LOGINShare
บทที่ 45
Last Updated:
2025-02-10 14:34:15
Related chapters
ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 46
“ท่านพ่อให้คนเรียกหาข้ามีอันใดหรือเจ้าคะ” แม้นางจะไม่พอใจและอารมณ์ไม่ดีที่ถูกตาม แต่ก็รู้ว่าควรทำตัวเช่นใดกับบิดาของนางผู้นี้“เจ้าไปไหนมา”“ข้าหรือเจ้าคะ”“ใช่ เจ้าไปที่ไหนมา” แม้น้ำเสียงจะราบเรียบแต่สายตาต่างไปที่มองมานั้น ทำให้โจวเฟิ่งจิ่วรู้ได้ทันทีว่าบิดากำลังไม่พอใจ“ข้าไปร้านเฟยเจินมาเจ้าค่ะ” นางตอบออกไปตามความจริง ก่อนจะได้ยินบิดาสูดลมหายใจเข้าลึกอย่างระงับอารมณ์“เจ้าไปที่นั่นทำไม”เจอคำถามนี้โจวเฟิ่งจิ่วก็ไม่พูดสิ่งใดออกมา นางเพียงก้มหน้าเท่านั้น เสนาบดีโจวเหลียงเกาเห็นผู้เป็นบุตรสาวไม่ตอบก็ยิ่งโกรธ“ข้าถามว่าเจ้าไปที่นั่นทำไม!” เสียงตะคอกด้วยความโกรธเกรี้ยวที่นางไม่เคยได้ยินดังขึ้นจนสะดุ้ง นางมองไปที่บิดาด้วยท่าทางตื่นตระหนกก็เห็นว่าบิดาของตนมองมาด้วยสายตาแววตาโกรธเคืองเช่นกันหาใช่เพียงน้ำเสียงที่โกรธไม่“ท่านพ่อ...” นางเรียกบิดาเสียงสั่นแต่เสนาบดีโจไม่สนใจ“ข้าบอกเจ้าแล้วใช่หรือไม่ว่าให้เก็บตัวอยู่ในเรือน แล้วนี่เป็นอย่างไร คำสั่งของข้าไม่มีความหมายแล้วหรือ เจ้าจึงไม่เชื่อฟังข้า!”“ท่านพ่อ ข้าเปล่านะเจ้าคะ”“เปล่าอันใด ถ้าเจ้าเปล่าเจ้าจะไปโผล่ที่ร้านเฟยเจินหรือ ข้าบอกแล้วใ
Last Updated : 2025-02-10ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 47
เหตุการณ์ของผู้อื่นเป็นเช่นใดไป๋ฟางเซียนหาได้รับรู้และสนใจไม่ นางรู้แค่ว่าสถานการณ์ของนางตอนนี้นับว่าดีมาก เพราะเมื่อวานหลังจากปัญหาต่าง ๆ ถูกสะสางและพิสูจน์ออกมาแล้ว เสียงเล่าลือสัญลักษณ์รายละเอียดของร้านเฟยเจินก็กระจายออกไปพร้อมกับชื่อเสียงของทางร้านที่เพิ่มขึ้น แน่นอนว่าย่อมเป็นชื่อเสียงในทางที่ดี ผู้คนที่ได้รับชุดอาภรณ์จากทางร้านล้วนค้นหาสัญลักษณ์ดังกล่าวที่นางบอก และเมื่อเจอต่างก็เอามาพูดคุยโอ้อวดกัน ถามว่าเจ้าเห็นหรือไม่ สัญลักษณ์นั้นงดงามมาก ไม่คิดเลยว่าฮูหยินของท่านแม่ทัพจะคิดและสร้างสรรค์ออกมาได้ ทว่านางคงจะมีความสุขมากกว่านี้หากไม่มีคำพูดที่ว่า ‘ฮูหยินของท่านแม่ทัพ’เฮ้อ! แต่นางจะทำสิ่งใดได้เล่าก็แต่งกันไปแล้วนี่นา จะหย่าก็ยังหย่าไม่ได้ ทั้งเวลาที่ผ่านมาตัวของไป๋ฟางเซียนก็เคยเกริ่นไว้กับผู้มีอุปการคุณทั้งสอง โจวเหวินชิง และ เหลียนฮวา ว่า นางกับหลี่เหวินหลางอาจไม่สามารถใช้ชีวิตคู่อยู่ร่วมกันได้ เนื่องจากต่างฝ่ายต่างไม่ได้รักกัน หากหย่าขาดกันหลังจากนี้นับว่าเป็นเรื่องดี คำพูดของนางและหน้าตาน่าสงสารรวมถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่นางยกขึ้นมากล่าวอ้างไม่ได้ทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองเห็นใจ พว
Last Updated : 2025-02-10ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 48
