใจไม่ นางรู้แค่ว่าสถานการณ์ของนางตอนนี้นับว่าดีมาก เพราะเมื่อวานหลังจากปัญหาต่าง ๆ ถูกสะสางและพิสูจน์ออกมาแล้ว เสียงเล่าลือสัญลักษณ์รายละเอียดของร้านเฟยเจินก็กระจายออกไปพร้อมกับชื่อเสียงของทางร้านที่เพิ่มขึ้น แน่นอนว่าย่อมเป็นชื่อเสียงในทางที่ดี ผู้คนที่ได้รับชุดอาภรณ์จากทางร้านล้วนค้นหาสัญลักษณ์ดังกล่าวที่นางบอก และเมื่อเจอต่างก็เอามาพูดคุยโอ้อวดกัน ถามว่าเจ้าเห็นหรือไม่ สัญลักษณ์นั้นงดงามมาก ไม่คิดเลยว่าฮูหยินของท่านแม่ทัพจะคิดและสร้างสรรค์ออกมาได้ ทว่านางคงจะมีความสุขมากกว่านี้หากไม่มีคำพูดที่ว่า ‘ฮูหยินของท่านแม่ทัพ’เฮ้อ! แต่นางจะทำสิ่งใดได้เล่าก็แต่งกันไปแล้วนี่นา จะหย่าก็ยังหย่าไม่ได้ ทั้งเวลาที่ผ่านมาตัวของไป๋ฟางเซียนก็เคยเกริ่นไว้กับผู้มีอุปการคุณทั้งสอง โจวเหวินชิง และ เหลียนฮวา ว่า นางกับหลี่เหวินหลางอาจไม่สามารถใช้ชีวิตคู่อยู่ร่วมกันได้ เนื่องจากต่างฝ่ายต่างไม่ได้รักกัน หากหย่าขาดกันหลังจากนี้นับว่าเป็นเรื่องดี คำพูดของนางและหน้าตาน่าสงสารรวมถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่นางยกขึ้นมากล่าวอ้างไม่ได้ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองเห็นใจ พว

มื้ออาหารผ่านไปทุกคนก็มานั่งคุยกันถึงเหตุผลที่นัดกันมาในครั้งนี้ ไป๋ฟางเซียนเอ่ยชื่นชมตระกูลฮุ่ยทันทีที่มีความสามารถคิดทำเครื่องปรุงขึ้นมาได้“ตระกูลฮุ่ยเก่งกาจนักที่คิดทำเครื่องปรุงรสชนิดต่าง ๆ ขึ้นมาได้ นำไปปรุงอาหารคราใดได้รสชาติเลิศรสทุกที”“เจ้าพูดเกินไปแล้วฟางเซียน ตระกูลของข้าหาได้เก่งกาจเช่นนั้นไม่ คำชมนี้ข้ามิกล้ารับ” ด้วยความที่กินข้าวด้วยกันและระหว่างมื้ออาหารต่างก็พูดคุยแลกเปลี่ยนกันพอสมควร นิสัยใจคอหรือล้วนเข้ากันได้ดี จึงได้นับกันเป็นสหายอีกคน ฮุ่ยหลินจึงกล้าเรียกอีกฝ่ายด้วยความสนิทสนม ส่วนคำชมที่นางบอกว่าไม่กล้ารับก็เพียงแค่คำพูดหยอกเย้ากันเล่นเท่านั้น เพราะใบหน้าของนางแสดงออกมาชัดเจนว่ารู้สึกภูมิใจแค่ไหนที่ผลิตเครื่องปรุงรสนี้ออกมาได้“ข้าพูดจริงนะหลินหลิน อาหารที่เราเพิ่งกินกันไปก็เป็นเจ้าไม่ใช่หรือที่คิดขึ้นมา” ไป๋ฟางเซียนยังไม่ลดละ นางเอ่ยชมอีกฝ่ายด้วยใจจริง ทว่าก็ยังไม่ลืมเป้าหมายของตนเอง นางต้องการรู้ว่าสหายใหม่ผู้นี้ทะลุมิติข้ามภพข้ามชาติมาเช่นนางหรือไม่“คำพูดนี้ข้าไม่กล้ารับจริง ๆ ฟางเซียน”“เหตุใดเล่า” ฮุ่ยหลินมีท่าทีลังเลเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจพูดความลับของตนอ