LOGINShare
บทที่ 79
Last Updated:
2025-02-10 14:48:08
Related chapters
ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 80
การเดินทางที่ไร้อุปสรรคทำให้ไป๋ฟางเซียนคลายความกังวลลงไปได้มาก ทว่าก็ไม่ทั้งหมด นางยังระแวงอยู่บ่อยครั้ง และคิดว่าหากไม่เข้าเมืองเสียทีนางคงมิสามารถหายกังวลได้เป็นแน่เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างนางและหลี่เหวินหลางก็นับว่าดีขึ้นเรื่อย ๆ แม้มิได้หวือหวาเช่นก่อนหน้า แต่ก็นับว่าดีมากแล้ว ต้องยอมรับเลยว่าหลี่เหวินหลางเป็นบุรุษปากหวานและหน้าด้านจริง ๆ หลายวันที่ผ่านมาพวกนางเดินทางด้วยกันตลอด แม้จะไม่ถึงขั้นนอนกลางดินกินกลางทราย แต่ก็นับว่าใกล้เคียงไม่น้อย เพราะเดินทางชนิดที่เรียกได้ว่า ค่ำไหนนอนนั่นยามกลางวันอยู่ด้วยกันบนรถม้า ยามค่ำคืนนอนเคียงข้าง แม้ว่าไป๋ฟางเซียนจะมิต้องการให้หลี่เหวินหลางนอนพักในกระโจมเดียวกัน เนื่องจากว่ายังคงไม่หายขุ่นเคืองกับเรื่องราวก่อนหน้า แต่ความต้องการของนางก็มิเป็นผล เพราะความหน้าด้านหน้าทนของเขา!หลี่เหวินหลางคือใคร เขาคือบุรุษที่เอาแต่ใจตนเองยิ่ง ทั้งยังหน้าด้านหน้ามึน ดุด่าก็แล้ว ไล่ก็แล้ว สุดท้ายก็ยิ้มแฉ่งล้มตัวนอนลงเคียงข้าง คว้าเอวบางของนางเข้าไปกอดรัดจนใบหน้างามจมหายลงไปในแผงอกกว้าง กอดหอมให้ทำตัวไม่ถูก เผลอไผลไปกับการชักจูง สุดท้ายก็หลงลืมความต้องการของ
Last Updated : 2025-02-10ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 81
เสียงโห่ร้องและเสียงดาบกระทบกันทำให้สตรีสองนางที่นั่งอยู่ในรถม้ารู้สึกหวาดหวั่น จื่อถิงกอดแขนเจ้านายสาวแน่น ทั้งยังสะอึกสะอื้นอย่างหวาดกลัวระคนตกใจ“คุณหนู”“อย่าร้อง เราต้องไม่เป็นไร” พูดเสร็จก็สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ นึกถึงผลบุญกรรมที่เคยทำมา ก่อนจะลืมตาขึ้น ดวงตากลมโตฉายแววมั่นคง มั่นใจ และกล้าหาญในทันทีนางเป็นสตรีมาจากยุคสองพัน ยามนี้ตนเป็นถึงภรรยาแม่ทัพ จะตื่นตระหนกไร้ซึ่งสติมิได้ สติมาปัญญาเกิด หัวสมองของนางขบคิดหาทางหนีทีไล่ ด้วยมิอยากอยู่เฉยให้เป็นเป้านิ่ง รวมถึงให้บุรุษเจ้าเล่ห์ต้องเป็นกังวล นางจึงคิดที่จะขัดคำสั่งเขา เพราะรู้ว่าหากอยู่ในรถม้าต่อไปนางคงไม่รอดแน่ จะให้รอดได้เช่นไรเล่า ดูสภาพรถม้าเถิด จะพรุนไปด้วยลูกธนูอยู่แล้ว แม้มิอยากขัดคำสั่งก็ต้องขัดแล้วระหว่างที่ไป๋ฟางเซียนชั่งน้ำหนักความคิดระหว่างลงจากรถม้าหรือไม่ลงอยู่นั้น อีกด้านหนึ่งมีชายหนุ่มพร้อมด้วยลูกสมุนอีกสามสี่คนมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างใกล้ชิด“ลูกพี่ คนพวกนั้นเป็นใคร” หนึ่งในลูกสมุนเอ่ยถามลูกพี่ของตน“ข้าก็มิรู้เช่นกัน ดูจากฝีมือแล้วคงไม่ใช่โจรธรรมดาแน่”“นั่นสิลูกพี่ ฝีมือล้วนร้ายกาจทั้งนั้น จะว่าไปกลุ่มขอ
Last Updated : 2025-02-10ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 82