เห็นนางเสียกิริยาเช่นนี้หลี่เหวินหลางรู้สึกสุขใจยิ่ง ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาแทบไม่ได้ใกล้ชิดนางเลย เคยโอบกอดยามค่ำคืนก็ไม่บ่อยนัก หนึ่งเพราะงานรัดตัว และสองนางไม่ยอมให้เขาไปนอนด้วย แต่นางไม่รู้เลยว่าทุกคืนที่นางหลับ จะมีเขาไปนอนเคียงข้าง และกอดหอมนางอยู่เสมอ พอรุ่งเช้าจึงจะจากไป ทว่าทำเช่นนั้นได้ไม่บ่อยนัก เพราะที่บอกว่างานรัดตัวนั้นรัดตัวจริง ๆ ทั้งยังเป็นงานที่ต้องระมัดระวังเป็นอย่างมาก หากเกิดความผิดพลาด ทุกอย่างที่ทำมาจะสูญเปล่าทันทีครั้งนี้งานที่ได้รับเริ่มเบาบางลงไปบ้างแล้ว เขาสามารถผ่อนคลายได้แม้จะไม่มากนัก แต่ก็ยังดีกว่าที่ผ่านมา ส่วนเหตุที่พูดจาหวานใส่นางหาใช่เพราะที่ท้าทายกันเมื่อครั้งก่อนไม่ เขาแค่อยากลองทำตามความรู้สึกของตนเองดูเท่านั้น อีกทั้งท่านพ่อท่านแม่ก็เปิดทางเสียขนาดนี้ หากเขาไม่คว้าไว้คงโง่เต็มทนจะต่อว่าเขาว่าไม่ชัดเจนก็ได้ หรือจะบอกว่าร้ายก็ยอมรับ แต่นั่นมันจะเป็นเพียงเมื่อก่อน เพราะตอนนี้เขาหาได้รู้สึกเช่นนั้นแล้ว หากถามว่าทำไมก่อนหน้านี้เขาถึงเกลียดไป๋ฟางเซียน ก็คงต้องขอโทษด้วยที่ยังให้คำตอบที่ชัดเจนตอนนี้มิได้ เนื่องจากว่ายังไม่อยากพูดถึง แต่ขอให้รู้เอาไว้ว่า ค
Last Updated : 2025-02-10ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 49
มื้ออาหารผ่านไปทุกคนก็มานั่งคุยกันถึงเหตุผลที่นัดกันมาในครั้งนี้ ไป๋ฟางเซียนเอ่ยชื่นชมตระกูลฮุ่ยทันทีที่มีความสามารถคิดทำเครื่องปรุงขึ้นมาได้“ตระกูลฮุ่ยเก่งกาจนักที่คิดทำเครื่องปรุงรสชนิดต่าง ๆ ขึ้นมาได้ นำไปปรุงอาหารคราใดได้รสชาติเลิศรสทุกที”“เจ้าพูดเกินไปแล้วฟางเซียน ตระกูลของข้าหาได้เก่งกาจเช่นนั้นไม่ คำชมนี้ข้ามิกล้ารับ” ด้วยความที่กินข้าวด้วยกันและระหว่างมื้ออาหารต่างก็พูดคุยแลกเปลี่ยนกันพอสมควร นิสัยใจคอหรือล้วนเข้ากันได้ดี จึงได้นับกันเป็นสหายอีกคน ฮุ่ยหลินจึงกล้าเรียกอีกฝ่ายด้วยความสนิทสนม ส่วนคำชมที่นางบอกว่าไม่กล้ารับก็เพียงแค่คำพูดหยอกเย้ากันเล่นเท่านั้น เพราะใบหน้าของนางแสดงออกมาชัดเจนว่ารู้สึกภูมิใจแค่ไหนที่ผลิตเครื่องปรุงรสนี้ออกมาได้“ข้าพูดจริงนะหลินหลิน อาหารที่เราเพิ่งกินกันไปก็เป็นเจ้าไม่ใช่หรือที่คิดขึ้นมา” ไป๋ฟางเซียนยังไม่ลดละ นางเอ่ยชมอีกฝ่ายด้วยใจจริง ทว่าก็ยังไม่ลืมเป้าหมายของตนเอง นางต้องการรู้ว่าสหายใหม่ผู้นี้ทะลุมิติข้ามภพข้ามชาติมาเช่นนางหรือไม่“คำพูดนี้ข้าไม่กล้ารับจริง ๆ ฟางเซียน”“เหตุใดเล่า” ฮุ่ยหลินมีท่าทีลังเลเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจพูดความลับของตนอ
Last Updated : 2025-02-10ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 50
