บททั้งหมดของ ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ: บทที่ 101 - บทที่ 110

“จื่อถิงเล่าเจ้าคะ เห็นจื่อถิงหรือไม่” นางถามด้วยความเป็นห่วงและกังวลกลัวว่าสาวใช้คนสนิทจะเป็นอันใดไป“เรียนคุณหนู”“อะแฮ่ม! ฮูหยิน” ยังไม่ทันที่ตงผิงจะพูดจบหลี่เหวินหลางก็กระแอมไอขัดขึ้น มองคนสนิทของตนด้วยความไม่พอใจ ตงผิงที่ถูกสายตาคมกริบจ้องมองก็กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก พลันคิดว่าเขาผิดอันใด เหตุใดท่านแม่ทัพจึงมองเช่นนั้น ทว่าไม่นานก็รู้ตัว เมื่อเจ้านายของเขาปรายสายตาไปยังไป๋ฟางเซียน บ่งบอกความผิดของเขากลาย ๆ ตงผิงพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหันไปพูดกับไป๋ฟางเซียนอีกครั้ง“เรียนฮูหยินน้อย จื่อถิงปลอดภัยดีขอรับ ยามนี้นางรออยู่ที่พักชั่วคราว คราแรกดื้อรั้นจะออกมาตามหานายหญิงเสียให้ได้ แต่เป็นข้าที่สั่งห้ามนาง เพราะเห็นว่านางเดินเหินไม่สะดวก เดี๋ยวจะเจ็บหนักกว่าเดิม เนื่องจากข้อเท้าแพลงขอรับ”“งั้นหรือ ดีแล้วที่นางปลอดภัย เจ้าทำถูกแล้วละที่ไม่ให้นางมา ไม่เช่นนั้นคงได้รักษาตัวอีกนานแน่” เมื่อรู้ว่าสาวใช้ของตนปลอดภัยดีก็ถอนหายใจโล่งอก พูดตอบกลับด้วยสีหน้าแจ่มใสขึ้นเมื่อหมดเรื่องแล้วทุกคนจึงเร่งเดินทางออกจากป่า หลี่เหวินหลางประคับประคองโอบอุ้มไป๋ฟางเซียนขึ้นหลังม้าด้วยความทะนุถนอม จนซูเฉินแ

ในที่สุดขบวนเดินทางของหลี่เหวินหลางก็มาถึงเมืองฉางโจว ตรงตามกำหนดเวลาที่คาดการณ์ไว้ เจ้าเมืองถึงขั้นออกมาต้อนรับด้วยตนเอง ด้วยฐานะของหลี่เหวินหลางที่เป็นถึงท่านแม่ทัพขึ้นตรงต่อฮ่องเต้เพียงผู้เดียว เจ้าเมืองฉางโจวเป็นเจ้าเมืองที่อยู่นอกวังหลวงฐานะจึงไม่สูงส่งเท่าอีกฝ่ายนัก นี่ยังไม่รวมถึงภูมิหลังของตระกูลหลี่อีก จะอย่างไรก็ตามไม่ว่าหลี่เหวินหลางจะเป็นแม่ทัพหรือไม่ แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนตระกูลหลี่เขาย่อมต้องไว้หน้าหลายส่วน“โอ ท่านแม่ทัพ ข้ารอท่านอยู่พอดีเลย เหตุใดจึงมาเย็นย่ำเช่นนี้ เกิดอะไรขึ้นระหว่างทางหรือไม่” หวายอันเจ้าเมืองฉางโจวโค้งกายเพียงเล็กน้อยเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม การแสดงออกเต็มไปด้วยธรรมชาติ ไม่นอบน้อมเกินไป ไม่แข็งกระด้างเกินไป แม้จะบอกว่าตนต้องไว้หน้าคนตระกูลหลี่และท่านแม่ทัพผู้นี้หลายส่วน ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องนอบน้อมจนเสียศักดิ์ศรีของเจ้าเมืองหลี่เหวินหลางไม่ได้ใส่ใจท่าทีของอีกฝ่ายมากนัก เขาตอบคำถามอย่างตรงประเด็นว่า “เกิดเรื่องขึ้นนิดหน่อย พวกข้าถูกกลุ่มโจรมืออาชีพดักซุ่มโจมตีเพื่อหวังปล้นชิง ทว่าตอนนี้โจรกลุ่มนั้นถูกจัดการเรียบร้อยแล้ว ดีที่ข้านำกำลังคนมามากพอค