“ไหวไหมจื่อถิง เราเข้าไปหาที่หลบไม่ไกลจากที่นี่กันเถิด”“เจ้าค่ะคุณหนู” แม้จะเจ็บแผลที่เข่าและมือ แต่สาวใช้ตัวน้อยก็รีบตอบรับและพยักหน้าอย่างเห็นด้วยทันที“โอ๊ย!”“จื่อถิง! เป็นอันใดมากหรือไม่” ไป๋ฟางเซียนถามอย่างร้อนรน แม้รถม้าจะไปไกลจากพวกนางแต่ก็ยังไม่มากนัก เพราะนางยังมองเห็นท้ายรถม้าอยู่เลยจะชักช้าอยู่ตรงนี้นานไม่ได้! ทว่าอาการของสาวใช้คนสนิทก็น่าเป็นห่วง เห็นใบหน้าเหยเกของอีกฝ่ายแล้วก็ไม่รู้จะทำเช่นไร“เจ้าเป็นอันใดจื่อถิง เจ็บมากหรือไม่”“คุณหนู จื่อถิงเจ็บข้อเท้าเจ้าค่ะ” นางกัดฟันตอบดวงตาของนางเอ่อคลอด้วยม่านน้ำตาไป๋ฟางเซียนรีบก้มตัวลงไปดูที่ข้อเท้าของอีกฝ่ายก็เห็นว่ามันบวมแดงไม่น้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างกลัดกลุ้ม“ข้อเท้าเจ้าพลิก บวมแดงมาก”!!!จื่อถิงพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ไม่ใช่เพราะอาการเท้าแพลงของตน ด้วยรู้ว่าสามารถรักษาให้หายได้ พักฟื้นไม่กี่วันก็ดีขึ้นแล้ว ทว่าที่ตกใจเป็นเพราะนางกลัว กลัวว่าคนร้ายที่ขับรถม้าคนนั้นจะย้อนกลับมาทันท่วงทีก่อนที่นางและคุณหนูจะหาที่หลบได้“คุณหนูรีบไปเจ้าค่ะ!”“ไป ไปไหน?”“ไปหาที่หลบไงเจ้าคะ จื่อถิงเดินไม่สะดวก ปล่อยจื่อถิงอยู่ที่นี่ แล้วคุณ
Last Updated : 2025-02-10ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 83
ชะตากรรมของไป๋ฟางเซียนไม่รู้ว่าเป็นเช่นไร แต่ยามนี้หลี่เหวินหลางตรึงมือมากแล้ว รับมือกับนักฆ่ามืออาชีพทั้งห้าด้วยตัวคนเดียวนั้นไม่ง่ายเลย เป็นห่วงไป๋ฟางเซียนที่อยู่ในรถม้าก็ด้วย แม่ทัพหนุ่มรับมือกับคนทั้งห้าด้วยความว้าวุ่นใจ ฉัวะ!ดาบคู่กายของเขาเสียบเข้าที่ท้องของหนึ่งในนักฆ่าเข้าอย่างจัง ส่งผลให้ชายผู้นั้นทรุดลงไปกับพื้นตายคาที่ ทว่าแม่ทัพหนุ่มกลับไม่มีเวลาหายใจ เมื่อนักฆ่าหมายเลขสองที่อยู่ด้านหลังแทงสวนเข้ามา เขาเอี้ยวกายไปด้านข้าง พร้อมกับยกดาบของตนทานรับดาบของนักฆ่าตรงหน้าที่ฟันลงมาไว้ กำลังขาของแม่ทัพหนุ่มค่อย ๆ ย่อลง เขารู้ในทันทีว่าหากเป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ดีแน่หลี่เหวินหลางกัดฟันส่งแรงไปที่แขน ผลักดาบที่ทานรับไว้ออกไปพร้อมกับกระโดดถีบฝ่ายตรงข้าม แล้วหมุนตัววาดดาบฟันเข้าที่คอนักฆ่าที่อยู่ด้านซ้ายจนตกตาย ยามนี้เหลือนักฆ่าที่เขารับมืออยู่สามคน แต่แม่ทัพหนุ่มกลับไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด เนื่องด้วยตนรับมือกับนักฆ่าทั้งห้ามานาน คนคนเดียวสู้กับคนหลายคนเรี่ยวแรงย่อมถดถอยหลี่เหวินหลางมุ่นคิ้วอย่างขัดใจที่ไม่อาจสลัดหรือกำจัดนักฆ่าเหล่านี้ให้หมดลงไปในคราเดียวได้ เหลียวมองคนของตนก็เห็นว่
Last Updated : 2025-02-10ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 84
“จื่อถิง เซียนเซียนเล่า ภรรยาของข้าอยู่ที่ใด” เขาถามด้วยความร้อนใจทั้ง ๆ ที่ยังไม่เข้าใกล้นางด้วยซ้ำจื่อถิงที่ยืนหอบหายใจด้วยความเหนื่อยและปวดข้อเท้าอยู่ พลันได้ยินเสียงคุ้นเคยเรียกชื่อตนก็เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาจอดกลั้น“ท่านแม่ทัพช่วย ฮึก! ช่วยคุณหนูด้วยเจ้าค่ะ!” แม้ตนจะร้องไห้แต่ก็ไม่ลืมความสำคัญเรื่องความปลอดภัยคุณหนูของนาง “อยู่ที่ใด! เซียนเซียนของข้าอยู่ที่ใด!” ได้ยินอีกฝ่ายบอกเช่นนั้น หลี่เหวินหลางก็กล่าวถามด้วยความร้อนรน แม่ทัพหนุ่มผู้ไม่เคยหวาดกลัวสิ่งใดในชีวิตยามนี้รู้สึกกลัวบ้างแล้ว ทั้งยังหวั่นวิตกมาก ทำให้จื่อถิงเห็นแววตาสะท้อนความห่วงใยและความกลัวนั้นได้อย่างชัดเจน“ฮึก! ข้าข้อเท้าแพลง คุณหนูจึงแยกตัวไปอีกเส้นทางเพื่อล่อให้คนร้ายตามไปเจ้าค่ะ คุณหนูจะแยกตัวออกไปทิศทางนั้น ท่านแม่ทัพตรงจากจุดนี้ไปอีกหน่อย จะเจอร่องรอยที่คุณหนูแยกไปเจ้าค่ะ ฮึก ช่วยคุณหนูด้วยนะเจ้าคะท่านแม่ทัพ ฮือ” สาวใช้ตัวน้อยใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ดูก็รู้ว่าระหว่างที่นางเดินมาร้องไห้มาตลอด“เจ้าไม่ต้องห่วงข้าไม่มีทางปล่อยให้นางเป็นอันใดไปแน่ ถ้าเจ้าเดินไหวก็ไปที่รถม้า ฟ้าครึ้มแ
Last Updated : 2025-02-10ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 85
“รังเกียจข้ารึ ดี! รังเกียจข้าให้มาก เพราะอีกไม่นานคนที่ท่านรังเกียจจะกลายเป็นผัวท่านแล้ว ฮ่าฮ่าฮ่า” มันพูดพร้อมทั้งก้าวเข้าไปหานางใกล้ขึ้นกว่าเดิม“ถอยออกไปนะ ไม่งั้นเจ้าไม่ตายดีแน่”“ข้าว่าจะได้ขึ้นสวรรค์มากกว่า”“เหวินหลางไม่มีวันปล่อยเจ้า”“ฮ่าฮ่า ป่านนี้ท่านแม่ทัพคงตายกลายเป็นผีไปแล้วกระมัง”“ไม่จริง! เขาไม่มีทางตายหรือพ่ายแพ้ให้โจรสารเลวอย่างพวกเจ้าแน่นอน” ไป๋ฟางเซียนเถียงกลับอย่างเดือดดาล“ฮ่าฮ่า คนฝ่ายข้าเยอะเช่นนั้น เขาคงไม่มีทางรอดไปได้ง่าย ๆ นักหรอกนะ ข้าจะบอกให้ เอาเป็นว่าเรามาเล่นสนุกกันก่อนดีกว่า มามะ มาให้ข้าเชยชม”ลี่ไท่โยนดาบที่ถือมาไปด้านหลัง สาวเท้าเข้าไปหาไป๋ฟางเซียนอย่างรวดเร็ว แลบลิ้นเลียริมฝีปากอย่างหื่นกระหาย ไป๋ฟางเซียนที่รอจังหวะอยู่แล้ว กระชับก้อนหินก้อนไม่ใหญ่ที่นางคว้าได้ไว้แน่น ก่อนจะขว้างปาใส่คนที่เข้าใกล้ตนอย่างรวดเร็ว แล้วผุดลุกวิ่งออกไปทันที“โอ๊ย! ฤทธิ์มากนักนะ ฮึ่ม! จะนุ่มนวลอ่อนโยนเสือกไม่ชอบ อย่ามาว่าข้าเลวร้ายก็แล้วกัน” ลี่ไท่ที่ถูกก้อนหินขว้างมาจนเจ็บสบถออกมาพร้อมวิ่งตามไปทันที เมื่อสักครู่ดีที่เขาหลบทันไม่เช่นนั้นหินก้อนนั้นคงโดนตาเขาเต็ม ๆ แน่
Last Updated : 2025-02-10ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 86
เสียงฉีกขาดของอาภรณ์ที่สวมใส่พานให้ไป๋ฟางเซียนใจตกไปอยู่ตาตุ่ม แววตาฉายชัดถึงความตื่นตระหนก ยิ่งกลิ่นกายชวนคลื่นเหียนของอีกฝ่ายลอยเข้าจมูกก็ยิ่งหวาดกลัว“ปล่อย ปล่อยข้านะ!” นางเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบากเนื่องจากว่ายังคงจุกอยู่“เรื่องอันใดเล่า วันนี้แหละ ข้าจะได้ทำตามที่ใจปรารถนาเสียที” พูดจบก็จัดการกระตุกสายเชือกที่ผูกของอาภรณ์นางออกอย่างรวดเร็ว“ว้าย! ปล่อยข้านะ ปล่อย! กรี๊ดดด! เหวินหลางช่วยด้วย!” นางหวีดร้องอย่างคนตื่นตกใจและหวาดกลัว หัวใจของไป๋ฟางเซียนเต้นกระหน่ำ ร่างกายดิ้นรนหาทางรอดให้ตนเอง ท่ามกลางเสียงหัวเราะอย่างสาแก่ใจและสายตากักขฬะของคนบนร่าง “มามะ มาให้ข้าจูบสักที” พูดจบก็โน้มหน้าของตนลงไปช้า ๆ ไม่รีบร้อน“ไม่นะ! ท่านพี่ช่วยข้าด้วย กรี๊ดดดดด!” ไป๋ฟางเซียนหวีดร้องสุดเสียงพลางขยับหน้าหนีเม้มปากหนีสัมผัสของคนตรงหน้า หยดน้ำตารินไหลอาบแก้มนวล สิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับสตรีหาใช่ความตายและการถูกทำร้ายร่างกายไม่ การถูกข่มขืนต่างหากที่น่ากลัวสำหรับสตรีที่สุด แค่คิดว่าตนเองไม่รอดจากการกระทำแสนชั่วร้ายนี้ ไป๋ฟางเซียนก็รับไม่ได้แล้วนางหวีดร้องดีดดิ้นอย่างหนัก ในขณะที่ใบหน้าร้ายกาจ
Last Updated : 2025-02-10ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 87
ภายในถ้ำแห่งหนึ่งที่หลี่เหวินหลางและไป๋ฟางเซียนใช้หลบฝนได้เกิดความเงียบสงัดขึ้น บรรยากาศอึมครึมเต็มไปด้วยความอึดอัด ด้านนอกฝนตกลงมาอย่างหนัก พร้อมกับมีสายฟ้าลงและร้องคำรามเป็นระยะ ๆ ด้านในถ้ำมีกองไฟขนาดกลางคอยให้แสงสว่าง และช่วยให้ความอบอุ่น คลายความหนาวที่เกิดจากอากาศที่เย็นลง ชายหญิงทั้งสองต่างนั่งอยู่คนละมุมด้วยใบหน้าที่แตกต่างกัน แม้หลี่เหวินหลางอยากเข้าใกล้แต่ไป๋ฟางเซียนหาได้ยินยอม นางปรายสายตามองเขาอย่างกรุ่นโกรธ พลางสะบัดใบหน้าบูดบึ้งของตนหนีอย่างคนหงุดหงิดใจแม้ใบหน้างอเง้าของไป๋ฟางเซียนจะดูน่าชมไม่น้อย แต่หลี่เหวินหลางมิได้วางใจ ด้วยเกรงว่านางจะพูดคำต้องห้ามขึ้นมาอีกก่อนหน้านี้ที่นางบอกว่าจะหย่ากับเขา ดวงใจของแม่ทัพหนุ่มกระตุกวูบ หัวใจแทบหยุดเต้น ยังไม่ทันที่จะได้ตอบอะไรกลับไป ฝนก็ตกลงมาจนเขาต้องรีบพาร่างบอบบางหาที่หลบฝน โชคดีที่ถ้ำแห่งนี้อยู่ไม่ไกลจากจุดเกิดเหตุนัก ทั้งสองจึงไม่ได้เปียกกันมาก ทว่าชุดอาภรณ์ก็ชื้นให้ความรู้สึกหนาวทั้ง ๆ ที่นี่หาใช่เวลาในยามค่ำคืน หลี่เหวินหลางจึงรีบก่อกองไฟทันที พวกเขาเดินลึกเข้ามาในถ้ำ ส่วนเจ้าเสี่ยวเฮยอาชาคู่ใจนั้นอยู่ปากถ้ำด้านนอกไม่ได้เข
Last Updated : 2025-02-10
Latest chapter
ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 134 จบ
ไป๋ฟางเซียนที่รับรู้ได้ถึงความเยือกเย็นเบื้องหลังจึงหันกลับไปมอง ก็พบเห็นสามีของตนใบหน้าเขียวคล้ำสลับแดง เขาหรี่ตามองราวกับคนกำลังจับผิด สายตาของเขาทำเอานางรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ เสียงลมหายใจหอบถี่ของผู้เป็นสามีทำให้นางเข้าใจได้ทันทีว่านางทำให้เขาไม่พอใจแล้ว ขณะที่กำลังจะเอื้อนเอ่ย ร่างของผู้เป็นสามีก็สะบัดชายอาภรณ์ตรงกลับไปยังห้องนอน