ภายในรถม้าที่กำลังมุ่งหน้าสู่จวนตระกูลหลี่นั้น ไม่มีแม้แต่เสียงพูดคุย หรือน้ำเสียงยียวนหยอกเย้านางให้เขินอาย เช่นตอนขามาเลยสักนิด มันเงียบงัน เป็นความเงียบที่ชวนให้อึดอัด ไป๋ฟางเซียนมองคนที่จ้องหน้านางเขม็งอย่างไม่รู้จะทำเช่นไร หลี่เหวินหลางเป็นเช่นนี้ตั้งแต่ออกจากโรงเตี๊ยมตระกูลหยางแล้วคราแรกไป๋ฟางเซียนไม่ได้ใส่ใจนัก คาดเดาไปว่าเขาคงมีเรื่องให้ขบคิด แต่นางต้องสลัดความคิดนั้นของตนทิ้งไป เมื่อกลับไปถึงร้านเฟยเจินในขณะที่นางนั่งทำงาน ก็ไม่วายถูกเขาจ้องหน้านิ่งเช่นเคย จับจ้องทุกการกระทำของนางไม่วางตา กระทั่งตอนนี้ถึงเวลากลับจวนก็ยังจ้องหน้านางไม่เลิกจ้องแล้วไม่พูดจะไม่ให้นางรู้สึกกดดันได้เช่นไร“ท่านจ้องหน้าข้ามาหลายชั่วยามแล้วนะ มีอะไรติดน้าข้าหรือ” แล้วก็เป็นนางที่ทนความอึดอัดที่เกิดจากความเงียบนี้ไม่ได้ต้องเป็นฝ่ายถามออกไปหลี่เหวินหลางไม่ตอบคำ เขามองนางตาขวางแล้วสะบัดหน้าหนีไปด้านข้างอย่างแง่งอน เห็นกิริยาคนตัวโตตรงหน้าแล้วไป๋ฟางเซียนรู้สึกประหลาดใจนัก เหตุใดท่านแม่ทัพของแคว้นถึงได้มีกิริยาเหมือนเด็กเช่นนี้เล่า? ไป๋ฟางเซียนส่ายหน้าให้กับเขาด้วยความระอาใจ โดยได้รับสายตาขวาง ๆ และ
Last Updated : 2025-02-10ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 51
หลี่เหวินหลางใช้ร่างกายใหญ่โตทำให้ตนได้เปรียบ และใช้ความชำนาญในการช่วงชิงลมหายใจ และความหอมหวานจากร่างแบบบางในอ้อมแขน มือใหญ่ตรึงท้ายทอยของนางให้แหงนเงยรับจูบเขาอย่างถนัดถนี่ ริมฝีปากที่ขบเม้มและดูดดึงพานให้ใจสั่นสะท้าน ร่างของไป๋ฟางเซียนค่อย ๆ ไร้เรี่ยวแรงแทบยืนไม่อยู่ เดือดร้อนเขาคอยโอบประคองไว้หลี่เหวินหลางเห็นนางไร้เรี่ยวแรงก็เปลี่ยนจากจูบเร่าร้อนรุนแรงในคราแรกเป็นจูบแสนหวาน เขาขบเม้มริมฝีปากอวบอิ่มเบา ๆ ใช้ฟันขบกัดกลีบปากล่างของนางด้วยความทะนุถนอม ก่อนจะสอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปในโพรงปากหวานอีกครั้ง มอบความหวานล้ำให้นาง จนคนที่มีกลิ่นกายหอมกรุ่นอ่อนระทวยไป๋ฟางเซียนดวงตาฝ้าฟางสมองอื้ออึงเพราะถูกเขาบดจูบนานเกินไป ซ้ำยังเดี๋ยวเร่าร้อนเดี๋ยวอ่อนโยนจนนางปรับตัวไม่ทัน คนที่เคยจูบเป็นครั้งที่สองจูบตอบกลับอย่างเงอะงะจนหลี่เหวินหลางครางรับในลำคออย่างพอใจ ไม่อยากหยุดเพียงแค่นี้อีกแล้ว อยากทำมากกว่านี้เหลือเกิน อยากปลดปล่อยความอึดอัดที่กำลังพองขยายในร่มผ้าเสียเต็มประดา ทว่าเขาไม่อยากทำเช่นนั้น ไม่อยากเร่งรัดนาง เขาอยากรักนางในยามที่นางพร้อม และมีความรู้สึกที่ดีต่อกันมากกว่านี้เสียก่อน คิดได้
Last Updated : 2025-02-10ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 52