ไป๋ฟางเซียนที่นอนหลับไปเพราะความอ่อนเพลีย ตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียเล็กน้อย นางความมือไปทั่วเตียงกลับไม่พบร่างที่คุ้นเคยก็ขมวดคิ้ว เจ้าของร่างบอบบางหยัดกายขึ้นพิงหลังเตียงช้า ๆ เปลือกตาค่อย ๆ ขยับเปิด ความเงียบสงัดยามค่ำคืนพานให้นางขบคิดว่ายามใดแล้ว ไม่นานก็คาดว่าตนเองเดาออก หญิงสาวนั่งนิ่งปรับตัวกับสภาวะการตื่นขึ้นมายามดึกเล็กน้อย ก่อนจะลืมตาเสียเต็มตา กวาดตาอย่างสำรวจไปทั่วห้องนอนใบหน้างามฉายชัดถึงความสงสัยว่าเขาไปที่ใด เหตุใดจึงไม่นอนอยู่ที่เตียง นี่กลางยามจื่อ[1] แล้ว ดึกสงัดเช่นนี้เขาจะไปที่ใดได้อีก ไป๋ฟางเซียนพยายามคิดเช่นไรก็หาคำตอบไม่ได้ จึงได้เลิกคิดไป ตัดใจว่าจะนอนต่อก็กลายเป็นนอนไม่หลับ นางถอนหายใจออกมาพร้อมทั้งตั้งท่าผุดลุกขึ้นนั่งอย่างเต็มตัวอีกครั้งไม่นอนแล้ว นั่งรอจนกว่าเขาจะกลับมานี่แหละไป๋ฟางเซียนทำเช่นที่นางคิดจริง แม้จะง่วงงุน หาวนอนจนนับครั้งไปถ้วน ก็ไม่มีทีท่าจะเอนกายลงนอนเลยแม้แต่น้อย จากความสงสัยว่าเขาไปที่ใด อารมณ์ก็เปลี่ยนเป็นหงุดหงิด ดึกดื่นค่อนคืนเช่นนี้ไม่ยอมอยู่ห้อง อย่าให้รู้เชียวว่าไปเถลไถล ไม่เช่นนั้นนางเอาตายแน่กระทั่งเข้าสู่ยามโฉ่ว[2] หลี่เหวินหลางถึ

เมืองผิงโจวเมืองผิงโจวเป็นเมืองชายขอบ อยู่ทางตอนใต้ของเมืองหลวง ระยะทางไกลอยู่มาก เพราะอยู่เกือบติดเมืองชายแดน หากเดินทางจากเมืองหลวงโดยม้าเร็วคงใช้ระยะเวลา 10-15 วันถึง หากเป็นรถม้าก็ร่วมเดือนได้หลี่เหวินหลางที่ต้นทางอยู่เมืองฉางโจว ซึ่งอยู่ทางตอนเหนือคนละทิศกับเมืองผิงโจว จึงต้องใช้เวลาเดินทางค่อนข้างนาน แม่ทัพหนุ่มเดินทางโดยเจ้าเสี่ยวเฮยคู่ใจ เร่งเดินทางแทบไม่หยุดพัก ในที่สุดก็เห็นประตูเมืองอยู่ตรงหน้า เขามาถึงแล้ว โดยใช้เวลาเดินทางทั้งสิ้นสิบกว่าวันได้ หากเป็นการเดินทางปรกติคงไม่รวดเร็วเท่านี้ แต่นี่คือการเดินทางที่เร่งถึงขีดสุดจึงใช้เวลาไม่นานเท่าผู้อื่นนั่นเอง“ท่านแม่ทัพจะเข้าไปเลยหรือไม่ขอรับ” องครักษ์ข้างกายเอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะเห็นว่าเจ้านายของตนมองประตูเมืองผิงโจวอยู่นานแล้ว“ยังก่อน พวกเราเข้าไปอย่างโจ่งแจ้งไม่ได้ มิเช่นนั้นคนที่กระทำความผิดได้ไหวตัวทันแน่” เขาตอบโดยที่ไม่ละสายตาไปจากประตูเมืองเลยสักนิด“เช่นนั้นท่านแม่ทัพจะเข้าไปอย่างไรเล่าขอรับ เกรงว่าหากไม่ปิดบังใบหน้าจะยังมีคนจำท่านได้ ถึงที่นี่จะห่างไกลจากเมืองหลวงค่อนข้างมาก แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่เคยมีใครเห็นห

“เป็นอย่างไรบ้างขอรับท่านแม่ทัพ” องครักษ์ผู้หนึ่งเอ่ยถามที่เห็นเจ้านายตนกลับมาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด“ไปเรียกคนของเรามา ข้าจะพูดคุยแผนการให้ฟัง”“ขอรับ”ไม่นานคนที่มีตำแหน่งหัวหน้าก็มารวมกันอยู่ในบ้านของนายทหารนับรวมแล้วได้นับสิบคนเลยทีเดียว“เอาละมากันครบแล้วนะ”“ขอรับ”“เส้นทางที่ให้พวกเจ้าไปสำรวจเป็นเช่นไรบ้าง”“มีสามเส้นทางที่สามารถไปยังชายแดนได้ขอรับ หนึ่งคือเส้นทางหลักทั่วไปที่เหล่าพ่อค้าและผู้คนส่วนใหญ่ใช้สัญจรกัน สองเป็นเส้นทางสายรองที่ไม่ค่อยมีคนใช้มากนัก เนื่องจากเส้นทางสายนี้มักถูกโจรปล้นชิงเป็นระยะ ๆ ส่วนเส้นทางที่สาม เป็นเส้นทางลับใช้กันเฉพาะคนขอรับ”หลี่เหวินหลางพยักหน้ารับ ข้อมูลที่คนของเขากล่าวมาตรงกับที่เจ้าเมืองบอกไม่มีผิด เขาเคาะมือลงบนโต๊ะอย่างคนใช้ความคิด พลางวิเคราะห์เส้นทางที่เป็นไปได้ ที่คนของเสนาบดีโจวเหลียงเกาจะใช้ในการเคลื่อนไหวครั้งนี้อย่างเคร่งเครียด“เป็นสามเส้นทางที่น่าสนใจทั้งสิ้น หากใช้เส้นทางหลักก็จะกลายเป็นขบวนสินค้าปรกติ หรือจะใช้เส้นทางรองเพื่อหลีกเลี่ยงกลุ่มคน แล้วถ้าใช้เส้นทางลับที่สะดวกและปลอดหูตาคนมากกว่าล่ะ นับว่าไม่มีเส้นทางใดตัดทิ้งได้เลยนะขอ