ไป๋ฟางเซียนนิ่งคิดเล็กน้อย ก่อนจะผุดลุกตามไปขณะเดินไปยังห้องนอนของตน นางก็ขบคิดกับตนเองว่าจะง้องอนเขาเช่นไรดี เขาจึงจะหายจากท่าทางปั้นปึ่งเช่นนั้น แต่คิดไปคิดมาพลันนึกขึ้นได้ว่า ตัวนางเองไม่ได้ผิดอันใดเสียหน่อย คนที่มาหานางในวันนี้ล้วนเป็นสหายนางทั้งนั้น ให้ตายนางก็ไม่ยอมง้อเขาหรอกแน่นอนว่านั่นเป็นเพียงแค่ความคิด เพราะทันทีที่เข้ามาในห้องนอนเห็นสีหน้าปั้นปึ่งมองนางตาขวางด้วยแล้ว ไป๋ฟางเซียนก็รีบก้าวเท้าเดินไปเบื้องหน้าตรงเข้าหาเขาอย่างเร็วรี่ พลางลอบกลืนน้ำลายเงียบ ๆ “ท่านพี่เจ้าขา เหตุใดถึงทำหน้าเช่นนี้เล่าเจ้าคะ ประเดี๋ยวจะไม่หล่อเอานา” นางเอ่ยเสียงหวานหยอกเย้าเขา หวังให้เขาโต้แย้งเช่นทุกครั้ง แต่กลับได้ความเงียบตอบมาแทนดวงตากลมโตช้อนสายตาหวานขึ้นมองอ
ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 133
หนึ่งเดือนผ่านไปนับจากวันที่ไป๋ฟางเซียนฟื้นขึ้นมา ทุกอย่างในชีวิตของนางและหลี่เหวินหลางก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ ความรักของคนทั้งสองต่างผลิบานและสุกงอมเต็มที่ หลี่เหวินหลางกระทำอย่างปากว่า เขาไม่เคยปล่อยให้นางห่างจากตัวหรือห่างจากสายตาอีกเลย ไม่รู้เช่นกันว่าเขาไปทำเช่นไร จึงสามารถทำให้องค์ฮ่องเต้พระราชทานวันหยุดมาให้ถึงสองเดือนด้วยกัน ทว่าจะบอกว่าหยุดเลยก็คงไม่ถูกนัก เพราะระหว่างนี้หลี่เหวินหลางก็ต้องไปดูระเบียบในค่ายทหารเป็นครั้งคราวด้วยเช่นกัน กระนั้นเขาก็มีเวลาอยู่กับนางมากขึ้นอยู่ดี และนอกจากชีวิตของนางและเขาจะเปลี่ยนไปแล้ว ชีวิตของผู้อื่นก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกันยามนี้สาวใช้ตัวน้อยของนางและคนสนิทของหลี่เหวินหลาง จื่อถิงกับตงผิง ต่างก็กราบไหว้ฟ้าดินเป็นสามีภรรยากันแล้วทั้งคู่ ตลอดหนึ่งเดือนมานี้นางจึงไม่เห็นหน้าสาวใช้คนสนิทเลย แต่ก็เป็นนางอีกนั่นแหละที่ให้จื่อถิงหยุดและใช้ชีวิตคู่หลังแต่งงานบ้าง แน่นอนว่าคำของนางทำให้ตงผิงมีความสุขอย่างมาก เพราะถ้านางบอกให้จื่อถิงหยุด หลี่เหวินหลางก็จะบอกให้ตงผิงหยุดงานชั่วคราวเช่นเดียวกัน แต่นี่ก็ครบกำหนดเวลาที่นางให้ไปแล้ว คาดว่าไม่เกินสองวันนี้คงได้เห็นห
ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 132
หลี่เหวินหลางกอดร่างบางแนบแน่น คางสากเกยไหล่มนของนางไว้พร่ำบอกแนบชิดริมหู จนคนป่วยที่เพิ่งฟื้นอดหัวเราะน้อย ๆ ไม่ได้ มือบางยกมือขึ้นโอบกอดบุรุษร่างโตด้วยความรู้สึกไม่ต่างกัน ความรู้สึกรักและห่วงหาทว่าดูเหมือนพวกเขาจะหลงลืมไปว่าในห้องนี้หาได้มีพวกเขาไม่ ยามนี้ทั้งท่านหมอชรา หลี่เหวินชิง เหลียนฮวา จื่อถิงและตงผิงต่างมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทำหน้าไม่ถูกกันแทบทั้งสิ้น ก่อนจะเป็นไป๋ฟางเซียนที่ตั้งสติได้ นางมีกิริยาเลิ่กลั่ก พยายามดันตัวตนเองออกจากอ้อมกอดของหลี่เหวินหลาง