หลี่เหวินหลางเดินกลับเรือนของตนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ถึงเรือนก็ยังนั่งยิ้มแย้มอยู่เช่นนั้นจนตงผิงเกรงว่านายของตนจะเป็นบ้า หลี่เหวินหลางหาได้สนใจความคิดผู้ใด เขากำลังคิดว่าหากได้อยู่เรือนเดียวกันคงดีไม่น้อยเอ... หรือว่าเขาควรย้ายไปอยู่กับนางดี? นั่นสิ เขาควรย้ายไปอยู่กับนาง“ตงผิง เจ้าเก็บข้าวของให้ข้า ข้าจะไปอยู่กับเซียนเซียน” สั่งเสร็จเจ้าตัวก็เดินกลับไปยังเรือนเหมยกุ้ยอีกครั้ง และเมื่อมาถึงเขาก็เข้าไปอยู่ห้องข้าง ๆ กันทันทีโดยไม่คิดบอกไป๋ฟางเซียนเลยแม้แต่น้อย กระทั่งยามโหย่ว[1] ได้เวลามื้ออาหารเย็นของจวน นางจึงได้รู้ว่าบุรุษที่กำลังเข้ามามีอิทธิพลปั่นป่วนหัวใจนางได้ย้ายมาอยู่ข้าง ๆ กันแล้ว “เจ้าออกมาแล้ว ข้ารอเจ้าอยู่พอดีเลย ไปเถอะ ไปกินข้าวกัน ท่านพ่อท่านแม่คงรอแย่แล้ว” หลี่เหวินหลางเอ่ยทักด้วยรอยยิ้ม พร้อมปรี่เข้าไปหานางโดยเว้นระยะห่างเล็กน้อย เพื่อไม่ให้เจ้าของกลิ่นกายหอมกรุ่นที่เขาเสพติดหวาดระแวงเกินไป ไป๋ฟางเซียนที่เปิดประตูเห็นอีกฝ่ายยิ้มหน้าระรื่นพร้อมเอ่ยทักก็แปลกใจจึงถามกลับไปว่า “ท่านมารอข้าหรือเจ้าคะ”ใบหน้างดงามของนางที่มุ่นคิ้วยามสงสัย กอรปกับดวงตากลมโตแสนสุกใสเวลาจ้
Last Updated : 2025-02-10ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 53
หลี่เหวินหลางมองคนที่ยิ้มสมใจปะปนโล่งใจด้วยความเอ็นดูปนกลั้นขำ นางคิดจริง ๆ หรือว่าจะรอดไปจากเขาได้ ในเมื่อแต่งให้เขาย่อมต้องเป็นของเขาผู้เดียวอยู่วันยังค่ำ ในที่สุดมื้ออาหารยามเย็นก็ผ่านพ้นไป ทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับเรือนของตน หลี่เหวินหลางไม่คิดทำให้ไป๋ฟางเซียนอึดอัด เขาแยกไปห้องข้าง ๆ กันทันทีที่มาถึง พลางขบคิดกับตนเองว่าจะเกี้ยวพานางอย่างไรดี แม้ว่าตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ เขาจะนำตนเองไปใกล้ชิดกับนางบ้าง แต่เขาก็รู้ว่ามันยังไม่ชัดเจนพอ เพียงอยู่ใกล้แต่ไม่เกี้ยวพาจะทำให้นางหลงรักเขาได้อย่างไรกันเล่า ดังนั้นแม่ทัพหนุ่มจำเป็นต้องคิดหาวิธีการ แต่ก็ว่าไปเถิดเกิดมาจนป่านนี้ แม่ทัพของแคว้นเคยเกี้ยวสตรีที่ไหน ดังนั้นไม่ว่าเขาจะคิดเช่นไรก็ไม่อาจหาวิธีได้เสียที ทั้งยังคิดไม่ตกอีกด้วย สุดท้ายจึงหลับไปทั้งอย่างนั้นวันต่อมาแม่ทัพหนุ่มใช้ความหน้าหนาของตนเองติดตามนางไปที่ร้านเฟยเจิน คอยดูแลเอาอกเอาใจเสียจนองครักษ์เงาต่างสงสัยว่า นี่ใช่ท่านแม่ทัพที่พวกตนรู้จักจริงหรือ ไหนเล่าความเย็นชา ความน่าเกรงขาม หายไปไหนสิ้นแล้ว ความอ่อนโยนที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาตอนนี้คืออะไรไม่ใช่แค่เหล่าองครักษ์ที่สงสัย เ
Last Updated : 2025-02-10
Latest chapter
ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 134 จบ
ไป๋ฟางเซียนที่รับรู้ได้ถึงความเยือกเย็นเบื้องหลังจึงหันกลับไปมอง ก็พบเห็นสามีของตนใบหน้าเขียวคล้ำสลับแดง เขาหรี่ตามองราวกับคนกำลังจับผิด สายตาของเขาทำเอานางรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ เสียงลมหายใจหอบถี่ของผู้เป็นสามีทำให้นางเข้าใจได้ทันทีว่านางทำให้เขาไม่พอใจแล้ว ขณะที่กำลังจะเอื้อนเอ่ย ร่างของผู้เป็นสามีก็สะบัดชายอาภรณ์ตรงกลับไปยังห้องนอน ไป๋ฟางเซียนนิ่งคิดเล็กน้อย