แต่เจ้าของอ้อมกอดแสนอบอุ่นหาได้ยินยอมไม่“เซียนเซียน พี่คิดถึงเจ้าเหลือเกิน คิดถึงเหลือเกิน เจ้ารู้หรือไม่ว่าพี่กลัวมากเพียงใด กลัวว่าเจ้าจะจากพี่ไป กลัวว่าเจ้าจะไม่กลับมาหาพี่อีก พี่คิดไปต่าง ๆ นานา นอนก็ไม่เคยหลับ กินก็ไม่เคยอิ่ม ใจภวงคิดถึงเป็นกังวลแต่เรื่องของเจ้า เซียนเซียน ขอบคุณที่เจ้ากลับมาหาพี่ นับว่าการรอคอยที่แสนทรมานของพี่สิ้นสุดลงแล้ว ขอบคุณ ขอบคุณจริง ๆ”“เอ่อ ท่านปล่อยข้าก่อนดีไหมเจ้าคะ”“ไม่! จากนี้ไปพี่จะไม่ยอมห่างเจ้าอีกแล้ว ทั้งยังไม่ยอมให้เจ้าห่างสายตาจากพี่อีกด้วย”“ท่านพี่ ปล่อยข้าก่อนเถิดเจ้าค่ะ
ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 131
“ข้าขอโทษ” น้ำเสียงแผ่วเบาเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิด เจ้าของร่างตัวจริงทำเพียงยิ้มรับ ก่อนจะส่ายหน้าช้า ๆ“เจ้าไม่จำเป็นต้องขอโทษ สุดท้ายแล้วข้าและเจ้าก็คือคนคนเดียวกัน เจ้าคิดว่าจะมีใครที่ไหนจะมีชื่อแซ่เดียวกับตนเองบ้างเล่า สิ่งที่เจ้าควรรู้คือ เจ้าคือข้า ข้าคือเจ้า ดังนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด”“แต่ว่า...”“ตอนแรกข้าก็สงสัยเหมือนเจ้า ในยามที่ข้าตกตายเพราะจมน้ำ ข้าก็ถูกพามายังสถานที่แห่งนี้ เฝ้ามองดูเจ้าเข้าไปในร่างของข้าอย่างไม่ยินยอมนัก หลายครั้งที่ข้าคิดทำร้ายเจ้า หากแต่ไม่สามารถกระทำได้ เพราะทุกครั้งที่คิด ข้าจะรู้สึกเจ็บไปด้วยเช่นกัน ข้าไม่เข้าใจและเฝ้าถามตนเองมาตลอดว่าทำไม กระทั่งวันหนึ่งข้าก็ได้คำตอบจากคนผู้หนึ่ง”“ผู้ใดรึ”“คนผู้นั้นบอกกับข้าว่า แท้จริงแล้วทั้งข้าและเจ้าต่างเป็นคนคนเดียวกัน เพียงแต่ว่าตอนเกิด ดวงจิตของเราได้แยกเป็นสอง หนึ่งคือข้า สองคือเจ้า เมื่อดวงจิตแยกไม่รวมเป็นหนึ่งชะตาชีวิตของคนผู้นั้นย่อมเปลี่ยนแปลงไป เจ้าไม่สงสัยบ้างหรือ ว่าทำไมตอนที่อยู่ในโลกเดิมทั้ง ๆ ที่เจ้ามีทุกอย่าง มีครอบครัวที่ดีพร้อมและอบอุ่น แต่เจ้ากลับรู้สึกมีความสุขได้ไม่เต็มที่นัก เ
ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 130
สภาพของหลี่เหวินหลางทำให้ผู้เป็นใหญ่ของจวนตระกูลหลี่รู้สึกเป็นห่วงอย่างมาก หากจะบอกว่าอาการของไป๋ฟางเซียนน่าเป็นห่วง สภาพของผู้เป็นบุตรชายก็น่าเป็นห่วงไม่ต่างกันหลี่เหวินชิงและเหลียนฮวามองสภาพบุตรชายที่หน้าประตูด้วยสายตาเป็นห่วงอย่างสุดแสน คิ้วของคนทั้งคู่ขยับเข้าหากันจนแน่นขนัด ใบหน้าที่ร่วงโรยไปตามวัยฉายความกังวลออกมาอย่างมาก ก่อนจะเป็นหลี่ฮูหยินที่ทนไม่ไหวพูดมันออกมา“ท่านพี่ น้องเป็นห่วงบุตรของเราจังเลยเจ้าค่ะ อาเหวินแทบไม่ออกจากห้องนอนของเซียนเอ๋อร์เลยนะเจ้าคะ เห็นอาการของลูกเราตอนนี้แล้ว น้องกลัวเหลือเกินเจ้าค่ะ น้องกลัวว่าลูกจะล้มป่วยไปอีกคน” เหลียนฮวาเอ่ยขึ้นอย่างหนักอกหนักใจ มองหลี่เหวินหลางที่กอบกุมมือไป๋ฟางเซียนด้วยความห่วงใยอย่างถึงที่สุด ด้วยไม่เคยเห็นบุตรชายของตนมีสภาพซึมเศร้าเช่นนี้มาก่อน“ไม่ต้องกังวลหรอกน้องหญิง อาเหวินรู้ขีดจำกัดของร่างกายตนเองดี เราแค่อยู่ข้าง ๆ เขาในยามที่เขาต้องการก็พอ ตอนนี้เราไปนั่งรับลมที่ศาลากันก่อนเถิด อยู่ตรงนี้ไปก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมา ประเดี๋ยวน้องหญิงจะเป็นกังวลห่วงคนนั้นคนนี้จนพานจะไม่สบายไปอีกคน”“ท่านพี่”แม้จะเป็นห่วงบุตรชายแต่ก
ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 129
“เซียนเซียน ตื่นขึ้นมาเถิดนะคนดี พี่คิดถึงเจ้า อยากได้ยินเสียงของเจ้าจนแทบจะทานทนไม่ไหวแล้ว หรือที่เจ้าไม่ยอมตื่นขึ้นมาเพราะอยากลงโทษที่พี่เคยพูดไม่ดีกับเจ้าในวันแรกที่เจ้าลืมตาขึ้นมาที่จวนเรือนหลังนี้ใช่หรือไม่ เซียนเซียน พี่ขอโทษเจ้า กลับมาเถิดนะคนดี กลับมาหาพี่ พี่รักเจ้า รักเจ้าเหลือเกิน” หลี่เหวินหลางทอดสายตาแห่งความคะนึงหาไปยังดวงหน้างาม ก่อนที่ชั่วพริบตาแววตาของเขาจะมีความโกรธแค้นวาบผ่าน หากแล้วก็ปล่อยวางลงอย่างรวดเร็ว เพราะคนที่ทำให้คนรักของเขาต้องเป็นเช่นนี้ได้ตกตายไปแล้ว เขาจึงไม่รู้ว่าต้องจ้องเวรไปเพื่อสิ่งใดแท้จริงแล้วการตกน้ำของนางอันเป็นที่รักใช่ว่าเขาไม่คิดติดใจสงสัย เขาย่อมต้องสงสัยแน่นอน และมั่นใจมากว่านางคงไม่กระโดดน้ำฆ่าตัวตายแน่ ที่ไม่ได้สืบหาตั้งแต่วันแรกเพราะเป็นห่วงนางจนไม่เป็นอันทำสิ่งใด พอตั้งสติกับตนเองได้เขาจึงเริ่มสอบถามเรื่องราวคาดคั้นกับจื่อถิงอีกครั้ง แต่นางก็ตอบสิ่งใดไม่ได้ ทั้งยังไม่รู้ว่าว่ามันเกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่ นอกจากร่ำไห้ด้วยความรู้สึกผิดและโทษว่าที่ไป๋ฟางเซียนเป็นเช่นนี้ ทั้งหมดเป็นความผิดของตน หลี่เหวินหลางจึงสั่งให้ตงผิงและจื่อถิงกลับไปที่สร
ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 128
“เซียนเซียน! เซียนเซียน ฟื้นสิเซียนเซียน” หลี่เหวินหลางร้องเรียกชื่อภรรยาด้วยความกระวนกระวายใจ ภายในอกของเขาร้อนรุ่มเต็มไปด้วยความวิตกกังวล กลัวเหลือเกินว่านางจะเป็นอันใดไป กลัวสูญเสียนางอย่างไม่มีวันหวนกลับ ความกังวลฉายชัดทั้งสีหน้าและแววตา โชคยังดีที่เขามาได้ทันเวลา ไม่เช่นนั้นเขาคงเป็นกังวลมากกว่านี้“พาคุณหนุกลับจวนก่อนเถิดเจ้าค่ะท่านแม่ทัพ จะได้รีบตามท่านหมอมาดูอาการ” จื่อถิงบอกอย่างร้อนรนและกระวนกระวายใจไม่แพ้กัน พลางมองเจ้านายสาวด้วยความเป็นห่วงเป็นใยอย่างถึงที่สุด น้ำตาเอ่อคลอไปทั่วดวงตาสวย เหตุใดจึงเกิดเรื่องกับคุณหนูทุกครั้งที่นางไม่ได้อยู่ด้วยก็ไม่รู้ โชคดีที่ทั้งนางและท่านแม่ทัพมาได้ทันท่วงที ไม่เช่นนั้นก็ไม่รู้ว่าคุณหนูของนางจะเป็นเช่นไร“รีบกลับจวนให้เร็วที่สุด!” หลี่เหวินหลางบอกคนขับรถม้าพร้อมทั้งอุ้มนางเข้าไปนั่งภายใน โอบกอดนางไว้อย่างหวงแหน มองดวงหน้าหวานด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใยอย่างถึงที่สุดก่อนหน้านี้หลี่เหวินหลางกลับมาถึงเมืองหลวงแล้ว และได้เข้าไปรายงานทุกอย่างให้องค์ฮ่องเต้รับรู้เรียบร้อยถึงการปราบโจรของตน หลังจากนั้นก็รีบพาตนเองออกจากวังหลวงอย่างรวดเร็ว ด้วยคิดถ
ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 127
“ไม่จริง! ข้าไม่เชื่อ เจ้าอย่ามาโกหกข้า ข้าไม่สนว่าใครจะเป็นคนคิด ในเมื่อพี่เหวินเป็นคนทำเขาก็ต้องรับผิดชอบ เจ้าก็ด้วย ในเมื่อวันนี้ข้าสูญสิ้นไม่เหลืออะไร พวกเจ้าก็ต้องสูญสิ้นไม่เหลือสิ่งใดเช่นเดียวกัน อย่างไรวันนี้ทุกอย่างก็ต้องจบลง ไม่ข้าและเจ้าก็ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง ครั้งที่แล้วข้าหวังให้เจ้าจมน้ำตายที่นี่ เพราะต้องการให้เจ้าทรมานถึงที่สุด กระทั่งหลังความตายก็ยังคงทุกข์ทรมานเพราะความเย็นของกระแสน้ำ ได้แต่เหน็บหนาวแต่เพียงผู้เดียวไร้ซึ่งคนเหลียวแล ครั้งที่แล้วเป็นโชคดีของเจ้าที่ข้าทำไม่สำเร็จ แต่ครั้งนี้มันจะไม่เหมือนเดิม เจ้าต้องตาย ตายเพราะข้า!” โจวเฟิ่งจิ่วตวาดกร้าว ไป๋ฟางเซียนได้ฟังแล้วรู้ว่าถึงเจรจาต่อไปย่อมไม่เป็นผล ดังนั้นจึงโพล่งไปอย่างไม่เกรงกลัวเช่นกัน เช่นไรนางก็เคยตายมาแล้ว ตายอีกสักครั้งจะเป็นไรไป ไม่มีสิ่งใดน่ากลัวเลยสักนิด ห่วงก็แต่หลี่เหวินหลาง หากนางจากไปเขาจะรู้สึกเช่นไร จะเสียใจหรือคิดถึงนางบ้างหรือไม่เท่านั้นเอง “ตายก็ตายสิ คนอย่างไป๋ฟางเซียนไม่เคยกลัวตายอยู่แล้ว หากข้าตาย เจ้าก็ต้องตายเช่นกัน” จบคำพูดของไป๋ฟางเซียนร่างของโจวเฟิ่วจิ่วก็พุ่งตรงเข้ามาหวังจะกร
ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ บทที่ 126
“ข้าไปทำอะไรให้เจ้านักหนาจึงได้คิดทำร้ายข้า”“ฮ่าฮ่า เพราะเจ้ามาแย่งทุกสิ่งทุกอย่างของข้าไปไงเล่า! คนไม่มีบิดามารดาเป็นกำพร้าเช่นเจ้า กล้าดีอย่างไรลงประกวดสาวงาม แย่งชิงตำแหน่งสาวงามอันดับหนึ่งของเมืองหลวงจากข้าไป เท่านั้นยังไม่พอเจ้ายังเป็นคู่หมั้นของพี่เหวิน คิดอยากได้และครอบครองเขา เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงคิดว่าตนเองเหมาะสมกับบุรุษเก่งกล้าและรูปงามเช่นเขา แทนที่เจ้าจะสำนึกในบุญคุณของบิดามารดาของพี่เหวิน กล่าวยกเลิกงานหมั้นนั่นเสีย เจ้ากลับเร่งรัดให้ทุกอย่างเร็วขึ้นกว่าเดิม ทั้ง ๆ ที่เจ้าก็รู้ตนเองดี ว่าพี่เหวินมิได้รักเจ้าเลยแม้แต่น้อย แล้วข้าจะให้คนหน้าด้านเช่นเจ้าเชิดหน้าอยู่ในระดับเดียวกันกับข้าได้เช่นไร คิดว่าข้าไม่รู้รึว่าเจ้าคิดเทียบเคียงข้ามาโดยตลอด หวังใช้ฐานะฮูหยินแม่ทัพตีเสมอข้าน่ะสิ หึ ไม่เจียมตน”“เจ้าบ้าไปแล้วโจวเฟิ่งจิ่ว ข้าไม่เคยคิดตีตนเสมอเจ้า ข้ารู้ตนเองดี เจ้าเอาแต่ว่าข้าแล้วเจ้าเล่าดีตรงไหน วัน ๆ ตามแต่คู่หมั้นของสหาย นอกจากไม่รู้สึกผิดแล้ว ยังคิดทำร้ายผู้อื่น นี่มันไม่น่ารังเกียจกว่าข้ารึ” ไป๋ฟางเซียนย้อนกลับทันควัน เพราะนางไม่ชอบให้ใครมาว่านางเช่นกัน แม้ว่าคนที่ถูก