ก่อนจะผุดลุกตามไปขณะเดินไปยังห้องนอนของตน นางก็ขบคิดกับตนเองว่าจะง้องอนเขาเช่นไรดี เขาจึงจะหายจากท่าทางปั้นปึ่งเช่นนั้น แต่คิดไปคิดมาพลันนึกขึ้นได้ว่า ตัวนางเองไม่ได้ผิดอันใดเสียหน่อย คนที่มาหานางในวันนี้ล้วนเป็นสหายนางทั้งนั้น ให้ตายนางก็ไม่ยอมง้อเขาหรอกแน่นอนว่านั่นเป็นเพียงแค่ความคิด เพราะทันทีที่เข้ามาในห้องนอนเห็นสีหน้าปั้นปึ่งมองนางตาขวางด้วยแล้ว ไป๋ฟางเซียนก็รีบก้าวเท้าเดินไปเบื้องหน้าตรงเข้าหาเขาอย่างเร็วรี่ พลางลอบกลืนน้ำลายเงียบ ๆ “ท่านพี่เจ้าขา เหตุใดถึงทำหน้าเช่นนี้เล่าเจ้าคะ ประเดี๋ยวจะไม่หล่อเอานา” นางเอ่ยเสียงหวานหยอกเย้าเขา หวังให้เขาโต้แย้งเช่นทุกครั้ง แต่กลับได้ความเงียบตอบมาแทนดวงตากลมโตช้อนสายตาหวานขึ้นมองอ
ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 133
หนึ่งเดือนผ่านไปนับจากวันที่ไป๋ฟางเซียนฟื้นขึ้นมา ทุกอย่างในชีวิตของนางและหลี่เหวินหลางก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ ความรักของคนทั้งสองต่างผลิบานและสุกงอมเต็มที่ หลี่เหวินหลางกระทำอย่างปากว่า เขาไม่เคยปล่อยให้นางห่างจากตัวหรือห่างจากสายตาอีกเลย ไม่รู้เช่นกันว่าเขาไปทำเช่นไร จึงสามารถทำให้องค์ฮ่องเต้พระราชทานวันหยุดมาให้ถึงสองเดือนด้วยกัน ทว่าจะบอกว่าหยุดเลยก็คงไม่ถูกนัก เพราะระหว่างนี้หลี่เหวินหลางก็ต้องไปดูระเบียบในค่ายทหารเป็นครั้งคราวด้วยเช่นกัน กระนั้นเขาก็มีเวลาอยู่กับนางมากขึ้นอยู่ดี และนอกจากชีวิตของนางและเขาจะเปลี่ยนไปแล้ว ชีวิตของผู้อื่นก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกันยามนี้สาวใช้ตัวน้อยของนางและคนสนิทของหลี่เหวินหลาง จื่อถิงกับตงผิง ต่างก็กราบไหว้ฟ้าดินเป็นสามีภรรยากันแล้วทั้งคู่ ตลอดหนึ่งเดือนมานี้นางจึงไม่เห็นหน้าสาวใช้คนสนิทเลย แต่ก็เป็นนางอีกนั่นแหละที่ให้จื่อถิงหยุดและใช้ชีวิตคู่หลังแต่งงานบ้าง แน่นอนว่าคำของนางทำให้ตงผิงมีความสุขอย่างมาก เพราะถ้านางบอกให้จื่อถิงหยุด หลี่เหวินหลางก็จะบอกให้ตงผิงหยุดงานชั่วคราวเช่นเดียวกัน แต่นี่ก็ครบกำหนดเวลาที่นางให้ไปแล้ว คาดว่าไม่เกินสองวันนี้คงได้เห็นห
ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 132
หลี่เหวินหลางกอดร่างบางแนบแน่น คางสากเกยไหล่มนของนางไว้พร่ำบอกแนบชิดริมหู จนคนป่วยที่เพิ่งฟื้นอดหัวเราะน้อย ๆ ไม่ได้ มือบางยกมือขึ้นโอบกอดบุรุษร่างโตด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน ความรู้สึกรักและห่วงหาทว่าดูเหมือนพวกเขาจะหลงลืมไปว่าในห้องนี้หาได้มีพวกเขาไม่ ยามนี้ทั้งท่านหมอชรา หลี่เหวินชิง เหลียนฮวา จื่อถิงและตงผิงต่างมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทำหน้าไม่ถูกกันแทบทั้งสิ้น ก่อนจะเป็นไป๋ฟางเซียนที่ตั้งสติได้ นางมีกิริยาเลิ่กลั่ก พยายามดันตัวตนเองออกจากอ้อมกอดของหลี่เหวินหลาง แต่เจ้าของอ้อมกอดแสนอบอุ่นหาได้ยินยอมไม่“เซียนเซียน พี่คิดถึงเจ้าเหลือเกิน คิดถึงเหลือเกิน เจ้ารู้หรือไม่ว่าพี่กลัวมากเพียงใด กลัวว่าเจ้าจะจากพี่ไป กลัวว่าเจ้าจะไม่กลับมาหาพี่อีก พี่คิดไปต่าง ๆ นานา นอนก็ไม่เคยหลับ กินก็ไม่เคยอิ่ม ใจภวงคิดถึงเป็นกังวลแต่เรื่องของเจ้า เซียนเซียน ขอบคุณที่เจ้ากลับมาหาพี่ นับว่าการรอคอยที่แสนทรมานของพี่สิ้นสุดลงแล้ว ขอบคุณ ขอบคุณจริง ๆ”“เอ่อ ท่านปล่อยข้าก่อนดีไหมเจ้าคะ”“ไม่! จากนี้ไปพี่จะไม่ยอมห่างเจ้าอีกแล้ว ทั้งยังไม่ยอมให้เจ้าห่างสายตาจากพี่อีกด้วย”“ท่านพี่ ปล่อยข้าก่อนเถิดเจ้าค่ะ
ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 131
“ข้าขอโทษ” น้ำเสียงแผ่วเบาเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิด เจ้าของร่างตัวจริงทำเพียงยิ้มรับ ก่อนจะส่ายหน้าช้า ๆ“เจ้าไม่จำเป็นต้องขอโทษ สุดท้ายแล้วข้าและเจ้าก็คือคนคนเดียวกัน เจ้าคิดว่าจะมีใครที่ไหนจะมีชื่อแซ่เดียวกับตนเองบ้างเล่า สิ่งที่เจ้าควรรู้คือ เจ้าคือข้า ข้าคือเจ้า ดังนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด”“แต่ว่า...”“ตอนแรกข้าก็สงสัยเหมือนเจ้า ในยามที่ข้าตกตายเพราะจมน้ำ ข้าก็ถูกพามายังสถานที่แห่งนี้ เฝ้ามองดูเจ้าเข้าไปในร่างของข้าอย่างไม่ยินยอมนัก หลายครั้งที่ข้าคิดทำร้ายเจ้า หากแต่ไม่สามารถกระทำได้ เพราะทุกครั้งที่คิด ข้าจะรู้สึกเจ็บไปด้วยเช่นกัน ข้าไม่เข้าใจและเฝ้าถามตนเองมาตลอดว่าทำไม กระทั่งวันหนึ่งข้าก็ได้คำตอบจากคนผู้หนึ่ง”“ผู้ใดรึ”“คนผู้นั้นบอกกับข้าว่า แท้จริงแล้วทั้งข้าและเจ้าต่างเป็นคนคนเดียวกัน เพียงแต่ว่าตอนเกิด ดวงจิตของเราได้แยกเป็นสอง หนึ่งคือข้า สองคือเจ้า เมื่อดวงจิตแยกไม่รวมเป็นหนึ่งชะตาชีวิตของคนผู้นั้นย่อมเปลี่ยนแปลงไป เจ้าไม่สงสัยบ้างหรือ ว่าทำไมตอนที่อยู่ในโลกเดิมทั้ง ๆ ที่เจ้ามีทุกอย่าง มีครอบครัวที่ดีพร้อมและอบอุ่น แต่เจ้ากลับรู้สึกมีความสุขได้ไม่เต็มที่นัก เ
ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 130
สภาพของหลี่เหวินหลางทำให้ผู้เป็นใหญ่ของจวนตระกูลหลี่รู้สึกเป็นห่วงอย่างมาก หากจะบอกว่าอาการของไป๋ฟางเซียนน่าเป็นห่วง สภาพของผู้เป็นบุตรชายก็น่าเป็นห่วงไม่ต่างกันหลี่เหวินชิงและเหลียนฮวามองสภาพบุตรชายที่หน้าประตูด้วยสายตาเป็นห่วงอย่างสุดแสน คิ้วของคนทั้งคู่ขยับเข้าหากันจนแน่นขนัด ใบหน้าที่ร่วงโรยไปตามวัยฉายความกังวลออกมาอย่างมาก ก่อนจะเป็นหลี่ฮูหยินที่ทนไม่ไหวพูดมันออกมา“ท่านพี่ น้องเป็นห่วงบุตรของเราจังเลยเจ้าค่ะ อาเหวินแทบไม่ออกจากห้องนอนของเซียนเอ๋อร์เลยนะเจ้าคะ เห็นอาการของลูกเราตอนนี้แล้ว น้องกลัวเหลือเกินเจ้าค่ะ น้องกลัวว่าลูกจะล้มป่วยไปอีกคน” เหลียนฮวาเอ่ยขึ้นอย่างหนักอกหนักใจ มองหลี่เหวินหลางที่กอบกุมมือไป๋ฟางเซียนด้วยความห่วงใยอย่างถึงที่สุด ด้วยไม่เคยเห็นบุตรชายของตนมีสภาพซึมเศร้าเช่นนี้มาก่อน“ไม่ต้องกังวลหรอกน้องหญิง อาเหวินรู้ขีดจำกัดของร่างกายตนเองดี เราแค่อยู่ข้าง ๆ เขาในยามที่เขาต้องการก็พอ ตอนนี้เราไปนั่งรับลมที่ศาลากันก่อนเถิด อยู่ตรงนี้ไปก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา ประเดี๋ยวน้องหญิงจะเป็นกังวลห่วงคนนั้นคนนี้จนพานจะไม่สบายไปอีกคน”“ท่านพี่”แม้จะเป็นห่วงบุตรชายแต่ก
ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 129
“เซียนเซียน ตื่นขึ้นมาเถิดนะคนดี พี่คิดถึงเจ้า อยากได้ยินเสียงของเจ้าจนแทบจะทานทนไม่ไหวแล้ว หรือที่เจ้าไม่ยอมตื่นขึ้นมาเพราะอยากลงโทษที่พี่เคยพูดไม่ดีกับเจ้าในวันแรกที่เจ้าลืมตาขึ้นมาที่จวนเรือนหลังนี้ใช่หรือไม่ เซียนเซียน พี่ขอโทษเจ้า กลับมาเถิดนะคนดี กลับมาหาพี่ พี่รักเจ้า รักเจ้าเหลือเกิน” หลี่เหวินหลางทอดสายตาแห่งความคะนึงหาไปยังดวงหน้างาม ก่อนที่ชั่วพริบตาแววตาของเขาจะมีความโกรธแค้นวาบผ่าน หากแล้วก็ปล่อยวางลงอย่างรวดเร็ว เพราะคนที่ทำให้คนรักของเขาต้องเป็นเช่นนี้ได้ตกตายไปแล้ว เขาจึงไม่รู้ว่าต้องจ้องเวรไปเพื่อสิ่งใดแท้จริงแล้วการตกน้ำของนางอันเป็นที่รักใช่ว่าเขาไม่คิดติดใจสงสัย เขาย่อมต้องสงสัยแน่นอน และมั่นใจมากว่านางคงไม่กระโดดน้ำฆ่าตัวตายแน่ ที่ไม่ได้สืบหาตั้งแต่วันแรกเพราะเป็นห่วงนางจนไม่เป็นอันทำสิ่งใด พอตั้งสติกับตนเองได้เขาจึงเริ่มสอบถามเรื่องราวคาดคั้นกับจื่อถิงอีกครั้ง แต่นางก็ตอบสิ่งใดไม่ได้ ทั้งยังไม่รู้ว่าว่ามันเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่ นอกจากร่ำไห้ด้วยความรู้สึกผิดและโทษว่าที่ไป๋ฟางเซียนเป็นเช่นนี้ ทั้งหมดเป็นความผิดของตน หลี่เหวินหลางจึงสั่งให้ตงผิงและจื่อถิงกลับไปที่สร
ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 128
“เซียนเซียน! เซียนเซียน ฟื้นสิเซียนเซียน” หลี่เหวินหลางร้องเรียกชื่อภรรยาด้วยความกระวนกระวายใจ ภายในอกของเขาร้อนรุ่มเต็มไปด้วยความวิตกกังวล กลัวเหลือเกินว่านางจะเป็นอันใดไป กลัวสูญเสียนางอย่างไม่มีวันหวนกลับ ความกังวลฉายชัดทั้งสีหน้าและแววตา โชคยังดีที่เขามาได้ทันเวลา ไม่เช่นนั้นเขาคงเป็นกังวลมากกว่านี้“พาคุณหนุกลับจวนก่อนเถิดเจ้าค่ะท่านแม่ทัพ จะได้รีบตามท่านหมอมาดูอาการ” จื่อถิงบอกอย่างร้อนรนและกระวนกระวายใจไม่แพ้กัน พลางมองเจ้านายสาวด้วยความเป็นห่วงเป็นใยอย่างถึงที่สุด น้ำตาเอ่อคลอไปทั่วดวงตาสวย เหตุใดจึงเกิดเรื่องกับคุณหนูทุกครั้งที่นางไม่ได้อยู่ด้วยก็ไม่รู้ โชคดีที่ทั้งนางและท่านแม่ทัพมาได้ทันท่วงที ไม่เช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าคุณหนูของนางจะเป็นเช่นไร“รีบกลับจวนให้เร็วที่สุด!” หลี่เหวินหลางบอกคนขับรถม้าพร้อมทั้งอุ้มนางเข้าไปนั่งภายใน โอบกอดนางไว้อย่างหวงแหน มองดวงหน้าหวานด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใยอย่างถึงที่สุดก่อนหน้านี้หลี่เหวินหลางกลับมาถึงเมืองหลวงแล้ว และได้เข้าไปรายงานทุกอย่างให้องค์ฮ่องเต้รับรู้เรียบร้อยถึงการปราบโจรของตน หลังจากนั้นก็รีบพาตนเองออกจากวังหลวงอย่างรวดเร็ว ด้วยคิดถ
ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 127
“ไม่จริง! ข้าไม่เชื่อ เจ้าอย่ามาโกหกข้า ข้าไม่สนว่าใครจะเป็นคนคิด ในเมื่อพี่เหวินเป็นคนทำเขาก็ต้องรับผิดชอบ เจ้าก็ด้วย ในเมื่อวันนี้ข้าสูญสิ้นไม่เหลืออะไร พวกเจ้าก็ต้องสูญสิ้นไม่เหลือสิ่งใดเช่นเดียวกัน อย่างไรวันนี้ทุกอย่างก็ต้องจบลง ไม่ข้าและเจ้าก็ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง ครั้งที่แล้วข้าหวังให้เจ้าจมน้ำตายที่นี่ เพราะต้องการให้เจ้าทรมานถึงที่สุด กระทั่งหลังความตายก็ยังคงทุกข์ทรมานเพราะความเย็นของกระแสน้ำ ได้แต่เหน็บหนาวแต่เพียงผู้เดียวไร้ซึ่งคนเหลียวแล ครั้งที่แล้วเป็นโชคดีของเจ้าที่ข้าทำไม่สำเร็จ แต่ครั้งนี้มันจะไม่เหมือนเดิม เจ้าต้องตาย ตายเพราะข้า!” โจวเฟิ่งจิ่วตวาดกร้าว ไป๋ฟางเซียนได้ฟังแล้วรู้ว่าถึงเจรจาต่อไปย่อมไม่เป็นผล ดังนั้นจึงโพล่งไปอย่างไม่เกรงกลัวเช่นกัน เช่นไรนางก็เคยตายมาแล้ว ตายอีกสักครั้งจะเป็นไรไป ไม่มีสิ่งใดน่ากลัวเลยสักนิด ห่วงก็แต่หลี่เหวินหลาง หากนางจากไปเขาจะรู้สึกเช่นไร จะเสียใจหรือคิดถึงนางบ้างหรือไม่เท่านั้นเอง “ตายก็ตายสิ คนอย่างไป๋ฟางเซียนไม่เคยกลัวตายอยู่แล้ว หากข้าตาย เจ้าก็ต้องตายเช่นกัน” จบคำพูดของไป๋ฟางเซียนร่างของโจวเฟิ่วจิ่วก็พุ่งตรงเข้ามาหวังจะกร
ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 126
“ข้าไปทำอะไรให้เจ้านักหนาจึงได้คิดทำร้ายข้า”“ฮ่าฮ่า เพราะเจ้ามาแย่งทุกสิ่งทุกอย่างของข้าไปไงเล่า! คนไม่มีบิดามารดาเป็นกำพร้าเช่นเจ้า กล้าดีอย่างไรลงประกวดสาวงาม แย่งชิงตำแหน่งสาวงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวงจากข้าไป เท่านั้นยังไม่พอเจ้ายังเป็นคู่หมั้นของพี่เหวิน คิดอยากได้และครอบครองเขา เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงคิดว่าตนเองเหมาะสมกับบุรุษเก่งกล้าและรูปงามเช่นเขา แทนที่เจ้าจะสำนึกในบุญคุณของบิดามารดาของพี่เหวิน กล่าวยกเลิกงานหมั้นนั่นเสีย เจ้ากลับเร่งรัดให้ทุกอย่างเร็วขึ้นกว่าเดิม ทั้ง ๆ ที่เจ้าก็รู้ตนเองดี ว่าพี่เหวินมิได้รักเจ้าเลยแม้แต่น้อย แล้วข้าจะให้คนหน้าด้านเช่นเจ้าเชิดหน้าอยู่ในระดับเดียวกันกับข้าได้เช่นไร คิดว่าข้าไม่รู้รึว่าเจ้าคิดเทียบเคียงข้ามาโดยตลอด หวังใช้ฐานะฮูหยินแม่ทัพตีเสมอข้าน่ะสิ หึ ไม่เจียมตน”“เจ้าบ้าไปแล้วโจวเฟิ่งจิ่ว ข้าไม่เคยคิดตีตนเสมอเจ้า ข้ารู้ตนเองดี เจ้าเอาแต่ว่าข้าแล้วเจ้าเล่าดีตรงไหน วัน ๆ ตามแต่คู่หมั้นของสหาย นอกจากไม่รู้สึกผิดแล้ว ยังคิดทำร้ายผู้อื่น นี่มันไม่น่ารังเกียจกว่าข้ารึ” ไป๋ฟางเซียนย้อนกลับทันควัน เพราะนางไม่ชอบให้ใครมาว่านางเช่นกัน แม้ว่าคนที่ถูก
